ေနၾကာေဒ၀ီ

တစ္ေန႔တာလံုး အပူရွိန္ျပင္းခဲ့သည့္ သူရိယေနမင္းသည္ ေလာကီထုပၸတ္ လူတို႔ဇာတ္၏ ကျပအသံုးေတာ္ခံမႈ တစ္ရပ္ကို မၾကည့္ရွဴစိမ့္ႏိုင္သည့္အလား မည္းေမွာင္ေနသည့္ တိမ္တိုက္ေတြကို အကာအကြယ္ ယူေခ်ၿပီ။ ထို တိမ္ေတာင္တိမ္ဆိုင္တို႔၏ မည္းေမွာင္မႈသည္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် တေျဖးေျဖး တိုးသထက္တုိးလာေသာအခါတြင္မူ တစ္ခုေသာ ေတာင္စြန္းကို ဦးခိုက္ကာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ ျဖဴဆြတ္လွသည့္ မိုးေရစက္ေတြကို ပက္ျဖန္းေပးေလသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ နီညိုေရာင္ေျမသားေပၚ၌ သူမ ဒူးကို ႀကံႀကံခံ ေထာက္ကာထားရင္း မမိွတ္မသုန္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရသည့္ သူမ၏ လက္အစံုသည္ ေလွ်ာႀကိဳးၾကမ္းတို႔၏ ထိခိုက္မႈႏွင့္ မရုန္းကန္သည့္တိုင္ေအာင္ ပြန္းပဲ့ကာေနေခ်ၿပီ။ အမွန္ စင္စစ္ သူမတြင္ ရုန္းကန္ခ်င္စိတ္လဲ တစိုးတစိမွ် မရွိေတာ့ပါ။ မသိမ္းမစုပဲ ထားခဲ့ရသည့္ ဆံႏြယ္ရွည္တို႔သည္ သြယ္လ်ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ေဖာင့္ဖေယာင္းပမာ လည္တိုင္သြယ္သြယ္၏ ေဘးတစ္ဖက္ကို စုကာ က်ေနသျဖင့္ ျဖဴစင္၀င္းမြတ္ေသာ ေရႊလည္တိုင္သည္ အတုိင္းသား ေပၚလြင္ေန၏။ သူမကို လာေရာက္ စင္မွန္သည့္ မိုးေရစက္တုိ႔၏ အစြမ္းႏွင့္ ပါးျပင္ထက္တြင္ ခိုတဲြေနသည့္ မ်က္ရည္စတို႔သည္ ပယ္ေပ်ာက္ကာ ရွိကုန္ၿပီျဖစ္သည္။ သူမ ငိုေၾကြးေနသည္မဟုတ္။ သိုရာတြင္ မ်က္ရည္စတို႔သည္ ရင္ထဲမွ နာက်င္မႈဒဏ္ကို မတြန္းလွန္ႏိုင္သည့္အလား က်ဆင္းကာေနၾကေလ၏။

အမွန္စင္စစ္ သူမ မေန႔ညက ညည့္သံုးယံစလံုး ကုန္ဆုံးခဲ့သည္တိုင္ေအာင္ ငိုေၾကြးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေအးစက္ေသာ ေျမသားျပင္ထက္၀ယ္ တပိုင္းတစေကာက္ရိုးမွ်င္တို႔သာ ရွိသည့္ မည္းေမွာင္ေနေသာ အခ်ဳပ္ခန္းေလး၏ ေထာင့္၌ တအင့္အင့္ ငိုရိႈက္ခဲ့မိသည့္ သူမ၏ ငိုေၾကြးသံမ်ားသည္ အခုအခ်ိန္ထိတုိင္ ပဲ့တင့္ထပ္ကာ ပ်ံ႔လြင့္ေနဦးမည္ ထင္ပါသည္။ သူမ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ငိုသနည္း။ သူမကိုယ္တိုင္ေသခ်ာမသိပါ။ ပုထုဇဥ္ လူသားတစ္ဦးသည္ ၀မ္းနည္းလွ်င္ ငိုသည္၊ နာက်င္လွ်င္ ငိုသည္၊ အလိုမက်လွ်င္ ငိုသည္ဆိုေသာ္ သူမသည္ အလိုမက်သျဖင့္ ငိုသည္ဟုပင္ သတ္မွတ္ရေပမည္။ သူမ ဘာကို အလိုမက်သနည္း၊ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေရႊအဆင္းလိုတင့္တယ္သည့္ သူမ အလွကို အလိုမက်သည္ဟုပင္ ေျဖမိေပမည္။ သူမအလွသည္ သူမအတြက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာ မိစာၦရႈင္တစ္ဦးပင္။ တမၼဒီပအရွင္သခင္၏ သားေတာ္ အိမ္ေရွ႔စံကုိယ္ေတာ္ေလးအတြက္ မိဖုရားအျဖစ္ အေရြးခံရသည့္ေန႔မွ စ၍ သူမသည္ ထိုမိစာၦရွင္၏ က်ိန္စာဆိုးေအာက္တြင္ က်ေရာက္ခဲ့သည္သာ …။

ရွစ္ခြင္တိုင္း မိႈင္းေအာင္ ရြာက်ေနေသာ မိုးေရစက္ေတြသည္ ပို၍ သည္းထန္လာ၏။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ စီးက်ေနသည့္ မိုးေရမ်ားသည္ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသို႔ စီးဆင္းရမည့္ ေလာကနိယာမအရ သူမ ဒူးေထာက္ထားရာေရွ႔မွ ခ်ဳိင့္ခြက္ေလးတစ္ခုအတြင္းသို႔ စီး၀င္ေနသည္။ မိုးေရစက္ေတြသည္ အျဖဴေရာင္ရွိသည္ဆိုေပမယ့္ အဆိုပါ ေရစီးေၾကာင္းသည္ကား နီနီရဲရဲ ေတာက္ပလြန္းေန၏။ ေသြး .. ေသြး .. ဒါ ေသြးစီးေၾကာင္းပဲ။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္စိကို မွိတ္ထားလိုက္၏။ ေလာကဓံတရားကို သူမ အရႈံးေပးခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ မဟုတ္လား။ သူမဘာကို ေၾကာက္ရြ႔ံရဦးမည္နည္း …။

ထိုးကြင္းမင္းေၾကာင္ အထပ္ထပ္ထိုးထားသည့္ အာဏာပါးကြက္သားသည္ ႀကီးမားေလးလံေသာ ဓါးႀကီးကို ေျမွာက္ကာ မင္းသမီးငယ္၏ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေပၚသို႔ အသာတင္၏။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ကိစၥပ်က္ေအာင္ စီရင္ရေပမည္။ အာဏာပါးကြက္သား၏ တသက္တာတြင္ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားကို ႏွစ္ခ်က္ျပန္ခုတ္ရသည္ဆိုတာ မရွိခဲ့။ ေအးစက္မာေက်ာလွသည့္ ဓါးသြားႏွင့္ ထိေတြ႔သည္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ တစ္ခ်က္တြန္႔၏။ ရုန္းကန္ဖယ္ရွားျခင္းမ်ဳိးကိုကား သူမ အရွင္းမျပဳ။ သူမ၏ လည္တိုင္ထက္မွ ေအးစက္သည့္ ဓါးသြားသည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္ခြာသြား၏။ ရုတ္တရက္ ၀င္းသြားသည့္ လွ်ပ္ေရာင္ႏွင့္အတူ ဓါေရာင္သည္ ၀င္းခနဲ လက္၏။

မ်က္စိစံုမိွတ္ကာ ထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အာရုံတြင္ ထိုလက္ဖ်စ္တစ္တီးမွွ် အခ်ိန္ပိုင္း၌ လူသားတစ္ဦး၏ အသြင္သ႑ာန္ကို ျဖတ္ခနဲ ျမင္ေယာင္သည္။ သူမ၏ ခ်စ္သူေမာင္ လူညိဳထြားသည္ အၿမဲျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ ပုံအတိုင္း လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာပိုက္ရင္း သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနေလ၏။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အခန္း (၁)

ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၅၅၉ခုႏွစ္၌ အရိမဒၵနာျပည္ဟု ေခၚဆိုသမုတ္ၾကသည့္ ပုဂံျပည္ႀကီးတြင္ သီရိတိဘု၀နာဒိစၥ ဓမၼရာဇႆ ဘြဲ႔ေတာ္ရ ေဇယ်သိခၤ ဘုရင္မင္းျမတ္ ထီနန္းတက္၏။ ဘိုးေတာ္ ေဘးေတာ္မ်ား လက္ထက္ကတည္းမွ စည္ကားသာယာ၀ေျပာခဲ့ေသာ ပုဂံျပည္ႀကီးသည္ ေရႊနန္းရွင္ ေဇယ်သိခၤ၏ လက္ထက္၌လည္း အစည္အကား အသိုက္အ၀န္း မပ်က္ခဲ့ေပ။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္းမင္းျမတ္၏ အာဏာစက္သည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို႔ ပ်ံ႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေရႊနန္းရွင္ သစၥာခံ နယ္ေျမေဒသ အားလံုးသည္လည္း နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္မျခား သာယာ၀ေျပာမႈအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုလွေပသည္။

သီရိပစၥယာ ေရႊနန္းေတာ္၏ ေတာင္ဘက္စူးစူးရွိ ခရီးတာေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာသည့္ အရပ္၌ သီရိၾသဘာၿမိဳ႕သည္ တည္ရွိေလ၏။ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔ကို အစိုးရေသာ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္ယံုမက ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားအေပါင္း၏ အက်ဳိးစီးပြားကို အၿမဲ ေရွးရွဴကာ ေဆာင္ရြက္ေပးသူ ျဖစ္သျဖင့္ အဆိုပါ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔သည္ ထာ၀စဥ္ ၿငိမ္းေအးလွ၏။ ထို႔အျပင္ အနယ္အနယ္ အရပ္ရပ္မွ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္လာၾကသူမ်ားႏွင့္ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔သည္ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး အၿမဲမျပတ္ စည္းကားသိုက္ၿမိဳက္ေလသည္။

ထို႔သို႔ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔၏ ဂုဏ္သတင္းကို တင့္တယ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးသည့္ေနရာ၌ ၿမိဳ႔စားႀကီး၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းျခင္းအျပင္ အျခားအေၾကာင္းတရားတစ္ခုလည္း ရွိေသး၏။ ထိုအခ်င္းအရာကား အျခားမဟုတ္။ ၿမိဳ႔စားႀကီး သီဟစည္သူ၏ ခ်စ္မၿငီးသည့္ သမီးေခ်ာေလး ေနၾကာေဒ၀ီ ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ေရႊရင္သိမ္းလွစ္ အရြယ္ကတည္းမွ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွသတင္းသည္ ပန္းသတင္းပန္းခ်င္းေဆာင္၊ လူသတင္းလူခ်င္းေဆာင္ဆိုသလို အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာသို႔ ပ်ံ႔ႏွံ႔ခဲ့ေပသည္။ ေလာကရွိ အလွတရားအားလံုးသည္ ေနၾကာေဒ၀ီထံတြင္ လာေရာက္စုစည္းသလိုပင္ သူမ၏ ရုပ္ဆင္းအဂၤါသည္ ျပစ္မ်ဳိးမွဲ႔မထင္ နတ္မိမယ္အလား ထင္ေယာင္မွားဖြယ္ ျပည့္စံုလွေပ၏။ ထို႔အျပင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဆင္းရဲသူ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ားကို အလွဴအတန္းေပး ကူညီခဲ့သျဖင့္ ဖခင္ႀကီးႏွင့္ မျခား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႔သားအေပါင္း၏ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကို ခံရသူေလးလည္း ျဖစ္ေလသည္။

ဖခင္ႀကီး ျဖစ္သူ သီဟစည္သူကား သမီးငယ္၏ အလွသတင္းအတြက္ ရတက္မေအး ျဖစ္ခဲ့ေနသည္မွာ သူမ အပ်ဳိေဖာ္၀င္ အရြယ္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ မိမိ စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကိစၥသည္ စိတ္ဘ၀င္ထဲတြင္သာ ရွိေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု မဟုတ္ေတာ့ပဲ လက္၀ါးေပၚတြင္ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚလာေခ်ၿပီ။ ၿမိဳ႔စားႀကီး သီဟစည္သူသည္ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္ ေရႊခ်ည္စကို မယံုႏိုင္ေသးသည့္ အသြင္ႏွင့္ထပ္ခါဖတ္၏။ မည္သို႔ ဖတ္ဖတ္ အေၾကာင္းအရာသည္ကား ေျပာင္းလဲျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။

သီရိၾသဘာၿမိဳ႔ကို အပိုင္စားရပါေသာ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ

ဘုန္းသမာၻႀကီးျမတ္လွစြာေသာ ေရႊနန္းရွင္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အမိန္႔ေတာ္ႏွင့္ သားေတာ္အိမ္ေရွ႔စံမင္းသားအတြက္ ၾကင္ယာေတာ္ ေရြးခ်ယ္ရန္ အဆင္းအဂၤါ ျပည့္စံုလွေသာ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔၏ သတို႔သမီးငယ္ကို ဆက္သရမည္။ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔ႏွင့္တကြ ၾသဇာခံနယ္ပယ္အသီးသီးမွ တင့္တယ္လွသည့္ သတို႔သမီးငယ္မ်ားကို ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ရန္အတြက္ စုေ၀းထားရမည္။ သတို႔သမီးငယ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ကိစၥအ၀၀အား ေရႊနန္းရွင္၏ လူယံုေတာ္ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းအား တာ၀န္အရပ္ရပ္ လႊဲအပ္လိုက္၏ ….

ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ ဆက္မဖတ္ေတာ့။ စာခြ်န္လႊာသည္ ဘယ္လိုမွလဲ ဆက္ဖတ္ခ်င္စရာ ေကာင္းမေန။ ခန္းဆက္ရာေဆာင္ထဲတြင္ လက္ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း သမီးေတာ္ေလး၏ ေရွ႔ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ စဥ္းစားသည္။ ေရႊနန္းရွင္၏ အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သည္မို႔ ဦးေရႊေကာင္းအား ဧည့္ခံမည့္ပြဲတြင္ သမီးေတာ္ေလးကို ဖြက္ထားလို႔ရမည္ မဟုတ္။ ေမြးကာစ နီတာရဲ အခ်ိန္ကတည္းက လူမသိသူမသိေအာင္ ဖြက္ကာထားခဲ့မိလွ်င္ေတာ့ ျပသနာမရွိ။ အခုေတာ့ သမီးေတာ္ေလး၏ အလွသတင္းက အတိုင္းတိုင္းအရပ္ရပ္ကို ပ်ံ႔ႏွံ႔ေနၿပီ။ ဦးေရႊေကာင္းသာ တနည္းမဟုတ္တနည္းသိခဲ့ေသာ္ မင္းမိန္႔ကို အာဏာဖီဆန္မႈႏွင့္ သူ႔ေဆြခုႏွစ္ဆက္ မ်ဳိးခုႏွစ္ဆက္ ေသေဘးက ေျပးလႊတ္ဖြယ္မရွိ။ မသိစရာလဲ ရွိလိမ့္မည္မထင္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္နည္း။

ပုရိသ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးမို႔ သမီးေတာ္ေလး ဘယ္ေလာက္လွသည္ဆိုတာ ဖခင္ျဖစ္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ သိေန၏။ မိခင္၀မ္းၾကာတိုက္မွ ထြက္သည့္အရြယ္ကတည္းက ေရႊေရာင္ဆံႏြယ္ေလးေတြႏွင့္ သမီးေလးသည္ အမ်ားႏွင့္မတူ တင့္တယ္လွပခဲ့သည္သာ။ ထို႔အျပင္ ၿမိဳ႔စားမင္းအိမ္ေတာ္၏ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမွ ေနၾကာခင္းႀကီးသည္ သမီးေတာ္ေလး ဖြားျမင္ခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လွစြာ ေရႊ၀ါေရာင္ လႊမ္းေအာင္ပင္ ခင္းလံုးကြ်တ္ ပြင့္အာေနခဲ့၏။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လဲ ေရႊအဆင္းႏွင့္မျခား ၀င္း၀ါလွပသည့္ သမီးေလးအား “ေနၾကာေဒ၀ီ“ ဟု သူကိုယ္တိုင္ အမည္နာမ ေပးအပ္ခဲ့သည္သာ။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အဆင္းကား ထိုစဥ္ကတည္းကပင္ ေျပာစမွတ္ ျပဳခဲ့ၾကသည္သာ။

သို႔ေသာ္ မင္းေရးဆိုသည္ကား က်ယ္၀န္းလွ၏။ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလး၏ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရဖို႔သည္ အလွတရားတစ္ခုတည္းႏွင့္ ျပည့္စံုေနယံုႏွင့္ က်ိန္းေသသည္ မဟုတ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ဘက္မရွိပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေရြးခ်ယ္ခံရဖို႔ဆိုသည္ကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းတရားတစ္ခုပင္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေရာက္ရွိလာၾကမည့္ သတို႔သမီးေလာင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည့္ ဘ၀။ သမီးေတာ္ေလးသည္ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္၏ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ကို ေရာက္ရွိႏိုင္သလို ေရႊနန္းရွင္၏ မိဖုရားငယ္ အျဖစ္သို႔လဲ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္သည္။ ဒီအျဖစ္ကိုေတာ့ သူ မလိုလားပါ။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္မင္းျမတ္တြင္ ဒါမ်ဳိးမိဖုရားငယ္ ရာခ်ီ၍ပင္ ရွိေနသည္ မဟုတ္လား။ သမီးေတာ္ေလး၏ ဘ၀ကို ဒီလိုနည္းႏွင့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အဆံုးသတ္မခံႏုိင္။ ထိုသို႔ ေမာင္းမမိသံသာသာအျဖစ္ကို တြန္းပို႔ရမည့္အစား မိမိတစ္ဦးတည္းအပိုင္အျဖစ္ သမီးကို ရင္ခြင္၌သာ ေပြ႔ပိုက္ထားခ်င္သည့္ ဆႏၵႏွင့္ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ အမိန္႔စာရၿပီးကတည္းက ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ မေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့သလို ယေန႔ညတြင္လည္း သူအိပ္ေပ်ာ္မည္ မထင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မနက္ျဖန္ခါသည္ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္း သီရိၾသဘာၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္မည့္ေန႔ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ….။


ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ လွပစြာတန္ဆာဆင္ထုရစ္ထားသည့္ ပလႅင္ထက္၌ ျခေသၤ့၏ တင့္တယ္ျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ထိုင္ကာေနသည့္တိုင္ သူ႔အတြင္းစိတ္သ႑ာန္ကို ၿငိမ္သက္စြာ ထိန္းထားလို႔မရပါ။ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္မ်ားသဖြယ္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနၾကသည့္ တူညီ၀တ္စံု ဆင္ျမန္းထားေသာ အိမ္ေတာ္ေစာင့္ ရဲမက္ေတာ္ႏွစ္ဆယ္ ရွိရာ အိမ္ေတာ္၀င္လမ္းဘက္ဆီကိုသာ စိတ္မသက္သာစြာႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ၏။ က်ယ္ေလာင္လွစြာေသာ ေမာင္းသံ၏ အဆံုး၌ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားသူသည္ သူသာလွ်င္ ျဖစ္ၿပီး ေမာင္းသံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း၌ လူသူေလးပါးကင္းရွင္းေနသည့္ အိမ္ေတာ္၀င္းေရွ႔တြင္ လူတစ္စုက ေပၚေပါက္လာသည္။ ေတာက္ေျပာက္ေသာ ေရႊခ်ည္ထိုး၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားသည့္ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းသည္ နန္းေတာ္ေစာင့္ ရဲမက္ေတာ္ ဆယ္ဦး ၿခံရံ၍ သီရီၾသဘာၿမိဳ႔စားမင္း၏ စံအိမ္အတြင္းသုိ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာေလသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္မင္းျမတ္ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ေရႊေရာင္နဂါးအလံသည္ ရဲမက္တို႔၏ အႀကီးအမႈးျဖစ္သူ လက္ထဲမွေန၍ ေကာင္းကင္ယံသို႔ ပ်ံတက္ေတာ့မည့္အလား တလူလူလြန္႔ပ်ံကာ ရွိေနေလ၏။

ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ အလိုအေလ်ာက္ ပလႅင္ထက္မွ ထကာ ရိုက်ဳိးစြာႏွင့္ အိမ္ေတာ္၏ ၾကမ္းရင္ျပင္တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ဒူးတုပ္ ထိုင္သည္။ ရဲမက္တို႔၏ အႀကီးအမႈး ျဖစ္သူထံမွ အလံေတာ္ကို ဦးေရႊေကာင္း လက္ေျပာင္းကာ လႊဲယူလိုက္ခ်ိန္တြင္ကား သီဟစည္သူသည္ နဖူးနဲ႔ၾကမ္းကို ျပားျပား၀ပ္၀ပ္ထိကာ အရိုအေသေပးလိုက္၏။

“ဘုန္းတန္ခိုး အာႏုေဘာ္ ႀကီးျမတ္လွပါေသာ ေဇယ်သိခၤ ဘုရင္မင္းျမတ္အား အကြ်ႏု္ပ္ သီရိၾသဘာ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ လိႈက္လွဲ၀မ္းေျမာက္စြာ အရိုအေသေပးအပ္ပါ၏ ..“
“ရပါၿပီ … ၿမိဳ႔စားမင္း .. ထပ္မံ၍ အရိုအေသမေပးပါနဲေတာ့ .. က်ဳပ္တို႔ေတြ မိတ္ေဆြေတြလိုပဲ စကားေျပာၾကရေအာင္ …“

မိမိပုခံုးထက္သို႔ ညင္သာစြာ လာထိသည့္ လက္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ အရိုအေသေပးေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္၏။ ၿပံဳးရႊင္စြာ ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သည္။ မည္သည္ေၾကာင့္ ၿပံဳးသည္ကို မသိရေသာ္လည္း ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။

“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ .. ဦးေရႊေကာင္း .. ၾကြျမန္းလာရေသာ ခရီးက ေ၀းကြာလြန္းလွလို႔ ပင္ပန္းေနၿပီ ထင္ပါရဲ ႔..“
“အင္း … ေရႊနန္းေတာ္ရွင္ရဲ ႔အေရးဆိုေတာ့လဲ ဦးလည္မသုန္ေဆာင္ရြက္ရတာ က်ဳပ္တို႔ တာ၀န္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား .. ၿမိဳ႔စားမင္းရယ္ .. ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ …“
“ဦးေရႊေကာင္း အနားယူရေအာင္ အကြ်ႏု္ပ္စီစဥ္ထားပါတယ္ … ခဏတာ အပန္းေျဖ အနားယူဖို႔ အႀကံျပဳပါရေစ ..“
“ေကာင္းၿပီေလ .. ၿမိဳ႔စားမင္း …“

စကားဆံုးသည္ႏွင့္ သီဟစည္သူသည္ ဦးေရႊေကာင္း၏ ေရွ႕ကေန တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္ကာသြား၏။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို အိမ္ေတာ္အျပင္၀သို႔ေရာက္ေအာင္ ပို႔ခ်င္ေသာ္လည္း စိတ္၏အလိုကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ရာ သူ႔မွာ အစြမ္းမရွိေပ။ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေလးလံေနသည္တိုင္ ဂုဏ္သေရရွိဧည့္သည္ေတာ္မ်ား အနားယူဖို႔ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဧည့္ေဆာင္ဆီသို႔သာ ဦးတည္ရေလသည္။

ဦးေရႊေကာင္းသည္ တစ္လွမ္းခ်င္းပင္ မိမိအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အိပ္ခန္းေဆာင္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္မ်ားႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ သစ္သားကုတင္ႀကီးက အိပ္ေဆာင္၏ အလယ္တြင္ က်က္သေရရွိစြာ တည္ရွိေနေလသည္။ လက္ရာေျမာက္စြာ ထုဆစ္ထားသည့္ ကုတင္တိုင္မ်ားကို သူတစ္ခ်က္ေငးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကုတင္အမိုးမွ တြဲလြဲက်ေနသည့္ ပလႊာစကို အသာလက္ႏွင့္တို႔ၾကည့္သည္။ ႏူးညံ့စြာ ရက္လုပ္ထားသည့္ အ၀တ္စသည္ ေရႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ကာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ သူ႔လက္ညိဳးေပၚ၌ တင္ေနေလ၏။ ဦးေရႊေကာင္း ေက်နပ္အားရစြာ ၿပံဳး၍ ေနာက္နားတြင္ ခြာကာ ရပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူကို လွမ္း၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဦးေရႊေကာင္း၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရၿပီမို႔ ၿမိဳ႔စားမင္းသည္ ကိုယ္ကိုရို႔ကာ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ဆုတ္၏။ ၿပီးမွ ..

“ဧည့္ခံပြဲႏွင့္ ညစာသံုးေဆာင္ပြဲကို ေန၀င္ရီၿဖိဳးဖ် အခ်ိန္မွာ က်င္းပဖို႔ စီရင္ထားပါတယ္ .. ဦးေရႊေကာင္း … ညေနပြဲမတိုင္ခင္ ဦးေရႊေကာင္း အပန္းေျဖသံုးေဆာင္ဖို႔ အေဖ်ာ္ယမကာအခ်ဳိ႔နဲ႔ အသီး၀လံမ်ားကို ဆက္သဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္ .. ၿငိမ္းေအးသက္သာစြာ အနားယူပါလွည့္ …“
“ေကာင္းၿပီေလ .. ၿမိဳ႔စားမင္း .. ညစာသံုးေဆာင္ပြဲႏွင့္အတူ သတို႔သမီးေလာင္း ေရြးခ်ယ္ပြဲကို တခါတည္း ျပဳလုပ္ၾကရေအာင္ .. အိမ္သူအိမ္သားအေပါင္းကိုလဲ ေတြ႔ခ်င္ပါရဲ ႔ …“
လကြယ္ည ျဖစ္သည့္အတြက္ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ စံအိမ္ေတာ္၀င္း၌ ကညင္ဆီးမီးတိုင္မ်ား ထြန္းညွိထားရာ ေနရာအခ်ဳိ ႔မွ လြဲ၍ က်န္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးကာ ေနရာယူထားသည္။ ကင္းလွည့္လာၾကသည့္ အေစာင့္ ရဲမက္အခ်ဳိ ႔၏ ေျခသံႏွင့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ၾကားေနရေသာ ပုဇဥ္းရင္ကြဲတို႔၏ ေအာ္ျမည္သံမ်ားက လြဲ၍ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္လဲ ပကတိ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ညဦးပိုင္းတုန္းက ေရမိုးခ်ဳိးသန္႔စင္ထားခဲ့သျဖင့္ လူက လန္းဆန္းေနရာ ညဥ့္နက္လာသည့္တိုင္ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။ မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးမိတ္ကာ ထားေပမယ့္ သူမ၏ စိတ္အျမင္ထဲတြင္ မ်ားမၾကာမီွ ကာလက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို တစ္ခုုျခင္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနသည္။ အိပ္မေပ်ာ္သူမ်ား ျဖစ္တတ္သည့္ ဓေလ့အတိုင္း အိပ္စက္ရာ သလြန္ထက္တြင္ ဘယ္ညာ အဖန္ဖန္ ကူးေျပာင္းကာ လူးလိမ့္မိသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အခ်ိန္သာလင့္၍ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ အိပ္စက္ျခင္းကေတာ့ မျဖစ္တည္ပါ ..

ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊားထားသည့္ ၿခံဳေစာင္ပါးကို အသာလွပ္ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သလြန္ေပၚမွ ေျဖးညင္းစြာ ဆင္းလိုက္သည္။ သလြန္၏ ေျခရင္းဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ အပါးေတာ္ၿမဲ ရံေရြေတာ္ျဖစ္သူ ေရႊစာကို ေတြ႔သည္။ မိမိေမွးစက္၍ မေပ်ာ္ႏိုင္သည့္တိုင္ အျခားသူ၏ အိပ္စက္ျခင္းကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္သည့္ အေလ်ာက္ ေျခသံမထြက္ေအာင္ အသာေလွ်ာက္၍ အိပ္ေဆာင္ထဲမွ လွမ္းထြက္သည္။ သလြန္နားတြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္ကာ တင္ထားေသာ ၿခံဳပ၀ါပါးတစ္ထည္ကိုလဲ လက္ကဆြဲ၍ တပါတည္း ယူလာခဲ့သည္။

အိပ္ေဆာင္မ်ားကို ဆက္သြယ္ထားရာ စႀကၤ ံလမ္းေရာက္ေသာအခါ ညေလျပည္တစ္ခ်က္က သူမမ်က္ႏွာျပင္ကို ပြတ္တုိက္၍ က်ီစယ္သည္။ ညေလေပြ၏ က်ီစယ္မႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဆံႏြယ္အခ်ဳိ ႔ အနည္းငယ္ လြင့္ျမဴးသြားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚကို ဖံုးလႊမ္းသြားေသာ ဆံႏြယ္စ တစ္ခ်ဳိ႔ကို လက္ႏွင့္သပ္တင္ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စိတ္ဘ၀င္တြင္ ျဖစ္တည္လာသည့္အတိုင္း၊ ေလေပြငယ္ ေျပးထြက္သြားရာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဥယ်ာဥ္၏ အလယ္တြင္ကား သဘာ၀အတိုင္း ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရတံခြန္ငယ္ေလး တစ္ခုရွိသည္။ တသြင္သြင္ စီးက်ေနသည့္ ေရတံခြန္ေလး၏ အစပ္နားတြင္ ေက်ာက္ျဖဴစားပြဲတစ္လံုးႏွင့္ အသင့္ထုိင္ရန္ ခံုတန္းေလးမ်ား ရွိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေရတံခြန္မွ က်ေရမ်ား စီး၀င္ေနရာ ေရအိုင္ေလးႏွင့္ အနီးဆံုးရွိ ေက်ာက္ျဖဴသားခံုေလး တစ္လံုး၌ ျငင္သာစြာ ၀င္ထိုင္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ မဲေမွာင္ေနသည့္ အေမွာင္ထုထဲအား အဓိပၸါယ္မဲ့စြာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္၍ ေနရွာသည္။

“ေဖ်ာက္ !! “
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ၾကားလိုက္ရသည့္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ က်ဳိးသံေၾကာင့္ ျဖတ္ခနဲ သူမေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ လူရိပ္လိုိလုိ အသြင္တစ္ခုကို အေမွာင္ထုထဲတြင္ မသဲမကြဲ ျမင္လိုက္ရာ ကို္င္ေဆာင္ထားသည္ ပ၀ါပါးႏွင့္ မ်က္ႏွာကို အရင္ဖံုးကြယ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ

“ေဟ့ .. ညဥ့္အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး ..  ပုန္းကြယ္ေနတာ ဘယ္သူလဲ .. ဒါ ၿမိဳ ႔စားမင္း စံအိမ္ေတာ္ ဆုိတာ မသိဘူးလား .. “
အေရးႀကံဳက အသည္းႏုတတ္သူ မဟုတ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေလသံသည္ ရာဇေသြး၊ ရာဇမာန္ အျပည့္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမးစကား၏ အဆံုးသတ္၌ ေပၚထြက္လာသည့္ လူရိပ္၏ သြင္ျပင္ကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ သူမရင္တစ္ခုလံုး ျဖတ္ခနဲ ဖိုလိႈက္၍သြားသည္။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲရွိ ႀကီးမားလွေသာ ပိေတာက္ပင္၏ ေနာက္မွ ေပၚလာသူသည္ကား အရပ္အေမာင္းျမင့္မားေသာ ေယာက်္ားပ်ဳိ တစ္ဦး ..။ အရပ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ ေတာင့္တင္းႀကံခိုင္သည့္ ကိုယ္ထည္ ရွိယံုမက ေနၾကာေဒ၀ီ ရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းျခင္း ေလွ်ာက္လာသည္တြင္ ပို၍ထင္သာစြာ ျမင္ရသည့္ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကလဲ တည္ၾကည္ခန္႔ညားေသာ အသြင္ရွိေလသည္။

“အို .. !! “
ည၏ အေမွာင္က ဖံုးလႊမ္ထားသည့္တိုင္ ကုိလူစိမ္း၏ မ်က္၀န္းသည္ ညည့္ငွက္တစ္ေကာင္ႏွယ္ လင္းလက္ေနသည္။ စူးရွ၀င္းပသည့္ အၾကည့္စူးစူးတို႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ၿမိဳ႔စားမင္း၏ သမီးေတာ္ဆိုေသာ ဘ၀ကိုပင္ ေမ့ကာ ရိုးရိုးသာမန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ခံစားရသည္။ အနားသို႔ တေျဖးေျဖး တိုးလာသည့္ လူညိဳေခ်ာအား ျပန္လည္၍ စိုက္မၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ရွက္အားပိုကာ မ်က္လႊာႏွစ္ဖက္ကို အလိုိလို ခ်မိသည္။ မ်က္ႏွာကို ကြယ္ထားသည္ ပ၀ါစကိုလဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အရင္းခံႏွင့္ ပို၍ လံုေအာင္ ဖံုးမိျပန္သည္။

“ၿမိဳ ႔စားမင္း စံအိ္မ္ဆိုတာကို သိသလို .. မင္း ဘယ္သူဆိုတာလဲ သိပါတယ္ .. မ်က္ႏွာကို ဖံုးထားဖို႔ မလိုပါဘူး … မင္း မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ျမင္ဖူးခဲ့တာပါ … “
သီဟရာဇာ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ရဲရင့္သည့္ လုလင္ပ်ဳိ၏ စကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေခါင္းငံု႔ထားရာမွ အလိုိလို ေမာ္ၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ လူညိဳထြားျဖစ္သူ သူမႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာက္ျဖဴသား ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ရွိေနသူ သူမအား ငံု႔ၾကည့္ေနရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လုပ္မိလုပ္ရာျဖစ္ ထ၍ရပ္မိသား ျဖစ္သည္။

“ဘယ္ေနရာမွာ မင္းကို ေတြ႔ဖူးတယ္ဆိုတယ္ရယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔ စံအိမ္ေတာ္ထဲကို မေၾကာက္မရံြ ႔နဲ႔ ၀င္လာရတာလဲဆိုတာေရာ သိခ်င္ေနလား ေနၾကာေဒ၀ီ … “
ထူးဆန္းလွသည့္ ေျပာဟန္ဆုိဟန္ႏွင့္ မေၾကာက္မရံြ ႔ဆက္တိုက္ ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အိပ္ေဆာင္မ်ားဘက္သို႔ ေျပးထြက္သြားရန္ ဟန္ျပင္မႈကို ရပ္လိုက္မိသည္။ လုလင္ညိဳသည္ကား ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္လွသည့္အေလ်ာက္ ေက်ာခိုင္းကာထားသည့္ သူမ၏ ေနာက္ဘက္မွေန၍ ညာဘက္ေဘးသို႔ တိုးကာေရႊ ႔သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္မူ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တစ္ခုအလား လႈပ္ရွားရန္ ေမ့ေနေလရာ လုလင္ညိဳ ထိုသို႔အျပဳတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား လူခ်င္းထိလုမတတ္ နီးကပ္သည္။

“မွန္ရာကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္အသက္ကို မင္း ကယ္တင္လိုက္တာပဲ .. မယ္မင္း နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရလွ်င္ျဖင့္ ..  ေန႔လယ္ခင္းတုန္းက ၿမိဳ ႔ရင္ျပင္ လူသတ္ကြင္းမွာ ကြပ္မ်က္ခံရမယ့္သူထဲမွာ က်ဳပ္လဲပါခဲ့တယ္ေလ … “
ၿငိမ္သက္ကာ ရွိေနရွာသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ သဲ့သဲ့ေလး လႈပ္ခါေနသည္ကား ေရႊရင္ႏွစ္မႊာသာ။ နီးကပ္စြာ ရွိေနသည့္ လုလင္ပ်ဳိ၏ သြင္ျပင္ႏွင့္ စိုးမိုးသံပါေသာ စကားသံတြင္ ရင္အစံုသည္ ဖိုလိႈက္ကာ တုန္ခါေနသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အေတြးသည္ကား …. ေၾသာ္ … ဒါဆို သူက တစ္နယ္တစ္ေက်းကပဲ .. သူမက သူ႔အသက္ကို ကယ္တင္လိုက္တဲ့ အတြက္ လာေရာက္ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာတာေနမွာ ...ဒါေပမယ့္  သူ႔ခမ်ာ ဒီစကားေလး ေျပာဖို႔အတြက္ စံအိမ္ေတာ္ထဲ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ၀င္လာရတယ္လို႔ .. မေတာ္ အေစာင့္ရဲမက္ေတြနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးလို႔ … ခက္ရပါေကာ .. အေမာင္လူစိ္မ္းရယ္ … ။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေတြးက အဆံုးသတ္ထိ မေရာက္လိုက္ပါ။ လုလင္ပ်ဳိထံမွ စကားသံက သူမ အေတြးစေတြကို ျဖတ္ေတာက္လို္က္ေသာေၾကာင့္ပင္ …။

“စံအိမ္ေတာ္ထဲ ၀င္လာမိတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ တျခား မဟုတ္ဘူး … မယ္မင္းကို ျမင္ျမင္ျခင္း တပ္မက္စြဲလမ္းမိလို႔ အိမ္သူသက္ထားအျဖစ္ လိုခ်င္လို႔ … “
“ ခိ … ခိ “

ထင္မွတ္မထားသည့္ စကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မိန္းမသားတို႔၏ ဣေျႏၵကိုပင္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပဲ ကိုယ္ကေလးကို လႈပ္ခါ၍ပင္ ရယ္ေမာမိသည္။ ဆည္းလည္းသံလို သာယာေသာ အသံႏွင့္အတူ၊ ရိႈက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ႏွင့္ တင့္တယ္ေသာ ကိုယ္လံုးေလး လိုက္လံလႈပ္ခါေနရာ လုလင္ညိဳသည္ ရင္အုပ္ေမာက္တက္လာသည္အထိ အသက္ကို ျပင္းစြာ ရွဴသြင္းမိသည္။

“မင္း … မင္း !!  .. ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ရင္ထဲက စကားကို ရယ္ေမာေလွာင္ေျပာင္ရတာလဲ … “
အဖ်ားခတ္သလို တုန္ရီေနသည့္ စကားသံက ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရယ္ေမာေနမႈကို တိခနဲေနေအာင္ ျဖတ္ပစ္လိုက္၏။ ညိဳးႏြမ္းသြားသည့္ ေယာက်္ားပ်ဳိ၏ မ်က္ႏွာရွိ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သူမသည္လဲ အလိုလို ႏြမ္းနယ္သြားသလို ခံစားရသည္။ ထိုမွတဖန္ မည္သို႔ေသာသြင္ျပင္ရွိသည္ကိုပင္ မသိသည့္ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္တြက္ လက္ဆက္ရမည့္ သူမဘ၀ကို ျမင္ေယာင္မိကာ ရင္ေမာျပန္သည္။

“ရွင့္စကားက အခုအခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ အင္မတန္မွ ရယ္စရာ ေကာင္းေနတာ ရွင္ မသိဘူးလား .. ေဟာဒီ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔ တစ္ခုလံုးသိတယ္ .. က်မဟာ မ်ားမၾကာမီကာလမွာ တမၼာဒီပဘုရင္ရဲ ႔အိမ္ေရွ႔စံ ကိုယ္ေတာ္ေလးနဲ႔ လက္ဆက္ဖို႔ အေရြးခံထားရတယ္ဆိုတာ … “
“ဒါေပမယ့္ ဒီလို လက္ဆက္ရမယ္ဆိုတာ မင္း သေဘာေတာ့ မဟုတ္ရဘူးလို႔ ငါ ယူဆတယ္ ဆိုရင္ေကာ .. ငါ သိေနတယ္ဆိုရင္ေကာ .. “

စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည့္အေလ်ာက္ လုလင္ညိဳ၏ အသံသည္ လိႈက္ေမာမႈအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မသဲမကြဲသာ ရွိသည့္ အလင္းေရာင္ေလး၏ ေအာက္မွာပင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွတရားသည္ လမင္းငယ္ တစ္စင္းလို လင္းလက္ေနသည္။ ပ၀ါးပါးေလး ဖုံးကြယ္ထားလို႔ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ေသခ်ာစြာ မျမင္ရသည့္တိုင္ တင့္တယ္ေသာအဆင္းကိုေတာ့ အနီးကပ္ျမင္ေတြ႔ေနရာ လုလင္ပ်ဳိသည္ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပခံုးသားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္အုပ္၍ ကိုင္မိသည္။

“က်မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိဘူး … “
လုလင္ညိ္ဳ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမပခံုးကို ကိုင္ထားရာမွ ေအာက္ဘက္သို႔ ေရြ ႔လ်ားစျပဳသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ သတိထားမိလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ သာယာေနရာမွ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း အခုလို ျပဳမူမႈကိုေတာ့ သေဘာမက်။ လြင့္ေပ်ာက္သလိုျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳ႔စားမင္း၏ သမီးေတာ္ဆိုေသာ မာန္က သူမထံတြင္ ျပန္လည္၍ ပူးကပ္လာသည္။

"လႊတ္ .. ရွင္ .. က်မကိုလႊတ္ .. အခုခ်က္ခ်င္း က်မ ေရွ႔ကထြက္သြား .. ရွင္ .. ရွင္ !! "
"မယ္မင္း သေဘာပဲ .. သြားဆိုေတာ့လဲ သြားရတာေပါ့ .. မနက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္ ျပန္လာခဲ့မယ္ .. မယ္မင္း စိတ္ေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ ေစာင့္ေနပါ .. "

စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လုလင္ညိဳသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပခုံးႏွစ္ဖက္အား ကိုင္ထားရာမွ လႊတ္ကာ ေနာက္ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေျပးထြက္သြားသည္။ အေမွာင္ထုထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ လုလင္ညိဳ၏ ပံုရိပ္ကိုၾကည့္ရင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ ဆက္၍ ရပ္ၿမဲသား က်န္ခဲ့သည္။

ထိုညက ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ညဥ့္အေတာ္နက္မွပင္ အိပ္ေပ်ာ္သည္။ ထို႔အျပင္ ထူးဆန္းစြာ အိပ္မက္တစ္ခုကို ျမင္မက္သည္။ သူမ၏ အိပ္မက္ထဲတြင္ လုလင္ညိဳ၏ ရင္ခြင္ထဲ၌ သူမတကိုယ္လံုး ေရာက္ရွိေနသည္။ သူမအား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားသည့္ လုလင္ညိဳ၏ သန္မာေသာ လက္တံမ်ားၾကားတြင္ သူမသည္ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ဆိုးသည္က သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ပန္းပြင့္ငယ္ေလးသည္ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ပက္ျဖန္းျခင္း ခံရသလို စိုစြတ္လာျခင္းပင္။ ထူးဆန္းလွစြာေသာ ထိုအိပ္မက္ထဲတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္ေပ်ာ္၀င္၍ ေနၿပီး .. အိပ္မက္က ႏိုးသြားမည္ကို ေၾကာက္ရြံ ႔ေနေလေတာ့သည္။


လဆန္းတစ္ရက္ေန႔၏ ညအခါသာမယ …

တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည့္ ေရတံခြန္ငယ္ေလး၏ နံေဘးရွိ ေက်ာက္ျဖဴသားထို္င္ခံုေလးေပၚတြင္ ကိုယ္ေနကိုယ္ဟန္ လြန္စြာေက်ာ့ရွင္းသည့္ မိိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ဦးသည္ ထိုင္ကာ ရွိေနသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဤမိန္းမငယ္ေလး မလႈပ္မရွားပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္နာရီမ်ားစြာကတည္းကပင္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းေတြသည္ လွပစြာ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ေရတံခြန္ငယ္ေလးႏွင့္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည့္ ကန္ေရမ်ားအားေယာင္ယမ္း၍ပင္ ၾကည့္ရွဴေနျခင္း မရွိပါ။ သဘာ၀အလွမ်ားကို ေက်ာခိုင္းကာထား၍ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ ေနာက္ဘက္သို႔သာ ထူးဆန္းစြာပင္ ေငးေမာ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။

ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ေလးပမာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ၿငိ္မ္သက္ကာ ထိုင္၍ရွိေနသည့္တိုင္ သူမ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ လႈပ္ရွားေနသည္။

“ငါ .. ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ ၿမိဳ ႔စားမင္းရဲ ႔ တစ္ဦးတည္ေသာ သမီးေတာ္က ဘယ္သူမွန္း မသိတဲ့ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ဖို႔ ညအခ်ိန္မေတာ္ ေစာင့္ေနတယ္တဲ့လား  .. သူ ဘယ္သူလဲ .. ဘာျဖစ္လို႔ သူ .. ငါ့ကိုမွ အိမ္သူသက္ထား အျဖစ္ ေတာင္းဆိုရတာလဲ .. ငါကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔အေၾကာင္း စိတ္စြဲၿပီးေတာင္ အိပ္မက္မက္ရတာလဲ … သူက ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကလြဲလို႔ ဘာထပ္ၿပီး ထူးျခားေနလို႔လဲ … ငါ .. ငါကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ဣေျႏေတာင္ မဆည္ႏိုင္ရတာလဲ … “

အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည့္တိုင္ လုလင္ညိဳသည္ ေပၚထြက္လာျခင္း မရွိ။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ညည့္နက္လာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့။ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ အမ်က္ေဒါသက ပါးပါးေလး လႊမ္းၿခံဳထားလာေလရာ ႏုနယ္သည့္ မ်က္ႏွာေလးသည္ နီရဲရဲေတာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။

“ဒီည .. သူ… သူ လာဦးမွာလား  … ဟင္း????  “

***********************************

ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကို ကာရံထားေသာ အုတ္တံတိုင္းတစ္ခု၏ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနေသာ ေခ်ာင္တစ္ခုတြင္ လူသားတစ္ေယာက္သည္ ပုန္းကြယ္ကာ ရပ္၍ေနသည္။ ထိုလူ ရပ္တည္ေနပံုက အသံဟူ၍ အသက္ရွဴသံပင္ မၾကားရေအာင္ ၿငိမ္သက္လွသည္။ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ႏွင့္မျခားသည့္ ထိုလူ၏ ၀င္းဖန္႔ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုမွာမူ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းရွိ ေက်ာက္ျဖဴသား ထိုင္ခံုရွိ ေနၾကာေဒ၀ီဆီသို႔ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အစပထမပိုင္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထို္င္ေနေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ရင္း လုလင္ပ်ဳိသည္ မခိုးမခန္႔ ၿပံဳးသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ .. ေနၾကာေဒ၀ီ .. မင္း .. ငါ့ကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနမလဲ သိခ်င္လွခ်ည္ရဲ ႔ ..

ဆက္လက္၍ ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းငွာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မစြမ္းသာေတာ့။ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ထုိင္ေနရာမွ ထကာ အိပ္ေဆာင္ဘက္သို႔ ထြက္ခြာေတာ့မည္ ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ မိုးေပၚကက်လာသလို ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည့္ လုလင္ညိဳ၏ အရိပ္ေၾကာင့္ ရပ္တန္႔သြားသည္ ..။

“စိတ္ရွည္ရွည္ မထားႏိုင္ဘူးလား .. မယ္မင္းရ .. “
“ရွင္ !!! .. ရွင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ရတာလဲ .. က်မ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနရမွာလဲ .. တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနရမွာလား “
“က်ဳပ္သာ မယ္မင္းေနရာမွာဆို တစ္ညလံုး ေစာင့္ဆိုလဲ ေစာင့္ရမွာပဲ …မင္းကို က်ဳပ္ ေဟာဟိုက တံတိုင္းေလးေပၚကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ညလံုးပဲ .. မင္းဖာသာမင္း စိတ္ေဆာၿပီး သတိမထားမိတာ ကြယ့္ ..“

သူမေရွ႔တြင္ လက္ပို္က္ကာ ရပ္ၿပီး က်ီစယ္သည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွိေနသည့္ လူညိဳထြား၏ အသြင္ကို ၾကည့္ၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသတို႔ ဆူေ၀တက္လာသည္။ ဒါ .. တမင္သက္သက္ သူမကို အရွက္ခြဲတာ .. ဒင္း .. ဒင္း ..

ေပါင္းစည္းကာသြားသည့္ ရွက္စိတ္ႏွင့္ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမဘ၀တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ျပဳမူမိသည္။ လူညိဳထြား ေရွ ႔သို႔ ရုတ္ခ်ည္း တိုးကပ္သြားၿပီး လက္တစ္ဖက္ကို ေျမွာက္ကာ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ျမန္ဆန္မႈက လုလင္ညိဳကို မမွီပါ။ သူ၏ လက္တစ္ဖက္က လွ်ပ္ျပက္သလို ေျမာက္တာလာၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္အား လမ္းတစ္၀က္မွာပင္ ဖမ္းယူထားသည္။

"ၿမိဳ ႔စားမင္းရဲ ႔သမီးေတာ္က ဒီလိုေတာင္ ျပဳမူသတဲ့လား … ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေဒါသထြက္ေနရတာလဲ .. အေမာင္ သိပါရေစလား .. "
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ဆက္၍ ေမးေနသည့္ စကားေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူ႔အား မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အၾကည့္အား လူညိဳထြားသည္ ဂရုစို္က္သည့္အသြင္၊ ဂရုမူသည့္အသြင္ မေပၚ။ သူ႕ကိုယ္သူ အေမာင္ဟူ၍ပင္ သံုးစြဲကာ ေျပာခ်င္တာကိိုသာ ဆက္၍ ေျပာေနသည္။

"မယ္မင္းရဲ ႔ မ်က္လံုးေလးေတြက ေျပာေနတဲ့ အေျဖကို ဘာသာျပန္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေမာင္ကို ေမွ်ာ္ကိုးေနတယ္နဲ႔ တူတယ္ .. အေမာင္နဲ႔အတူ ခ်စ္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲခ်င္လို႔ သခင္မေလးရယ္ .."
နားရင္းပါးရင္းမ်ား ထူပူတက္လာသည္အထိ ခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ က်န္ေနေသးသည့္ လက္တစ္ဖက္ ေျမာက္တက္သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ပထမအႀကိမ္ကကဲ့သို႔ပင္ ရည္ရြယ္ရာသို႔ မေရာက္လိုက္။ လူညိဳထြား၏ လက္တစ္ဖက္က သူမလက္ကို ဖမ္းကိုင္ထားျခင္း ခံရျပန္သည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားခံရသည့္ သူမလက္မ်ားကို လြတ္ေအာင္ ရုန္းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ လူညိဳထြား၏ သန္မာစြာ ဖမ္းဆုပ္ထားျခင္းမွ မလြတ္ႏိုင္ ..။

"ရွင္ !!! … ရွင္ .... ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ဘာထင္ေနလဲ .. "
က်ားသစ္ေပါက္မေလး မာန္ဖီေနသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ေနရင္းမွ လူညိဳထြားသည္ လက္ေမာင္းအားကို သံုး၍ သူ႔ဘက္သို႔ ဆြဲယူလိုက္သည္။ အိေထြးေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေလးသည္ လူညိဳထြား၏ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးႏွင့္ ထိစပ္သြားသည္။

ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ဦး၏ ကိုယ္နံ႔ႏွင့္အတူ ေႏြးေထြးလွသည့္ အေတြ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မူးမိုက္သလိုမ်ဳိး ခံစားရသည္။ သူမ၏ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္ တစ္စံုတစ္ခုက စိမ့္တက္လာသလို ျဖစ္ၿပီး အေၾကာအခ်င္ေတြ ေတာင့္တင္းကုန္သည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္သည္ကို ေသခ်ာစြာ သံုးသပ္ႏို္င္ျခင္း မရွိခင္မွာပင္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးက ေမာ့သြားသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ား အလိုလို ေမွးကာက်သလို ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးသည္လဲ အနည္းငယ္စုေ၀းသြားသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့တက္လာသည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းလိုလို လုလင္ညိဳ၏ မ်က္ႏွာကလဲ ငံု႔က်၍သြားရာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ႏႈွတ္ခမ္းမ်ား လက္တစ္လံုးသာသာ ေ၀းေတာ့သည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ေရွ ႔တိုးလိုက္လွ်င္ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ထိကပ္ေပေတာ့မည္။ လုလင္ညိဳသည္ သူ၏ ႏွႈတ္ခမ္းအား ေရွ႔မတိုးေသးပဲ ေကာ့မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးမ်ား ခ်ထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား တိုးညွင္းစြာ စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္ .. အေမာင္ မင္းကို တပ္မက္ေမာတယ္ … ေနၾကာေဒ၀ီရယ္ ...

ညိဳ ႔ငင္မႈ အျပည့္ပါေသာ ထိုစကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လႈိ္က္ဖိုရင္ခုန္စြာျဖင့္ မိန္းေမာသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းေပၚ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူထဲထဲမ်ားက်ေရာက္လာမည့္ အခ်ိန္ကိုလဲ ငဲ့လင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္သာ တေရြ ႔ေရြ ႔ ကုန္ဆံုးသည္။ လုလင္ညိဳ၏ ႏႈွတ္ခမ္းမ်ားက သူမဆီထံသို႔ ကပ္ညိလာျခင္း မရွိပါ။ ထိုေရာအခါ ေခတၱခဏ ငံု႔လွ်ဳိးေပ်ာက္သလုိ ျဖစ္သည့္ စိတ္အလိုမက်မႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အမ်က္ေဒါသပါးပါးေလးသည္ ျပန္လည္၍ ေခါင္းေထာင္လာသည္။

"က်မကို နမ္းဖို႔  ရွင့္ကို ေတာင္း .. ပန္ .. "
"အုိ !! .. "

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားမဆံုးလိုက္ခင္မွာပင္ လုလင္ညိဳ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမ်ားက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးအား ပိတ္ဆို႔လုိက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ တင္းၾကပ္စြာ ဖိနမ္းျခင္း ခံလိုက္ရသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီကိုယ္ကေလး ေကာ့တက္ကာ သြားသည္။ လုလင္ညိဳ၏ အနမ္းမ်ားက အားပါးသလို စူးရွလွရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ တဆင့္ ကိုယ္ထဲမွ အူေတြ၊ အသည္းေတြ ပါသြားမတတ္ ခံစားရသည္။ ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ အသက္ေတာင္ မည္သို႔ရွဴရမွန္းမသိ။ အသက္ရွဴမ၀သလို ျဖစ္သည့္အေရးတြင္ စုစည္းထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္ကို ဟလိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ ဆည္၀က ဗ်ဳိင္းႏွယ္ ဒီအကြက္ကို ေစာင့္ေနသူက လူညိဳထြား။ လစ္ဟာသြားသည့္ သႏၱာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားကို ျဖတ္သန္းကာ သူ႔လွ်ာက ေျမြတစ္ေကာင္လို တြန္းထိုးကာ ၀င္လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ မသဲမကြဲ ညည္းညဴသံေလးမ်ားပင္ ၾကားလာရသည္။ သူမ၏ကိုယ္အားလဲ လုလင္ညိဳႏွင့္ ပို၍တိုးကပ္ေအာင္ ဖန္တီးမိသလို၊ ဖမ္းဆုပ္ကာ ထားျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ သူ၏လည္တိုင္ကို ယွက္ကာ ခိုတြဲထားသည္။

"အေမာင္ ... အေမာင္ရယ္ .. "
ပူေႏြးခ်ဳိျမလွေသာ အနမ္းမ်ားက ႏွစ္ဦးသားၾကားတြင္ ရပ္တန္႔ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ လိႈက္ဖိုရင္ခုန္မႈေသာ ခံစားမႈအသစ္တြင္ ေပ်ာ္၀င္ရင္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပတ္၀န္းက်င္ကိုပင္ သတိမထားမိၾက။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ၿဖိဳးၿဖိဳးေရႊရင္အစုံသည္ လူညိဳထြား၏ ရင္ခြင္ႏွင့္ ပူးကပ္ေနသည္။ သူမ၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းသည္လဲ လူညိဳထြား၏ ေပါင္လံုးမ်ားႏွင့္ ထိကပ္ေနသည္။ မာေၾကာသန္မာသည့္ အရာတစ္ခုက သူမ၏ ရတနာပန္းေလးအား ထိကပ္၍ ေထာက္ထားသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ ခံစားသိလာသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမသည္ သူမကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူညိဳထြား၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ နစ္၀င္သြားမတတ္ သူမကိုယ္ကိုအတင္းကပ္ကာ ထားမိသည္။

သို႔ေသာ္ ..
လူညိဳထြားသည္ တစ္စံုတစ္ခုက သူ႔အား ေဆာင့္ငင္ကာ ဆြဲလိုက္ျခင္းကို ခံရသလို ကိုယ္ကေနာက္သို႔ အတင္းခြာထြက္သည္။

"ေန .. ေနၾကာေဒ၀ီ .. အေမာင္တို႔ ဒီအတိုင္းဆက္သြားရင္ အေမာင့္စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္ေတာ့မွာ မ .. မဟုတ္ "
အေတြ႔ထူးတြင္ မူးေမ့ေမ့ျဖစ္ေနရွာသူ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လူညိဳထြားအား တစ္ခုခုေျပာမည္ဟန္ ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ႏႈတ္မွ စကားဟခ်ိန္ေတာင္ မျဖစ္လိုက္။ လူညိဳထြားသည္ ေနာက္ဘက္သို႔ ျဖတ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားကာ အေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ တိုး၀င္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

"ငေၾကာက္ !!  .. "
"သတိၱကို နည္းလွခ်ည္လား အေမာင္ရယ္ .. "

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စိတ္လိုလက္ရ လွမ္းေအာ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သူမအျဖစ္ကို ျပန္သတိရကာ မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးမ်ား ဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အနည္းငယ္ မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနေသာ ၀တ္ရံုလႊာကို ေသသပ္ေအာင္ ျပန္ျပင္လိုက္ၿပီး စံအိမ္ေတာ္ဘက္သို႔ လွမ္းေလွ်ာက္ကာ ၀င္လာခဲ့သည္။

ညဥ့္နက္ေနၿပီမို႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးတြင္ ေအးျမမႈက ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုးသည္ကာ မီးဖိုေပၚမွ ခ်လိုက္သည့္ မုန္႔ႏွယ္ ေႏြးေထြးကာေနရွာသည္။

ထို႔ေန႔ညကလဲ ေနၾကာေဒ၀ီအဖို႔ အိပ္စက္ျခင္းက ေစာလွ်င္စြာ ေရာက္ရွိလာျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သူမ အိပ္ေမာက်ကာ ေပ်ာ္၀င္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္လဲ သူမ၏ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမိသူ လူညိဳထြားသည္ လက္ပိုက္ကာ ေစာင့္ႀကိဳ၍ေနေလသည္....။

****************************

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အိပ္မက္ ..

အ၀တ္အစားဟူ၍ တစ္စံုတစ္ခုမွ ဖံုးလႊမ္းထားျခင္းမရွိေသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ အိပ္ရာထက္မွာ လူးလိမ့္ရင္း က်မ အေမာင့္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ အေမာင္ ရွိေနတယ္ဆိုတာ က်မသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ က်မဆီကို ေရာက္မလာရတာလဲ။ က်မကို ရူးေအာင္ အေမာင္ ျပဳစားတာေတြ မ်ားေနၿပီ .. အခုလဲ အေမာင္ က်မကို ႏွိပ္စက္ေနခဲ့တာလား ...။

အေမာင္ ေရာက္လာၿပီဆိုတာ က်မခံစားလိုက္ရတာနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြဟာ ထိန္းမရေအာင္ ျမန္လာခဲ့တယ္။ ေမွာင္မည္းမႈအျပည့္နဲ႔ ႀကီးစိုးထားတဲ့ အိပ္စက္ရာအေဆာင္ထဲမွာ သူ႔အရိပ္ကို ကဗ်ာကသီ လိုက္လံ ရွာေဖြေနခဲ့တယ္။ သိပ္မရွာလိုက္ရဘူး။ က်မေရွ ႔မွာ အေမာင့္ရဲ ႔အသြင္ထြားထြားက ေပၚလာခဲ့ၿပီ။ က်မေလ .. သူ႔ရဲ ႔အထိ၊ သူ႔ရဲ ႔အနမ္း၊ သူ႕ရဲ ႔အေပြ႔ေတြကို ငတ္မြတ္စြာနဲ႔ ဆာေလာင္ေနခဲ့တယ္ ..။

ဘာျဖစ္လို႔ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ရွိေနရေသးတာလဲ အေမာင္ရယ္ .. အေမာင့္ကို က်မ နားကိုမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မရဲ ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အေမာင္ျဖည့္ဆည္းေပးပါေတာ့ .. ဟုတ္တယ္ .. အေမာင့္ရဲ ႔အယုအယေတြကို က်မ တကယ္ကို လိုအပ္ေနတာပါ။ က်မပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အရာရာကိုေမ့ၿပီး အေမာင့္ရဲ ႔အခ်စ္၊ အေမာင့္ရဲ ႔ယုယပုိက္ေထြးမႈ၊ အေမာင့္ရဲ ႔ က်မအေပၚ တပ္မက္မႈ ဒါေတြကိုပဲ လိုခ်င္ေနမိေတာ့တယ္ ...။

ေဟာ .. အေမာင္ က်မရဲ ႔ဆႏၵကို ရိပ္မိၿပီထင္တယ္ .. ေပ်ာ္လိုက္တာ အေမာင္ရယ္ .. မ်ားမၾကာမွီ က်မဟာ အေမာင့္ရဲ ႔ မိန္းမသား ျဖစ္ေတာ့မယ္ေပါ့ ..  အေမာင္သိလား ... က်မရဲ ႔႔ပန္းပြင့္ေလးထဲမွာေလ အလိုလိုေတာင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကၿပီ .. ၀တ္ရည္ခ်ဳိေတြလဲ တားမရေအာင္ စတင္စီးဆင္းေနၿပီ .. အေမာင့္ရဲ ႔ ဖြားဖက္ေတာ္ လာေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ အဆင္ေျပေအာင္ က်မေလ လမ္းဖြင့္ကာ ႀကိဳေနမယ္ေနာ္ ...

အေမာင့္ရဲ ႔အနမ္းေတြက က်မရဲ ႔ပန္းပြင့္ေလးဆီ ဦးတည္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလိႈင္းေတြဟာ က်မရဲ ႔ကိုယ္မွာ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ကို တက္ကာ ေနရာယူထားခဲ့တယ္။ က်မေလ ဒီညေလးကို မကုန္ဆံုးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေမာင့္မွာ က်မကို ထားထားၿပီး ပစ္သြားတဲ့အက်င့္က ရွိေနတယ္ေလ။ တတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အေမာင္နဲ႔ရွိေနတဲ့ ဒီညေလးကို အၿမဲတမ္း တည္တံ့ေနေစခ်င္ေတာ့တယ္။ အေမာင္ရယ္ က်မကို ထားမသြားခဲ့ပါနဲ႔ ...။

အေမာင္ကေလ က်မစိတ္ကူးေတြကို သိေနသလား မသိဘူး။ သူ႔ရဲ ႔အနမ္းေတြက က်မတကိုယ္လံုးက ေနရာလြတ္မက်န္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားေနေလရဲ ႔။ က်မရဲ ႔ ဆင္စြယ္ေရာင္ မို႔၀င္းႏူးညံ့တဲ့ ရင္စိုင္ေတြကိုလဲ သူ႔အနမ္းက ေရာက္လာတာပဲ။ က်မရဲ ႔ရင္သီးေသးေသးေလးေတြကိုလဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ လွ်ာႀကီးက အလြတ္မေပးဘူးရယ္ ... အား !! ... အေမာင္ရဲ ႔အေတြ႔က ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္ က်မအေပၚ ႀကီးစိုးေနရတာလဲ .. က်မႏႈတ္ဖ်ားက အသံထြက္ၿပီး ညည္းညဴမိတဲ့အထိေတာင္ အေမာင္က ဖမ္းစားထားတာပဲ ...

က်မေလ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး .. အေမာင့္ဆီက ဒီထက္မကေပးမယ့္ အရသာကို အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိၿပီ။ က်မရဲ ႔ လက္ေတြက သတိမထားမိပဲ အေမွာင္ရဲ ႔ေယာက်္ားတန္ဆာႀကီးဆီကို ေရာက္သြားတယ္ ..

ဒါေပမယ့္ အေမာင္ေလ .. သိပ္ဆိုးတာပဲ .. က်မရဲ ႔လက္ေတြကို လက္ေကာက္၀တ္က ကိုင္ၿပီး ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ဘက္ေရာ၊ ညာဘက္ေရာ သူ႔လက္နဲ႔ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ ကိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေပၚကို တြန္းတင္လိုက္တယ္။ အေမာင္ရယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔မ်ား က်မကို ဒီေလာက္ေတာင္ ႏွိပ္စက္ရတာလဲ ..  က်မကို ရူးေအာင္ဖန္တီးေနတာလား ..

က်မေလ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး .. က်မရဲ ႔ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမာက္ၿပီး အေမာင္ရဲ ႔ခါးကို ယွက္ကာ က်မဆီကို ဆြဲမိၿပီ။ ေတာ္ပါေသးတယ္ .. အေမာင္က က်မရဲ ႔ဆႏၵကို ဒီတစ္ခါေတာ့ လိုက္ေလ်ာလို႕ရယ္ ... အေမာင္ရဲ ႔တန္ဆာဟာ က်မရဲ ႔ကိုယ္ပိုင္ နန္းေတာ္တံခါး၀ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ၀င္လာခဲ့ၿပီေလ .. သန္မာလွတဲ့ အေမာင့္ရဲ ႔တန္ဆာဟာ သူျဖတ္သန္းတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ေနရာတုိင္းမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာပဲ .. က်မေလ အေမာင့္တန္ဆာက ေပးတဲ့အေတြ႔နဲ႔ လူ႔ေလာကထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ကို မထင္ေတာ့ဘူး ... တခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ .. မျမင္ဖူးတဲ့ ဘံုကမာၻတစ္ခုကို ေရာက္ရွိေနသလိုပါပဲ အေမာင္ရယ္ ..

က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အတြဲညီညီနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾကတာ ကေခ်သည္စံုတြဲႏွင့္ေတာင္ တူေနၿပီ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ႔ ခႏၶာကိုယ္ေတြ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းစည္းေနပံုကလဲ စည္းခ်က္က်က် ရွိႏိုင္လြန္းလွတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် က်မရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အေပ်ာ္ဆႏၵဟာ အေမာင္ရဲ ႔လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္အတူ ႀကီးထြားလာေလတယ္။

က်မေလ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ရွိလက္ရွိကို ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖြင့္ဟၿပီး ေအာ္ဟစ္မိေတာ့တယ္။ က်မရဲ ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔လဲ အေမာင့္ရဲ ႔ကိုယ္ႀကီးကို အတင္းပဲ ဖက္ထားမိတယ္။ အေမာင္ရယ္ .. က်မကို ဖက္ထားပါ။ က်မကို ထားမသြားပါနဲ႔ .. အေမာင္နဲ႔ က်မ မခြဲမခြာပဲ ေနခ်င္လွတယ္ ... အေမာင္ရယ္ ...

************************************

အခန္း (၄)

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္း ေနၾကာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးထလာခ်ိန္တြင္ သူမ ေပါင္တန္မ်ားၾကားတြင္ စိုစြတ္ေနသည္ကို ခံစားမိသည္။ ထုိထက္ဆိုးသည္က သူမအံုးစက္ရာ သလြန္ေပၚတြင္ခင္းထားေသာ အိပ္ရာခင္းသည္ တင္ပါးေအာက္ေနရာ၌ အကြက္ႀကီးတစ္ခု စြန္းထင္းေနသည္ကို။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ညတုန္းက မက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီးေနာက္ သူမကိုယ္သူမ သေဘာက်၍ ခစ္ခနဲ ရယ္မိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္သည္ မ်ားမၾကာမီကာလအတြင္း တမၼာဒီပနန္းေတာ္သို႔ သတို႔သမီးေလာင္းအျဖစ္သြားရမည္ဆိုေသာ အျဖစ္ကို ေမ့ေပ်ာက္ကာ တိတ္တခိုး တြယ္တာမိသူ လူညိဳထြား၏ အေတြ႔တြင္သာ ျပန္ေျပာင္းရင္ခုန္ရင္း သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေနေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ဘ၀ဆိုသည္ကား ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကဲ့သို႔ သာယာမႈအေပါင္းႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ မဟုတ္။ ေနၾကာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ သူမအေတြးႏွင့္သူမ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ၾကာျဖဴမယ္ဦးေဆာင္ေသာ သူမ၏ အိမ္သားမ်ားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပုဂံမင္းေနျပည္ေတာ္ရွိရာသို႔ ထြက္ခြာရမည့္ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။ အပ်ဳိေတာ္ ရံေရြေတာ္မ်ား ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းေနၾကရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာဆိုေနသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္ေနရသည့္တိုင္ စိတ္ပါ၀င္စားျခင္းမရွိ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ စိတ္လက္ညစ္ညဴးမႈသာ အဖတ္တင္လာသျဖင့္ အိမ္ေတာ္၀င္းထဲမွ ျမင္းေဇာင္းဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့ကာ သူမ၏ လက္ဆြဲေတာ္တိမ္ပ်ံဟူေသာ ျမင္းျဖဴႀကီးကို ကုန္းႏွီးတင္ကာ တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ျမင္းျဖဴႀကီး တိမ္ပ်ံသည္ သခင္မျဖစ္သူ၏ စိတ္သေဘာထားကို နားလည္သည့္အေလ်ာက္ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ အေနာက္ဘက္ရွိ ေတာင္ကုန္ေလးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ တက္လာရာ တေလွ်ာက္ စိမ္းစိုေနသည့္ ျမက္ခင္းမ်ားထဲတြင္ အ၀ါေရာင္၊ အျပာေရာင္ အစရွိေသာ ပန္းေရာင္စံုေလးမ်ား ေပါက္ေရာက္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္သည္ တမ္းတလြမ္းေမာမႈ အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားရွာသည္။ သီရိၾသဘာၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ေတာင္ကုန္း၏ ထိပ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေအာင္ တက္သြားၿပီး သူမသည္ ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚမွ ဆင္းကာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

သူမ၏ ေမြးရပ္ဇာတိနယ္ ျဖစ္ေသာ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ငွက္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္လို လြန္႔ျမဴးေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တမၼာဒီပ နန္းေတာ္သို႔ ေရာက္မည္ဆိုလွ်င္မူ သူမ၏ ဘ၀သည္ ေရႊေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲတြင္ အက်ဥ္းခ်ခံထားရေသာ ငွက္ကေလး ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈက သူမ၏ ႏွလံုးအိမ္ကို ရိုက္ခတ္လာေသာအခါ ပုလဲေရာင္မ်က္ရည္မ်ားသည္ ပါးျပင္ကို ျဖတ္သန္းကာ စီးဆင္းက်လာသည္။ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ ဂုဏ္ပုဒ္၊ ဖခမည္းေတာ္ ၿမိဳ ႔စားမင္း၏ သိကၡာ၊ လြန္ဆန္မရႏိုင္ေသာ မင္းမိန္႔ .. ထိုအေၾကာင္းတရားမ်ားသည္ သူမ၏ ပခံုးထက္ကို ဖိစီးထားသလို ခံစားရေသာအခါ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္၍က်သည္။ ထိုမွ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို က်ယ္ေလာင္စြာ ရိႈက္သြင္းကာ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးအား ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့သည္။

"ဘာျဖစ္လို႔ ငါမွ ျဖစ္ရတာလဲ !! ... "

ေကာင္းကင္ျပင္ကိုေစာင့္ေရွာက္သည့္ အာကာသနတ္မင္းသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဟစ္ေအာ္တိုင္တည္မႈကို ၾကားသြားဟန္ရွိသည္။ သူမ၏ ေနာက္ဘက္မွေန၍ ေယာက်္ားသံတစ္ခုကို ၾကားလာရသည္။

"ဟုတ္တယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔ မင္း မသြားမျဖစ္ သြားရမွာလဲ .. "

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အသံလာရာဆီသို႔ ကမန္းကတမ္း လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုေရာအခါ သူမရွိရာသို႔ ကုန္သည္ပြဲစားအသြင္မ်ဳိး ရွိေသာ လူညိဳေခ်ာတစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လူညိဳေခ်ာ၏ အသြင္ကို စူးစိုက္ကာၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ဦးကို သတိရကာ သူမမ်က္၀န္းအစံုက ၀င္းလက္သြားသည္။ သူ .. သူ .. အေမာင္ရယ္ ..။

ထုိအခိုက္မွာပင္ လူညိဳေခ်ာသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အနားသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ရွိေနေသးသူ ေနၾကာေဒ၀ီရွိရာသို႔ သူ၏ ညာလက္ကို ကမ္း၍ေပးသည္။

"အေမာင့္ရဲ ႔ေမြးရပ္ဇာတိကို လိုက္ခဲ့ပါလား  ေနၾကာေဒ၀ီ .. မင္းရဲ ႔ပူပန္ေသာကေတြ အားလံုးေပ်ာက္ကင္းၿပီး အေမာင္ မင္းကိုေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေပ်ာ္ေအာင္ထားပါ့မယ္ .. "
"ရွင့္ေနာက္ကို က်မ မလိုက္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ရွင္ သိသားနဲ႔ .. ေနာက္ၿပီး ရွင့္အေၾကာင္း က်မ ဘာမွ မသိဘူး .. နာမည္ေတာင္ ဘယ္သူဆိုတာ သိတာ မဟုတ္ဘူး .. "
သူ၏လက္အား လွမ္းကိုင္ျခင္း မရွိသျဖင့္ လုလင္ညိဳသည္ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ေမာၿပီး လက္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းသြား၏။

"က်ဳပ္နာမည္က အေရးမပါေတာ့ပါဘူး .. မယ္မင္းက က်ဳပ္နဲ႔လိုက္ဖို႔ ဆႏၵမွ မရွိတာ .. "
"ရွင္က ဒီလိုလား ... ဒါဆိုလား .. သြားေတာ့ .. ရွင့္ကို က်မ မျမင္ခ်င္ဘူး .. "
"အမိန္႔ေတာ္အတိုင္းပါ ... ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလးဘုရား .. "

မခိုးမခန္႔ေလသံႏွင့္ ကိုယ္ကိုကိုင္း၍ အရိုအေသျပဳဟန္ႏွင့္ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ လူညိဳထြားသည္ လာရာလမ္းအတိုင္းပင္ လွည့္ျပန္သည္။ တစတစႏွင့္ သူမ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ခ်စ္ရသူ အေမာင္၏ သြင္ျပင္ကို လွမ္းေရာ္ကာ ၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈႏွင့္ အထီးက်န္မႈသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္တြင္းသို႔ ျပန္လည္၍ ေရာက္ရွိလာသည္။ မခြဲခြာခင္ အခ်ိန္က ခ်စ္ရသူအား ေျပာမိလိုက္သည့္ ေနာက္ဆံုးစကားေပၚ ျပန္လည္၍ ေနာင္တရမိသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အရာရာသည္ ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ထိုင္ေနရာမွထကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေနသည့္ တိမ္ပ်ံရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ေျခေထာက္နားတြင္ ေပရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္သည္ အလိုလို ေပရြက္ေလးရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေခါက္ခ်ဳိးအတိုင္း ရွိေနသည့္ ေပရြက္ေလးအား ျဖန္႔လိုက္ခ်ိန္တြင္ မွင္တံႏွင့္ ေရးသားထားသည့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္အား ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

ငါသည္ သင္သာလွ်င္ျဖစ္ၿပီး
သင္သည္ငါသာလွ်င္ျဖစ္ေသာ
အခ်ိန္အခါသာမယသို႔ မေရာက္မခ်င္း
ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ စိတ္ႏွလံုးမ်ား အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမည္ မဟုတ္ပါ
ေန႔ရက္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားပါေစ
သဘာ၀တရားႀကီး လည္ပတ္ေနပါေစ
သင္ႏွင့္ ငါ ဆံုစည္းမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာပါ
ထိုကာလသို႔ မေရာက္သည္အထိ
ငါသည္ အေမွာင္မိုက္ထဲ၌ ပုန္းခိုေနလိမ့္မည္
သင္လာမည့္အခ်ိန္ကို သည္းခံစြာႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနမည္သာ

*******************************

ယေန႔သည္ကား သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ရွိ ၿမိဳ ႔သူၿမိဳ႔႕သားအေပါင္း လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ၿမိဳ ႔လံုးကြ်တ္မွ် လမ္းမေပၚသို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ပင္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ တူညီ၀တ္စံုမ်ားကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ စစ္သည္ေတာ္ ရဲမက္မ်ား၊ အပ်ဳိေတာ္ အေျခြအရံမ်ား စီးနင္းလိ္ုက္ပါလာေသာ ျမင္းရထားမ်ား၊ ထိုမွတဖန္ စားနပ္ရိကၡာမ်ား ျဖည့္တင္းလာေသာ ၀င္စည္စလယ္လွည္းမ်ား စသည္တို႔သည္ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ အိမ္တံခါး၀မွ စတင္၍ ထြက္ရွိလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ ၾကာျဖဴမယ္သည္ သူမတို႔၏ ေနာက္ပါ ရံေရြေတာ္တစ္ဦးစီႏွင့္တကြ လွပစြာ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ျမင္းရထားတစ္စီးထဲတြင္ စီးနင္းကာ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ေမာက္တိုေမာက္ရွည္မ်ား ဆင္ျမန္း၍ လက္နက္အျပည့္အစံု ဆြဲကိုင္ထားသည့္ ရဲမက္ရွစ္ဦးသည္ သူမတို႔၏ ျမင္းရထားေရွ႔မွ ဦးေဆာင္ကာ ေနရာယူထားသည္။ ထိုရဲမက္မ်ား၏ အေရွ ႔ တြင္မူ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ သူ၏ လက္ဆြဲေတာ္ အုန္းခြံေရာင္ျမင္းႀကီးကို စီးနင္း၍ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ အရိုအေသေပးေနသူမ်ားကို ျပန္လည္၍ ႏွႈတ္ဆက္ေနသည္။ သီဟစည္သူႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္သည့္ အေနအထားႏွင့္ ရွိေနသူကား လံုၿခံဳေရးတပ္၏ အႀကီးအကဲျဖစ္သူ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မႈးႀကီး ငေဆာင္ခ်မ္းျဖစ္သည္။

ပုဂံေရႊနန္းေတာ္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီအတြက္ေတာ့ အိပ္မက္မဟုတ္ေတာ့သည္ဆိုသည္မွာ အေသခ်ာဆံုး ေန႔ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ …။

*************************

သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ ၾသဇာအာဏာသက္ေရာက္ရာ နယ္နိမိတ္ အလြန္သို႔ ေရာက္သည္အထိေတာ့ သီဟစည္သူတို႔၏ ခရီးသည္ မည္သို႔မွ် ထူးျခားသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ လမ္းခရီးတြင္ တစ္ညတာ ခရီးတစ္ေထာက္ခ်၍ သူတို႔အားလံုး အနားယူခဲ့ေသးသည္။ ၾကာျဖဴမယ္အပါအ၀င္ အျခားေသာ ရံေရြေတာ္ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးသည့္ ပုဂံေရႊနန္းေတာ္ အေၾကာင္း စိတ္အထင္ႏွင့္ မွန္းေလ်ာ္၍ ေျပာဆိုေနၾကသည္မွာ ခရီးစဥ္အစကတည္းက ျဖစ္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ တစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ပကတိ တံုဏွိဘာ၀ ျဖစ္ကာ အသံတိတ္လ်က္ ရွိသည္။

*************************

စိမ္းစိုအံု႔မိႈင္းေသာ ေတာင္ၾကားလမ္းတေလွ်ာက္ သီဟစည္သူတို႔ ခရီးႏွင္လာၾကသည္။ ပုဂံေရႊနန္းေတာ္သို႔ သူတို႔ထက္ အရင္ေစာ၍ ျပန္သြားႏွင့္ေသာ ဦးေရႊေကာင္းဆီမွ သတင္းပိုု႔အခ်က္အရ ဤေနရာတစ္၀ိုက္တြင္ သူခိုးသူပုန္မ်ား ႀကီးစိုးက်က္စားသည္ဟု သီဟစည္သူတို႔ သိထားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို လာ၍ ရန္ျပဳလိမ့္မည္လို႔ေတာ့ တြက္ဆမထားပါ။ လက္နက္အျပည့္အစံုႏွင့္တကြ ခ်ီတက္လာေသာ စစ္သည္ရဲမက္မ်ားကို မည္သို႔ေသာ သူခိုးငမိုက္သားမ်ားက ရန္ရွာ၀ံ့မည္နည္း။

သို႔ေသာ္  .. လမ္းေကြ႔တစ္ခု အေရာက္၌
အေရအတြက္အားျဖင့္ ငါးက်ိပ္မွ်ခန္႔ရွိေသာ အနက္ေရာင္၀တ္စံု၀တ္ ျမင္းစီးသမားမ်ား .. သီဟစည္သူတို႔၏ သြားရာလမ္းကို ပိတ္ဆို႔ထားသည္ကို ရုတ္ခ်ည္းေတြ႔လိုက္သည္။ ရန္သူဆိုတာ သိလိုက္သည္ႏွင့္ ေရွ႕ဆံုးမွ စစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္ ေဆာင္ဓါးမ်ားကို ဆြဲထုတ္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ မည္းနက္ေနေသာ ျမားတံမ်ားသည္ မိုးဖြဲမ်ား က်လာသလို သီဟစည္သူတို႔ ရွိရာသို႔ ပ်ံ၀ဲကာ က်လာသည္။

“ျမား .. ျမားေတြ .. သတိထား !!! “
သီဟစည္သူ၏ ေရွ ႔ဆံုးမွ ဦးေဆာင္တပ္သည္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ေနသူမ်ားမို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူတို႔၏ ဒိုင္းကာမ်ားကို ေျမွာက္၍ မိုးထားၾကသည္။ ရန္သူေတြ၏ ျမားက ေနရာမလပ္ က်လာေသာ္လဲ အထိအခိုက္ သိပ္မမ်ားလိုက္။ ဒိုင္းကို ေျမွာက္၍ကာကြယ္ခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သည့္ ရဲမက္ႏွစ္ဦးမွ လြဲ၍ …။

“ေတာက္ ..ေခြးေကာင္ေတြ …  ငေဆာင္ခ်မ္း .. ထြက္ .. ထြက္လိုက္စမ္း !!  “
သူ႔လိုမ်ဳိး ၿမိဳ ႔စားမင္း တစ္ေယာက္ ခ်ီတက္လာမႈကို လာ၍လုယက္သည္မို႔ သီဟစည္သူ အမ်က္ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္။ ေဆာင္ဓါးကို ထုတ္၍ ေျမွာက္ကာ အခ်က္ေပးလိုက္သည္တြင္ တပ္မႈးႀကီး ငေဆာင္ခ်မ္းသည္ ျမင္းသည္ေတာ္ အလံုးအရင္းကို ဦးေဆာင္ကာ ေရွ႔သို႔ တဟုန္ထိုး ထြက္သည္။ တစ္ဖက္ျခမ္းမွ ရန္သူမ်ားသည္ သီဟစည္သူတို႔ထံမွ ျမင္းတပ္ခ်ီတက္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေနာက္လွည့္၍ ေျပးသည္။

“လိုက္ .. လိုက္ဟ .. မလြတ္ေစနဲ႔ .. “
ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းကာ တရၾကမ္း စီးနင္းသြားသည့္ ငေဆာင္ခ်မ္း၏ ျမင္းတပ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ သီဟစည္သူ၏ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ က်န္ရွိေနသည့္ ေျခလ်င္ရဲမက္ေတာ္မ်ားသည္ လစ္ဟာသြားသည့္ ျမင္းတပ္ေနရာတြင္ အစားထိုးကာ ေနရာယူသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ …

“သခင္ႀကီး .. ေနာက္ မွာ !! “
ရုတ္ခ်ည္းေပၚထြက္လာသည့္ ျမင္းစီးသမား ေနာက္ထပ္တစ္အုပ္ေၾကာင့္ သီဟစည္သူ ရင္ထဲ စိုးရံြ ႔သြားသည္။ ေရွ႔ဘက္သို႔ ေရာက္ေနရာမွ သူ႔ျမင္းကို ဇက္ႀကိဳးဆြဲ၍ ျပန္လွည့္ရၿပီး အေနာက္ဘက္မွ ေပၚလာသည့္ ရန္သူမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ရသည္။

“ေလးေတြ အသင့္ျပင္ .. “
ဒီတစ္ခါေတာ့ ရန္သူမ်ားထံမွ ျမားေတြ ပ်ံ၀ဲလာမည္ကို သီဟစည္သူ ေစာင့္မေန။ ျမားတပစ္ အကြာအေ၀းသို႔ ျမင္းစီးသမားမ်ား ၀င္လာသည္ႏွင့္ လက္ေျမာက္ကာ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ သီဟစည္သူတို႔ဘက္မွာ ျမားတံမ်ား ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ပ်ံ၀ဲသြားသည္။ ေရွ ႔ဆံုးမွ ဒုန္းစိုင္းလာသည့္ လူ႔အခ်ိဳ ႔ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးျဖစ္ၿပီး ျမင္းေပၚမွ ျပဳတ္က်ကုန္သည္။

“က်ား !! … တက္ .. “
“ဟာ !!  ... ေဘး .. ေဘးမွာ .. ရန္သူ .. “
သီဟစည္သူတို႔ အငိုက္မိၿပီ။ ေဘး၀ဲယာတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္ထဲက ပုန္းခိုေနသည္မသိ။ ဓါးလြတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ရန္သူမ်ားသည္ အလံုးအရင္းႏွင့္ သူတို႔ရွိရာ ျမင္းလွည္းမ်ားဆီသို႔ တဟုန္ထိုး ေျပးလာၾကသည္။ ရန္သူ၏ အေရအတြက္ကို ခန္႔မွန္းမိသည္ႏွင့္ သီဟစည္သူသည္ အေျခအေနကို တြက္မိသြားသည္။ စိတ္ေဇာႀကီးၿပီး ငေဆာင္ခ်မ္း၏ ျမင္းတပ္ကို မွ်ားေခၚသြားသည့္ ရန္သူ႔ေနာက္ လိုက္ဖို႔ အမိန္႔ေပးမိျခင္းကို ေနာင္တႀကီးစြာရသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။ အေရးႀကီးသည္က သမီးေတာ္ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ သူ၏ ခ်စ္ဇနီး ၾကာျဖဴမယ္တို႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရဖို႔ …။

“ခ် … က်ား … အား … ေသ … ခုတ္ .. ခုတ္စမ္းကြာ “
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိုက္ပြဲေခၚသံမ်ားႏွင့္ ပြက္ေလာရိုက္ကာ ဆူညံကုန္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္းလွည္းအိမ္ကို ေဖာက္ထြင္းသည္အထိ လာမွန္သည့္ ျမားဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ အထဲတြင္ ေနျခင္းငွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ အေရးႀကံဳက သတၱိနည္းတတ္သူ မဟုတ္သူမို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္တြင္ ေၾကာက္ရံြ ႔ျခင္း မျဖစ္။ ရဲစိတ္ရဲမာန္မ်ား တက္ၾကြကာ ရွိေနသည္။ ျမင္းလွည္းအိမ္၏ နံရံတြင္ ခ်ိ္တ္ဆြဲထားသည့္ ဓါးတိုႏွစ္ေခ်ာင္းအနက္မွ တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ရင္း တံခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ဖြင့္ကာ ေအာက္ဆင္းသည္။

“ေနၾကာ .. သတိထား !! “
“သခင္မေလး .. !! “
အထဲတြင္ က်န္ခဲ့သူ ၾကာျဖဴမယ္၏ စိုးရြံ ႔စြာ ေအာ္ဟစ္သံ .. ျမင္းလွည္းကို ကာကြယ္ေပးေနသည့္ အျပင္ဘက္ရွိ ရဲမက္၏ ဟစ္ေအာ္ သတိေပးသံ .. ထိုႏွစ္ခုက တၿပိဳင္တည္းမွာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မ်က္စိေရွ႔တြင္ ဘြားခနဲ ျမင္လာရသည့္ ေသြးသံရဲရဲ အတိၿပီးေနသည့္ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေခတၱခဏမွ် ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ျမားတံတစ္စင္းက ၀ွီခနဲ ျမည္ကာ သူမေဘးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ အသိျပန္၀င္ၿပီး ျမားတံလာရာကို ၾကည့္သည္။ ဓါးရွည္ေကာက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကိုင္ထားသည့္ ျမင္းစီးသမားတစ္ေယာက္က သူမရွိရာသို႔ တဟုန္ထိုး လာေနသည္။

“သမီး !! “
ေနာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ ရန္သူမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနသူ သီဟစည္သူ ထိုအျဖစ္ကို လွမ္းျမင္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္းစီးသမား ခ်ီလာသည့္ဘက္က သူရွိရာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္မို႔ တစ္ဦးခ်င္း ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဖို႔ လက္လွမ္း မမွီ။ လက္တြင္ ကိုင္ဆြဲထားသည့္ လွံတံကို ခ်ိန္ဆရင္း အားကုန္ လွမ္းပစ္သည္။ ၀ွီးခနဲ ေအာ္ျမည္ရင္း လွံတံက ျမင္းစီးသမားစီ ထိုးက်သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိလူသည္ သာမည သူပုန္ ျဖစ္ဟန္မတူ။ ကိုယ္ကို ျမင္းေဘးတြင္ ကပ္၍ ေရွာင္လိုက္ရာ လွံတံက ျမင္း၏ ေက်ာကိုသာ ထိုးစိုက္သည္။ ျမင္းပတပ္ရပ္၍ နာနာက်င္က်င္ေအာ္ၿပီး ေဘးသို႔ ဗုန္းခနဲ လဲၿပိဳက်ခ်ိန္တြင္ ျမင္းစီးသမားသည္ ေျမျပင္ထက္သို႔ လွိမ့္ခ်လိုက္သည္။ ထိုမွ ဓါးလြတ္ကို စၾကာသဖြယ္ ေ၀ွ႔ယမ္းရင္း ေနၾကာေဒ၀ီ ရွိရာသို႔ ဆက္လက္၍ ေျပးလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေဘးရွိ အေစာင့္ရဲမက္သည္ ေရွ႔သို႔ ေျပးထြက္သည္။ ဓါးရွည္ကိုင္ ျမင္းစီးသမားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔သည္။

“ဟိုင္း … “
“ဒုတ္ .. “
ဓါးေရာင္ တစ္ခ်က္အ၀င့္တြင္ ရဲမက္သည္ အသံထြက္ခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ပဲ ပံုလဲက်သည္။ ဓါးသမား ဆက္လက္၍ ေျပးလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဓါးလြတ္ကို ကိုင္ထားရင္းမွ မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္း သူ႔ေရွ ႔သို႔ ေရာက္လာသည့္ ရန္သူအား ရင္ဆိုင္ေတြ႔သည္။ ဓါးသမားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား အေပၚစီးမွ အုပ္မိုးကာ ပို္္င္းခ်သည္။

“ခြ်မ္ .. “
လက္ထဲရွိ ဓါးျဖင့္ပင့္ကာလိုက္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္တစ္ဖက္စလံုး ထံုက်င္၍သြားသည္။ ရန္သူ ဓါးသမား၏ ခုတ္ခ်က္က ျပင္းထန္လြန္းရာ သူမ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဒူးေထာက္၍က်သည္။ လက္ထဲမွ ဓါးလြတ္က်မတတ္ ျဖစ္သည္။ ရန္သူ ဓါးသမား၏ ဓါးရွည္က ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေလထဲ ေျမာက္တက္သြားသည္။

ေသမင္းႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႔ဖို႔ တဲတဲေလးမွ်သာ လိုေသာ အခ်ိန္ .. ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ အသက္အား ေျခြယူမည့္သူ၏ မ်က္ႏွာအား မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပဲ ေမာ့ၾကည့္မိသြားသည္။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ခံစားရေသာ ေသာကေ၀ဒနာမ်ားေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီအဖို႔ လူ႔ေလာကတြင္ အသက္ရွင္ေနျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္ ရွိလွသည္ မဟုတ္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ခံစားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာမရွိပဲ ပကတိ တည္ၾကည္ကာ သန္႔ရွင္းေနသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ ရန္သူဓါးသမားသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ႀကီးရင့္သူမဟုတ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ခန႔္ညားေသာ လူငယ္တစ္ဦးသာ။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လည္တိုင္အား ပိုင္းခ်လိုက္ေသာ ဓါးရွည္သည္ သူမ၏ မ်က္ႏွာနားသို႔ အေရာက္တြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။

“အားးးးး “
နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္သံက ဓါးသမားလူငယ္ဆီမွ ေပၚထြက္လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိစပ္ေတာ့မလို ျဖစ္သည့္ သူ၏ဓါးရွည္သည္လဲ လက္ထဲမွ လြတ္က်သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ေခြယိုင္ကာ လဲက်သြားသည့္ လူငယ္၏ အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ သနားၾကင္နာစိတ္ ၀င္လာသည္။ ေသြးစြန္းထင္းသြားသည့္ သူမလက္ထဲရွိ ေဆာင္ဓါးတိုကို အဆိပ္ရွိသည့္ ေျမြတစ္ေကာင္ကို ကိုင္ထားရသည့္ႏွယ္ ေဘးသို႔ လြင့္ပစ္လိုက္သည္။

“ရွင္ .. ဘာျဖစ္လို႔ အခြင့္အေရးရတုန္း က်မကို မသတ္တာလဲ .. “
လဲၿပိဳကာက်သြားသည့္ ဓါးသမားလူငယ္၏ ဦးေခါင္းကို သူမလက္ႏွင့္ ထိန္းကာေပြ႔ထားရင္းမွ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာႏွင့္ ေမးျမန္းမိသည္။ လူငယ္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာအား ၾကည့္ရင္း ေယာင္ေယာင္ေလး ၿပံဳးရွာသည္။

“စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ .. အစ္မေတာ္ .. အစ္မေတာ္ရဲ ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ၿပီးမွေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ဳိး ေမြးၿပီး သတ္ရက္ပါေတာ့မလဲ … ဟင္း ..  အြတ္ .. “
လူငယ္ေခ်ာေလးသည္ ေနာက္ဆံုးစကားကို အားတင္း၍ ႏႈတ္ဆက္ကာ ေျပာၿပီးေနာက္ ေသြးတစ္ပြက္အံကာ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။ ႏုနယ္သည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ၿပံဳးေယာင္သန္းေနသည္။

ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ လုပ္ႀကံသူမ်ားသည္ သူတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ လူငယ္ က်ဆံုးသြားသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ေပးကာ အလွ် ဳိ လွ် ဳိ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးၾကသည္။ တဒဂၤအတြင္းတြင္ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္ေနသည့္ တိုက္ပြဲ၏ ျမင္ကြင္းသည္ ၿငိမ္သက္၍သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ ပခံုးအား ျငင္သာစြာ လာေရာက္ဆုပ္ကို္င္သည့္ လက္တစ္စံုေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႔ထားရာမွ ေမာ္ၾကည့္သည္။ သီဟစည္သူသည္ သမီးျဖစ္သူအား ၾကင္နာနားလည္စြာျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္ေနေလသည္။

********************************

တမၼာဒီပနန္းေတာ္၏ ျမင့္မားလွေသာ အုတ္နံရံတံတိုင္းမ်ားသည္ကား ခရီးတာေ၀းမွာလာရေသာ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူတို႔အဖို႔ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ တံတိုင္းၿပီးရင္း တံတိုင္း .. တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္တြင္မူ ပုဂံေရႊနန္းေတာ္၏ နန္းရင္ျပင္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သီဟစည္သူတို႔ နန္းရင္ျပင္သို႔ ခ်ဥ္းႏွင္း ၀င္ေရာက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္း ဦးေဆာင္ေသာ ဧည့္ခံေရးအဖြဲ႔သည္ နန္းေတာ္ေဆာင္သို႔ တက္ရာ ေလွကားထစ္မ်ားမွ အလွ်င္အျမန္ႏွင့္ ဆင္းသက္ကာ ခရီးဦးႀကိဳျပဳသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမ်ားကို ေျပာဆိုၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သီဟစည္သူသည္ သူတို႔ႏွင့္အတူ တပါတည္း သယ္ေဆာင္လာေသာ လာေရာက္လုပ္ႀကံသည့္ လူဆိုးဗိုလ္ျဖစ္သူ လူငယ္၏ ရုပ္အေလာင္းအား ဦးေရႊေကာင္းအား ျပသလိုက္သည္။

“ဒါ … ဒါ … ၿမိဳ ႔စားမင္းတို႔ကို လာေရာက္လုပ္ႀကံတဲ့ ဓါးျပေတြရဲ ႔ေခါင္းေဆာင္လား .. “
“မွန္ပါ့ .. ဦးေရႊေကာင္း … က်ဳပ္တို႔လဲ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း မသိတာနဲ႔ သက္ေသသာဓက ျဖစ္ေအာင္ ဒီအထိ ေဆာင္က်ဥ္းလာရတာပဲ .. “

ဓါးျပလူငယ္၏ မ်က္ႏွာအား ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ ဖ်င္စကို ဖယ္လိုက္သည္တြင္ ဦးေရႊေကာင္း၏ မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သည္။ ဤသည္ကို အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ေနေသာ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းေရးဆိုသည္ကား တိမ္ေတာင္သဖြယ္ က်ယ္၀န္းလွသည္မို႔ သူ၏ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ ေမးျမန္းျခင္းေတာ့ မျပဳပါ။ ဦးေရႊေကာင္းက သူတို႔အား ေနရာခ်ထားရန္ စီစဥ္ေနသည့္ ကိစၥတြင္ အလိုက္အထိုက္သာ ဆက္ေျပာေနလိုက္သည္။

သို႔ရာတြင္ သီဟစည္သူ၏ ရင္ထဲမွ အေမးအတြက္ အေျဖသည္ ေန႔ခ်င္းေတာင္ မကူးလိုက္ပဲ အလိုလို သိရွိလာခဲ့သည္။  ညေနခင္း ဆည္းဆာအခ်ိန္တြင္ ပုဂံမင္းေနျပည္ေတာ္၏ အေရွ ႔ေတာင္ဘက္ အရပ္ရွိ သရပ္ခံၿမိဳ ႔ကို အပိုင္စားရေသာ ၿမိဳ ႔ စားမင္းႏွင့္တကြ သမီးကလ်ာျဖစ္သူအား ေရႊနန္းရွင္၏ ေရွ ႔ေမွာက္သို႔ ဆင့္ေခၚျခင္း ခံရသည္။ ေဇယ်သိခၤ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ အတူကြ ရွိေနသူကား မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းျဖစ္သည္။ သရပ္ခံၿမိဳ ႔စားအား ေခၚ၍ေတြ႔ဆံုသည့္ အခ်ိန္သည္ မည္မွ်ေတာင္ မၾကာလိုက္။ တိုေတာင္းျပတ္သားသည့္ ျပစ္ဒဏ္ကို ဖတ္ရႈၿပီးေနာက္တြင္ သရပ္ခံၿမိဳ ႔စားႏွင့္ သူ၏ သမီးကလ်ာသည္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ေရာင္နီမသန္းခင္မွာပင္ လူ႔ေလာကကို စြန္႔ခြာသြားရသည္။

သရပ္ခံၿမိဳ ႔စား၏ ေနာက္ကြယ္မွအႀကံကား အိမ္ေရွ ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလး၏ ၾကင္ယာေတာ္ ေရြးပြဲတြင္ သူ၏သမီးႏွင့္ အဓိကၿပိဳင္ဘက္ ျဖစ္လာမည့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ပုဂံနန္းေတာ္ မေရာက္ခင္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာ အကြက္ခ် ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သူ၏ လုပ္ႀကံမႈတြင္ ထင္မွတ္မထားသည့္ ခ်ဳိ ႔ယြင္းခ်က္ တစ္ခုသာ ရွိခဲ့သည္။ ထိုခ်ဳိ ႔ယြင္းခ်က္ကား အျခားမဟုတ္။ လုပ္ႀကံသူမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေစလႊတ္ခဲ့ေသာ သားေတာ္ေမာင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွတြင္ ယစ္မူးက်ရႈံးကာ သူတို႔တစ္မိသားစုလံုးအား ယာမျပည္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည့္ ကိစၥရပ္သာ …။

*****************************************

အခန္း (၅)

နတ္ျပည္နတ္နန္းအလား ထင္မွတ္မွားရေအာင္ ျပဳလုပ္တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ တမၼာဒီပနန္းေတာ္၏ ညီလာခံသဘင္ က်င္းပရာ ခန္းမေဆာင္ …

အတိုင္းတုိင္းအနယ္နယ္မွ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံထားရေသာ သတို႔သမီးပ်ဳိငယ္မ်ားသည္ ညီညီညာညာ ျဖင့္ရွိေနၾကၿပီး ခန္းမက်ယ္၏ ၾကမ္းျပင္အား နဖူးႏွင့္ ထိသည္အထိ အရိုအေသေပးကာ ေနရာယူထားသည္။ အတန္းရွစ္တန္းမွ် ရွိေသာ ရြယ္တူ မိန္းကေလးမ်ား၏ ဆဌမေျမာက္အတန္း အလည္ဘက္မက်တက် တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ရွိေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တမင္တကာပင္ ထိုေနရာကို ယူထားျခင္းလဲ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလး၏ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ သူမအား မေရြးခ်ယ္ေစလိုပါ။ သူမ၏ ဦးေခါင္းအား လိုတာထက္ပို၍ ငံု႔ထားသလို ကုိယ္ကိုလဲ အတတ္ငယ္ဆံုး ေသးငယ္ေအာင္ က်ဳံ ႔ထားရွာသည္။

“ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အစစ္အေဆးခံရန္အတြက္ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္၍ အရိုအေသေပးၾက .. “
“အမိန္႔ေတာ္ အတို္င္းပါ .. “
ေဇယ်သိ္ခၤဘုရင္းမင္းျမတ္ ကို္ယ္ေတာ္တိုင္ စံျမန္းရာ ပလႅင္ထက္မွ ဆင္းသက္ကာ မိန္းမပ်ဳိမ်ားအား တစ္ဦးခ်င္းစီ အကဲခတ္၍ ၾကည့္သည္။ တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း သမန္ကာလွ်ံကာႏွင့္ ၾကည့္ရႈသြားၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေရွ ႔ေတာ္ေမွာက္ အေရာက္တြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ အနည္းငယ္ တံု႔ဆို္င္းသြားသည္။ ေခါင္းငံု႔ကာ ထားသျဖင့္ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ မသိေသာ္ျငားလဲ ဘုရင္မင္းျမတ္ဆီမွ အသက္ရွဴသံခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ က်န္သည့္ မိန္းမပ်ဳိမ်ားအား ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ စစ္ေဆးသြားသည္။ အားလံုးၿပီးဆံုးလို႔ မိမိ၏ ပလႅင္ရွိရာသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေဇယ်သိခၤသည္ ေခါင္းငံု႔ကာ ရွိေနေသးသည့္ သတို႔သမီးငယ္မ်ား၏ အလည္တည့္တည့္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

ဘုရင္မင္းျမတ္နားတြင္ အသင့္ရွိေနသူ ဦးေရႊေကာင္းက သတို႔သမီးငယ္ မည္သူဆိုတာကို တိုးညွင္းစြာႏွင့္ သံေတာ္ဦးတင္သည္။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္မင္းျမတ္သည္လဲ ဦးေရႊ႔ေကာင္း၏ နားနားကပ္၍ စကားအခ်ဳိ ႔ကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ဆို၏။

ထို႔ေနာက္တြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ခန္းမေဆာင္ထဲမွ ျပန္လည္၍ ၾကြခ်ီသည္။ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းသည္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္ အရိုအေသေပး၍ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ လက္ခုပ္ႏွစ္ခ်က္ကို က်ယ္ေလာင္စြာ တီး၏။ အဓိပၸါယ္ကား အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးအတြက္ ၾကင္ယာေတာ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲ  ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီဆိုေသာ အခ်က္ျပမႈပင္ … ။

******************************************

သူရိယေနမင္း၏ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့ပါးစျပဳေနသည့္ ညေနခင္း အခ်ိန္ ..

ရပ္ေ၀းမွလာေရာက္သည့္ မင္းမႈထမ္းမ်ားအား ေနရာခ်ထားေပးသည့္ အေဆာင္ေတာ္တစ္ခုအတြင္း၌ သီဟစည္သူသည္ ဦးေရႊေကာင္းအား လက္ခံေတြ႔ဆံုကာ စကားေျပာေနသည္။

“ၿမိဳ ႔စားမင္း .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ သတင္းေကာင္းနဲ႔ သတင္းဆိုး ဒြန္တြဲၿပီး ရွိေနတယ္ ..  “
အေျခြအရံ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ား တည္ခင္းေသာ ခရားထဲမွေရေႏြးကို ငွဲ ႔ေသာက္ရင္း ဦးေရႊေကာင္းက စကားဆိုသည္။

“သတင္းေကာင္းကို ဦးစြာမိန္႔ရမယ္ဆိုရင္ အေရြးခံရတဲ့ သတို႔သမီးေလာင္းဟာ ေနၾကာေဒ၀ီဆိုတာပဲ .. အင္း .. ဒါေပမယ့္ .. ၿမိဳ႔စားမင္း သိထားဖို႔က ဘုရင္မင္းျမတ္ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလး အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္သူဟာ အမ်ားထင္ထားသလို .. ေျမာက္နန္းစံက ေမြးတဲ့ သတိုးကိုယ္ေတာ္မဟုတ္ဘူး .. သားေတာ္ႀကီး သတိုးရဲ ႔ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စရိုက္လကၡဏာဟာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္မယ့္သူဆီမွာ မရွိသင့္ဘူးလို႔ ဘုရင္းမင္းျမတ္က ယူဆတယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေတာင္နန္းစံ မေဟသီက ေမြးတဲ့ .. နရမြန္မင္းသားေလးကိုသာ အိမ္ေရွ႔စံအျဖစ္ အပ္ႏွင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္ .. ဒါ .. ဒါဟာ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ သတင္းဆိုးပဲ …”

ဦးေရႊေကာင္း၏ စကားအဆံုးတြင္ သီဟစည္သူသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ သမီးျဖစ္သူ၏ ေရွ႔ေရးကို ရိပ္မိကာ ရင္ထဲတြင္ မခ်ိသည္ႏွင့္ မိႈ္င္ေတြ၍လည္း သြားသည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္ထဲမွေန၍ မရွိေတာ့ရွာၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မိခင္အား ရမ္းေရာ္မွန္းဆကာလည္း တိုင္တည္မိသည္။

“ေမာင္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အခ်စ္ရယ္ .. သမီးေတာ္ရဲ ႔ဘ၀ကို ရွင္လွ်က္နဲ႔ ေသေအာင္ ေမာင္ေတာ္ ဖန္တီးမိခဲ့ၿပီ .. ဘယ္ဘ၀တုန္းက ၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ေမာင္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ ပါလာခဲ့ရတာလဲ .. ေမာင္ေတာ္ေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး .. “

***********************************

အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ၾကာျဖဴမယ္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ကာထားရင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တအင့္အင့္ႏွင့္ ရိႈက္ကာ ငိုေနသည္။ သူမ၏ ႏႈတ္မွလဲ “ေနၾကာေဒ၀ီ .. ေနၾကာေဒ၀ီ” ဆိုေသာ သူမ၏ နာမည္ကို ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေရရြတ္၍ေနသည္။ ကံၾကမၼာဟူေသာ ဇာတ္ဆရာသည္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီကိုမွ ေရြးခ်ယ္၍ က်ီစယ္ရသည္ကို သူမ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ …။

တသိမ့္သိမ့္ တုန္ရွာေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေက်ာျပင္ေလးအား လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ညင္သာစြာ သပ္ေပးရင္း ၾကာျဖဴမယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မည္သည့္စကားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား အားေပးရမည္ကို မသိ။ သူမ သိသည္က တစ္ခ်က္ထဲသာ ရွိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ခင္ပြန္းေယာက်္ားျဖစ္လာမည့္သူသည္ အသက္အားျဖင့္ ကိုးႏွစ္သာ ရွိရွာေသးေသာ ဘုရင့္သားေတာ္ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္။ ၾကာျဖဴမယ္သည္ သူမ၏ အျဖစ္ႏွင့္ ယွဥ္၍ စဥ္းစားကာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအတြက္ ၀မ္းနည္းလာသည္။ သူမအေနႏွင့္ လင္ေတာ္ေမာင္ ျဖစ္ရွာသည့္ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေမွးစက္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမ၏ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းသည္ မည္သည့္ရင္ခြင္၌ နားခိုရမည္နည္း။ ေနၾကာရယ္ .. မင္း ကံက ဆိုးရြားလွပါဘိႏွယ့္ … ။

ပါးျပင္ထက္တြင္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကို ေနၾကာေဒ၀ီ မသိေအာင္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ အသာတို႔ကာ သုတ္လိုက္သည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးသည့္ အေနႏွင့္ ၾကာျဖဴမယ္သည္ စကားတစ္ခြန္းကိုသာ တိိုးညင္းစြာ ဆိုရွာမိေတာ့သည္။

“ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းပါ ေနၾကာရာ ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုဂံနန္းေတာ္ရဲ ႔မင္းသမီးတစ္ပါးအျဖစ္ေတာ့ မင္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီေလ .... “

*************************************

မြန္ျမတ္ေသာ အခမ္းအနား သဘင္မ်ားကို ဆင္ယင္က်င္းပရာျဖစ္ေသာ ခန္းမေဆာင္အတြင္းရွိ ရာဇပလႅင္ထက္တြင္ ေရႊေရာင္အတိၿပီးေသာ ၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းလွ်က္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္းမင္းျမတ္သည္ တင့္တယ္စြာ စံပယ္ေနသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္တြင္ကား အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးအျဖစ္ သတ္မွတ္ အေရြးခံထားရေသာ နရမြန္မင္းသားေလးႏွင့္ ၾကင္ယာေတာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီးတို႔ ရွိေနၾကသည္။ မဂၤလာအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အသံုးျပဳေလ့ရွိေသာ လွပစြာတန္ဆာဆင္ရက္လုပ္ထားသည့္ ေငြေရာင္၀တ္စံုျဖဴအား ကိုယ္စီ ၀တ္ဆင္ထားရင္း အရိုအေသေပးလ်က္ရွိသည္။

မဂၤလာသဘင္ အခမ္းအနားသို႔ ၾကြေရာက္ ခ်ီးျမွင့္ၾကသည့္ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးအေပါင္းႏွင့္တကြ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သားမ်ား အားလံုး၏ မ်က္လံုးအစံုတို႔သည္ တစ္မိုးေအာက္တြင္ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္ လွပေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီဆီသို႔သာ ရစ္၀ဲ၍ က်ေရာက္ေနသည္။ ရိႈ္က္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ႏွင့္မက မိုးသိၾကား၏ ၾကင္ယာသက္လယ္သဖြယ္ အဆင္းရွိေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွသည္ ပုရိသႀကီးငယ္မ်ားသာမက၊ ဣတိၱယမ်ားကပင္ အားက် ေငးေမာစရာေကာင္းလွသည္။

ပုဂံေရႊနန္းေတာ္၏ အခါေတာ္ေပး ပုဏၰားႀကီးသည္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ဆြဲထားေသာ ေငြစင္အိုးမွ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ေရအခ်ိဳ့ကို ဒူးေထာက္ကာ အရိုအေသေပးေနသည့္ နရမြန္မင္းသားႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဦးေခါင္းေပၚသို႔ ပက္ျဖန္းလိုက္သည္။ ႏႈတ္မွလဲ ပုဏၰားတို႔၏ ဘာသာစကားႏွင့္ ဆုေတာင္းမႏၱာန္အခ်ဳိ႔ ကို ရြတ္ဆိုေနသည္။ ေတာင္နန္းစံ မေဟသီ ျဖစ္သည့္ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးသည္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္းမင္းျမတ္၏ အပါးေတာ္တြင္ ထုိင္ကာေနရင္းမွ သားေတာ္နရမြန္တို႔ စံုတြဲအား ေက်နပ္အားရစြာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

ဒီေန႔ဒီရက္မွစ၍ ပုဂံေရႊနန္းေတာ္၏ ထီးနန္းကို ဆက္ခံမည့္သူ စာရင္းတြင္ သူမ၏ သားသည္ ထိပ္ဆံုးမွ အတည္ျဖစ္၍ သြားေခ်ၿပီ။ အကယ္၍သာ ေဇယ်သိခၤဘုရင္းမင္းျမတ္ ေစာစီးစြာ ကံေတာ္ကုန္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ သူမသည္ ဘုရင္မႀကီး ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္သို႔ ၾသဇာအာဏာသက္ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သည့္ ပုဂံျပည္ႀကီး၏ ထီးနန္းကို သားေတာ္နရမြန္အစား သူမ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္။ သီရိစႏၵာဘုရင္မႀကီး .. သီရိစႏၵာဘုရင္မႀကီး ဟု အားလံုးက အသိအမွတ္ျပဳကာ ေခၚေ၀ၚၾကေပမည္ …။ ေတာင္နန္းစံမိဖုရားႀကီးသည္ သူမ၏ အေတြးပံုရိပ္ထဲမွ သီရိစႏၵာဘုရင္မႀကီးဆိုေသာ အေခၚကို ျပန္သေဘာက်ကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးမိေတာ့သည္။

အိမ္ေရွ ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလး၏ မဂၤလာသဘင္ အခမ္းအနားကို ပုဂံမင္းေနျပည္ေတာ္ တစ္၀ုိက္တြင္ ခုႏွစ္ရက္ ခုႏွစ္ညတိတိတိုင္ေအာင္ က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားၾကသည္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ၾကြေရာက္လာၾကသည့္ ဧည့္ပရိတ္သတ္ အေပါင္းအတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ရက္ကာလ ကုန္ဆံုးသည္အထိ နန္းေတာ္၀င္းထဲမွာပင္ ေနထိုင္ႏိုင္ရန္လဲ စီစဥ္ေပးထားသည္။ ထိုဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားထဲတြင္ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူႏွင့္ ၾကင္ယာေတာ္ ၾကာျဖဴမယ္လဲ အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။

ၾကာျဖဴမယ္၏ သေဘာဆႏၵတစ္ခုတည္းႏွင့္ဆိုလွ်င္မူ ရက္သတၱပတ္ တစ္ပတ္ျပည့္ခဲ့ေသာ္မွ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား ပုဂံေရႊနန္းေတာ္တြင္ ထားခဲ့ရမွာကို မလိုလားပါ။ မတတ္သာသည့္ အေရးမို႔ သူမမွာ လက္ေလွ်ာ့ကာ ထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ မဂၤလာပြဲ က်င္းပသည့္ အခ်ိန္ကတည္းမွစ၍ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္း မေတြ႔ရေတာ့သည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ မည္သို႔မည္ပံု ရွိေနသည္ကို ေမွ်ာ္မွန္း ေတြးဆ၍လည္း ၾကာျဖဴမယ္ စိတ္ပူလ်က္ရွိသည္။

မဂၤလာေမာင္ႏွံအတြက္ အထူးတလယ္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ေတာ္၀င္အိပ္ေဆာင္ခန္းတြင္ နရမြန္မင္းသားေလးႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ယွဥ္တြဲကာ အိပ္စက္လ်က္ရွိသည္။ နရမြန္မင္းသားသည္ အသက္အရြယ္ငယ္လြန္းလွသည္မို႔ အိမ္ေထာင္ရွင္ေယာက်္ားသား တစ္ေယာက္၏ စြမ္းေဆာင္မႈကို မဖန္တီးႏိုင္ေသးေပ။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပန္းပြင့္ကေလးႏွင့္ ေဆာ့ကစားႏိုင္ဖို႔အတြက္ နရမြန္မင္းသားေလး အခ်ိန္မ်ားစြာ ယူရေပဦးမည္။ ႏွစ္ကာလ မ်ားစြာ ၾကာေပဦးမည္။ ေနၾကာေဒ၀ီအဖို႔ စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းရန္မွတပါး တျခား တတ္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရာ မရွိေတာ့ပါ …။

******************************

မဂၤလာပြဲသဘင္ က်င္းပၿပီးသည့္ သကာလ ငါးရက္ေျမာက္ေသာ ညအခါသာမယ ..

ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ မိန္းမစိုးတစ္ဦးေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနရာမွ ႏိုးထလာသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္က မိိမိအား အေရးတႀကီးကိစၥရပ္တစ္ခုႏွင့္ အခ်ိန္မေတာ္ ေတြ႔ခ်င္သည္ဆိုေသာ ဆင့္ေခၚမႈက သူမ၏ အိပ္မႈံစုံ၀ါး ျဖစ္ေနမႈကို ခ်က္ခ်င္း ပယ္ေဖ်ာက္လိုက္သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ အံ့အားသင့္စရာ ေကာင္းေသာ ေနာက္အခ်က္တစ္ခ်က္က သူမ အေနျဖင့္ အထူးတလယ္ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔စရာ မလိုပဲ ည၀တ္လဲေတာ္ႏွင့္သာ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုရန္ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ေတာ္ပါး ျဖစ္သူ ေရႊစာႏွင့္ အျခားရံေရြေတာ္ တစ္ဦးကို ေခၚေဆာင္လွ်က္ ေနၾကာေဒ၀ီ သူမအား လာေရာက္ေခၚေဆာင္သူ မိန္းမစိုးေနာက္မွ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ျဖစ္သည့္အျပင္ မိန္းမစိုးျဖစ္သူ၏ ေခၚေဆာင္မႈက လွ်ဳိ ႔၀ွက္သလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မည္သည့္ေနရာသို႔ သြားလာေနသည္ကို ရုတ္တရက္ မွန္းဆလို႔ မရ။ ပုဂံနန္းေတာ္ဆိုသည္မွာ သူမ အကြ်မ္း၀င္ေသာ ေနရာလဲ မဟုတ္ေခ်။ ေနၾကာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ ေနရာကား ေဇယ်သိခၤဘုရင္မင္းျမတ္၏ အိပ္ေဆာင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

“ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလး .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ဘုရင္မင္းျမတ္အား သံေတာ္ဦး တင္လိုက္ပါဦးမယ္ .. ဤေနရာတြင္သာ ေစာင့္ဆိုင္းေနပါ .. “
ဘုရင္မင္းျမတ္ စံျမန္းရာ ျဖစ္ဟန္တူေသာ သလြန္ေညာင္ေစာင္း၏ ေရွ ႔တြင္ ဒူးတုပ္၀တ္ျပဳသည့္ အေနအထားႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနသည္။ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္သဖြယ္ မလႈပ္မယွက္ရွိကာေနသည့္တိုင္ သူမ၏ အတြင္းစိတ္သည္ ထိန္းမရေအာင္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ပုဂံျပည့္ရွင္ မင္းတရားႀကီး .. သူ ငါ့ဆီက အခ်ိန္မေတာ္ ဘာလိုခ်င္ရတာလဲ … ငါ့ကိုမ်ား သူ႔ မိဖုရားအျဖစ္ ေတာ္ေကာက္ခ်င္တာလား .. ဒါဆို နရမြန္မင္းသားနဲ႔ ငါ့အေျခအေနက ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွာလဲ … ငါ .. ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ .. ခက္ေတာ့တာပဲ ..

ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ျပန္နစ္ေမ်ာေနသျဖင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို သြားေလွ်ာက္သူ မိန္းမစိုး ျပန္ေရာက္လာသည္ကိုပင္ ေနၾကာေဒ၀ီ သတိမထားမိလိုက္ပါ။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အေဆာင္ထဲတြင္ ေပၚထြက္လာသည့္ မိန္းမစိုး၏ စကားသံက သူမနားထဲသို႔ စူးခနဲ အရင္ေရာက္သည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလး တုန္ခါသြားၿပီး သူမ၏ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းမ်ားသည္လဲ အဆမတန္ ျမန္၍လာသည္။

“ေဇယ်သိခၤ ဘုရင္မင္းျမတ္ ၾကြခ်ီေတာ္ မူလာၿပီ …  “
မိန္းမစိုးျဖစ္သူ၏ အသံ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ေျခသံတစ္ခုကို တိုးညွင္းစြာ ၾကားလာရသည္။ တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ထုိေျခသံရွင္ သူမနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ပို၍ပင္ လႈပ္ခါေနရွာသည္။

“ထၿပီးေတာ့ ခစားပါ .. ေနၾကာေဒ၀ီ … မင္းရဲ ႔မ်က္ႏွာကို ငါကိုယ္ေတာ္ ျမင္ခ်င္လွတယ္ .. “
ေႏြးေထြးႏူညံံ့ၿပီး နက္ရိႈင္းလွသည့္ အသံတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုး ပူေႏြး၍လာသည္။ ရွိရွိသမွ် အားအင္ဟူသမွ်ကို စုစည္းၿပီး အသာအယာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ေရေျမ့ရွင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ဆံုေနရသည္ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ သူမ ေျခေထာက္ေတြ ခိုင္ၿမဲေအာင္ပင္ ရပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မခံစားဖူးခဲ့ေသာ ေၾကာက္ရြံ ႔မႈတစ္ခုသည္ သူမ၏ ေက်ာရိုးထဲထိ စိမ့္၀င္လာေသာအခါ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ မ်က္၀န္းမ်ားကို အလိုလို မွိတ္ထားမိသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားတဆင့္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုး တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနသည္ကို ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ျမင္သြားမည္ကို စိုးရြံ႔လွေပသည္။

“အလို တကိုယ္လံုး တုန္ခါေနပါလား .. ေနၾကာ .. ေနၾကာလို႔ ကိုယ္ေတာ္ေခၚခြင့္ ရွိတယ္ဟုတ္ .. ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ေတာ္ကို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနရတာလဲ … “
ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ အသံက ထင္မွတ္မထားရေလာက္ေအာင္ကို ေႏြးေထြးမႈ အျပည့္ရွိသလို ခ်ဳိသာမႈလဲ ရွိလွသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ မ်က္၀န္းကို ေယာင္၍ ဖြင့္ၾကည့္မိမလို ျဖစ္သည္။ မ်က္ခြံမ်ားကို တင္းတင္းေစ့ေအာင္ ျပန္ပိတ္ထားလိုက္ၿပီးမွ မရဲတရဲ ေျဖရသည္။

“မွန္ပါ .. အရွင္မင္းႀကီး .. ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ အရွင္မင္းႀကီးရဲ ႔ ေရွ ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ နီးကပ္စြာ ရွိေနဖို႔ မ၀ဲ့မရဲမိတာေၾကာင့္ပါ .. “
“မစိုးရြံ ႔ပါနဲ႔ ေနၾကာ .. ကိုယ္ေတာ္လဲ လူသားထဲက လူသားတစ္ေယာက္ရယ္ပါ … လူသာမန္ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ လိုအင္ဆႏၵရွိသလို ကို္္ယ္ေတာ္လဲ ရွိလို႔ ေနၾကာကို အေခၚလႊတ္လိုက္ရတာပါ .. “

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမ၏ မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ စကားေနာက္ကြယ္မွ အဓိပၸါယ္ကို သိလိုျခင္းငွာ ရဲတင္းစြာႏွင့္ တံု႔ျပန္ၾကည့္သည္။ ပုဂံျပည့္ရွင္သည္လည္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ၾကည္လင္လွသည့္ ၀ါေရႊေရာင္မ်က္ဆံမ်ားကို ေငးေမာကာၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အၾကည့္ခ်င္း အားၿပိဳင္ေနၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ထိုသို႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနမႈက ေနၾကာေဒ၀ီအတြက္ ေကာင္းမြန္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္လည္း သူမ၏ အလွတြင္ ယစ္မူးေနသည့္ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးသား ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူ၏ အၾကည့္မွတဆင့္ နားလည္လိုက္သည္။ ရင္ထဲစိုးရြံ ႔ေနမႈမ်ား အနည္းငယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး မူလဗီဇ စိတ္၀ိညာဥ္သည္ သူမကိုယ္ထဲသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာသည္။

“အရွင္မင္းႀကီး အလိုရွိက ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ၏ အဖိုးမထိုက္တန္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေပးအပ္ႏွင္းဖို႔ရာ အသင့္ပါ .. သို႔ေပမယ့္ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ဆင့္ေခၚျခင္း ခံရသည့္အတြက္ လတ္တေလာ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ၏ ကို္ယ္ သန္႔ရွင္းမႈ မရွိ ျဖစ္ေနပါတယ္ .. အရွင္မင္းႀကီးအတြက္ ပို၍ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမအား အခ်ိန္သံုးရက္ခန္႔ ေပးသနားေတာ္မူပါ ဘုရား .. “
“ေနၾကာ .. ေနၾကာ .. မင္း .. . ဟဲ .. ဟဲ “

ေဇယ်သိခၤသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို သေဘာက်စြာႏွင့္ လိႈက္ေမာစြာ ရယ္၏။ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ မသိ။ သူ၏ ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ သူ႔စကားကို မနာခံသည္ ဤမိန္းမပ်ဳိေလးကို ေဒါသထြက္ရမည့္အစား ပို၍ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မႈသာ တိုးပြားေနသည္။ သူ၏ ညာဘက္လက္ကို ေျမွာက္၍ အနားမွ ခြာ၍ထြက္ေစဆိုသည့္ အရိပ္အမြက္ကို ျပသည္။

“ေကာင္းၿပီေလ ေနၾကာ … မင္းစကားအတိုင္း ကိုယ္ေတာ္ လိုက္နာပါ့မယ္ .. “
သူမ၏ အခ်ိန္ဆြဲမႈအား ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ၿပံဳးရယ္ကာ လက္ခံလိုက္မွ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို မသိမသာ ခိုး၍ ခ်ရရွာသည္။ သူမ၏ ဦးေခါင္းကိုလဲ ျပန္လည္ငံု႔ အရိုအေသေပးကာ ေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေျဖညင္းစြာ ဆုတ္ခြာသည္။ ေဇယ်သိခၤသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကို္ယ္လံုးအား တပ္မက္မႈအျပည့္ႏွင့္ တစ္ခ်က္မွ် သိမ္းက်ံဳး၍ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူမေရွ႔မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တုန္ရီေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အေဆာင္ေတာ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ သခင္မျဖစ္သူ၏ အေျခအေနကို ျမင္သည္ႏွင့္ အျပင္ဘက္တြင္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနသူ ေရႊစာတို႔ အေျပးအလႊား လာေရာက္တြဲ၍ ေခၚေဆာင္ၾကသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွွာႏုႏုေလးသည္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနယံုမက လက္ဖ်ားေတြသည္လဲ ေအးစက္ေနသည္ကို တြဲေခၚထားရသျဖင့္ ေရႊစာ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ အခန္းေဆာင္တြင္ သူမ၏ သခင္မေလးသည္ မိစာၦဆိုးတစ္ဦးႏွင့္မ်ား ရင္ဆိုင္ေတြ႔ခဲ့သည္လား မသိ။

ေရႊစာသည္ သူမ၏ သခင္မေလးအား တိုး၍ ဖက္ထားသလို ေနၾကာေဒ၀ီသည္လည္း ရံေရြေတာ္ျဖစ္ရွာသည့္ ေရႊစာအား အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ျပန္လည္၍ ဖက္ထားရွာသည္။ သူမတကယ္လဲ အားကိုးရာ လိုေနသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ သိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အား လိမ္လည္လွည့္ျဖားမႈဆိုသည္မွာ မည္မွ် ႀကီးေလးသည့္ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေနၾကာေဒ၀ီ သိရွိေနလို႔ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။


ေနာက္တစ္နက္ မနက္လင္းလွ်င္လင္းျခင္း ေနၾကာေဒ၀ီ ပထမဆံုး ျပဳလုပ္မိသည့္ ကိစၥသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ သီဟစည္သူႏွင့္ ပုဂံနန္းေတာ္သို႔ သူမအား ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သူ ဦးေရႊေကာင္းအား အေခၚခိုင္းျခင္းသာ။ သူမအေလွ်ာက္ေကာင္းလို႔ ေဇယ်သိခၤမင္းႀကီးက သံုးရက္တာမွ် အခ်ိန္ေပးလိုက္သည္ဆိုေပမယ့္ အဆိုပါ သံုးရက္ၿပီးဆံုးလွ်င္ မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္မွ ပုန္းေရွာင္လို႔ မျဖစ္ဆိုတာ ေနၾကာေဒ၀ီ တြက္ဆမိပါသည္။

သမီးျဖစ္သူ၏ အခက္အခဲကို ၾကားသိရသည့္ေနာက္တြင္ သီဟစည္သူ ရုတ္တရက္ မည္သို႔ အႀကံေပးရမည္ကို စဥ္းစား၍ မရ။ ေခါင္းကိုသာ ဘယ္မွညာ၊ ညာမွဘယ္သို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခါမိသည္။ ပုဂံနန္းေတာ္အေၾကာင္း ခေရေစ့တြင္းက် ေကာင္းေကာင္းသိေနသည့္ ဦးေရႊေကာင္းသာလွ်င္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနၿပီးမွ ေလးနက္ေသာ အသံႏွင့္ စတင္၍ စကားဆိုသည္။

“ေနၾကာေဒ၀ီ  .. သမီး  လတ္တေလာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပသနာမွာ အရႈပ္အရွင္း ႏွစ္ခု ရွိေနတယ္ .. အကယ္၍သာ ျပည့္ရွင္မင္း ဆႏၵအတိုင္း လက္ခံလို္က္မယ္ဆိုလွ်င္ သမီးဟာ သူ႔ရဲ ႔မိဖုရားငယ္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ .. မင္းႀကီးမွာ မိဖုရားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိ္တဲ့အတြက္ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး .. အဓိက အတားအဆီးက ေတာင္နန္းစံေဒ၀ီ မိဖုရားႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ .. “

“အကယ္၍သာ နရမြန္မင္းသားနဲ႔ လက္ဆက္ထားမႈကို အေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းမယ္ဆိုလဲ သမီးရဲ ႔မင္းသမီးအရာဟာ စိတ္မခ်ရဘူး .. ေရေျမ့ရွင္ရဲ ႔ ဆႏၵကို ဖယ္ေရွာင္မႈ ေနာက္ဆက္တြဲ .. ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာလဲ မွန္းဆလို႔ မရဘူး .. မင္းတို႔အမ်က္ဆိုတာ အေၾကာင္းသံုးပါး ေရြးေနမွာ မဟုတ္ဘူး … တကယ္တမ္း တစ္ခုခု ျဖစ္လာလွ်င္ .. သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးက သားေတာ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပမယ့္ ေခြ်းမေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေနၾကာ့ဘက္ကေန ရွိေနမယ္လို႔ က်ဳပ္ေတာ့ မယူဆဘူး .. နရမြန္မင္းသား ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သူ႔ရဲ ႔အာဏာကို ယွဥ္လုမယ့္သူလို႔ ေတာင္ အခုကတည္းက ျမင္ခ်င္ျမင္ေနမွာ … ဒီအခ်က္ကို ေမ့ထားလို႔မရဘူး .. ခက္ပါတယ္ သမီးရယ္ .. ဦးရီးေတာ္  အင္မတန္မွ စဥ္းစားရခက္လွပါတယ္ .. “

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျပသနာအတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည့္တိုင္ ေရရာေသာ အေျဖကား မရရွိခဲ့ပါ။ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္း အခ်ိန္တန္၍ ျပန္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမရရွိထားေသာ အေဆာင္ေရွ႔ရွိ ပန္းဥယ်ာဥ္ငယ္ေလးထဲသို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ဆင္းသက္လာခဲ့သည္။ တစ္ပင္လံုး ေမႊးႀကိဳင္စြာ ဖူးပြင့္ေနသည့္ အင္ၾကင္းပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေျခကိုဆင္း၍ ထို္င္ေနၿပီးေနာက္ ၿငိမ္သက္စြာ ေတြးေတာေနမိသည္။

သူမ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ျပသနာ၏ အေျဖေနာက္ကို လိုက္လံရွာေဖြေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေတြးထဲတြင္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ကိုလူစိမ္း၏ မ်က္ႏွာက ျဖတ္ခနဲ ၀င္ေရာက္လာသည္။ “သူ .. သူ ဘယ္မွာလဲကြယ္ .. ဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္ေနၿပီလဲ .. ငါ့ကိုမ်ား သတိရရဲ ႔လား ..” ။ ထိုအေတြးႏွင့္အတူ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မိမိ၏ လည္တိုင္တြင္ ဆြဲ၍လြယ္ထားခဲ့ေသာ ေရႊက်ဳတ္ကေလးကို ေယာင္ယမ္း၍ လက္ျဖင့္ သပ္မိသည္။ ဤက်ဳတ္ကေလးထဲတြင္ သူမမွ အပါး တျခားသူ မသိသည့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္က ပုန္းကြယ္၍ ရွိေနသည္။ တျခားသူ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာမဟုတ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းပင္ မသိခဲ့ေသာ ကိုလူစိမ္း၏ ကိုယ္ပြားကဗ်ာေလး ျဖစ္သည္။

က်ဳတ္ကေလးကို လက္ျဖင့္စမ္းကာ ကိုင္ထားရင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တိတ္တခိုးခ်စ္ရသူ အေမာင္၏ အထိအေတြ႔မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းျမင္ေယာင္မိသည္။ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးထဲ သူမကို ေထြးပိုက္ေပြ႔ကာ ထားတုန္းက သူမ၏ ရင္အစံုသည္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ တုန္ခါခဲ့သည္။ သူ၏ အနမ္းေတြ ရရွိစဥ္တုန္းကလဲ သူမ၏ တကိုယ္လံုး ပူေႏြးေမာလ်ခဲ့ရသည္။ ေပါင္တန္စင္းစင္းေတြၾကားမွ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလးသည္ပင္ အေမာင္၏ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းမွန္းဆတိုင္း စိုစြတ္ေနရသည္သာ …။ ေၾသာ္ .. အေမာင္ .. အေမာင္ရယ္ ..

သူမေခါင္းမွာ ဆံႏြယ္ေတြ ေလထဲတြင္ လြင့္ပ်ံ၀ဲသြားသည္အထိ ေနၾကာေဒ၀ီ ေခါင္းကိုခါယမ္း၍ ကိုလူစိမ္း၏ အေတြးပံုရိပ္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ရသည္။ သူမ အဖို႔ အခုအခ်ိန္တြင္ ဒါေတြကို စဥ္းစားေနလို႔ မရ။ လတ္တေလာ ရင္ဆိုင္ရသည့္ ျပသနာက ပို၍ အေရးႀကီးေနသည္။

ထိုအခ်ိန္၌ အမ်ဳိးအမည္မသိေသာ ငွက္၀ါေလးတစ္ေကာင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီရွိေနရာ ဥယ်ာဥ္နားမွ ေရအိုင္ငယ္ေလးအတြင္း ဆင္းသက္ကာ ေရေသာက္သံုးသည္။ ထိုမွတဖန္ သူမ အရိပ္ခိုေနရာ အင္ၾကင္းပင္ေပၚရွိ သစ္ကိုင္းတစ္ခုဆီသို႔ ပ်ံသန္းတက္ၿပီး ေရစိုသြားသည့္ အေတာင္မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခါေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ငွက္ငယ္ေလး၏ အလွႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းႏို္င္မႈကို အားက်မိသည္။ မရည္ရြယ္ပဲ ငွက္ကေလးအား လိုက္လံေငးေမာေနရင္းမွ သူမေခါင္းထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ခုက လင္းလက္သြားသည္။ ဟုတ္ၿပီ .. အႀကံရၿပီ … သူမ ဒီအတို္င္း ျပဳလုပ္ရမည္ .. ဒါဟာ ေဇယ်သိခၤမင္းႀကီးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းပဲ .. ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ထိုခဏအတြင္း၌ လွပစြာ ၀င္းလက္သြားသည္။

******************************

ေဇယ်သိခၤဘုရင္ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ သံုးရက္တာအခ်ိန္ ကုန္ဆံုးသြားခ်ိန္တြင္ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ လာေရာက္ေခၚေဆာင္ခဲ့ေသာ မိန္းမစိုးပင္လွ်င္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေရွ႔ေမွာက္သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

“ကြ်န္မ ကိုယ္လက္မအီမသာနဲ႔ ေနမေကာင္းလို႔ အရွင္မင္းႀကီးအား မခစားႏို္င္ဘူးလို႔ တင္ေလွ်ာက္လိုက္ပါ .. “
ထင္မွတ္မထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ မိန္းမစိုးျဖစ္သူသည္ သူမအား အံ့ၾသေသာအၾကည့္၊ စိုးရြံ ့ ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ရွာသည္။ သူ၏ မိန္းမစိုး အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ပုဂံနန္းတစ္သက္တြင္ မည္သည့္မိန္းမပ်ဳိမွ် ေရေျမ့ရွင္ဘုရင္၏ ဆႏၵကို ျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိ။ အခုေတာ့ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔သူ ေနၾကာေဒ၀ီဆိုသည့္ ကေလးမက ျငင္းဆန္ေနေခ်ၿပီ။

“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီမွာ ရွိေနေသးရတာလဲ ေမာင္မင္း … ကြ်န္မရဲ ႔အေျဖကို မင္းႀကီးဆီ တင္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေမ့ေနတာလား !! “
တင္းမာလွေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေအာ္ေငါက္မႈတြင္ မိန္းမစိုးသည္ ကိုယ္ကိုယုိ႔၍ အရိုအေသ ျမန္ျမန္ေပးၿပီးေနာက္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ရွိရာသို႔ ကဗ်ာကသီ ေျပးရွာသည္။ ထင္မွတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ .. ။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေျဖကို တင္ေလွ်ာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘုရင္မင္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခက္ထန္သြားသည္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း မိန္းမစိုးျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေဇယ်သိခၤ၏ လက္၀ါးဒဏ္ေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္မွ ညာဘက္သို႔ လည္ထြက္သည္။

“ေတာက္ !! … ဒင္း “
ေဇယ်သိခၤ .. ေဒါသထြက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ခ်င္း။ ေမးေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္လာသည္အထိ အံကို ႀကိတ္ထားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီကို အခုခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆီးဖို႔ နန္းေတာ္ေစာင့္ ရဲမက္ေတြကို ဆင့္ေခၚရန္ အမိန္႔ေပးမိမလို ျဖစ္သည္။ ႏႈတ္မွ အမိန္႔ေတာ္ ထြက္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲတြင္ နတ္မိမယ္အလွအလား လွပေခ်ာ့ေမြ႔သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေလးအား မ်က္စိထဲတြင္ ျပန္ျမင္ေယာင္သည္။ ထိုေရာအခါ မုန္ယိုေနသည့္ စိတ္ဆင္ရိုင္းသည္ တဒဂၤအတြင္း ခြ်န္းႏွင့္ အုပ္ခံရသလိုႏွယ္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္ လွသည့္ အလွနတ္ဖုရားမေလး ..  ဘယ္လိုစိတ္ထားႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား သတ္ရက္ပါမည္နည္း ….။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသရိပ္ အနည္းငယ္ လြင့္ေပ်ာက္သည္။

ငါ .. ငါ အမွားႀကီး မွားခဲ့ၿပီ။ ေနၾကာေဒ၀ီကို နရမြန္နဲ႔ မေပးစားသင့္သလို မင္းသမီး အရာနဲ႔ အေဆာင္အေယာင္ကိုလဲ မအပ္ႏွင္းခဲ့သင့္ဘူး။ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသားအတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ မင္းသမီးတစ္ပါးဆိုမွေတာ့ သာမန္အရပ္သူ မဟုတ္ရွာဘူးေလ။ သူလိုဘုရင္၏ ဆႏၵကို ျငင္းဆန္ႏိုင္ခြင့္ သူမဘက္မွာ ရွိေနတာပဲ။ မင္းသမီး ရာထူးကေန ရုတ္ခ်ည္း ျပန္ရုပ္သိမ္းဖို႔ဆိုတာကလဲ တရားမွ်တသည္ဟု အမ်ားလက္ခံထားေသာ ပုဂံျပည့္ရွင္ သူလိုလူအတြက္ မည္သို႔ အေၾကာင္းျပရမည္နည္း … မျဖစ္ေသး .. မျဖစ္ေသးပါဘူး .. ေနၾကာ .. ေနၾကာေဒ၀ီ … မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ထူးျခားတဲ့ မိန္းကေလးပါလား … ငါလို ေရေျမအစိုးရတဲ့ ဘုရင္မင္းက ... မင္းကိုေတာ့ မစိုးမိုးႏိုင္ဘူးေပါ့ …. အႏိုင္မယူႏိုင္ဘူးေပါ့ ..… ဟင္း .. ဟင္း ..

ေနၾကာေဒ၀ီ အေၾကာင္းကို ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ပင္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ သူမအား လိုခ်င္တပ္မက္မႈ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။ သူ၏ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြင္ ပထမဦးဆံုး အႀကိ္မ္အျဖစ္ လိုခ်င္တာကို မရျခင္းေၾကာင့္လဲ ေနမထိထိုင္မသာႏွင့္ ခံရခက္လွသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘယ္လိုမွ အႀကံမရေတာ့သည့္အဆံုး သူ၏ အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္သည့္ မိိဖုရားငယ္ ေစာယြန္းလွကို ဆင့္ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။

ရွမ္းေစာ္ဘြားတစ္ဦး၏ သမီးေတာ္ျဖစ္သူ ေစာယြန္းလွသည္ ငယ္ရြယ္ေခ်ာေမာသူျဖစ္သလို ေတာင့္တင္းစိုျပည္ေသာ အတုိင္းအတာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားရွာသည္။ သူမအတြက္ အလွည့္က်သည့္ ရက္မဟုတ္ပဲ ဆင့္ေခၚျခင္း ခံရသျဖင့္ ေစာယြန္းလွသည္ ဘုရင္မင္းႀကီး၏ အမိန္႔ကို အံ့ၾသမိသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ အံ့ၾသျဖစ္သည္က ေဇယ်သိခၤ၏ အိပ္ေဆာင္အတြင္း သူမ ေရာက္ရွိသည္ႏွင့္ အရိုအေသေပးလိုက္သည့္ သူမအား ပခံုးမွဆြဲယူ ထူမေပြ႔ကာ အုံးစက္ရာကုတင္ေပၚသို႔ တြန္းတင္လိုက္ျခင္းကို ..။

“မင္းႀကီး ဘုရား .. ေစာင့္ .. ေစာင့္ဆုိင္း ပါ .. “
“တိတ္စမ္း .. ဘာမွ မေျပာနဲ႔ .. “

ဘီလူးသဘက္မ်ား ေဇယ်သိခၤဘုရင္းအား ၀င္ေရာက္ ပူးကပ္ေနသလား ထင္ရသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို အျပင္းအထန္လိုခ်င္ေနသည့္ႏွယ္ အခိုးေတြ ပ်ံေနသလို၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကလဲ ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ စြဲမက္ဖြယ္ ကိုယ္တြင္း အဂၤါရပ္ေတြကို တမင္တကာ ေဖာ္က်ဴးလွစ္ဟျပထားေသာ ေစာယြန္းလွ၏ ည၀တ္စံုအပါးသည္ ၿဗိခနဲ ၿဗိခနဲ ျမည္ကာ ေဇယ်သိခၤ လက္ထဲ ပါသြားသည္။ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားေဖြးေဖြးမ်ား၊ ၀မ္းျပင္သား ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ေလး၊ ထိုေအာက္မွ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းသည့္ ႏွင္းဆီဖူးႏွယ္ ရတနာတြင္းေလး .. အကုန္လံုးက ေဇယ်သိခၤမ်က္၀န္းထဲ အဆီးအတားမရွိ ၀င္ေရာက္ကုန္သည္။

“အြန္႔ … အီး !! “
ေစာယြန္းလွ အဆင္သင့္ေတာင္ မျဖစ္ေသး။ မည္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက တင္းမာေထာင္တက္ေနသည္ မသိေသာ မင္းႀကီး၏ ဖြားဖက္ေတာ္က ပန္းပြင့္ေလး၏ ၀တ္လႊာႏွစ္ဖတ္ကို ထိုးခြဲ ၀င္ေရာက္သည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားႏွင့္ဖိကိုက္ကာ ထားရင္း ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကိုသာ တတ္ႏိုင္သမွ် ကားထုတ္ေပးထားရသည္။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မျပဳလုပ္ပါႏွင့္လုိ႔ေတာ့ ေစာယြန္းလွ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေျပာရဲပါ။ မနက္ျဖန္တြင္ မ်က္ႏွာေတာ္သစ္ဖို႔အတြက္ သူမ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ ကိုယ္ ယွဥ္တြဲကာ ရွိဖို႔ လိုအပ္ေနေသးသည္။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္အား ဆင့္ကာရိုက္ခတ္သည့္ လိႈင္းတံပိုးမ်ားလို အဆက္မျပတ္ ေရာက္ရွိလာေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားတြင္ ေစာယြန္းလွ၏ ရတနာတြင္းေလးသည္ ခဏတာအတြင္း စိုစြတ္လာရသည္။ အေစာပိုင္းတြင္သာ နာက်င္သည္ဟု ခံစားရေသာ္လည္း ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုကဲ့သို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆက္ဆံမႈအား ပို၍ ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္။ တနင့္တပို္းႏွင့္ သူမ၏မိန္းမကိုယ္ေလးထဲ သြတ္သြင္း၀င္လာေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက သူမကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ၿပီးေအာင္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ အရည္ေတြ စီးက်ကာ အခ်ီခ်ီ ၿပီးခဲ့ရသျဖင့္ ေစာယြန္းလွ တကိုယ္လံုး ေမာဟိုက္၍ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမရင္ထဲတြင္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္သလို အေကာင္းႀကီးလဲ ေကာင္းေနသည္။

တစ္ခုပဲ ေစာယြန္းလွအတြက္ စိတ္ကြက္စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မည္သည့္အရာက တင္းခံထားသည္ရယ္လို႔ မသိပဲ ေဇယ်သိခၤမင္းႀကီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ အထိ ၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ မေရာက္ႏိုင္။ မင္းႀကီး၏ ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး ေခြ်းေတြႏွင့္ ရႊဲေနသည္ကို သိုင္းဖက္ထားေသာ သူမလက္ကေလးမ်ား၏ အေတြ႔ႏွင့္ သိေနရသည္။ စ၍တာထြက္ကတည္းက တရၾကမ္း ေဆာင့္ေနမႈအရွိန္သည္လဲ ေလ်ာ့က်သြားသည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေသး။ ၾကာေတာ့ သူမ၏ ေပါင္တြင္းသားျဖဴျဖဴေလးမ်ားပင္ ဒဏ္ေၾကာင့္ နီေရာင္မွ်ပင္ သမ္းကုန္ၿပီ။ ေမာင္ေတာ္ မင္းႀကီး .. ၿပီးလိုက္ပါေတာ့ .. စိတ္ကိုတင္းမထားပါနဲ႔ေတာ့ …

“အီး …  အား .. “
ေစာယြန္းလွ၏ ဆုေတာင္းျပည့္ရွာပါသည္။ ေတာရိုင္းတိရစာၦန္တစ္ေကာင္ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္၍ ေအာ္ညည္းသလိုပင္ ေဇယ်သိခၤ ညည္းတြားၿပီး သူ၏တကိုယ္လံုး တုန္တက္သြားသည္။ သူမတြင္းေလး၏ အဆံုးပိုင္းကို ပူခနဲ ေနေအာင္ လာေရာက္ပက္ျဖန္းသည့္ ကာမအရည္မ်ားေၾကာင့္ ေစာယြန္းလွ ေက်နပ္အားရစြာ ၿပံဳးမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုခံစားမႈသည္ မင္းႀကီး၏ ႏႈတ္မွ ဆက္၍ ထြက္က်လာေသာ တမ္းတသံေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ နက္ရိႈင္းစြာ ဟစ္ေအာ္မိသည့္ အသံသည္ သူမနာမည္မဟုတ္ပဲ “ေနၾကာ”ဆိုေသာ အမည္နာမသာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္  …. ။

*********************************

ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အေနာ္ရထားမင္းႀကီးလက္ထက္မွစ၍ ေပထက္အကၡရာတင္ မွတ္တမ္းျပဳထားခဲ့ေသာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာက်မ္း ..

ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ ေပရြက္မ်ားေပၚမွ စာသားမ်ားကို စူးစိုက္ဖတ္ေနယံုမက စာလံုးတစ္လံုးျခင္းကိုလဲ လက္ျဖင့္သပ္ကာ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနသည္။

သင္၏ရန္သူသည္ သင့္ထက္ပို၍ အားအင္ႀကီးမားေသာအခါ ျဖစ္ျဖစ္၊ သင့္ႏွင့္ထပ္တူ အားအင္ရွိေသာအခါျဖစ္ျဖစ္ .. သင့္ရန္သူအား ေအာင္ျမင္ျခင္းငွာ လွည့္ျဖားမႈသည္ လိုအပ္ေပသည္။ သင့္ရန္သူ၏ အားနည္းခ်က္မွန္သမွ်ကို သင္ေလ့လာ၍ ထိုအခ်က္ကို အသံုးျပဳကာ သင့္ရန္သူအား ခ်ဳိးႏွိမ္သိမ္းပိုက္ရေပမည္။

*****************************

အခန္း (၆)

ဂ်ဳန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပိတ္ဆို႔သြားေသာ သူမ ေနာက္ဘက္ရွိ ကြ်န္းတံခါးႀကီး၏ အသံေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ကုိယ္ကေလး တုန္၍ေတာင္ တက္သြားရွာသည္။ သူမ နန္းမေဆာင္ထဲသို႔ လိုက္လာမိသည္မွာ မွားမ်ား မွားသြားၿပီလား။ သူမ အညာမ်ား ခံရၿပီလား။ ပုဂံနန္းေတာ္၏ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းထုတ္သူ သံေတာ္ဆင့္အမတ္ သူမဆီ လာေလွ်ာက္တုန္းက သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးေရာ၊ သားေတာ္ႀကီး သတိုးေရာ၊ တျခားမႈးႀကီးမတ္ႀကီးေတြေရာ အကုန္လံုး မင္းႀကီးနားတြင္ ၀ိုင္းေနသည္ဆို။ အခုက်ေတာ့ နန္းေဆာင္ႀကီး အတြင္းတြင္ ဘယ္သူမွေတာင္ မရွိ။ ၀င္ေပါက္ ထြက္ေပါက္ ရွိရွိသမွ် တံခါးေတြကလဲ အကုန္လံုး ပိတ္ကာထားသည္။ မ .. မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ ...။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္ထံသို႔ အခစား မ၀င္ႏိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၿပီးသည့္ေန႔မွ စ၍ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္တာကာလပတ္လံုး မည္သို႔ေသာ ကမ္းလွမ္းခ်က္၊ ဆင့္ေခၚခ်က္မွ ေနၾကာေဒ၀ီ လက္ခံမရရွိခဲ့ပါ။ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ ႔ ၾကင္ယာေတာ္၊ တမၼဒီပနန္းေတာ္၏ အေဆာင္ရ မင္းသမီးဆိုေသာ အေျခအေနက သူမအား ေဇယ်သိခၤဘုရင္ လက္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးထားသည္ဟု ေနၾကာေဒ၀ီ ယူဆခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ  အခုရက္ပိုင္းအတြင္း သူမ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာႏွင့္ ရွိေနခဲ့သည္။ ဖခမည္းေတာ္ သီဟစည္သူႏွင့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ၾကာျဖဴမယ္တို႔ကိုေတာင္ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔သို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ ျပန္သြားဖို႔ သူမ ျပန္၍ ေျဖာင္းဖ်ခဲ့ေသးသည္။

သို႔ေသာ္ ယေန႔ညေနမွ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ေရာက္ခ်လာသည့္ သံေတာ္ဆင့္အမတ္ဆီမွ ၾကားရေသာ သတင္းေၾကာင့္ သူမ စိတ္ေတြ တုန္လႈပ္သြားရသည္။ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး နာမက်န္းျဖစ္ကာ ကံေတာ္ကုန္ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ မင္းသား၊ မင္းသမီးအေပါင္း အခစား ၀င္ရမည္ဆိုေသာ အမိန္႔က သူမကို ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေစသည္။ နတ္ရြာစံခါနီး ျပည့္ရွင္မင္းတစ္ပါး၏ ဆႏၵသည္ မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္မွ ျငင္းဆန္လို႔ ရသည္မဟုတ္။ ထီးနန္းကို အရို္က္အရာအျဖစ္ ဆက္ခံမည့္ ကိစၥသည္လဲ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ရွိေနေသးသည္။ ထို႔အျပင္ ေနၾကာေဒ၀ီလို သနားၾကင္နာတတ္ေသာ စိတ္ထားပိုင္ရွင္သည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္ (လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ေနာက္ဆံုးခ်ိ္န္) တြင္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ မည္သို႔မွ မေနႏို္င္ေပ …။ ဤသို႔ျဖင့္ ....

************************

“ျပည့္ရွင္မင္းရဲ ႔ ဆင့္ေခၚမႈကိုေတာင္ အလိမၼာနဲ႔ ေရွာင္ဖယ္ခဲ့တဲ့ ေနၾကာေဒ၀ီ .. မင္း အခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ .. ဟင္း .. ဟင္း .. “

ခပ္ျမဴးျမဴးေလသံႏွင့္အတူ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ အလင္းေရာင္နည္းပါး၍ ေမွာင္မိုက္ေနရွာေသာ စႀကၤ ံ လမ္းတစ္ခု၏ေနာက္ကြယ္မွ ေပၚထြက္လာသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမႏွင့္ အနီးဆံုးရွိ တံခါးတစ္ေပါက္ဆီသို႔ လွ်င္ျမန္စြာေျပးသည္။ တံခါးရြက္ကို အားကုန္တြန္းဖြင့္ေပမယ့္ မပြင့္။ အျပင္ဘက္က ခတ္ပိတ္ထားဟန္ ရွိသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ သူမရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ေနာက္ထပ္တံခါးေပါက္ တစ္ခုဆီသို႔ ေျပးရျပန္သည္။ ဒီတံခါးသည္လဲ မပြင့္။ ဒီတံခါးမွ ဟိုတံခါး ..။ တံခါးေပါက္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု .. ၾကာေတာ့ သူမ ေမာဟိုက္၍ေတာင္ လာသည္။ ေဇယ်သိခၤက သူမေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ေနသျဖင့္ ရပ္နားျခင္းလဲ မျပဳရဲ။ နန္းေဆာင္၏ ရွိရွိသမွ် တံခါးေပါက္မ်ားကို ေျပးဖြင့္ေနရင္းမွ တစ္ခ်က္တြင္ တံခါးတစ္ရြက္ပြင့္သြားသည္။ တံခါးေနာက္ကြယ္မွ ေပၚလာသည့္ စႀကၤ ံ လမ္းထဲသို႔ တဟုန္ထိုး သူမ ေျပးျပန္သည္။

“ဒါ … ဒါ “
စႀကၤ ံလမ္းအဆံုး၌ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည့္ အခန္းေဆာင္တစ္ခုကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ လွည့္ကြက္ထဲ သူမ ထပ္မံ၍ က်ေရာက္ျပန္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ သိလိုက္သည္။ က်ယ္ျပန္႔ခမ္းနားေသာ စက္ရာေဆာင္တစ္ခုက သူမ ေရွ႔မွာ ရွိေနသည္ေလ။ ေျပးမလြတ္ေတာ့သည့္ သူမ အျဖစ္ကို သိလိုက္သည့္ေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ သူမေနာက္ပါးမွ ထပ္ၾကပ္မကြာပါလာသူ ေဇယ်သိခၤဘက္သို႔ ျပန္လွည့္္သည္။သူမ အဖို႔ အခုအခ်ိန္တြင္ တျခားေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့။ အဆိုးထဲမွ အေကာင္းျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။

“ေျပး .. ေျပးဦးေလ ေနၾကာ … ဟဲ ဟဲ .. မင္း အခု မေျပးႏို္္င္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား .. “
ေၾကာင္ကၾကြက္ကို ကစားသည့္ႏွယ္ ျပဳမူေနသည့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္အား ေနၾကာေဒ၀ီ တည္ၾကည္စြာႏွင့္ပင္ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔ဘက္က အပိုင္ျဖစ္ေနၿပီဟု တြက္ဆထားသည့္ ေဇယ်သိခၤ .. ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အၾကည့္ရဲရဲတြင္ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါေတာင္ ျပန္ျဖစ္ရသည္။

“အရွင္မင္းႀကီးရဲ ႔ကြ်မ္းက်င္လွတဲ့ ဗ်ဴဟာမွာ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ က်ရႈံးခဲ့ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ပါၿပီ .. သို႔ေသာ္ မင္းႀကီး သိထားဖို႔က အခုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကို သိမ္းပိုက္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမရဲ ႔ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ကိုယ္ကိုပဲ ရရွိမွာပါ  .. ကြ်န္မရဲ ႔ ရင္ထဲက အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ အခ်စ္ကိုေတာ့ ရရွိမွာ မဟုတ္ဘူး .. မင္းႀကီး ကြ်န္မကို ဆက္ဆံသလို ကြ်န္မကလဲ တူေသာ ဆက္ဆံမႈနဲ႔ တံု႔ျပန္မိမွာ ေသခ်ာတယ္ … “

သူမနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္ ေဇယ်သိခၤ၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ မျမင္ရသည့္ တြန္းအားတစ္ခုႏွင့္ ႀကံဳလိုက္သည့္ႏွယ္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ရင္ထဲကို ျမားတစ္စင္းလို ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို ဆန္းစစ္ေလ့လာမိေနသည္။ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည့္ မည္သည့္မိန္းမသားႏွင့္မွ်  ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မတူညီသည္ကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္လွသည့္ အလွတရားပိုင္ရွင္ ျဖစ္ယံုသာမက၊ အေလးအနက္ထား ဆက္ဆံရမည့္သူဟုလဲ ေဇယ်သိခၤ နားလည္လိုက္သည္။

“ေျပာပါဦး .. ေနၾကာ .. မင္း ရင္ထဲက အခ်စ္ေမတၱာကို ရေအာင္ က်ဳပ္ဘာလုပ္ေပးၿပီး သက္ေသထူရမွာလဲ .. “
“ေနၾကာ .. အရွင္မင္ႀကီးရဲ ႔ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္ .. “
“ ….. “

ဒီတစ္ခါ တဖန္ျပန္၍ တုန္လႈပ္ရသူက ပုဂံျပည့္ရွင္မင္း ျဖစ္သူ ေဇယ်သိခၤသာ။ ေနၾကာေဒ၀ီအား မယံုႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္မိသည္။ မင္း .. မင္း .. တတိုင္းတျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ မိန္းမသားေတြအတြက္ အျမင့္မားဆံုးဆိုရမည့္ ေနရာကိုမွ ေရြးၿပီး ေတာင္းရသလား .. ေတာင္းရဲတာလား ..။ ေဇယ်သိခၤ ရုတ္တရက္ အေျဖမေပးႏိုင္။ အနည္းငယ္ တုန္ရီေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္သာ ေနၾကာေဒ၀ီရွိရာသို႔ ဆက္၍ တိုးကပ္လာမိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေနာက္မဆုတ္ပဲ မူလေနရာတြင္ ရပ္ၿမဲရပ္ေနရာ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကိုယ္မ်ားသည္ လက္တစ္ကမ္းအကြာသို႔ ေရာက္ရွိသည္ …။

သူ႔မ်က္ႏွာအား အၾကည့္မလႊဲပဲ ေမာ္ကာၾကည့္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာဖူးဖူးလွလွေလးအား ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ငံု႔၍ၾကည့္သည္။ ၾကည္လင္၀င္းပေနသည့္ ၀ါေရႊေရာင္ မ်က္ဆံေတြသည္ ရီရီေ၀ေ၀ႏွင့္ လဲ့ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာေလးက အားမာန္တစ္ခုႏွင့္ ျပည့္ေနသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း .. မ်က္၀န္းေတြကမူ ဆန္႔က်င္ဘက္ အဓိပၸါယ္တစ္မ်ဳိးအား ေဖာ္ေဆာင္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ မ်က္၀န္းေတြရဲ ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ဆႏၵတစ္ခုသည္ ကပ္ညိကာ ရွိေနသည္… ။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္ တခါမွ မျဖစ္တည္ဖူးေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလးအား ေထြးေပြ႔ထားခ်င္လာသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တမၼာဒီပဆိုေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးလဲ မရွိ၊ ေရေျမ့ရွင္ဆိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္လဲ မရွိ။ သူ႔ေရွ ႔က ေရႊေရာင္ဆံႏြယ္ေတြပိုင္ရွင္ ေက်ာ့ရွင္းလွပသည့္ ယမင္းရုပ္ေလးကို ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္ေနသည့္ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးအျဖစ္ႏွင့္သာ ရပ္တည္ေနေလသည္။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ လက္တံႏွစ္ဖက္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြယ္ေပ်ာင္းေသာ ပခံုးစြန္းႏွစ္ဖက္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေရာက္လာသည္။

"အို .. "
လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ကို ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္တိုင္ ေဇယ်သိခၤ၏ လက္ေတြက အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ရွိေနသည္။ သူမကိုယ္ေလးႏွင့္ တင္းတင္းထိကပ္ေနရွာေသာ သူ႕ရင္အုပ္သည္လဲ ၾကြက္သားမ်ားျဖင့္ ဖုထစ္ေနေသးသည္။ ေႏြးေထြးက်ယ္ျပန္႔သည့္ ရင္ခြင္၏ အထိအေတြ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ တကိုယ္လံုး အရည္ေပ်ာ္က်သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲ လိႈက္ဖိုတက္လာသည့္ ခံစားမႈ အရွိန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကို ပို၍ ေမာ့လိုက္သည္တြင္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနဟန္ရွိေသာ ေဇယ်သိခၤ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူမ၏ သႏာၱေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚသို႔ ဖိကပ္၍ လာသည္။

တကိုယ္လံုးရွိ ရွိရွိသမွ် အားအင္တို႔ကို စုပ္ကာယူသြားသည့္ႏွယ္ ေနၾကာေဒ၀ီ ခံစားရသည္။ တုန္တုန္ခိုက္ခုိက္ ျဖစ္လာေသာ သူမကိုယ္ေလးအား ေျခေထာက္ေတြသည္ သယ္ေဆာင္ထားႏိုင္ျခင္း မရွိ။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ေဇယ်သိခၤသည္ ေနၾကေဒ၀ီ၏ အျဖစ္ကို ရိပ္မိသည္ႏွယ့္ သူမကို ခါးလယ္မွ ေပြ႔ခ်ီကာ မလွမ္းမကမ္းရွိ စက္ရာေဆာင္သလြန္ဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီကား ႀကိဳးျပတ္သြားေသာ အရုပ္ကေလးႏွယ္ ေဇယ်သိခၤ၏ ေပြ႔ပိုက္မႈတြင္ ေပ်ာ့ေခြကာ ပါသြားရွာသည္။

ႏူးညံ့လွသည့္ ကတၱီပါသားအစႏွင့္ သူမေက်ာျပင္ ထိေတြ႔သည္။ ေဇယ်သိခၤသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေနရာခ်ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ၏ကိုယ္ေပၚရွိ အ၀တ္မ်ားကို တစ္လႊာျခင္း ဖယ္ရွားေနသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးအစံုကမူ ေရႊရင္အစံု နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္သည္အထိ အသက္ကို အေျပးအလႊား ရွဴေနရေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္လံုးေလးေပၚမွ မခြာ။ သူ႔နည္းတူ ေနၾကာေဒ၀ီသည္လဲ ေဇယ်သိခၤ၏ အ၀တ္မဲ့ေနေသာ ကိုယ္ေပၚမွ အၾကည့္တို႔ကို မခြာမိ။ အထူးသျဖင့္ ခါး၀တ္ေတာ္ကို ဖယ္ခြာလိုက္သည့္အခ်ိ္န္တြင္ ေမွ်ာ္စင္တစ္ခုႏွယ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးဆီမွ …။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေပၚစီးမွ ျပန္၍ ေနရာယူလုိက္သည့္ ေဇယ်သိခၤ၏လက္ေတြက သူမကိုယ္ေပၚတြင္ ဇယ္ဆက္သလို လႈပ္ရွားသြားသည္။ အေပၚရံုျဖစ္ေသာ ေရႊခ်ည္ထိုးလႊာ၊ ထိုေအာက္မွ ရင္စည္းလႊာ၊ ထိုမွတဖန္ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက အတြင္းခံလႊာ … အ၀တ္ဟူ၍ ဘာဆိုဘာမွ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ေခၚစရာမရွိေတာ့။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေက်ာ့ရွင္းလွပလြန္းသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသားဆိုင္ေတြေပၚမွ ဖယ္ခြာျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ရင္အုပ္သည္ ဖားဖိုလိုေမာက္တက္လာၿပီး၊ လည္စလုတ္သည္လဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ အထက္ေအာက္ လႈပ္ရွားသြားေနျပန္သည္။ ေဇယ်သိခၤ၏ မ်က္ႏွာက ေနၾကာေဒ၀ီေပၚသို႔ ျပန္လည္၍ နိမ့္က်သည္။

"အ  … မင္းႀကီး !! … "
သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားသို႔ ျပန္လည္က်ေရာက္မည္ဟု ထင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေဇယ်သိခၤ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ေရႊရင္တစ္ဖက္ဆီသို႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း ေရာက္သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလး ေလးကိုင္းပမာ ေကြးတက္ၿပီး မင္းႀကီး ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ထိေတြ႔ရာ ရင္သားတစ္ဖက္ကို အတင္းေကာ့၍ ေပးမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားကို နမ္းရိႈက္ခံရတုန္းက သူမတကိုယ္လံုးရွိ အားအင္ေတြ ပါးစပ္ထဲမွ စုပ္ယူသြားသလို ခံခဲ့ရသည္။ အခု ျဖဴေဖြးမို႔၀န္းသည့္ သားျမတ္တစ္ဖက္ကို အစုပ္ခံရသည္တြင္မူ ထိုေနရာမွတဆင့္ သူမကိုယ္ထဲက လိႈက္ေမာမႈေတြ ပါသြားရျပန္သည္။ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္က လ်စ္လ်ဴ ရွဴ ျခင္း ခံထားရေသာ က်န္ေနေသးရွာသည့္ ေရႊရင္တစ္ဖက္ ..

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အစဥ္ကို ေဇယ်သိခၤ ႀကိဳတင္၍ သိရွိေနသည့္အလား ထင္ရသည္။ တျခားတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ေနသည့္ သူ႔ေခါင္းက တမုဟုတ္ျခင္း ဒီဘက္ျခမ္းသို႔ ကူးေျပာင္းသည္။ အေတြ႔အထိကို ေတာင့္တငဲ့လင့္ေနေသာ ထိပ္သီးစူစူေလး၏ ဆႏၵအား လွ်ာထူထူႀကီးက ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုးသည္ သဲပူျပင္ေပၚတြင္ ပစ္တင္ထားျခင္းခံရေသာ ေျမြတစ္ေကာင္ႏွယ္ မခံမရပ္ႏိုင္စြာ လူးလိမ့္ေနသည္။ ဆယ္ရက္တာပတ္လံုး ေအာင့္အီးေစာင့္ဆိုင္းကာ ရွိေနခဲ့ရဟန္ရွိေသာ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ တပ္မက္ေမာစြာ နမ္းရိႈက္မႈမ်ားတြင္ သူမတကိုယ္လံုးရွိ အေၾကာအခ်င္ေတြ အကုန္ႏိုးၾကြလာသည္။ ရင္ထဲတြင္ အလိုလုိျဖစ္တည္လာေသာ ဆႏၵက ပို၍နက္ရိႈင္းလာသလို၊ ထိုဆႏၵ၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈအေနႏွင့္ သူမ၏ ရတနာပန္းဖူးေလးသည္လဲ စိုစြတ္၍ လာရွာသည္။

ေဇယ်သိခၤ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ေတာင္ပူစာသဖြယ္ မို႔တင္းေနေသာ ရင္ဆိုင္မ်ားတြင္သာ ရပ္တန္႔ေနခဲ့သည္မဟုတ္။ သြယ္လ်ခ်ပ္လ်ပ္သည့္ ၀မ္းျပင္သားတေလွ်ာက္ သူ႔အနမ္းေတြက ခရီးဆက္၍ ေရာက္ရွိသြားေသးသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကမူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေပါင္တန္ႏွစ္ခု ဆံုစည္းရာ ကညာစင္ပ်ဳိျဖဴတံခါး၀ကို တၿပိဳင္တည္းမွာ ထိုးဆြ ေဆာ့ကစားေနသည္။ ကာမခလုတ္မ်ားကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ႏိႈးဆြေနမႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ မခ်င့္မရဲပို၍ ျဖစ္လာသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးသည္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေအာင္ကို ႀကီးထြားလာေတာ့သည္ ..။

"ေမာင္ႀကီးဘုရား ... ေနၾကာ မေနႏိုင္တာ့ဘူး .. ေမာင္ႀကီးရဲ ႔အခ်စ္ေတြ ေပးလွဲ႔ပါေတာ့ .. "
မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေရွ႔မ်က္ႏွာေနာက္ထား၍ ေနၾကာေဒ၀ီ ဖြင့္ဟကာ ေတာင္းခံရေတာ့သည္။ သူမ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ေတာ့ အရွက္ေၾကာင့္ပဲလား၊ လိႈက္ဖိုရင္ခုန္မႈ၏ အရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ ပုဇြန္ေသြးေရာင္ ျဖန္းပက္ကာ လဲ့ေနသည္။ ေဇယ်သိခၤသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ေပၚတြင္ ျပန္လည္၍ မိုးကာ ေနရာယူရင္း သူမကို ၿပံဳးစစႏွင့္ ၾကည့္သည္။

"မရဘူး .. ေနၾကာ .. မင္း  .. က်ဳပ္ကို ဆယ္ရက္ပတ္လံုး ရူးသြပ္ေစသည္အထိ ဖယ္ေရွာင္ထားခဲ့တာပဲ .. မင္း ဆႏၵကို အလြယ္နဲ႔ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ပါဘူး .."

အျမတ္ႏိုးဆံုးအရာတစ္ခုကို လက္လြတ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရေသာ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို ေနၾကာေဒ၀ီ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေခါင္းကိုဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခါမိသလို လက္သီးဆုပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ မင္းႀကီး၏ ရင္အုပ္ကို ထုကာ ရိုက္မိသည္။ တစ္ခ်က္ .. ႏွစ္ခ်က္ .. သံုးေလးခ်က္ ... အသိစိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ခႏၶာ တဒဂၤမွ် ကင္းကြာသြားသည္။ သူမ အျပဳအမူကို သူမ ျပန္သတိရသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ဆံေလးမ်ားသည္ ၀ိုင္းစက္ကာသြားသည္။ ေရေျမ့သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ကိုယ္ကို ထုရိုက္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ လက္ျဖင့္ေတာင္ ရြယ္ေကာင္းသည္ မဟုတ္။ လက္ျဖင့္ရြယ္ယံုႏွင့္ က်ခံရမည့္ ျပစ္ဒဏ္သည္ တိုင္းတာ၍ မရေတာင္ ႀကီးမားလွသည္ ..။  အခု .. သူမ .. သူမက .. ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ထုထည္ပမာဏ ႀကီးမားခိုင္ခန္႔ေသာအခါ မည္သည့္အရာမွ် အျပစ္မျမင္အပ္ ဆိုေသာ စကားသည္ ရွိေပ၏။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္ထဲမွ စိုးရြံ ႔မႈကို ပူေႏြးျပင္းထန္ေသာ အနမ္းမ်ားကို ဖန္တီးျခင္းႏွင့္ ေျဖေဖ်ာက္ပစ္လိုက္၏။ သႏၱာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဖိကပ္နမ္းစုပ္ယူယံုႏွင့္သာမက သူ႔လွ်ာႀကီးကလဲ အာခံတြင္းအထဲသို႔ တိုး၀င္လာေသးသည္။ သူမလွ်ာေလးျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ တန္ျပန္၍ စုပ္နမ္းယူေသာအခါ ေဇယ်သိခၤ၏ အနမ္းေတြက ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ပူးကပ္စြာ ထိေတြ႔ေနၾကသည့္ ကိုယ္ခႏၶာမ်ားသည္ အခ်စ္ဖန္တီးမႈ အရွိန္ ျမင့္တက္လာေလေလ ပို၍ ပူေႏြးလာေလေလ ျဖစ္ေနရွာသည္။ တံခြန္တိုင္တစ္ခုလို မားမားမတ္မတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေဇယ်သိခၤ၏ ဖြားဖက္ေတာ္ကမူ မီးၿမိဳက္ထားေသာ သံထည္လက္နက္တစ္ခုလို ပူေႏြးလ်က္ရွိေနသည္။ သူ႔နည္းတူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရတနာတြင္းေလးသည္လဲ အခုိးအေငြ႔မ်ား ဆူေ၀ေနသည့္ ေရပူစမ္းေလးႏွယ္ ေႏြးေထြး စိုစြတ္ေနေလသည္။

“အင္ .. အာ .. အ “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုး အပူႀကီးသည့္ ဖ်ားနာသူ တစ္ေယာက္လို တအင္အင္ တအာအာႏွင့္ ညည္းညဴ ေနသည္။ ခံစားမႈ ဒီေရလိႈင္းမ်ား ျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် သူမ ဘယ္လိုမွ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ဆိုင္း မေနႏိုင္ေတာ့။ ေပါင္တန္ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ဟိုထိုး ဒီေထာက္ျဖစ္ေနသည့္ အရွင္မင္းႀကီး၏ ေယာက်္ားတန္ဆာကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္မိေတာ့သည္။ သူမဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ လိင္တန္စစ္စစ္ႏွင့္ ထိေတြ႔ရသည္ျဖစ္ရာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္၀ယ္ တရွိန္းရွိန္းႏွင့္ ခံစားေနရသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ နည္းတူ မေအာင့္ႏို္င္ မခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္ေတာ့သူကား ေဇယ်သိခၤ … တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ၏ ေအာင္ပြဲ၀င္ တန္ဆာႀကီးကို ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပန္းဖူးေလးအထဲသို႔ ေဆာင္က်ဥ္းကာ ပို႔လိုက္ခ်င္ၿပီ ျဖစ္သည္။

“ေနၾကာ .. အခ်စ္ .. ေမာင္ႀကီးရဲ ႔တန္ဆာကို ေနၾကာရဲ ႔ ရတနာပန္းေလးနဲ႔ ေသခ်ာထိေတြ႔ေပးပါ .. ေမာင္ႀကီး ေနၾကာနဲ႔ တေပါင္းတစည္းထဲ ျဖစ္ခ်င္လွၿပီ .. “
“အမိန္႔ေတာ္တုိင္းပါ .. မင္းႀကီးဘုရား … ခစ္ … ခစ္ “

ျပင္းျပစြာ ေတာက္ေလာက္ေနသည့္ လိုအင္ဆႏၵတစ္ခု ျပည့္တင္းေတာ့မည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသံသည္ ရႊင္ျမဴးေပ်ာ္ရႊင္ေနသေယာင္ရွိသည္။ ဤအခ်က္အား သူမကို္ယ္သူမပင္ သတိမထားမိေခ်။ အခုအခ်ိန္တြင္ သူမ သိသည္က ရင္ထဲတြင္ ပူးျပင္းေတာက္ေလာက္ေနသည့္ ဆႏၵမီးကို ၿငိမ္းသက္ဖို႔ရန္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုမီးကို ၿငိမ္းသက္ႏိုင္ဖို႔သည္လဲ သူမအေပၚတြင္ ထပ္၍ ရွိေနသူ ေဇယ်သိခၤသာလွ်င္ တတ္စြမ္းႏိုင္ေပမည္။

“အာ့ … “
မႈိပြင့္သဖြယ္ ကားစြင့္ေသာ ထိပ္ဖူးက က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းလွေသာ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလးတေလွ်ာက္ ထိုးခြဲကာ ၀င္လာသည္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တင္ပါးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ကာသြားရွာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ဒီနာက်င္မႈကို ေအာင့္၍ခံရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ၾကာျဖဴမယ္ထံမွ သိထားခ်က္အရ နာက်င္မႈ၏ အဆံုးတြင္ ေဖာ္မျပႏိုင္ေသာ အရသာတစ္မ်ဳိးက ႀကိဳလင့္ကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနမည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ သိထားပါသည္။ ထိ္ု႔အတြက္ေၾကာင့္ အထဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မင္းႀကီး၏ တန္ဆာ ျပန္ထြက္ျပဳျခင္း မရွိေအာင္ကို သူမ၏ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္အား ခါးမွာယွက္၍ ထားသည္။

ေဇယ်သိခၤကိုယ္တိုင္လည္း ႏူးညံ့မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းကာ အရသာထူးကို ဖန္ဆင္းေပးေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပန္းပြင့္ေလး အထဲမွ သူ၏ တန္ဆာႀကီးကို ျပန္ထုတ္ယူဖို႔ မစဥ္းစားမိပါ။ ဆက္၍ဆက္၍သာ ထိုးသြင္းေနရာ မ်ားမၾကာမီ အပ်ဳိစင္ေရႊလႊာ တံခါး၀ပါးေလးကို ေတးေထာက္မိသည္။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားစြာ ရွိေနၿပီျဖစ္သူမို႔ ေဇယ်သိခၤသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ သက္သာစြာ ျဖစ္ေစျခင္းငွာ တကိုယ္လံုးရွိ အားမွန္သမွ်ကို စုစည္း၍ တစ္ခ်က္ထည္းႏွင့္ ထိုးေဖာက္ခ်လိုက္သည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေအာ္ညည္းသံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညဥ့္ယံတြင္ အေ၀းသို႔တိုင္ေအာင္ ပ်ံ ႔လြင့္သြားသည္။ တင္းတင္းေစ့ေအာင္ မွိတ္ကာထားသည့္ သူမ၏ မ်က္၀န္းေထာင့္မ်ားတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ခိုတြဲ၍ပင္ စီးက်လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ အျဖစ္ကို ရိပ္စားမိသည့္အေလ်ာက္ ေဇယ်သိခၤသည္ ၾကင္နာယုယစြာျဖင့္ သူမ၏ မ်က္လံုးအိမ္ေထာင့္ေလးမ်ားအား ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။ ေႏြးေထြးလွသည့္ အနမ္း၏ အေတြ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ သူမ မ်က္ခြံမ်ားကို အားယူ၍ ဖြင့္သည္။

“အရွင္မင္းႀကီး .. ႏွမေတာ္ဟာ ေမာင္ႀကီးဘုရားအတြက္ ရပ္တည္ရတဲ့သူ ျဖစ္သြားရွာၿပီ .. ႏွမေတာ္ကို ေမာင္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခင္ၾကင္နာလဲ ဆိုတာ ျပသပါေတာ့ .. ေမာင္ႀကီးရဲ ႔ကိုယ္ပြားေလး ႏွမေတာ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေအာင္ ေပးသနားပါေနာ္ … “
“ေနၾကာ … အခ်စ္ရယ္ .. ေနၾကာ ေတာင္းဆိုသမွ် ေမာင္ႀကီး လိုက္ေလ်ာရမွာေပါ့ .. “

ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ႏွင့္ သူမ၏ ရတနာပန္းေလးအား အပိုင္သိမ္းပိုက္ေနသည့္ ေဇယ်သိခၤ၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ နာက်င္ခံခက္ေနမႈမ်ား တစတစ ပယ္ေပ်ာက္လာသည္။ တယုတယႏွင့္ ျပဳမူေနေသာ မင္းႀကီး၏ လႈပ္ရွားမႈ၊ သူမ၏ မ်က္ႏွာအား မလြတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ခ်စ္ရည္လႊမ္းသည့္ အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ ေဇယ်သိခၤသည္ သူမအား စစ္မွန္ေသာ အခ်စ္ႏွင့္ စြဲလမ္းေနသည္ဟု ေနၾကာေဒ၀ီ ယူဆလိုက္သည္။ သူ႔ဆႏၵကိုသာ ဦးစားေပး၍ ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ အေရာက္သြားရွာသူမဟုတ္ပဲ သူမကိုယ္ပါ အတူတြဲေခၚ၍ အခ်စ္၏ အရသာကို ခံစားေစခ်င္သည့္ မင္းႀကီး၏ ေစတနာကို ေနၾကာေဒ၀ီ ရင္ထဲမွ အသိအမွတ္ ျပဳမိသည္။

အခ်စ္၏ လႈိင္းမ်ားကို တူယွဥ္တြဲကာ စီးႏွင္းရင္းႏွင့္မွ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ပို၍ ျမန္ဆန္လာသလို၊ ပို၍လဲ ျပင္းထန္လာသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ အခ်စ္ေတြၿပိဳင္ကာ တံု႔ျပန္ေနၾကသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ စက္ရာေဆာင္သည္ ေအးျမေအာင္ ဖန္တီးထားသည့္တိုင္ ႏွစ္ဦးသား၏ ကိုယ္အသီးသီးေပၚတြင္ ေခြ်းေစးေလးမ်ား စိုေနသည္။ ႏွစ္ဦးသား ၿပီးဆံုးျခင္းပန္းတိုင္သိ္ု႔ တူယွဥ္တြဲကာ ေရာက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵက လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ကို ပို၍တိုးကာ ျမန္လာေစသည္။

ၿပီးဆံုးျခင္း ဆံုမွတ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္အခ်ိန္တြင္မူ သူတို႔ႏွစ္ဦး ခႏၶာကိုယ္မ်ားသည္ ခြဲျဖာလို႔ပင္ မရေအာင္ကို ပူးကပ္ေနၾကသည္။ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကြဲထြက္ေနေသာ မီးေတာင္မ်ား ရင္ထဲေရာက္လာသည့္ႏွယ္ ျဖစ္တည္ေနၾကၿပီး၊ အဆိုပါ ေပါက္ကြဲစီးက်မႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ႏွစ္ဦးသားကိုယ္မ်ားတြင္ ငလ်င္လိႈင္းမ်ား ျဖတ္သန္းကာ စီးဆင္းေနေလသည္။

တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ႀကီးစိုးသိမ္းပိုက္ခ်င္သည့္ ႏွစ္ဦးသား စီးခ်င္းထုိးသည့္ တိုက္ပြဲတြင္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ေရာ၊ ေနၾကာေဒ၀ီပါ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အႏိုင္အရႈံးမရွိ သိမ္းပိုက္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ထားရွိသည့္ တပ္မက္မႈဆႏၵ၏ ေက်းကြ်န္မ်ားအျဖစ္သို႔လဲ ႏွစ္ဦးစလံုး က်ဆင္းခဲ့သည္။ ယေန႔မွစ၍ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ခြဲခြာ၍ မေနခ်င္ေတာ့ .. မေနႏိုင္ၾကေတာ့ …။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ဘ၀တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ခံစားလာရသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ လႊမ္းမိုးမႈတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသည္ ….။

ႏွစ္ဦးသား ဆံုစည္းဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရေသာ ဆယ္ရက္တာကာလသည္ ႀကီးစြာေသာ အေျပာင္းလဲတစ္ခုကို ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ေလၿပီ …

**************************

အခန္း (၇)
(သတိေပးခ်က္ .. အနည္းငယ္ ၾကမ္းတမ္းေသာ သရုပ္ေဖာ္ခ်က္မ်ား ဤအခန္းတြင္ ပါ၀င္ေနပါသည္)

ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီးသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကိုးႏွစ္သာ ရွိေသးသည့္ အိမ္ေရွ႔စံအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသူ နရမြန္မင္းသားေလးႏွင့္ လက္ဆက္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ျမင္ျမင္ျခင္း မ်က္စိက်ခဲ့သည့္အေလ်ာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား တစတစ တိုးပြားကာ သူ၏ သက္ထားကလ်ာအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ယူေဆာင္ခဲ့သည္။ ထိုေန႔ထုိရက္မွစ၍ ပုဂံျပည့္ရွင္မင္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသမီးတို႔၏ အၾကားမွ ခ်စ္ေမတၱာသည္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္ထားလို႔ မရေတာ့ပဲ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုး ေျပာစမွတ္ျပဳရေအာင္ပင္ တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးပြားေနေတာ့သည္။

ညစဥ္ညတိုင္း တစ္ညမျပတ္ ဆံုစည္းေတြ႔ဆံုေနၾကေသာ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ ေဇယ်သိခၤ ဇာတ္လမ္းသည္ ၾကာေတာ့ ပုဂံနန္းေတာ္၏ မိန္းမသားမ်ား ရပ္၀န္းတြင္ မ်က္စိစပါးေမႊး စူးစရာ ျဖစ္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ ညဆက္ လ်စ္လ်ဴ ရွဴ  ျခင္း ခံထားရေသာ မိဖုရားမ်ား၊ ကိုယ္လုပ္ေတာ္မ်ား၊ ေမာင္းမမိသံမ်ား အားလံုး၏ အျမင္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မနာလိုစရာေကာင္းေသာ .. သူတို႔၏ မင္းႀကီးအေပၚ လႊမ္းမုိးမႈအား ၿခိမ္းေျခာက္လုယက္ကာ ေနရာ ယူေနရွာေသာ သက္ရွိအႏၱရာယ္ တစ္ခုပင္။

အားလံုးထဲတြင္မူ ေတာင္နန္းစံေဒ၀ီ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးႏွင့္ ဘုရင့္အခ်စ္ေတာ္ ေစာယြန္းလွသည္ ေနၾကာေဒ၀ီကို အခဲမေၾကႏိုင္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ ပခံုးခ်င္း တိုင္းကာ ေနရာယူခ်င္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား နန္းေတာ္ထဲမွ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ရန္ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးသည္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေတြးေတာကာ အႀကံထုတ္ေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ မရွိလာခင္ အခ်ိန္ထိ ေဇယ်သိခၤ၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ရွာသူ ေစာယြန္းလွကမူ မည္သို႔ေသာနည္းႏွင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ဆီမွ အခ်စ္ေတြကို ျပန္လည္ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရမည္ကို ေတြးတာႀကံဆေနေလသည္။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း အကုန္လိုက္ေလ်ာရွာသည္။ ျပည့္ရွင္မင္း၏ အမိန္႔ႏွင့္ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားႀကီးအျဖစ္ အပ္ႏွင္းခဲ့ယံုမက သူ၏ စက္ရာေဆာင္ႏွင့္ အနီးဆံုးရွိ္ အေဆာင္ေတာ္သို႔လဲ ေျပာင္းေရႊ႔ကာ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ နံနက္ခင္း ညီလာခံ၀င္သည့္ အခ်ိန္မွအပ က်န္သည့္ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္သာ မခြာတမ္း ရွိေနခဲ့သည္။ လည္ခ်င္းယွက္ကာ မခြာတမ္းရွိေနသည္ လြန္းၾကင္ငွက္မ်ားႏွင့္ေတာင္ တူေနလွေတာ့သည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေရႊၾကဳတ္တြင္ သူ၏ ကိုယ္ပြားေလး ကိန္းေအာင္းေနၿပီဟု ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ၾကားသိရသည့္အခ်ိ္န္တြင္ စၾကာ၀ဌာတစ္ခုလံုး အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးလူသားသည္ သူသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေရႊၾကဳတ္တြင္ ႏႈတ္ငံုေနၿပီဆိုေသာ ဤသတင္းသည္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္မႈတစ္ခုအေနႏွင့္ ၾကာရွည္စြာ ရွိမေနခဲ့။ ကိုယ္၀န္ သံုးလသားမွ် အရြယ္ ျပည့္တင္းလာေသာအခါ သူမအား ထီးနန္းအာဏာမွ ဖယ္ရွားခ်င္သူတို႔၏ အႀကံသည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ အသက္၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။

****************************

ႏွစ္တစ္ႏွစ္၏ အစသို႔ ကူးေျပာင္းခါစ အခ်ိန္သမယသည္ လူတိုင္းလူတို္င္းအဖို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာမ်ားကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးလာႏိုင္သည့္ သေဘာ သက္ေရာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီအဖို႔ ဤႏွစ္သစ္သည္ကား သူမဘ၀အဖို႔ အမိုက္ေမွာင္ဆံုးေသာေန႔ကို ယူေဆာင္ ေပးလာခဲ့သည္။

ထိုေန႔ကား ေအးစက္ေနသည့္ လမိုက္ညျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တာပတ္လံုး က်င္းပသည့္ ႏွစ္သစ္၏ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားကို တက္ေရာက္ကာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ အေဆာင္ေတာ္ရွိရာသို႔ တစ္ဦးတည္း ျပန္လာခဲ့သည္။ မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္တြင္ သူမအေဆာင္ေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိလာမည့္ ေမာင္ေတာ္ ေဇယ်သိခၤမင္းႀကီး၏ အေၾကာင္းကို ေတြးေတာရင္း စိတ္ေအးလက္ေအး ေလွ်ာက္လာရာ၊ သူမ အေဆာင္ေတာ္သို႔ မေရာက္ခင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုသို႔ ျဖတ္ကူးရသည့္ ေက်ာက္စီတံတားေလးေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ လျခမ္းပံု ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနေသာ တံတား၏ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္သို႔ အေရာက္တြင္ လက္တန္းတစ္ဖက္ကို ကိုင္၍ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည့္ တံတား ေအာက္ေျခမွ ေရမ်ား လဲ့ကာလက္ကာႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသည္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္ တံတား၏ ဟိုဘက္ဒီဘက္ထိပ္မွေန၍ အနက္ေရာင္၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္စီ ေျပးလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

အႏၱရာယ္ဆိုတာကို ရိပ္စားမိသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ သူမကိုယ္ႏွင့္ ထပ္ၾကပ္မကြာ ေဆာင္ယူထားေသာ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္ကို ထုတ္ယူဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀တ္စံုနက္ႏွစ္ေယာက္၏ လႈပ္ရွားမႈက ေလ၏အလွ်င္ကဲ့သို႔ လွ်င္ျမန္လွေလရာ ေနၾကာေဒ၀ီ လက္ထဲ ဓါးေျမွာင္ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူမ အနားသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

“ကယ္ .. ကယ္ၾကပါ !! .. အု .. “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေအာ္သံက တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွာတြင္ ရပ္သြားသည္။ ၀တ္စံုနက္တစ္ေယာက္၏ လက္က သူမပါးစပ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ကာ ပိတ္လိုက္သည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။လက္ထဲမွ ဓါးေျမွာင္ႏွင့္ ပါးစပ္ကို လာပိတ္သည့္ လူကို လွမ္းထုိးခ်သည္။ ထုိလူက မေရွာင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုလဲ မထိုးမိ။ သူမလက္ေကာက္၀တ္ကို တျခား၀တ္စံုနက္က ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ လိမ္ခ်ဳိးျခင္း ခံရသည္။ အားခနဲ ေနၾကာေဒ၀ီ ေအာ္မိၿပီး လက္ထဲမွ ဓါးလြတ္သည္။ ခြ်င္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္ ေက်ာက္စီတံတားေပၚ ဓါးျပဳတ္က်သြားၿပီးေနာက္ သူမ၏ ကိုယ္သည္ အကာအကြယ္မဲ့သြားသည္။

အဆက္မျပတ္ သူမ ၀မ္းဗိုက္ေပၚသို႔ က်ေရာက္လာသည့္ လက္သီးခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ နာက်င္ စူးရွစြာ ေအာ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ေအာ္သံသည္ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ဆို႔ထားသည့္ ၀တ္စံုနက္၏ လက္ၾကမ္းႀကီးေၾကာင့္ အေ၀းသို႕ မေရာက္ႏိုင္ရွာ။ ပါးစပ္ႏွင့္ မလြတ္ေအာင္ အတင္းဖိကပ္ကာ ကာရံထားသည့္ ၀တ္စံုနက္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ၾကားမွ နီရဲေနေသာ ေသြးမ်ားသာ စီးက်၍လာသည္။ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးႏွက္ျခင္း ခံရၿပီးသည့္ေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုးသည္ ေပ်ာ့ခြာကာ လဲက်သည္။ ၀တ္စံုနက္ ႏွစ္ဦးသည္ အနားမွ မခြာသြားေသးပဲ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးသည္။

ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ေနခဲ့ေသာ အသိႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တစ္ကိုယ္လံုးမွ က်န္ေနေသာ အားအင္မ်ားကို စုစည္းကာ ေက်ာက္တံတား၏ တျခားဘက္တြင္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ သူမ၏ အေဆာင္ေတာ္ ရွိရာသို႔ တြားသြား၍ ေနသည္။ ျဖဴလြေနသည့္ ေက်ာက္တံတား၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ သူမ ေနရာေရႊ ႔သြားတုိင္း ေသြးစီးေၾကာင္းတစ္ခုက စြန္းထင္းကာ က်န္ေနခဲ့သည္။ တေရြ ႔ေရြ႔ျခင္း သြားေနရာမွ တံတား၏ အစြန္းဘက္သို႔ေက်ာ္ကာ အေဆာင္ေတာ္သို႔ သြားရာ အုတ္လမ္းေလးအေရာက္တြင္ ပန္းၿခံဳတစ္ခု၏ ေနာက္ကြယ္မွ ကိုယ္ဟန္သြယ္သြယ္ရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အားရ၀မ္းသာစြာႏွင့္ ထုိမိန္းမရွိရာသို႔ လက္ေျမွာက္၍ ကမ္းေပးမည္ျပဳသည္။

“အားးးးးး … “
အားယူ၍ ေျမွာက္လိုက္ေသာ သူမ၏ လက္ ေျမျပင္ေပၚမွ ၾကြယံု ရွိေသးသည္။ မိန္းမလုပ္သူ စီးထားေသာ ဖိနပ္ျဖင့္ ဖိကာနင္းျခင္းကို ခံလိုက္ရ၏။ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား က်ဳိးေၾကမတတ္ နာက်င္မႈသည္ သူမ၏ ၀မ္းဗိုက္မွ ထုိးကာေအာင့္ေနသည့္ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ တကိုယ္လံုးအႏွံ႔ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေသာအခါ ေနၾကာေဒ၀ီ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့။ ျပင္းျပသည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားတြင္ လူ႔ေလာကႀကီးႏွင့္ သူမအဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားသည္။

အေသေကာင္သဖြယ္ လႈပ္ရွားမႈ ကင္းမဲ့သြားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ခႏၶာကိုယ္အား ငံု႔ၾကည့္ရင္း ထုိမိန္းမသည္ ခါးေထာက္၍ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညတြင္ သူမ၏ ရယ္သည္ ငွက္ဆိုးထိုးသံႏွင့္ေတာင္ တူေနလွေပသည္။

အခ်ိန္ကာလ မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ ….

တစစီ ၿပိဳကြဲေနသည့္ အသိစိတ္မ်ား သူမ ကိုယ္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ အေဆာင္ေတာ္၏ သလြန္ေပၚသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ေဘးတြင္ နန္းတြင္းသမားေတာ္ႀကီးသည္ စိုးရြြံ ႔ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ေဆးရည္ခြက္ဟု ထင္ရေသာ ေရႊခြက္ကို ကိုင္ထားၿပီး ရွိေနသည္။ သမားေတာ္ႀကီး ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဇယ်သိခၤဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ညိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ လွမ္းကာၾကည့္ေနသည္။

“မင္းႀကီး .. ေနၾကာ .. ေနၾကာေလ … “
အားကိုးတႀကီးႏွင့္ လွမ္းကာေခၚလိုက္ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အၾကည့္သည့္ ခ်ပ္၀င္ကာေနေသာသူမ ၀မ္းဗိုက္၏ အေျခအေနကို သတိထားမိသြားသည္။ နာက်င္ေၾကကြဲစြာျဖင့္ “အား “ ဟူေသာ အသံကို အာေခါင္ျခစ္၍ ေအာ္ျမည္ၿပီးေနာက္ သူမ အသိစိတ္သည္ အမိုက္ေမွာင္အတြင္းသို႔ ျပန္လည္၍ က်ေရာက္သြားေတာ့သည္။

***************************

ရက္သတၱပတ္တစ္ပတ္တာမွ် ၾကာျမင့္သည္အထိ ေနၾကာေဒ၀ီ အေျခအေနသည္ ေကာင္းမြန္လာသည္ဟု ဆိုလို႔မရခဲ့ပါ။ နန္းတြင္းသမားေတာ္ႀကီးႏွင့္ တကြ၊ ေက်ာ္ၾကားလွပါသည္ဆိုေသာ အျခားသမားေတာ္မ်ားအား ေဇယ်သိခၤ ေဆာင္ယူ၍ ကုသေစခဲ့ေသာ္လည္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သတိျပန္္လည္ရလိုက္၊ ျပန္လည္၍ ေမ့ေမ်ာလိုက္ႏွင့္ အေျခအေနဆိုးမွ လြန္ေျမာက္ခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။ သူမ ဆက္လက္၍ အသက္ရွင္မည္ မရွင္မည္ဆိုသည္ကို မည္သူကမွ က်ိန္းေသကာမ မေျပာႏိုင္ရွာေပ။ နဂိုမူလတုန္းက စိုေျပ၀င္း၀ါကာ ျမင္သူတကာ တပ္မက္ေမာဖြယ္ ခႏၶာကိုယ္သည္ ပိန္ခ်ံဳး၍ တစ္ေန႔တစ္ျခား ေျခာက္ကပ္လာေလသည္။

ေနာက္ထပ္ ခုႏွစ္ရက္တာ အခ်ိန္သည္ တလြင့္လြင့္ႏွင့္ ကုန္ဆံုးသြားျပန္သည္။ ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔၏ မနက္ခင္းတြင္မူ ေနၾကာေဒ၀ီ ရွိရာအေဆာင္သို႔ လူႏွစ္ဦးသည္ ေရႀကီးသုတ္ျပာႏွင့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ တျခားသူမ်ား မဟုတ္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ဆီမွ အေၾကာင္းၾကားစာ ရရျခင္း ဒုန္းဆိုင္းကာ ခရီးႏွင္လာခဲ့သည့္ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔စား သီဟစည္သူႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ၾကာျဖဴမယ္တို႔သာ ျဖစ္သည္။

အရိုးေပၚအေရတင္သည့္အလား ပိန္ခ်ဳံးေဖ်ာ့ေလ်ာစြာ ျဖစ္ေနရွာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ျမင္ကြင္းက အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ အေဆာင္ေတာ္ထဲသို႔ လွမ္း၀င္လာၾကသည့္ သီဟစည္သူႏွင့္ ၾကာျဖဴမယ္တို႔အား ဆိုနင့္ဖြယ္ရာ ဆီး၍ႀကိဳဆိုေနသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ သီဟစည္သူခမ်ာ ရင္၀ကိုဆီး၍ အကန္ခံရသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန္႔သြားသည္။ ၾကာျဖဴမယ္သည္မူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းသို႔ ေျပးကာသြားၿပီး ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း၏ ဆံႏြယ္မ်ားကို သိမ္းယွက္ရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ရွာေလ၏။

တစ္စံုတစ္ခု ပူးကပ္ခံရသည့္ႏွယ္ သီဟစည္သူသည္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ရင္လာၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီနားတြင္ ရွိေနသူ ၾကာျဖဴမယ္အား သူစိမ္းတစ္ေယာက္ႏွယ္ တြန္းဖယ္မိ၏။ ေပ်ာ့ေခြကာ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူရူးတစ္ေယာက္ႏွယ္ လႈပ္ခါ၍လည္းေအာ္ရွာသည္။

“သမီး … သမီး မေသရဘူး .. ဖဖကို ထားမသြားနဲ႔ .. သမီးးးးး “
ေမွာင္မည္းမႈအတိျပည့္ေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသိစိတ္ထဲတြင္ အေ၀းတစ္ေနရာမွ သူမအား သမီးဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္၍ ေခၚေနသံကို ၾကားရ၏။ ထိုအသံသည္ အလင္းေရာင္တန္းတစ္ခုႏွယ္ အသြင္ေျပာင္းကာ သူမ၏ ကို္ယ္အား ေႏြးေထြးစြာ သိုင္းၿခံဳ၍ လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ေျဖညွင္းစြာ ပြင့္လာၿပီး မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ ျပဳသည္။

“ဖ ဖ … ဖဖလား .. သမီး အိပ္မက္မက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ .. “
“မဟုတ္ဘူး .. သမီး .. သမီး မေသရဘူး .. ဖဖကို ထားမသြားနဲ႔ “

ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ပူပန္ေသာကႀကီးစြာႏွင့္ တတြတ္တြတ္ေျပာဆိုေနသည့္  အသံႏွင့္ သူမအား ေပြ႔ဖက္ထားမႈသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအတြက္ သမားေတာ္အေပါင္း တိုက္ေၾကြးသည္ အသက္ဆက္ေဆးမ်ားထက္ ပို၍ပင္ အစြမ္းထြက္ေနသည္။ တမဟုတ္ျခင္း သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေသြးေရာင္ျပန္လႊမ္းလာၿပီး သူမ ပခံုးအား ဆုပ္ကိုင္ထားရွာသည့္ သီဟစည္သူ၏ လက္မ်ားကို တန္ျပန္၍ ဆုပ္ကို္င္မိသည္။

“စိတ္ခ်ပါ ဖဖ … သမီး ဖဖ ကို ခြဲမသြားဘူး .. “
ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း အထပ္ထပ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနရွာသူ ၾကာျဖဴမယ္သည္ ေပြ႔ဖက္ထားသည့္ သားအဖႏွစ္ဦးအား စိုက္ၾကည့္ရင္း သူမ မ်က္ႏွာေလးသည္ ၿပံဳးေယာင္သန္းလာေတာ့သည္။

****************************

ေျခာက္လဆိုေသာ သက္တမ္းသည္ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔အတြက္ ထူးျခားစြာ အေျပာင္းအလဲ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ စံအိမ္ေတာ္တြင္မူ မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ တမၼာဒီပနန္းေတာ္ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလး၏ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည့္ပြဲကို သြားေရာက္ရေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလခန္႔က သူမတြယ္တာရေသာ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔သို ေဖ်ာ့ေတာ့ပိန္ခ်ဳံးစြာႏွင့္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ သီဟစည္သူ ပုဂံနန္းေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေန႔မွစ၍ အနည္းငယ္ ျပန္လည္သက္သာလာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေျခအေနကို သိရွိခဲ့သည့္အေလ်ာက္၊ ၿမိဳ ႔စားမင္းက သမီးျဖစ္သူအား သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔သို႔ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ သြားၿပီး ျပဳစုကုသခ်င္သည္ဟု ေလွ်ာက္တင္လာေသာအခါ မျငင္းရက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ စိတ္ႏွလံုး မသာမယာႏွင့္ပင္ ခြင့္ျပဳခဲ့ရသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သာ မရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း ထိုသတင္းအား ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္ ၀မ္းသာလံုး ဆို႔မတတ္ျဖစ္ၾကရသူမ်ားလဲ ေရႊနန္းေတာ္ထဲတြင္ ရွိေနခဲ့ေသးသည္။ မည္သူမည္၀ါဆိုသူကား ထုိသူမ်ားပင္ ေသခ်ာသိေပေတာ့မည္။

သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔သို႔ ျပန္ခြင့္ရသည္ဟူေသာ သတင္းကို ၾကားလွ်င္ၾကားျခင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သလြန္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထ၍ ထိုင္ႏိုင္သည့္ အဆင့္ေရာက္သည္အထိ သက္သာရွာသည္။ ထိုမွတဆင့္ သမားေတာ္မ်ား စီမံေပးၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ ၾကာျဖဴမယ္ တိုက္ေကြ်းသည့္ ေဆးရည္မ်ားကို တစ္စက္မက် မဖိတ္ရေအာင္ ေသာက္သံုးခဲ့သည္။ အားရွိေစမည့္ အစားအစာမ်ားကိုလဲ ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်၍ စားသံုးခဲ့ရာ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔သို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အနည္းငယ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဘ၀သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

မိမိေမြးရပ္ဇာတိၿမိဳ ႔သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့သည့္အတြက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေနာက္ထပ္ ရက္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္မွ် မည္သို႔မည္ပံု ကုန္ဆံုးသြားသည္ကိုပင္ သတိမမူမိခဲ့ပါ။ သူမ၏ အခ်ိန္မ်ားစုသည္ မိေက်ာင္းတူရိယာကို တီးခတ္ျခင္း၊ ၾကာျဖဴမယ္ႏွင့္ တူယွဥ္တြဲကာထိုင္၍ စကားစျမည္ေျပာျခင္း၊ ေရႊစာအပါအ၀င္ သူမ၏ ရံေရြေတာ္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာေဆာ့ကစားျခင္းတို႔ျဖင့္သာ ႀကီးစိုးကုန္လြန္သြားခဲ့သည္။ ေရႊအဆင္းလို တင့္တယ္ေသာ သူမ၏အလွႏွင့္တကြ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးမႈတို႔သည္ ေနၾကာေဒ၀ီဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္။ သူမကိုယ္ေပၚရွိ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားသည္လဲ အမာရြတ္မွ်ပင္ မက်န္ေအာင္ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ အတြင္းစိတ္၀ယ္ စူးရွစြာနစ္၀င္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာ၏ အမာရြတ္သည္ေတာ့ စြဲထင္က်န္ေနဆဲသာ ….။
ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ တစ္စံုတစ္ခုေျပာမည္ျပဳေသာ္လည္း ဦးေရႊေကာင္းသည္ အေျပာမခံေတာ့ပဲ လက္ဟန္ႏွင့္ ခါျပသည္။ သီဟစည္သူ အရိုအေသေပးသည္မဟုတ္သည့္တုိင္ ဦးေခါင္းကို ျပန္လည္မတ္တည္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ခ်၍သာ ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့ေလေတာ့၏။ စံအိမ္ေတာ္အတြင္း စိုက္ပ်ဳိးထုိးေသာ ဇလပ္ပန္းတို႔၏ ရနံ႕က ေလအေ၀ွ႔တြင္ ေမႊးပ်ံ ႔လာသည့္တိုင္ သူ႔ရင္သည္ ႏြမ္းနယ္မႈတို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလ၏။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ညင္သာစြာ တီးခတ္ေနေသာ မိေက်ာင္းတူရိယာ၏ ေတးကြက္ႏွင့္အတူ သတို႔သမီးငယ္တို႔သည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ကခုန္ေနၾက၏။ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ ေတးသီခ်င္း၏ သာယာမႈႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားပဲ ဦးေရႊေကာင္း၏ မ်က္ႏွာကိုသာ အရိပ္တၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ၾကည့္ေနမိ၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ေရြ႔လ်ားလႈပ္ရွားေနသည့္ မိန္းမငယ္မ်ား၏ အစြန္းမွ မိမိ၏ သမီးကို စိတ္ပူပန္စြာႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ တူညီေသာ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္စံုကာ သာမန္မိန္းမငယ္မ်ားအသြင္ ျပင္ဆင္ေပးထားသည့္တိုင္ သမီးေလး ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အမ်ားသူငွာ၏ အျမင္အာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထင္းခနဲ ေပၚလြင္ေနေသး၏။

“ဟိုဘက္အစြန္က ရွည္လ်ားေသာအရပ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္က ဘယ္သူမ်ားလဲ ၿမိဳ႔စားမင္း ..“
အေမးရွိမွေတာ့ အေျဖရွိရမည္မို႔ သီဟစည္သူသည္ စိတ္မသက္သာေပမယ့္ ရိုေသစြာပင္ ေျဖဆိုရ၏။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔အသံသည္ အနည္းငယ္ထစ္ေငါ့ထစ္ေငါ့ႏွင့္ေတာ့ ျဖစ္ကာေန၏။

“အ .. အကြ်ႏ္ုပ္၏ သမီး ...ငယ္ ေနၾကာေဒ၀ီပါ ဦး .. ေရႊေကာင္း ..“
“အိုး …ေနၾကာေဒ၀ီကိုး … ၿမိဳ႔စားမင္းရဲ ႔သမီးေတာ္ဟာ အင္မတန္မွ လွပပါတယ္ .. က်ဳပ္လာရာ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ သူမရဲ ႔အလွသတင္းေတြကို ၾကားလာခဲ့ပါ့ … ၿမိဳ႔စားမင္း မကြယ္မ၀ွက္ပဲထားတာကို ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ဗ်ား …ဟား .. ဟား ..“

ဦးေရႊေကာင္း သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာေနေပမယ့္ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ လိုက္၍ မရယ္ေမာႏိုင္ပါ။ ဦးေရႊေကာင္း၏ စကားတိုင္း စကားတိုင္းသည္ သူ႔ရင္ကို ဆုတ္ကာခြဲယူသြားသလို ခံစားရေနသည္။
“အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးအတြက္ သတို႔သမီးေလာင္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးၿပီလား .. ၿမိဳ႔စားမင္း ..“
“ေရြးၿပီးပါၿပီ .. ဦးေရႊေကာင္း .. အလယ္မွာ ကျပေနတဲ့ သတို႔သမီးငယ္ကို ေရြးခ်ယ္ထားပါတယ္ ..“
သီဟစည္သူ လက္ညိဳးႏွင့္မရဲတရဲ ထိုးျပသည္ကိုပင္ ဦးေရႊေကာင္း မေစာင့္ပါ။ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕ကာ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ..

“ဒီမွာ ၿမိဳ႔စားမင္း .. အခုကျပအသံုးေတာ္ခံေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြထဲမွာ ေနၾကာေဒ၀ီေလာက္ လွပသူ ဘယ္သူမွ မပါဘူးဆိုတာ အသင္ သတိမထားမိတာလား … ေနၾကာေဒ၀ီသာလွ်င္ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲ ..“
“အကယ္၍ အခုကျပေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားက မသင့္ေတာ္ခဲ့ေသာ္ အကြ်ႏု္ပ္ မနက္ျဖန္က်လွ်င္ ထပ္မံ၍ ကပြဲသဘင္ျပဳလုပ္ေပးပါမယ္ .. ဦးေရႊေကာင္း .. သမီး .. သမီးေတာ္ကိုေတာ့ ..“
“တိတ္စမ္း .. သီဟစည္သူ … အသင့္ရဲ ႔သမီးေတာ္ဟာ ပုဂံျပည္ဌာေနတစ္ခုလံုးမွာ အလွဆံုးသတို႔သမီးဆိုတာ အသင္ သိရဲ႔လား ..“
“အကြ်ႏု္ပ္ သမီးဟာ အလွဆံုး .. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္ ဦးေရႊေကာင္း ..“
“ေတာ္ေတာ့ .. သီသစည္သူ .. အသင့္စကားက က်ဳပ္ကို ေစာ္ကားတာပဲ .. က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အတည္ပဲ .. ေနၾကာေဒ၀ီကိုသာ ကပြဲၿပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္အခန္းကို အနီးကပ္ စစ္ေဆးခံရန္ လႊတ္လိုက္ေတာ့ ..“

မာထန္ထန္ တံု႔ျပန္႔သည့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ စကားအဆံုး၌ သီဟစည္သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သမီးကို ခ်စ္ေပမယ့္ မိသားစု၏ ေရွ႔ေရး၊ မွီခိုကာေနၾကသည့္ အိမ္ေတာ္သား၊ ေဆြမ်ဳိးအသိုက္အ၀န္းတို႔၏ ေရွ႔ေရးက သူ႔ကို ပင့္ကူတစ္ေကာင္သဖြယ္ လႈပ္ရွားခြင့္မရွိေအာင္ ရစ္ပတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္ မဟုတ္လား။ လက္အုပ္ကို ကမန္းကတမ္းခ်ီ၍သာ ..

“သည္းခံပါ .. ဦးေရႊေကာင္း .. အကြ်ႏု္ပ္စကားေတြကို ဖခင္တစ္ဦး၏ သမီးအေပၚ ရတက္မေအးသည့္ စကားမ်ားအျဖစ္သာ ျမင္ေယာင္ပါ ဦးေရႊေကာင္း .. အမိန္႔အတိုင္း ညစာစားပြဲ ၿပီးတာႏွင့္ သမီးေတာ္ကို အစစ္ေဆးခံရန္ ပို႔လႊတ္ပါ့မယ္ ..“

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လႈပ္ရွားေနသည့္ စိတ္အလ်ဥ္ကိုထိန္းကာ မၿပံဳးမရယ္ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကခုန္ေနရာမွ သူမ ဖခမည္းေတာ္က ကပ်ာကယာလက္အုပ္ခ်ီကာ ဦးေရႊေကာင္းကို စကားအခ်ဳိ႔ေျပာသည္တြင္ မ်က္ႏွာပ်က္၏။ ဖခင္ႀကီးဆီမွ သတင္းစကား ၾကားကတည္းက အဘယ္အေရးဆိုတာ သူမ သိေနသျဖင့္ အခ်င္းခင္းရာကို ၾကည့္ယံုႏွင့္ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဆိုတာကို နားလည္လိုက္သည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္ဆိုမွေတာ့ မင္းမိန္႔ကို ဘယ္သူလြန္ဆဲရဲမည္နည္း။ သူမ ကေနလွ်က္ႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္းရွိရာကို မထီတရီႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဖခင္ႀကီး မသိေအာင္ သူမ စဥ္းစားထားသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည္။ မယ္ေတာ္မရွိတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ သူမတို႔ မိသားစု၏ ဘ၀တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္တိုင္လဲ ဖခမည္းေတာ္ႏွင့္ ခြဲခြာသြားရမည့္ အျဖစ္ကို မလိုလားပါ။ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ သူမသည္ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔မွ တစ္ဖ၀ါး တစ္ေရြ႔မွ် မခြာခ်င္၊ မလွမ္းခ်င္။ “ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ .. ဦးေရႊေကာင္းရယ္“ လို႔သာ စိတ္ထဲမွ က်ဳံး၀ါးကာ ရွိေနေတာ့သည္။


ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ အခ်ိန္အခါသာမယသို႔ ေရာက္ရွိေလၿပီ။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လွပစြာ ရက္လုပ္ထားေသာ ပုလဲေရာင္၀တ္ရံုလႊာကို ဆင္ျမန္းကာ မိန္းမစိုးဦးေရႊေကာင္း၏ အေဆာင္ထဲသို႔ ေဒါင္းပ်ဳိမငယ္၏ တင့္တယ္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္း၀င္လာသည္။ ေတြ႔ႀကံဳရမည့္ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ သူမ ရင္ခုန္မိေသာ္လည္း စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈေတာ့ တစိုးတစိမွ် မရွိေခ်။ ကံၾကမၼာက သူမဘက္မွ ရပ္တည္ဖို႔သာ က်ိတ္၍ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

ဧည့္ေဆာင္၏ အလယ္တည့္တည့္၌ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းသည္ တည္ၾကည္စြာျဖင့္ ထိုင္ကာေနသည္။ ပုဂံျပည့္ရွင္မင္းအား ကိုယ္စားျပဳေသာ အနီေရာင္ နဂါးတစ္ေကာင္ လြန္႔ျမဴးေနသည့္ပံုကို ရုပ္လံုးၾကြမတတ္ ေရးခ်ယ္ထားသည့္ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ ပံုစံက မိန္းမစိုးတစ္ဦးႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ကို ခန္႔ထည္လြန္းလွသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ရိုက်ဳိးစြာႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ အနားကို တိုးသြားကာ ဒူးေထာက္၍ အရိုအေသေပးလိုက္၏။

“ေနၾကာေဒ၀ီ ေရာက္လာၿပီးကိုး .. ထစမ္းပါဦး .. က်ဳပ္ မင္းကို ေသခ်ာၾကည့္ပါရေစ ...“
ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း အရိုအေသေပးေနရာမွ အသာအယာထသည္။ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္ ကႀကိဳးတစ္ခုႏွင့္ အလားသ႑န္တူေသာ ၿငိမ့္ေျငာင္းမႈက တြဲလ်က္ပါေနသည္ကို ဦးေရႊေကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အနီးကပ္ ျမင္ေနရသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာႏွင့္ ျပည့္စံုလွေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ဳိးအဆစ္က်ပံုက ေျပျပစ္လြန္းလွေပသည္။ မို႔ေသာရင္၊ က်င္ေသာခါး၊ စြင့္ေသာတင္တို႔က သူေန႔ရာႏွင့္သူ အခ်ဳိးက်က် ရွိေနၾကသည္။ ထိုထက္ပို၍ သူ႔ကို အံ့အားသင့္သြားေစသည္က ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ သမင္မငယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားလို ၾကည္လင္ေတာက္ပေနကာ ၀ါညိဳေရာင္မ်က္ဆံ၀တ္တို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ေနသည့္ အခ်က္ပင္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္မ်ဳိးကို ဦးေရႊေကာင္း တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မည္သူထံမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေပ။ သူ အလြန္အမင္း ႏွစ္ၿခိဳက္သြားသည္။ “ဤအမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ထူးျခားပါေပ့“ ဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ကာ ေရရြတ္မိသည္။

“ပါးစပ္ဟစမ္းပါဦး ေနၾကာေဒ၀ီ ...“
ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ခိုင္းဆိုသည့္အတိုင္း သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ဖြင့္ဟေပး၏။

တတ္ႏိုင္သမွ် အာခံတြင္းကို ဟထားေပးသည့္တိုင္ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေက်နပ္မႈမရွိသည့္အလား သူမ၏ ေမးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ကိုင္၍ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သူ၏ ျပဳမူပံုသည္ ျမင္းကုန္သည္တစ္ဦး ေရာင္း၀ယ္မည့္ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ရွဴသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနေလ၏။ ပုလဲသြယ္အလား ညီညာလွပသည့္ သြားျဖဴတန္းႏွင့္ နီေထြးသိမ္ေမြ႔ေသာ လွ်ာနီနီေလးကို အေတြ႔တြင္ ဦးေရႊေကာင္း သေဘာအက်ႀကီး က်သြား၏။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေမးကို ကိုင္ထားရာ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းေဆာင္၏ အ၀သို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ကိုယ္တိုင္ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဦးေရႊေကာင္း မည္သို႔ဆက္ကာ ျပဳမူမည္ကို မသိေပမယ့္ လႈပ္ရွားျခင္း မျပဳပဲ ရပ္ၿမဲအတိုင္း ဆက္၍ ရပ္ေနေလ၏။

“မင္း အ၀တ္ေတြကို အကုန္ခြ်တ္လိုက္စမ္း ... က်ဳပ္မင္းကို ပကတိအတိုင္း ျမင္ခ်င္တယ္ ...“
“အို ..“

ေပ်ာ့ေျပာင္းေပမယ့္ ျပတ္သားလွသည့့္စကားက ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာအား ပုဇြန္ဆီေရာင္ေသြးတို႔ ျဖတ္ေျပးသြားေအာင္ ျပဳလုပ္၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုရွက္ေသြးတုိ႔က တခဏအတြင္း ေပ်ာက္ပ်ယ္သြားၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တုန္ရီေသာလက္တို႔ကို အားတင္းကာ ထိန္း၍ သူမ၏ ၿခံဳထည္အ၀တ္တို႔ကို စတင္၍ ဖယ္ရွားသည္။ သံုးလႊာမွ်ေသာ အ၀တ္တို႔ကို ဖယ္ခြာၿပီးေသာအခါတြင္မူ တာ၀ိတိ ံသာမွ နတ္မိမယ္တစ္ပါးအလား ထင္ေယာင္မွားဖြယ္ ေခ်ာေမာလွပသည့္ သတို႔သမီးငယ္သည္ ဖြားခါစအဆင္အျပင္ႏွင့္ ရပ္တည္လ်က္ ရွိေလ၏။

ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ခႏၶာသြင္ျပင္အား အေ၀းကၾကည့္၏။ ၿပီးေနာက္ အနီးကပ္ၾကည့္၏။ ထိုမွတဖန္ အားမရသည့္အလား အသားခ်င္း ထိမကပ္တိုးကပ္ကာ ေျခမွ ဦးေခါင္းအထိ အစံုအဆန္ ၾကည့္ပါေသာ္လည္း အျပစ္အနာဆာဟူ၍ တေရြးတမႈန္မွ်ပင္ မေတြ႔ရွိေပ။ သူမ၏ အသားအရည္သည္ ၀င္း၀ါစိုျပည္ေနယံုမက အမည္းစက္ဆို၍ မွဲ႔ဟုဆိုအပ္ေသာ အရာပင္ ျဖစ္တည္ျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ဦးေရႊေကာင္းသည္ တစ္ပတ္မွ် အႏုစိတ္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ဟန္ကို ၾကည့္ရွဴၿပီးေနာက္ ေရွ႔တည့္တည့္သို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဦးေရႊေကာင္း ဘာမ်ား ထပ္ေျပာမလဲဟု မ်က္လႊာကို ပင့္၍ ၾကည့္စဥ္မွာပင္ သူမ၏ သားျမတ္ေရႊရင္အစံုကို ဦးေရႊေကာင္းလက္က လာထိသည္ကို ခံလိုက္ရသည္။

“အို ..“
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေျခေထာက္အစံုသည္ ၿမဲၿမံစြာ ရပ္တည္ထားသည့္တိုင္ သူမ၏ ကိုယ္အတြင္း၌မူ ငလ်င္ေတာ္လဲတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရသလိုမ်ဳိး လႈပ္ခါ၏။ မိမိမွလြဲ၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ က်ဴးေက်ာ္ထိပါးျခင္းမရွိသည့္ အရာတစ္ခုကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ကာ ၾကည့္ေနသျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အေပါင္းႏွင့္ သူမ၏ ရင္သည္ ေမာဟိုက္သလိုမ်ဳိး ခံစားေနရ၏။ ထူးဆန္းစြာပင္ ထိုေမာဟိုက္မႈ၏ ေနာက္ကြယ္၌ သာယာမႈတစ္ခုကိုလည္း သူမ စတင္ေတြ႔ရွိ၏။

“ေနၾကာေဒ၀ီ .. သမီးဟာ အရမ္းကို လွပလြန္းတယ္ ... သမီးကို ဘုရင္မင္းျမတ္က သူ႔သားေတာ္အတြက္ ေရြးခ်ယ္မယ္လို႔ ဦးရီး က်ိန္းေသေျပာရတယ္ ... ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကိုပဲ စစ္ေဆးခြင့္ေပးပါ ... ဦးရီးရဲ ႔ကုတင္ေပၚမွာ သြားထိုင္ေနခ်ည္ .. ဦးရီးေတာ္ မွန္တစ္ခ်ပ္ သြားယူလိုက္ဦးမယ္ ..“

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လွပစြာ ၿပံဳးၿပီး မခို႔တယို႔ႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္းေဘးမွ ျဖတ္ကာ အေဆာင္ခန္းေလးသဖြယ္ ဖန္တီးထားသည့္ အိပ္စင္နားသို႔ ဆင္မယဥ္သာေသာ ေျခလွမ္းႏွင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြား၏။ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးၾကည့္ေနရာမွ သူမ ကုတင္အနားအေရာက္တြင္ အသိျပန္၀င္လာၿပီး ခရီးေဆာင္အိတ္ရွိရာသို႔ သြားကာ ေဆာင္ယူလာသည့္ မွန္ခ်ပ္ကို ထုတ္၏။ ၿပီးလွ်င္ အနီးရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ထြန္းညွိထားသည့္ မီးတုိင္ကိုပါ လက္ႏွင့္ေဆာင္ယူ၍ ေနၾကာေဒ၀ီအနားသို႔ အေဆာတလွ်င္ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။

“သက္သာစြာလဲေလ်ာင္းေနလိုက္ပါ ေနၾကာေဒ၀ီ .. ဦးရီးေတာ္ကိုလဲ မည္သို႔မွ မမွတ္ယူပါနဲ႔ .. သာမန္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုအတုိင္း ေသခ်ာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ ..“

ေနၾကာေဒ၀ီ ဘာမွ မေျပာပါ။ သူမ ေျပာဆိုလို႔လဲ ရမည္ မဟုတ္သျဖင့္ ညိမ္သက္စြာပင္ ရွိေနလိုက္၏။ ဦးေရႊေကာင္းက သူမ၏ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို မကာ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္သို႔ ကားထုတ္လိုက္သည္ကိုလဲ အလိုက္သင့္ပင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကို အသားသည္ဆိုင္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းခံရသည့္ အသားနီတံုးတစ္တံုးလိုပင္ သေဘာထားလိုက္၏။ ၀ယ္သူ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ လွည့္ပတ္ထိုးဆြကာ ျပရေတာ့မည္အျဖစ္မွန္း သူမသိေနသည္။ အရွက္ကုန္ေအာင္ ၾကည့္ရွဴခံရမည့္ အေနအထားတြင္ သူမ တျခားဘာမွ မေတြးေတာ့ပဲ ဦးေရႊေကာင္း၏ ျပဳမူခ်က္မ်ားကိုသာ ေလ့လာေနမိ၏။ အထိန္းေတာ္ႀကီးထံမွ သိရွိထားသည့္အခ်က္အရ အခုအေနအထားတြင္ ဦးေရႊေကာင္းသည္ သူမ၏ ကညာစင္အပ်ဳိလႊာကို စမ္းသပ္ေတာ့မည္ ဆိုတာကို သူမ ႀကိဳသိေနသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ ထင္သည့္အတုိင္းပင္။ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ပန္းပြင့္လႊာဖူးေလးတစ္ခုႏွယ္ တင္းတင္းေစ့ကာ ရွိေနသည့္ သူမ၏ မိန္းမအဂၤါကို လက္ျဖင့္သပ္ၾကည့္သည္။ ဘုရင့္မိဖုရား ေမာင္းမမိသံမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရေသာ မိန္းမစိုးမို႔ ဦးေရႊေကာင္းအတြက္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးငယ္တို႔၏ မိန္းမအဂၤါမ်ားကို ေတြ႔ႀကံဳရမႈသည္ အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနပါ။ သို႔ရာတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္အပ္ေသာအလွတရားကို ထိေတြ႔လိုက္သည္တြင္မူ သူသည္ ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားသည့္အလား ခံစားရေလသည္။ သူ၏ လက္သည္ သံလိုက္တံုးတစ္ခုႏွင့္ ဆြဲကပ္ခံလိုက္ရသည့္ သံမႈန္သံစတစ္ခုႏွယ္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အဂၤါ၀တြင္ ဖယ္ခြာႏိုင္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေအာင္ကို အေတြ႕အာရံုက ဆြဲေဆာင္ထားသည္။ ကညာစင္ ေရႊလႊာတံခါးကို ဖြင့္ကာ ၾကည့္ရေသာ အမႈသည္ အရင္အႀကိမ္အခါမ်ားႏွင့္ လားလားမ်ားမတူပဲ မ်ားစြာမွ ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းေစသည္။ သို႔ရာတြင္ ထို႔ထက္ပိုခက္ခဲမည့္ အေၾကာင္းတရားက သူ႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္ဆိုတာကို ဦးေရႊေကာင္း အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။

ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ အားအင္ကား ခ်ဳိ႔တဲ့သူ မဟုတ္။ သူ၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္သည္ ပိန္ခ်ဳံးကာ အေရခြံတြဲလြဲက်ေနသူလဲ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မိန္းမအဂၤါ၀သည္ မထင္ရေအာင္ပင္ သန္စြမ္းလြန္းသည္။ လက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ ဘယ္လိုမွ သူ အလိုရွိသေလာက္ ပြင့္ဟေလာက္ေအာင္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေခ်။ ကိုင္ထားသည့္ မီးတိုင္ကို ေဘးနားတြင္ အသာအယာခ်ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို သံုး၍ ေဘးကိုကားထုတ္ကာ ဖြင့္ၾကည့္သည့္ အခါတြင္လဲ မီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္က အတြင္းဘက္ကုိ မေရာက္ရွိေခ်။ ကညာစင္အပ်ဳိလႊာကို ဦးေရႊေကာင္း ဘယ္လိုမွ မျမင္ရ။ အလင္းေရာင္ မလံုေလာက္ေသာ ညဘက္တြင္ ခ်ိန္းဆိုမိသည္မွာ မွားမ်ားမွားၿပီလားဟု သူေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔မွ ျပန္လာခဲ့ဟုဆိုကာလဲ သူျပန္မလႊတ္ခ်င္။ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေနရသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွပန္းက သူ႔ကို လံုး၀ဖမ္းစားထားသည္။ ဦးေရႊေကာင္း အရဲစြန္႔၍ အမႈႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ရန္ႀကံစည္သည္။

ဦးေရႊေကာင္း မိမိလက္ညိဳးကို ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ တံေတြးဆြတ္သည္။ သူ၏ မ်က္စိက ေနၾကာေဒ၀ီ၏ေအာက္ပိုင္းကိုသာ မခြာတမ္း အာရံုစိုက္ေနသျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီက ေယာင္ေယာင္ေလး ၿပံဳးလိုက္သည္ကို သူ သတိမထားမိ။ မိမိလက္ေခ်ာင္း စိုရႊဲသြားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ပန္းလႊာဖူး၏ အ၀ထဲကို အားစိုက္ကာထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အင့္ ..“

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္မွ မသဲမကြဲ ညည္းသံ ၾကားရ၏။ ဦးေရႊေကာင္း၏ လက္ညိဳးသည္ စြတ္စိုအိေထြးသည့္ အလႊာသားမ်ားကို အသာအယာပြတ္သပ္ကာ မရဲတရဲအတြင္းဘက္သို႔ ဆက္လက္ထိုးသြင္းသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဦးေရႊေကာင္း၏ လက္ညိဳးက မိမိ၏ အဂၤါထဲသို႔ တိုး၀င္လာသည္ကို သိသည္။ အသက္မွ်ပင္ ရဲရဲမရွဴပဲ အခ်ိန္အခါေကာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။ တေရြ႔ေရြ႔ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ လက္ညိဳးက သူမ၏ ကညာစင္အလႊာကို ထိမိသည္ဆိုသည္ႏွင့္ ကားထားသည့္ ေျခေထာက္မ်ား၏ အားကိုယူကာ တင္ပါးကိုအားႏွင့္ ပင့္တင္လိုက္၏။ ဤကဲ့သို႔ ျပဳမူမည္ထင္မထားသည့္အျပင္ ျမန္ဆန္စြာ လႈပ္ရွားျခင္းမို႔ ဦးေရႊေကာင္း ဘယ္လိုမွ တားဆီးျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့ေပ ...။

“ေနၾကာေဒ၀ီ .. သမီးရယ္ … ေဘာက္မဲ့ေၾကာင့္ ဤသို႔ ျပဳမူရတာလဲ.. ခက္ေတာ့တာပဲ …“

ဦးေရႊေကာင္းသည္ ႏွေမ်ာတသႀကီးစြာႏွင့္ အျပင္ေရာက္လာသည့္ သူ႔လက္ညိဳးကို သူျပန္ၾကည့္မိ၏။ လက္ညိဳးတြင္ ကပ္ညိကာပါလာသည့္ နီေစြးေနေသာ ေသြးစတို႔ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကညာေမွးသည္ ေပါက္ၿပဲသြားသည္ဆိုတာကို သိလိုက္၏။ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္စြာ ျပဳလုပ္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိသည့္အျပင္ ရုတ္ခ်ည္းတင္ပါးႏွစ္ဖက္အား ေကာ့တင္ခဲ့သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အျပဳအမူကိုလဲ ေမးခြန္းထုတ္မိ၏။

“ဦးရီးေတာ္ .. မုိက္မဲလွသည့္ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမအား ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ …“

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မိမိအႀကံေအာင္ျမင္ၿပီဆိုတာကို သိေပမယ့္ မေတာ္တဆျဖစ္ပြားသည့္ သေဘာသက္ေလ်ာက္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္း လူးလဲကာထရင္း လက္အုပ္မိုးခ်ီကာ ဦးေရႊေကာင္းအား ႏူးညံ့ထိတ္လန္႔ေသာ အသံျဖင့္ ေတာင္းပန္ရွာသည္။ မိမိအျပစ္က မကင္းသည္မို႔ ဦးေရႊေကာင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိမ်ား ျဖစ္သြားၿပီလဲ ဆိုတာကို သိရေအာင္ ျပဳမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေတြးမိသည္။

“ခက္ေတာ့တာပဲ .. ေနၾကာေဒ၀ီ .. အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ ႔ဧကရီမိဖုရားဆိုတာ အင္မတန္မွ ရခဲထိုက္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးပဲကြဲ႔ .. အခုေတာ့ … ဟူးးး … ေနစမ္းပါဦး … ဦးရီးေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္ပါရေစဦး ..“

လက္ဟန္ေျခဟန္ျပကာ မိမိကိုယ္ ျပန္လွဲခိုင္းသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ အသာအယာပင္ မူလအေနအထားအတိုင္း ျပန္လည္၍ ေနေပးလိုက္၏။ ဦးေရႊေကာင္း မီးတိုင္ကို ေနရာျပန္ေရႊ႕ၿပီးေနာက္ ဆင္စြယ္သ႑ာန္ ေပါင္တံၾကားမွ အလွပန္း၏ အေျခအေနကို ၾကည့္၏။ ပြင့္၀တ္လႊာ၏ ေအာက္စြန္းတြင္ ေသြးစတို႔ႏွင့္ အနည္းငယ္ နီျမန္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မလြဲႏိုင္ေတာ့။ ဤသည္ကား အပ်ဳိစင္ကညာေမွး ေပါက္ၿပဲသြားသည့္ လကၡဏာ။ သူလက္ႏွင့္ အဆိုပါေနရာကို အသာ တို႔ၾကည့္မိသည္။ ထိုမွတဖန္ အကြဲေၾကာင္း တေလွ်ာက္လဲ အသာပြတ္သပ္မိသည္။

“အင္.. အင့္ ..“
သူမ၏ အတြင္းရတနာ၀ကို လာထိသည့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္ထဲ၌ ႏူးညံ့ေသာငွက္ေမြးေတာင္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တို႔ဆြခံရသည့္အလား ယားယံမႈကို ျဖစ္ေစ၏။ ပထမအခါ စမ္းသပ္စဥ္တုန္းက သူမကိုယ္တိုင္ကလဲ အႀကံအစည္ႏွင့္မို႔ ဦးေရႊေကာင္းလက္၏ ထိေတြ႔မႈ အာနိသင္ကို မသိသာလွေသာ္လဲ အခုလိုမ်ဳိး ပြတ္သပ္ေပးေနသည္တြင္မူ စိတ္ဘ၀င္သည္ ဘေလာင္ဆူတက္သည္။ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ၿပီး ျငင္းဆန္ရဲခက္ခဲေသာ ရမၼက္ဟု အမည္တြင္ေသာ အရသာတစ္မ်ဳိးကလဲ ယားယံမႈမွ အစျပဳ၍ သူမကိုယ္အႏွံ႔ စတင္ပ်ံ႔လြင့္လာသည္။

ဦးေရႊေကာင္းအဖို႔လဲ အစတုန္းကေတာ့ စမ္းသပ္သည္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ လြန္႔လူးလာသည့္ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေျခအေနႏွင့္ စိတ္တက္ၾကြဖြယ္ မပြင့္တပြင့္ ညည္းညဴသံေလးမ်ား၏ ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ မိမိစိတ္ရိုင္းကို ခြ်န္းအုပ္၍ မရႏိုင္ေတာ့။ နီရဲစိုေနသည့္ ပန္းပြင့္၀ေလးကို နမ္းရိႈက္ခ်င္သည့္ စိတ္က ဒီေရအလား တဖြားဖြားႏွင့္ တိုးတက္လာသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ကုန္းကာအပ္ရင္း အကြဲေၾကာင္းေလးကို လ်က္မိသည္။ စိတ္လိုလွ်ာေရာက္ ျပဳမူမိသည္ ျဖစ္ေပမယ့္ မႀကံဳဖူးေအာင္ သင္းပ်ံ႔သည့္ရန႔ံကို ရရွိေသာအခါ တစ္ႀကိမ္တည္းႏွင့္ အားမရေတာ့ပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လ်က္မိေတာ့သည္။

“အင့္ … အင့္ … ဦးရီးေတာ္ … ဘယ္လိုမ်ဳိးျပဳလုပ္ေတာ္မူတာလဲ … အင့္ ..“
လက္ညိဳးႏွင့္ထိေတြ႔ပြတ္ဆြမႈ၏ အရွိန္ကပင္ ကညာစင္ပ်ဳိေလး၏ စိတ္ႏုႏုအား ေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးခ့ဲသည္ျဖစ္ရာ ယခုလိုမ်ဳိး ဦးေရႊေကာင္းလွ်ာႀကီး၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ႏိႈးဆြမႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုးသည္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါေနရသလို ဦးေခါင္းမွာလဲ လွ်ာခ်က္ထိမိတိုင္း ေမာ့၍ေမာ့၍ တက္ရွာသည္။ အရသာအထူးအဆန္းက ေကာင္းမြန္လြန္း အားႀကီးလွသျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရုတ္တရက္ေတာ့ လက္မခံႏိုင္ေသးပဲ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ လွ်ာႀကီးဒဏ္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ သူမ၏ လက္ေတြသည္ ဦးေရႊေကာင္း၏ ဦးေခါင္းကို ဆုပ္ကိုင္မိေသာ္လည္း တြန္းထုတ္မႈအားက ေပ်ာ့ေနေလရာ တစ္လစ္ထုတ္ထားသည့္ လွ်ာမွ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း မျဖစ္ေခ်။ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ အကြဲေၾကာင္းေလး၏ထိပ္မွ အဖုငယ္ေလးအား သြား၍ ထိုးမိေအာင္ ျပဳလုပ္မိသလို ျဖစ္သည္။

“အီးးးးးး“

ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ႏွစ္ဖက္အား လြတ္မသြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ဆီးစပ္ကိုလဲ လက္ႏွင့္မရုန္းႏိုင္ေအာင္ ထိန္းကာ ဖိထားသည္။ ရနံ႔သင္းလွသည့္ ၀တ္ရည္ခ်ဳိတို၏ ဆြဲေဆာင္မႈေနာက္၌ သူသည္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား လြတ္ထြက္သြားမည္ကိုမလိုလားေပ။ လွ်ာႏွင့္ထိေတြ႔ေနသည့္ အဖုငယ္ေလးအား အနားယူခြင့္မေပးပဲ တရၾကမ္း ႏႈိးဆြပစ္လိုက္ရာ ေနၾကာေဒ၀ီ ဘယ္လိုမွ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေတာင္စြယ္မွ ေရမ်ားတဖြားဖြားႏွင့္ စီးဆင္းက်သလိုပင္ ၀တ္ရည္ခ်ဳိမ်ားသည္ ရတနာဂူ၀ေလးအတြင္းမွ စီးက်ကုန္ေတာ့သည္။ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ထိုအရည္မ်ားအားလံုးကို တစ္စက္မက်န္ အလြတ္မေပးပဲ ေသာက္မ်ဳိသည္။ ထူးျခားသည့္ အရသာမြန္ေၾကာင့္ “ေကာင္းမြန္ပါေပ့ .. မည္သည့္ေယာက်္ားသားမဆို ဤကဲ့သို႔ေသာ ၀တ္ရည္ခ်ဳိအား ႏွစ္ၿခိဳက္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ..“ ဟု ေတြးေနမိသည္။

စီးက်လာသည့္ ၀တ္ရည္ခ်ဳိတို႔ ကုန္သြားသည့္တိုင္ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေနာက္ထပ္မ်ား ရရွိေလႏိုးႏိုးႏွင့္ စုပ္လ်က္ေနမႈကို မရပ္နားေသးေပ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီခမ်ာ ေလေပြထဲတြင္ ေမ်ာပါေနသည့္ ပန္းပြင့္ငယ္ႏွယ္ ေ၀့လည္ေ၀့လည္ႏွင့္ ခံစားမႈအရွိန္က ေအာက္ကို ျပန္မက်ေတာ့ေခ်။ စံုကာမွိတ္ထားရသည့္ သူမ၏ မ်က္စိထဲတြင္လဲ အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းမ်ားက လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္မ်ားလို ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ လင္းလက္ေနသည္မွာ မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ရွာေပ။ ျဖဴေဖြး၀င္း၀ါသည့္ ၀မ္းျပင္သားသည္လဲ အရသာအထူးအကဲ၏ ေခၚေဆာင္မႈေနာက္၌ လိႈင္းတြန္႔မ်ားလို လႈပ္ခါရလြန္းသျဖင့္ အနည္းငယ္ေတာင္မွ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနရွာေလသည္။

ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ေရာက္လို႔ စိတ္ေက်နပ္အားရမွ ဦးေရႊေကာင္းသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရတနာပန္းေလးဆီမွ ဖယ္ခြာရွာသည္။ သူ၏ နဖူးျပင္တြင္ ေခြ်းစတို႔က ခိုတြဲကာ စိုရႊဲေနၿပီး ေမးေစ့ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတ၀ိုက္တြင္မူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွ၀တ္ရည္တို႔ႏွင့္ ေျပာင္လက္ကာေနသည္။ အသက္ကို အခုမွ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ျပန္ရွဴရိႈက္ရရွာေသာ ဦးေရႊေကာင္းသည္ နဖူးျပင္မွ ေခြ်းစတို႔ကို ၀တ္ရံုရွည္၏ လက္စႏွင့္ သုတ္ရသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ခမ်ာေတာ့ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မရရွိဖူးသည့္ကာမအရသာဒဏ္၏ အက်ဳိးဆက္အေနႏွင့္ တုတ္တုတ္မွ်ပင္ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ကပိုကယို လဲေလ်ာင္းေနရရွာသည္။ ေသခ်ာစြာ ထံုးဖြဲ႔လာခဲ့သည့္ ဆံႏြယ္မ်ားကလဲ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေျပေလ်ာ့သြားသည္မသိ၊ လွပႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အစီအရီ ျပန္႕က်ဲကာ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။ ရင္သပ္ရွဴေမာဖြယ္ ဤျမင္ကြင္းက ဦးေရႊေကာင္း၏ စိတ္အာရံုအား ဖမ္းစားထား၏။ သူ မည္သို႔ ဆက္လက္၍ ျပဳရမည္နည္း။

ဦးေရႊေကာင္း ေနၾကာေဒ၀ီကို ဆက္မၾကည့္ႏိုင္အားေတာ့ပဲ မိမိမ်က္ႏွာအား လက္ျဖင့္အုပ္ကာ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။ အခ်ိန္တေအာင့္ခန္႔ ၾကေသာအခါ ျပန္လည္၍ အသိ၀င္လာၿပီ ျဖစ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လွဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထထိုင္၏။ ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိကာေနသည့္ ဦးေရႊေကာင္း၏ အသြင္ကိုျမင္ရာတြင္ သနားညွာတာတတ္သည့္ စိတ္ရင္းအခံ ရွိသည္မို႔ သူ၏ အခက္အခဲအား စာနာမိသည္။ ထို႔အျပင္ မိမိအား ကာမအရသာအထူးအကဲကို ခံစားတတ္ေအာင္ ျပသေပးခဲ့သူမို႔ လက္ဦးဆရာသဖြယ္ သေဘာထားက ခင္လဲခင္တြယ္မိသည္။ မိမိအစား အျခားအမ်ဳိးေကာင္းသမီးပ်ဳိ တစ္ဦးႏွင့္ အစားထိုးရန္ အႀကံေပးေတာ့မည္ ျပဳခိုက္ ဦးေရႊေကာင္းသည္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားသည့္ လက္အား ဖယ္လိုက္ေလ၏။ ရႈပ္ေထြးကာ ႀကံရာမရျဖစ္ေနသည့္ အသြင္က ၎၏ မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေတြ႔ေနရသည္။

“ျပန္ပါေတာ့ သမီး ေနၾကာေဒ၀ီ .. ဦးႀကီး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ႏိုင္ေသးဘူး .. ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကိစၥမွန္သမွ် လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အခ်င္းအရာလို႔သာ သေဘာထားပါ ..“

ေနၾကာေဒ၀ီ ေခါင္းကို ညိတ္ျပကာ နားလည္ေၾကာင္း အသြင္ျပ၏။ ႏႈတ္မွ မရဲတရဲႏွင့္လဲ ..
“ဦးႀကီး ေခါင္းရႈပ္မခံပါႏွင့္ … ဦးႀကီး၏ တာ၀န္က သီရိၾသဘာၿမိဳ႔မွ သတို႔သမီးငယ္တစ္ဦး ေရြးခ်ယ္ရမည္ဆိုပါက ဖခမည္းေတာ္ကို တိုင္ပင္ၿပီး သမီးေတာ္တို႔ စီရင္ေပးႏိုင္ပါတယ္ ..“
“မဟုတ္ေသးဘူး .. ေနၾကာေဒ၀ီ .. သမီးေတာ္ရဲ ႔အဆင္း၊ အလွ၊ အေတြ႔အထိဟာ ရွားမွရွားတဲ့ လကၡဏာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္ .. ဒါကို သမီးသိရဲ႔လား .. သမီးလိုမ်ဳိး ဘယ္သူအစားထိုးႏိုင္မွာလဲ .. ေတာ္ယံုအမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦးကို ဆက္သယံုနဲ႔ အိမ္ေရွ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးက ႏွစ္သက္မယ္ထင္သလား … ဦးရီး နန္းေတာ္ထဲမွာေရာ မ်က္ႏွာျပ၀့ံပါ့မလား … ကညာစင္အပ်ဳိလႊာ မရွိေတာ့လို႔ဆိုၿပီး အမ်ဳိးသမီးတုိင္း မက္ေမာသည့္ အခြင့္အေရးကို သမီးလက္လြတ္ခံဦးမွာလား …“
“ကြ်န္မ .. မ ..“
“ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေနၾကာေဒ၀ီ .. ဦးရီးေတာ္ေတာ့ အေလ်ာ့မေပးႏိုင္ေသးဘူး … “

ဦးေရႊေကာင္းအား ေဒါသအမ်က္ထြက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ သူမအတြက္ ဘာအက်ဳိးေက်းဇူးမွ မျဖစ္ထြန္းႏိုင္ဆိုသည္ကို သိေနသျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ထပ္မံ၍ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးမေနေတာ့ပါ။ သူမ သိသမွ် နန္းမ်ဳိးနန္းႏြယ္ဟူသမွ်သည္ ဘုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္ ကညာစင္အပ်ဳိေခ်ာမ်ားကိုသာ ႏွစ္သက္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အခု သူမဆီမွာ ထိုအရာမရွိေတာ့ၿပီ။ ဦးေရႊေကာင္း မည္သို႔ ႀကံသည္ျဖစ္ေစ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသားက ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ လက္ခံမည္ မဟုတ္ဆိုတာ အတပ္သိေနသည္။ ခြ်တ္ျပဳထားခဲ့သည့္ ၀တ္လဲေတာ္ကိုသာ ျပန္လည္ေကာက္ယူကာ ၀တ္ဆင္ရင္း ဦးေရႊေကာင္းအား ႏႈတ္ဆက္စကားေတာင္ ဆိုမေနေတာ့ပဲ မိမိ၏ အိပ္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မခြဲမတမ္းေနထိုင္ရေတာ့မည္ အျဖစ္ေၾကာင့္ သူမ၏ အပ်ဳိစင္လႊာဆံုးရႈံးသြားေပမယ့္ ေနၾကာေဒ၀ီ တစိုးတစိမွ် ေနာင္တမရေပ။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဦးေရႊေကာင္း မည္သို႔ဆက္လက္၍ စခန္းသြားမည္ဆိုသည္ကိုသာ သိခ်င္ေနသည္။ ေရႊနန္းေတာ္၏ အာဏာကုန္လႊဲအပ္ထားျခင္း ခံရၿပီး ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားျပားေသာ အသြင္သ႑ာန္ ရွိသည့္ ဦးေရႊေကာင္းစကားေၾကာင့္လဲ သူမစိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ေတာ့ ျဖစ္ေနေသးေလသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Hooray Hooray ….

ဒီတစ္သက္တာမွာ လြတ္ၿပီ ကြ်တ္ၿပီလို႔ မထင္တဲ့ စာေၾကြးေလး (အေရးအေၾကာင္းဆို လွမ္းလွမ္းသတိရတဲ့ဟာေလး  :D) ေတာ့ အဆုံးသတ္ေတာ့မယ္ ထင္ေတာ့တာပဲ …။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေနၾကာေဒ၀ီလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးက အၿမဲရွိေနခဲ့တာပါ။ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မဆက္ႏိုင္ပဲ ထားပစ္ခဲ့ရတာ ခ်စ္သူရည္းစားတစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့ရသလို အင္မတန္မွ ခံစားရပါတယ္။ အခုေတာ့ အမ်ားသူငွာရဲ ႔ ေတာင့္တခ်က္ေၾကာင့္ေရာ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္၍ စိတ္လည္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေရာ သူနဲ႔ တဖန္ ျပန္ဆံုဆည္းဖို႔ အေၾကာင္းပါလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ သီခ်င္းထဲက အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္  ... "မင္းအပါးက ခြဲသြားဖို႔ မေတြးခ်င္တယ္ အျမဲတမ္းပဲ ခ်စ္ပါရေစကြယ္ မင္းအခ်စ္ေတြယူ ထြက္မသြားနဲ႔ " (သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ မမွတ္မိသလို .. ဆိုတဲ့သူေတာင္ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မေသခ်ာဘူး .. သီခ်င္းပေဟဌိ ဖြက္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနမလား မသိ . အ ဟိ  :P)

ဒါနဲ႔ ဇာတ္လမ္း ျပန္မစခင္မွာ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေအာက္ကပို႔စ္ေလးမွာ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုထားခဲ့သလို သန္႔က်ဴေလးမ်ား ေပးၿပီး ဇာတ္လမ္းဆက္ဖို႔ တနည္းတဖံု အားေပးခဲ့တဲ့ ပြင့္လင္းရသစာေပခ်စ္သူ မိတ္ေဆြ ၃၇ ေယာက္ (၃၇မင္း ျဖစ္ရမယ္ .. အဟိ) စလံုးကို ရင္ထဲကေန မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္

http://atwaypinlelpyar.oo.gd/index.php/topic,851.msg12690.html#msg12690

MyMikaela, asdfghjkl, over_shape, pyittinehtaung, lu lu, kkff09, Devil-angel, soethukyaw, linus, mramigos, minnmyoo1980, mgkokokyaw, ကိုညီ, shark, Satan Nat Soe, lwan thu, shadow69, Maung Sai, wlover, emerald, super, drblue, reader reader, maunglay, cappucino, Lugyi528, maychitthumaung, THeDefender, Rockykris, xslo, Kabyar Joe, ast925, ZXIS1985, sayarchit, Gwakyi, hanlay, fancy heart

"ေနၾကာေဒ၀ီ" ဇာတ္လမ္းကို က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ မူလလက္ေဟာင္း အေတြးပင္လယ္ျပာဖိုရမ္မွာ စေရးခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ၂၀၁၂ အေစာပိုင္းမ်ားလားေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီမို႔ ေနာက္ပိုင္း ဆက္ေရးတဲ့ ပို႔စ္မ်ားမွာ က်ေနာ္ စာေရးတဲ့ပံုစံ အနည္းငယ္ ကြဲလြဲခ်င္ ကြဲလြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္လဲ က်ေနာ္ အတတ္ႏို္င္ဆံုးေတာ့ ဥာဏ္ကိုညွစ္ထုတ္ၿပီး စာဖတ္သူမ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားသြားပါ့မယ္။

က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့ ကိုHMW ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ခရီးမိုင္တိုင္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို က်ေနာ္ အခု ျပန္လည္ျပင္ဆင္ၿပီး ခရီးတာေပါင္းမ်ားစြာလို႔ အစားထိုးထားပါတယ္။ အဆင္မေျပခဲ့ေသာ္ ဆက္လက္၍ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပပါဦး ..

ေနၾကာေဒ၀ီဇာတ္လမ္းကို မေရးႏိုင္လို႔ ရပ္နားထားခဲ့ရသမွ် ကာလမွ ဆက္ေရးဖို႔ အားေပးခဲ့သူမ်ား (က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ .. ေအာက္မုတ္ဆိတ္မွာ ၀င္ဆြဲေသာပ်ားကို ေရးသူ ကိုmglay .. ကိုေဇာ္ဦးလဲ ေရွာက္ေဘာက္ထဲမွာ ေျပာဖူးတယ္ထင္တာပဲ .. ကိုအလယ္တန္း၊ Devil Angel .. အစရွိသျဖင့္) အားလံုးကို လာေရာက္အားေပးၾကဖို႔ ျပန္လည္၍ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လို႔ စိတ္၀င္စားမယ့္ အေပါင္းအသင္းမ်ား ရွိပါကလဲ လက္တို႔ၿပီး အခ်က္ေပးႏိုင္ပါတယ္ ..

အေမာင္နတ္သား ေနၾကာေဒ၀ီကို ျပန္ေရးေနပါၿပီ ခင္ဗ်ား …

*************************************

သီရိၾသဘာၿမိဳ႔၏ အႀကီးအကဲ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ အိပ္စက္အနားယူဖို႔ရာ ျပဳလုပ္ဖန္တီးထားေသာ အေဆာင္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းရွိ ဧည့္ခံခန္းမႀကီးအတြင္းတြင္ လူသားႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး နီးကပ္စြာ ရွိေနၾက၏။ ပိုးဖဲကတၱီပါတို႔ႏွင့္ ေကာင္းစြာ တန္ဆာဆင္ထားယံုမက၊ ကႏုတ္ပန္း အႏုအၾကြမ်ား လက္ရာေျမာက္စြာ ထြင္းထုထားသည့္ သစ္ကနက္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ သလြန္ထက္တြင္ ထိုင္ကာေနသူကား အျခားမဟုတ္။ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္ ျဖစ္သလို သူ၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအပ္၍ ယွဥ္တြဲကာ ရွိေနသူ သတို႔သမီးငယ္မွာလဲ ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ ပိုးသားပမာ ေပ်ာ့ေျပာင္းလွသည့္ ခ်စ္သမီးငယ္၏ ဆံႏြယ္မ်ားကို ျငင္သာစြာ ပြတ္သပ္ရင္း အႏွစ္ႏွစ္အလလ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္၍ ေျပာၾကားေနသည္။

"သမီးရဲ ႔မယ္မယ္ေရာ .. ဖဖေရာ (ဖခမည္းေတာ္ဆိုေသာ အေခၚအေ၀ၚအား ေနၾကာေဒ၀ီက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာႏွင့္ပင္ ဖဖ ဟု ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိ၏) က ဂုဏ္သေရရွိသူၾကြယ္ မ်ဳိးရိုးကေန ဆင္းသက္လာခဲ့ၾကတာပါ .. ဖဖတို႔ဘက္က အဘိုးလက္ထက္က်မွ ျပည့္ရွင္မင္းတရား အမႈေတာ္ကို ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံထမ္းေဆာင္ခဲ့လို႔ဆိုသည္အတြက္ ဒီသီရိၾသဘာၿမိဳ႔ကို အပိုင္စားေပးသနားျခင္း ခံခဲ့ရတာ .. ဖဖနဲ႔ မယ္မယ္အေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ ဖဖတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ထိမ္းျမားမဂၤလာ မက်င္းပခင္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျမင္ေတြ႔ဖူးခဲ့ျခင္း အလ်ဥ္း မရွိခဲ့ဘူး သမီးေတာ္ .. သို႔ေသာ္ တစ္အိမ္ေတာ္နဲ႔ တစ္အိမ္ေတာ္ ေရႊလမ္းခရီးေဖာက္ဖို႔ ေၾကာင္းလမ္းၾကလို႔ သမီး မယ္မယ္ကို ဖဖ စတင္ေတြ႔ရွိခဲ့ကတည္းက အင္မတန္မွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့မိတယ္ .. သမီးရဲ ႔မယ္မယ္ကလဲ ဖဖအေပၚ ဖဖထားရွိတဲ့ ေမတၱာထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ေမတၱာနဲ႔ တံု႔ျပန္ခဲ့တာပါ … "

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မိမိ လူလားမေျမာက္ခင္ အရြယ္ကတည္းက ခ်စ္လွစြာေသာ ဖခင္ႏွင့္ မိမိအား စြန္႔ခြာၿပီး၊ ေသျခင္းတရား၏ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ရေသာ မယ္မယ္ဖုရား၏ အေၾကာင္းကို ယခုမွ ပထမဦးအႀကိမ္အျဖစ္ ဖခင္ႀကီးထံမွ ၾကားရျခင္း ျဖစ္၏။ မ်က္၀န္းထက္တြင္ စို႔နင့္ရစ္၀ဲလာေသာ မ်က္ရည္တို႔ သူမ၏ ပါးျပင္ေပၚကို ျဖတ္သန္းၿပီး ဖခင္ႀကီး၏ ၀တ္လဲေတာ္ေပၚတို႔ က်သြားျခင္းကို မလိုလားအပ္ေသာငွာ .. ေကာ့ရႊန္းေနေသာ မ်က္ေတာင္တို႔ကို လွ်င္ျမန္စြာ ခတ္လိုက္၏။

"မဂၤလာဦးကာလေတြမွာ ဖဖတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ေပ်ာ္မဆံုးေအာင္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ သမီးေတာ္ကို မရွက္တမ္း ဖဖ ၀န္ခံပါတယ္ .. သို႔ေသာ္ျငား ကံၾကမၼာဆိုတာ ျမင္မသာတဲ့ အရာမို႔ ဖဖတို႔ ေပ်ာ္လို႔ရႊင္လို႔မွ မဆံုးေသး .. သမီးေတာ္ရဲ ႔မယ္မယ္ၿမိဳ႔ကို ေတာက္ဘက္ျခမ္းက ဒတိၱယဆိုတဲ့ မိစာၦရိုင္းေတြ ၀င္တိုက္ပါေလေရာ .. ဖဖလဲ သတင္းရရျခင္း .. စစ္လက္နက္ အျပည့္အစံု၊ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါ အေပါင္းနဲ႔ သြားေရာက္ စစ္ကူခဲ့တယ္ .. မယ္မယ္ဖုရားကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ရွာပါဘူး .. သူရဲ ႔ေရႊၾကဳတ္မွာ သမီးေတာ္က ၀င္ေရာက္ခစားေနၿပီေလ .."

"ထင္မွတ္မထားပဲ မိစာၦရိုင္းေကာင္ေတြနဲ႔ တုိက္ခိုက္မႈဟာ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာျမင္ခဲ့တယ္ .. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မဆုတ္မနစ္ေသာ ဇြဲနဲ႔ တြန္းလွန္ခဲ့တဲ့ ဖဖတို႕ရဲ ႔စြမ္းရည္နဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ မိစာၦေကာင္ေတြ အက်အရႈံးမ်ားစြာနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္ … ဖဖတို႔ တိုက္ပြဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ၾကာသြားလဲ သမီးေတာ္ ခန္႔မွန္းမိရဲ ႔လား .."

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဖခမည္းေတာ္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအပ္ထားရာမွ အေမးစကားေၾကာင့္ သူမ၏ ဦးေခါင္းအား ျပန္မတ္၍ ဖခင္ျဖစ္သူအား ေမာ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ညင္သာစြာ ေခါင္းခါျပရွာ၏။

"ဆယ္လ .. သမီးေတာ္ .. ဆယ္လ တိတိ ၾကာျမင့္ခဲ့တယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဖခမည္းေတာ္ ေဟာဒီ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္စရာ သမီးငယ္ေလးက ေရႊခ်ည္လႊာပုခက္တြင္းထဲက ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ၿပီေလ .."

လွပေခ်ာေမြ႔ေသာ အဂၤါရပ္မွန္သမွ် စုစည္းထားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေတာ္သည္ ၿပံဳးေယာင္သန္းသြား၏။ သို႔ေသာ္ သူမကို ငံု႔ကာ ၾကည့္ေနေသာ ဖခမည္းေတာ္၏ အၾကည့္သည္ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးႏွယ္ မႈန္မိႈင္းသြားသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အၿပံဳးသည္ တာရွည္ခံျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္။ သူမ၏ ရင္သည္လဲ အလိုလို ႏြမ္းလ်လာသည္။

"သမီးေတာ္ကို ေမြးဖြားသန္႔စင္အခါတုန္းက ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေသြးေတာ္လားျခင္း အမႈဟာ ဖဖတို႔မိသားစုအတြက္ ဘယ္လိုမွ တိုက္ခိုက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာတဲ့ ရန္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ သမီး .. ဖဖ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳ းစားၿပီး သမီး မယ္မယ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္ .. ဒါေပမယ့္ သံုးလဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလပိုင္းတစ္ခုအထိပဲ မယ္မယ္က ဖဖတို႔ႏွင့္အတူ ဆက္လက္ေနထိုင္သြားခဲ့တယ္ .. အဲဒီေနာက္ေတာ့ .."

လြမ္းေမာေပ်ာ့ေျပာင္းဖြယ္ရာ တီးခတ္ေနေသာ ေတးသြားတစ္ခု၏ အဆံုးသတ္ႏွယ္ ၿမိဳ႔စားမင္းသီဟစည္သူ၏ ေလသံသည္ တိုးလ်၍သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေဆြးရိပ္သန္းေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ သူမကို ငံု႔ၾကည္ေနရွာေသာ ဖခမည္းေတာ္ကို အားေပးသည့္အေနျဖင့္ သူမ၏ လက္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားႏွင့္ သီဟစည္သူ၏ လက္အစံုကို အုပ္မိုး၍ ကိုင္တြယ္လိုက္သည္။

"ဖဖ .. ဖဖကို သမီးေတာ္ တစ္ခုေမးခ်င္တယ္ .. အဘယ္ေၾကာင္းခ်င္းရာေၾကာင့္ ဖဖ ထပ္မံ၍ ထိမ္းျမားမဂၤလာေဆာင္ႏွင္းျခင္း မျပဳရပါသလဲ .. သမီးေတာ္ကို သိခြင့္ေပးပါလား .."
"ေၾသာ္ .. သမီးရယ္ ..  သမီးေတာ္က ဟိုငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀အရြယ္ကတည္းက မယ္မယ္ႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း တူေနမွေတာ့ ဖဖ ဘယ္လိုစိတ္ထားနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ မဂၤလာေဆာင္ႏွင္း ရပါ့မလဲ .. သမီးေတာ္ရဲ့ ေျပာပံုဆိုပံုဟာ စကားေျပာတတ္စအရြယ္ကတည္းက မယ္မယ္နဲ႔ တူတယ္၊ ေနပံုထိုင္ပံုကလဲ တစ္ေထရာတည္းပဲ .. သမီးကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေန၊ ေတြ႔ေနရမွေတာ့ ဖဖ အတြက္ တျခားသူတစ္ဦး လိုအပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္လွပါဘူး ကြယ္ ... "

ဖခမည္းေတာ္၏ ေျဖရွင္းျပမႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မည္သည့္စကားမွ် ျပန္ဆိုျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ပဲ အခုိက္အတန္႔မွ် ၿငိမ္သက္၍ သြားသည္။ ႀကီးမားနက္ရိႈင္းလြန္းလွေသာ ဖခင္ေမတၱာကို ခံစားမိသည့္ အေလ်ာက္ သူမရင္ထဲ ၾကည္ႏူးသာယာမႈအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုးကို ဂြမ္းဆီထိသကဲ့သို႔ ပီတိတို႔ႏွင့္ ရစ္မူးေနရာမွ သူမစိတ္ထဲတြင္ ျဖတ္ခနဲ ၀င္ေရာက္လာသည့္ အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္ အေတြးႏွလံုးသားသည္ တုန္လႈပ္မိသည္။

"ဖဖ . အကယ္၍သာ သမီးေတာ္မ်ား ဖဖ အနားမွာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဖဖ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ .. ဖဖရဲ ႔က်န္ရွိေနမည့္ ဘ၀သက္တမ္းကို အထီးက်န္ဆန္စြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းရမွာကို သမီးမလိုလားဘူး ... မယ္မယ္ဖုရားေနရာမွာ အစားထိုးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သည့္တုိင္ ဖဖကို ျပဳစုယုယၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမည့္ မိန္းမေကာင္း မိန္းမျမတ္တစ္ဦးႏွင့္ေတာ့ ဖဖကို မဂၤလာေဆာင္ႏွင္း ေစခ်င္တယ္ .."

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမရင္ထဲရွိ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ဖခမည္းေတာ္ျဖစ္သူ မည္သို႔တံု႔ျပန္မည္ဆိုသည္ကို သိရွိလိုျခင္းငွာ နီေထြးလွစြာေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို ကိုက္၍ ေမာ္၍ၾကည့္ေလသည္။ ၿမိဳ႕စားမင္း သီဟစည္သူသည္ သမီးငယ္ကို စကားမျပန္ပဲ ၿပံဳးတံု႔တံု႔အမူအယာႏွင့္ စိုက္ၾကည့္၍ေနသည္။ သီဟစည္သူ၏ အၿပံဳးသည္ သမီးငယ္ကို က်ီစယ္ေနသေယာင္ရွိ၏။ သူမစကားကို ကန္႔ကြက္ျခင္းလဲ မျပဳ၊ လက္ခံျခင္းလဲ မျပဳသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဖခင္အေပၚ ႏြဲ႔ဆိုးေနၾကသူ ပီပီ သူမျဖစ္ခ်င္သူကို အေလွ်ာ့မေပးတမ္း ဆက္လက္၍ ေျပာဆိုသည္။

"သမီးရဲ ႔အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ၾကာျဖဴမယ္ကို ဖဖ သတိထားမိတယ္ မဟုတ္လား .. မ်ဳိးရိုးဂုဏ္ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ သူၾကြယ္ႀကီး ဦးသုခရဲ ႔ ဒုတိယေျမာက္ သမီးေလ .. ဖဖကို သမီး သူနဲ႔ ျမန္းေပးမယ္ .. ဖဖ ခြင့္ျပဳမလား .."
"ဟား ... ဟား .. ဟား .."

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ရယ္ေမာရင္း သလြန္ေတာ္ေပၚမွ ဆင္းကာ သမီးေတာ္၏ ေရွ ႔တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ အေညာင္းဆန္႔သည္ႏွယ္ ေျခလက္မ်ားကို လႈပ္ခါ၏။ ဖခင္ႀကီး၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အလိုမက်သည့္ႏွယ္ ေရႊႏႈတ္ေတာ္ကို တမင္တကာစူ၍ထားသည္။ မည္သို႔ပင္ ျပဳမူသည္ျဖစ္ေစ ျမင္ရသူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလံုးဘ၀င္ကို ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္သည့္ သမီးအလွကညာကို ၾကည့္ရင္း ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ တည္ၾကည္၍ သြားရွာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ သူ၏ ဦးေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ခန္းမေဆာင္အတြင္းရွိ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေက်ာခိုင္း၍ ထြက္ခြာသြားသည္။ ဖခမည္းေတာ္ ဦးေခါင္းညိတ္ျပမႈ၏ သေဘာကို ဆန္းစစ္ေၾကာဖို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ ေမးျမန္းမည္အျပဳ ၿမိဳ႕႔စားမင္း သီဟစည္သူဆီမွ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးပန္းတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာသြားေလေတာ့သည္။

"ေကာင္းၿပီေလ သမီးေတာ္ ... ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ကို မေရြးခ်ယ္ႏိုင္မွေတာ့ .. သမီးျဖစ္သူက ဖခင္အတြက္ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ ျပန္ရွာေပးမႈကို ဖဖ မကန္႔ကြက္ေတာ့ပါဘူး ..  သမီး သူငယ္ခ်င္း ၾကာျဖဴမယ္တို႔ မိသားစုဆီ သြားေရာက္ ေၾကာင္းလမ္းဖို႔ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္လိုက္ပါ့မယ္ ..."

++++++++++++++++++++++

ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ စံအိမ္ေတာ္၀င္း ..

အထူးဧည့္သည့္ေတာ္မ်ားကို ထားရွိရာ ဧည့္ခန္းေဆာင္၏ တစ္ခုေသာ အိပ္ခန္းသည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္သည့္ အခ်ိန္သာမယသို႔ ကူးေျပာင္းလာသည့္တိုင္ မီးေရာင္လင္းလက္ေနဆဲ ရွိသည္။ သတၱေလာကတစ္ခုလံုး အသံဟူ၍လို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ေလျပည္တိုက္ခိုက္လို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ၀ါးရံုေတာမွသစ္ရြက္မ်ား လႈပ္ရွားသြားသည့္အသံမွ လြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ျခင္းအေပါင္းႏွင့္ ႀကီးစိုးေနသည္။ ထိုအခ်ိန္အခိုက္တြင္ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျခသံတျဖတ္ျဖတ္ကို စႀကၤ ံလမ္းဘက္မွ ၾကားလာရသည္။ ထိုေျခသံသည္ တစစ က်ယ္ေလာင္၍ လာၿပီးေနာက္ မီးေရာင္လင္းေနသည့္ အိပ္ခန္းေဆာင္ေရွ ႔တြင္ ရပ္တန္႔၍သြားသည္။ ဦးေခါင္းမွ်ပင္ မေပၚသည္အထိ ည၀တ္ရံုလႊာကို ၿခံဳလႊမ္းထားသည့္ ေျခသံရွင္သည္ ေစ့ထားသည့္တံခါးကို လက္ေျမွာက္၍ အသာအယာေခါက္လုိက္ေလသည္။

"ဘယ္သူလဲ "
"ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးပါ .. အရွင္ "
"၀င္ခဲ့ .. "

အထဲမွ ျပန္ေျဖသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ညလူသည္ အခန္းတံခါးကို ျဖတ္ခနဲဖြင့္ကာ ေလ၏ လွ်င္ျမန္ႏႈန္းျဖင့္ အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြား၏။ မီးေရာင္လင္းေနသည့္ အိပ္ခန္းထဲတြင္မူ မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းသည္ အိပ္စက္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိပဲ၊ အိပ္ခန္း၏ အလယ္ဗဟိုတြင္ရွိေသာ စားပြဲ၀ိုင္း၏ ေဘးတြင္ ထိုင္ကာရွိေနသည္။ ညလူသည္ ဦးေရႊေကာင္းရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး အရိုအေသေပးမည့္ဟန္ ျပဳသည္။

"အရိုအေသေပးမေနနဲ႔ ငနက္ေက်ာ္ .. သတင္းကိုသာ ေလွ်ာက္တင္စမ္း .. "
"မွန္လွပါ .. အရွင့္ရဲ ႔စံုစမ္းခိုင္းမႈအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ ..  ရရွိထားတဲ့ သတင္းမွန္ကန္ပါေပတယ္ .. ဒီေနရာကေန တစ္ရက္တာ သြားေရာက္ရမည့္ ခရီးျဖစ္တဲ့ မုိးမခေတာင္မွာပါ ဘုရား .."

ငနက္ေက်ာ္ဆိုေသာ ညလူစိမ္း၏ စကားအဆံုးတြင္ ဦးေရႊေကာင္း၏ မ်က္ႏွာသည္ တည္ၾကည္ေလးနက္သြားသည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္တြင္  ငနက္ေက်ာ္သည္ ဦးေရႊေကာင္း၏ အနားသို႔ တိုးကပ္၍ ခစားသည္။ ဦးေရႊေကာင္းႏွင့္ ငနက္ေက်ာ္တို႔၏ ဦးေခါင္းႏွစ္ခု နီးကပ္သည္အထိ ထိစပ္သြားရွာသည့္ ပံုရိပ္ကို အခန္းတံခါးကို ေဖာက္ထြင္းထြက္လာေသာ မီးေရာင္ေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ထင္ရွားစြာ ျမင္ႏိုင္ေပသည္။

++++++++++++++++++++++++++
တင္ ေရမက်ဆိုသလို ျဖစ္တည္ေနၿပီး သကာလ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူသည္ သမီးေတာ္ ဆႏၵရွိသည္ႏွင့္အညီ သူၾကြယ္ႀကီး ဦးသုခ၏ သမီး ၾကာျဖဴမယ္ႏွင္ ့လက္ဆက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ဇနီးၾကင္ယာ မရွိရွာသည့္ ၿမိဳ႔စားမင္း၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို တစ္ဖက္ မိသားစုမွ ျငင္းဆန္စရာ တစ္စိုးတစ္စိမွ် မရွိသည့္အတြက္ ေန႔ရက္တိုတုိ အတြင္းမွာပင္ မဂၤလာပြဲသဘင္ အခမ္းအနားကို ဆင္ယင္က်င္းပခဲ့ၾကသည္ … ။

ထိမ္းျမားမဂၤလာပြဲသို႔ ၾကြေရာက္ ခ်ီးျမင့္ၾကသည့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားအား တစ္ဦးခ်င္းစီ လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႔စားမင္း သီဟစည္သူႏွင့္ ၾကင္ယာေတာ္ အသစ္စက္စက္ေလး ၾကာျဖဴမယ္တို႔သည္ ေရႊလက္တြဲကာ အံုးစက္ရာ အိပ္ေဆာင္သို႔ တစ္လွမ္းျခင္း ေလွ်ာက္လွမ္း ၀င္လာၾကသည္။ ၾကာျဖဴမယ္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ၊ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ အလွေသြး အလွပန္းမ်ားသည္ ငွားငွားစြင့္ ဖူးပြင့္ကာ တင့္တယ္ေသာ အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေပသည္။ မဂၤလာသတို႔သမီးငယ္ ျဖစ္သည္မို႔ တန္ဖိုးႀကီးမားလွသည့္ ေရႊခ်ည္လႊာ ပိုး၀တ္ရံုကို ကိုယ္တိုင္းအတိ ဆင္ယင္ထားရာ ရႈိက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ကို အရွိအတိုင္း လွစ္ဟျပထားသည္ႏွင့္ တူလွေပသည္။

အိပ္ေဆာင္အတြင္းသို႔ ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္လာေသာအခါ သီဟစည္သူသည္ လက္ခ်င္းတြဲလာေသာ ခ်စ္ဇနီးအသစ္စက္စက္ေလးအား သန္မာလွေသာ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ပင့္မေပြ ႔ခ်ီိလုိက္ရာ ၾကာျဖဴမယ္ဆီမွ “အို”ဟူေသာ အာေမဍိတ္သံေလးကို ခ်စ္စဖြယ္ ၾကားလိုက္ရ၏။ မိမိ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္လာမည့္ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာလိုက္ပါလာသည့္ ၾကာျဖဴမယ္သည္ ေယာက်္ားပီသ၍ ခန္႔ညားေသာ လင္ေတာင္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ စိုက္ၾကည့္ရင္းမွ သူမ၏ ရင္သည္ တလွပ္လွပ္ ခုန္၍ေနသည္။ မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္ကာလတြင္ မိမိ၏ ကညာစင္ အပ်ဳိပန္းကို အပ္ႏွင္းရေတာ့မည္ဆုိတာကို ၾကာျဖဴမယ္သိသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ ကာလသို႔လဲ လွ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ရွိခ်င္ေနသည္မွာ တစ္ေန႔တာလံုး သူမစိတ္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ဆႏၵသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည္ မဂၤလာအိပ္စင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ဦးသား ယွဥ္တြဲကာ ေရာက္ရွိၾကသည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူက ဦးေဆာင္ကာ ၀တ္ရံုေတာ္မ်ားကို ဖယ္ခြာၾကသည္။ အိပ္ခန္းေဆာင္၏ ေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းတြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ကညင္ဆီမီးတုိင္၏ အလင္းေၾကာင့္ ထင္ရွားစြာ ျမင္ေနရေသာ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ၀တ္လစ္္စလစ္ ကိုယ္ခႏၶာမ်ားအား သီဟစည္သူေရာ၊ ၾကာျဖဴမယ္ပါ တပ္မက္ေမာစြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း ေငးေမာကာ ၾကည့္ေနၾကၿပီးေနာက္ တုိင္ပင္ထားရျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါပဲႏွင့္ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ လက္မ်ား ဆန္႔ထြက္ကာ ေပြ႔ဖက္မိသည္။ ထိုမွတဖန္ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုက နီးကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသား  အခ်င္းခ်င္း ထိကပ္ နမ္းရႈပ္မိၾကေလသည္။

“အို .. ေမာင္ႀကီးဘုရားရယ္ … “
“ၾကာျဖဴ … ၾကာျဖဴမယ္ေလးရယ္ …  “
သီဟစည္သူသည္ ၾကင္သူသက္လ်ာ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အႏွံ႔အား အခ်ိန္ယူကာပင္ သူ၏ လက္ေခ်ာင္း၊ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္း၊ သူ၏ လွ်ာႀကီးျဖင့္ ေလ့လာစူးစမ္းျခင္း အမႈကို ျပဳသည္။ ၾကာျဖဴမယ္၏ တကိုယ္လံုးအႏွံ႔ ျဖဴ၀င္းျပန္႔ျပဴးေနေသာ နဖူးျပင္မွအစ၊ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေသာ ေပါင္တန္မ်ား၏ အဆံုး အရာရာတိုင္းသည္ သူ႔အတြက္ တပ္မက္ေမာဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္ နီေထြးစိုရႊမ္းေသာ ၾကာျဖဴမယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ တီးတိုးထြက္က်လာေသာ ေရရြတ္သံမ်ားကလဲ သာယာေသာ ေတးသြားနယ္ နား၀င္ပီယံရွိလွေပရာ ၿမိဳ ႔စားမင္းအဖို႔ ဆထက္တပိုး ႀကိဳးပမ္းဖို႔ရာ အားအင္ျဖစ္ေပၚေစသည္သာ။ အထက္အရပ္မွ ေအာက္အရပ္သို႔ စုန္ဆင္းကာ သြားၿပီးသကာလ၊ အထက္သို႔ တဖန္ ျပန္ဆန္တက္လာသည္တြင္ ၾကာျဖဴမယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အေရာက္ ..

“ေမာင္ႀကီးဘုရား .. ၾကာျဖဴ မေနႏို္င္ေတာ့ဘူး ေမာင္ႀကီး .. ၾကာျဖဴရဲ ႔ရင္ထဲက မီးကို ၿငိမ္းသတ္ေပးပါေတာ့ .. “

ဤကဲ့သို႔ သက္ထားၾကင္ယာက အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္သည္တြင္ အတိအက် လိုက္နာသူကား ၿမိဳ ႔စားမင္းပင္ ..။

အပ်ဳိစင္နန္းေတာ္ တံခါး၀ကို ဖြင့္ဟကာ ၀င္လာသည့္ သီဟစည္သူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈတြင္ ၾကာျဖဴမယ္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ နက္ရိႈင္းေမာလ်စြာ ညည္းညဴသံေလးတစ္ခု ပြင့္ဟ၍လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား တစ္ေပါင္းတစ္စည္းထဲ ျဖစ္သြားေသာ ထိုအခိုက္အတန္႔အား ရင္ခုန္လိႈက္ေမာစြာ ခံစားမိသည့္အေလ်ာက္၊ ခံစားေနခ်င္သည့္အေလ်ာက္ ၾကာျဖဴမယ္သည္ လက္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားေရာ၊ ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကိုပါ အသံုးျပဳၿပီး သီဟစည္သူ၏ ထပ္မံလႈပ္ရွားမႈကို တားဆီးထားသည္။ သီဟစည္သူ ကို္ယ္ေတာ္တိုင္လဲ အလိုက္တသိႏွင့္ ၿငိမ္သက္ကာ ရွိေနသည္။  ခနၾကာမွ ၾကာျဖဴမယ္သည္ သီဟစည္သူ၏ မ်က္ႏွာေတာ္အား ရႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ..

“ေမာင္ႀကီး ... ထပ္မံ၍ လႈပ္ရွားမယ္ဆိုရင္ လႈပ္ရွားပါေတာ့ .. ၾကာျဖဴ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္နဲ႔ ခုန္လြန္းလွပါၿပီ .. “
“ၾကာျဖဴေလး သေဘာေတာ္ အတိုင္းပါ .. နာက်င္ခံခက္မယ္ဆိုရင္သာ ေမာင္ႀကီးဘုရားကို ေျပာကြယ္ .. “

ထို႔ေနာက္တြင္မူ …
စည္းႏွင့္၀ါး အတိုင္အေဖာက္ညီစြာ တီးခတ္ေနေသာ ေတးသြားတစ္ခုႏွယ္ သီဟစည္သူႏွင့္ ၾကာျဖဴမယ္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈက ေနရာတက် ရွိလွသည္။ ရင္ခုန္လႈိ္က္ေမာဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ခရီးရွည္တစ္ခုကို မေမာတမ္း မပန္းတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းၿပီးေနာက္ ၾကာျဖဴမယ္သည္ ခရီးအဆံုးတြင္ ေနာက္ထပ္ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းဖို႔ပင္ အားအင္မရွိရွာေတာ့သည့္ႏွယ္ ေမာဟိုက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ သီဟစည္သူ အဖို႔တြင္လဲ အႏွစ္ႏွစ္ အလလၾကာေအာင္ စုစည္းသိမ္းဆည္းထားခဲ့ရသမွ် ေတာင္က်ေရယဥ္ စီးဆင္းသည့္ႏွယ္ ၾကင္သူသက္လ်ာ၏ အပ်ဳိပန္းေလးထဲတြင္ အားရပါးရ ပက္ျဖန္းၿပီးေနာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္စြာႏွင့္ ၾကာျဖဴမယ္၏ ေဘးတြင္ ယွဥ္ကာတြဲ၍ လဲေလ်ာင္းေနေလသည္။

အခ်ိန္ကာလ အပို္င္းအျခား တစ္ခုအထိ ၾကာျမင့္ၿပီးမွ ၾကာျဖဴမယ္၏ ကိုယ္ေလး အရင္ဆံုး လုူးလြန္႔လာ၏။ ေဘးနားတြင္ တူယွဥ္တြဲကာ ရွိေနသည့္ သီဟစည္သူ၏ မို႔ေမာင္းေသာ ရင္ခြင္အုပ္တြင္ ၀င္ေရာက္ ေမးစက္လိုက္သည္တြင္ သီဟစည္သူက သူ၏ သန္မာသည့္ လက္တန္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေပြ ႔ဖက္ကာ ထားသည္။

“ေမာင္ႀကီးဘုရား .. ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ .. ၾကာျဖဴေလ .. တစ္ခါမွ ဤမွ်ေလာက္ေကာင္းမယ့္ အရသာမ်ဳိးကို မခံစားဖူးဘူး .. ေနာက္ၿပီး  .. ဟို .. ဟိုေလ .. ထပ္ၿပီးေတာ့လဲ ခံစားခ်င္ေသးတယ္  .. ခိ ..... “
မခို႔တယို႔ႏွင့္ ခြ်ဲႏြဲ႔ကာ ေတာင္းဆိုသည့္ ၾကင္ယာသူ စကားအလွတြင္ သီဟစည္သူသည္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္စြာပင္ ၿပံဳးရယ္၏။ အမွန္စင္စစ္ ၾကာျဖဴမယ္ မေတာင္းဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ၀၀လင္လင္ျဖစ္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေသးသည့္ သူ၏ ဖြားဖက္ေတာ္၏ ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာဖို႔ အားထုတ္မိမည္သာ။ ယခုမူ ေရကန္က အသင့္ျဖစ္သလို၊ တစ္ပြင့္တည္း ရွိေနေသာ ၾကာျဖဴပန္းကေလးကလဲ အသင့္ရွိေနေလၿပီ။ ဖုသည့္ေနရာက ဖု၊ ေဖာင္းသည့္ေနရာက ေဖာင္းႏွင့္ ယမင္းပ်ဳိ အရုပ္ကေလးႏွယ္ တင့္တယ္လွပေနေသာ ၾကာျဖဴမယ္၏ သဘာ၀အလွတရားမ်ားကို စုန္ဆန္ခ်ည္ကာ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ေပါင္တန္ႏွစ္ခု၏ ၾကားတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ကာ ေနရာယူလိုက္ေတာ့သည္။

************************

မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းဆီမွ လွ်ဳိ ႔၀ွက္စြာ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုဖို႔ ဆင့္ေခၚသံစကားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္အား ျပင္းစြာ တုန္လႈပ္ေစသည္။ မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းခ်င္းရာေၾကာင့္ သူမအား ေခၚယူသည္ဆိုသည္ကို မသိေပမယ့္၊ ယေန႔ထက္တိုင္ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔မွ ဆက္သရမည့္ သတို႔သမီးငယ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း မရွိေသးသည္က ေနၾကာေဒ၀ီအတြက္ ညစဥ္ညတိုင္း ေျခာက္လွန္႔ေနသည့္ အိပ္မက္ဆိုး တစ္ခုပင္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သလြန္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထလိုက္သည္။ သခင္မေလးဖုရား၏ အရိပ္အေျခကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အပ်ဳိေတာ္မေလး ျဖစ္သူ ေရႊစာသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သေဘာကို သိရွိေနသည့္အေလ်ာက္ အသင့္ရွိေနသည့္ ည၀တ္လႊာကို ကမ္းကာေပးသည္။ ေရႊစာ၏ လက္ထဲမွ ၿခံဳလႊာကို ယူ၍လႊမ္းကာ ၿခံဳ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လာမည့္ေဘး ေျပးေတြ႔ယံုပဲ ရွိသည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ တည္ၿငိမ္သည့္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဦးေရႊေကာင္း ရွိရာသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

စံအိမ္ေတာ္ အျပင္ဘက္ရွိ ညအေမွာင္သည္ သိပ္သည္းက်စ္လ်စ္စြာႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေရွ ႔တြင္ စုစည္းစြာ တည္ရွိေနေလသည္။

**************************

အခန္း (၂)

မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္ေနေသာ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး၌ သူရိယေနမင္းသည္ ထန္းတဖ်ား အျမင့္တြင္ တည္ရွိေနသည္။

သို႔ေသာ္ ရွင္ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္ ခေရာက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာႏိုင္သည့္ ေနရာတစ္ခုကား သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးမ်ား စုေ၀းေပါက္ေရာက္ေနေသာ မိုးမခေတာင္ပင္။ ထို မိုးမခေတာင္၏ လူသူအေရာက္အေပါက္ နည္းပါးလွမည့္ ေတာလမ္းေလး တစ္ခု၏ အဆံုးတြင္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ ၿခံ၀င္းတစ္ခုရွိေနသည္။ ၾကခတ္၀ါးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္သလို ကာရံထားသည့္ ထိုၿခံ၀င္းအတြင္း၏ အလယ္ဗဟိုတြင္ တဲအိမ္အိုေလးတစ္ခု ထပ္မံ၍ ရွိေနျပန္သည္။ လူသူ အရိပ္အေယာင္ ကင္းမဲ့ေနသည့္ဟန္ ရွိေသာ ထိုတဲအိမ္ေလး၏ ေနာက္ဘက္ျခမ္းမွ မီးခိုးအနည္းငယ္ ထြက္၍ေနရာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည့္ အခ်င္းအရာတစ္ခုဟု ဆိုရေပမည္။

ထို႔ထက္ပို၍ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ခုမွာ ထိုတဲအိမ္ေလး၏ ၿခံတံခါး၀တြင္ ျမင္းေလးေကာင္က၍ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ရထားတစ္ခု ရပ္၍ ရွိေနျခင္းပင္။ ျမင္းရထားသည္ ေ၀းကြာေသာ ခရီးကို ျဖတ္သန္းလာရသည္ႏွင့္ တူ၏။ ကိုယ္ထည္တစ္ခုလံုးတြင္ ဖုန္မႈန႔္အလိပ္လိပ္တို႔ႏွင့္ ကပ္ညိ၍ေနသည္။ တိတ္ဆတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္တန္႔ေနေသာ အဆိုပါျမင္းရထား၏ တံခါး၀သည္ ေခတၱခဏ အၾကာတြင္ ပြင့္ဟသြားၿပီးေနက္ အနက္ေရာင္၀တ္စံုကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လႊမ္းၿခံဳကာထားသည့္ လူတစ္ေယာက္သည္ ရထားေပၚမွ ဆင္းသက္လာ၏။

ထိုလူသည္ ျမင္းရထားေပၚမွ ဆင္းသက္လာသည္ႏွင့္ အခ်ိန္ဆိုင္းေနျခင္း မရွိပဲ တဲအိမ္ေလးရွိရာသို႔ ေရွးရႈ၍ လွ်င္ျမန္စြာ ခ်ဥ္းကပ္သြား၏။ လူေနထုိင္ျခင္း ရွိသည္ဟု ေျပာဆိုရန္ ခက္မည့္ အႏွီတဲအိ္မ္သည္ အိမ္တံခါးမွ်ပင္ မရွိရာ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ ေလွကားထစ္ အခ်ဳိ ႔ကို နင္းတက္သြားသည္ႏွင့္ အိမ္ေပၚသို႔ ၀တ္ရံုနက္ရွွင္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ အိမ္၏ ေနရာအႏံွ ႔တြင္ကား မ်ားျပားလွစြာေသာ ေဆး၀ါးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနရာ ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ေဆးပစၥည္းမ်ား သိုေလွာင္ထားရာ ေနရာႏွင့္ပင္ တူေနေပသည္။ ၀တ္ရံုရွင္သည္ ပရမ္းပတာႏွင့္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရွာင္ငင္၍ အိမ္အတြင္းပိုင္းသို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္တြင္ အခ်ဳိးအေကြ႔ တစ္ခု၌ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးမိ၏။

“အလို “
“အို “
ႏွစ္ဦးစလံုး၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ အာေမဍိတ္သံမ်ား ထြက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ၀တ္ရံုနက္ရွင္ႏွင့္ ၀င္တိုက္မိသလို ျဖစ္သြားရွာသည့္ ထိုလူသည္ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ လွည့္၍ ထြက္ေျပးမႈ ျပဳ၏။

“ေရႊဥေဒါင္း ေတာင္ေပၚပ်ံ ..  မိုးလံုးယံကခ်ိမ္း .. “
ကိုယ္ဟန္သြယ္သြယ္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ၀တ္ရံုနက္ရွင္ဆီမွ ရုတ္ခ်ည္း ထြက္ေပၚလာေသာ လွ်ဳိ ႔၀ွက္စကားေၾကာင့္ လူအိုအသြင္ရွိသည့္ ထိုလူ၏ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန္႔သြားသည္။ ၀တ္ရံုနက္ရွင္ကို ေက်ာခိုင္းထားရာမွလဲ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္သည္။ ထုိလူသည္ မ်က္ႏွာတြင္ အေရးေၾကာင္းမ်ား ထင္ေနယံုသာမက၊ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ဖ်င္ၾကမ္းအကၤ် ီ သည္လဲ အဖာရာတေထးႏွင့္မို႔ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ပို၍ မ်ားစြာ ႀကီးမည့္ဟန္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူအိုသည္ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ သိန္းစြန္ငွက္ကဲ့သို႔ စူးရဲလာသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ၀င္း၀င္းလက္ေနသည့္ ထိုမ်က္လံုးအစံုႏွင့္ တဲထဲ ေရာက္လာေသာ ၀တ္ရံုနက္ရွင္ကို စူးစမ္းေနတုန္းမွာပင္ ၀တ္ရံုနက္ရွင္က သူ၏ ေခါင္းတြင္လႊားထားေသာ အုပ္ေဆာင္းကို ဖယ္ခြာခ်လိုက္သည္။

“သမားေတာ္ ဦးႀကီးေပါဠဳ ..  မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္း၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ က်မ ေရာက္ရွိလာျခင္းပါ ..“
သမားေတာ္ေပါဠဳဟု အေခၚခံရသူသည္ သူ႔ေရွ ႔တြင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဆိုသလို ေပၚလာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တင့္တယ္လွေသာအဆင္းႏွင့္ လွပေခ်ာေမြ႔ေသာ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အသက္ရွဴရပ္သြားမတတ္ကို ခံစားရေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ သမားေတာ္ေပါဠဳ၏ ဘ၀တြင္ မိန္းမေခ်ာ၊ မိန္းမပ်ဳိေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဦးေပါဠဳထံပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည့္ မိန္းကေလးမ်ားသည္ ဂုဏ္သေရရွိ မ်ဳိးရိုးႏြယ္မ်ားမွ ဆင္းသက္လာၾကသူ မ်ားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဦးေပါဠဳသည္ သမားေတာ္ဟူေသာ္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ရရွိထားသည့္တိုင္ သူ၏ အထူးကြ်မ္းက်င္ေသာ အရည္အခ်င္းမွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကိစၥရပ္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

“ဦးႀကီးေပါဠဳ .. က်မမွာ အခ်ိန္နည္းပါးလွပါတယ္ .. ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ကိစၥကို အထေျမာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးပါေလာ့ “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားကို ၾကားမွပင္ သမားေတာ္ေပါဠဳသည္ လူ႔ေလာကထဲ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည့္ႏွယ္ အသက္၀င္လာ၏။ သူႏွင့္အတူ ေနာက္သို႔လိုက္ခဲ့ရန္ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ျပၿပီးေနာက္ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခု ဖြဲ ႔ထားရာ တဲအိမ္အတြင္းဘက္သို႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ ထိုအခန္းငယ္ေလး၏ အလယ္ဗဟိုတြင္ လူနာၾကည့္ရန္အတြက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အိပ္စင္လိုလို ခံုရွည္တစ္လံုးရွိသည္။ ထိုခုံရွည္သည္ ရိုးရိုးသာမန္ခံုမ်ားႏွင့္ မတူပဲ ခံု၏ ေျခေထာက္မ်ားက အတန္ပင္ ရွည္လ်ားသလို၊ ခံု၏ ေနာက္မွီကလဲ ခပ္ေစာင္းေစာင္း အေနအထား ျဖစ္သည္။

ဦးေပါဠဳသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ခံုရွိရာသို႔ လက္ညိဳးထိုးကာ ညႊန္ျပၿပီးေနာက္ ..

“ဤေနရာတြင္ သက္သာစြာ လဲေလ်ာင္း၍ ေနရာယူေပးပါ သတို႔သမီးငယ္ .. မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ စတင္ၿပီး ေရႊေကာင္း အမွာရွိထားသည့္အတိုင္း သမီးငယ္၏ အပ်ဳိစင္နန္းေတာ္တံခါးလႊာကို ျပန္လည္ပိတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ့မယ္ ..“
ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သမားေတာ္ဦးေပါဠဳ ခိုင္းေစသည့္အတိုင္း အိပ္စင္ခံုေပၚတြင္ တက္၍ ေနရာယူလိုက္သည္။ မိမိအား စမ္းသပ္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေတာ့မည္ကို သိရွိသည့္အေလ်ာက္ ၿခံဳထားသည့္ ၀တ္ရံုအနက္ကိုပဲ ဖယ္ခြာလိုက္ရာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္သပ္ရွဴေမာဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ ကိုယ္လံုးအလွသည့္ တိမ္ဖံုးရာမွ လြတ္ေျမာက္လွသည့္ ေငြစႏၵာလ၀န္းႏွယ္ တင့္တယ္စြာ ေပၚထြက္လာ၏။ ဦးေပါဠဳ၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွအား လ်စ္လ်ဴျခင္းငွာ မစြမ္းသာကဲ့သို႔ ေခတၱခဏ ရပ္တန္႔သြားရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ အသက္ကိုျပင္းစြာ ရွဴရိႈက္ၿပီး အၾကည့္ကို လႊဲ၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို စတင္ျပင္ဆင္ေနသည္။

“သမီးငယ္ … အသင္၏ ေအာက္ခံ၀တ္ရံုလႊာႏွင့္ အတြင္းလႊာမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးပါ .. ထို႔ေနာက္မွ ကြ်ႏု္ပ္ စတင္၍ အပ်ဳိစင္နန္းေတာ္လႊာ အသစ္ကို ဖန္တီးေပးပါ့မယ္ … အတတ္ႏိုင္ဆံုး လွ်င္ျမန္စြာၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ့မယ္ .. သို႔ေသာ္ နာက်င္မႈကိုေတာ့ သမီးငယ္ ခံစားရလိမ့္မယ္ .. အကယ္၍သာ သမီးငယ္ နာက်င္မႈကို မခံႏိုင္ဟုဆိုလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေစမည့္ ေဆးတစ္မ်ဳိးကို အသံုးျပဳရမယ္ .. ဆႏၵသေဘာကိုသာ ဖြင့္ဟ ျပဆိုပါ .. “

သမားေတာ္ ဦးေပါဠဳ၏ "နာက်င္မႈ"ဆိုေသာ စကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးသည္ မသိမသာမဲ့၍ သြားရွာသည္။ ေအာ္ ... နာက်င္မႈ .. နာက်င္မႈတဲ့လား … သူမအဖို႔ ခ်စ္လွစြာေသာ ဖခမည္းေတာ္၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွေသာ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အေပါင္းအေဖာ္ အေျခြအရံမ်ား .. ဒါေတြ ဒါေတြႏွင့္ ခြဲခြာၿပီး တနယ္တေက်းသို႔ သြားရမည့္အေရးသည္ အျခားေသာ နာက်င္မႈဆိုတာမ်ားထက္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ မရေအာင္ပင္ ႀကီးမားခဲ့ၿပီ။ ရင္ထဲ ဆို႔နင့္တက္လာေသာ ေၾကကြဲမႈကို အသက္ကို ျပင္းစြာ ရွဴထုတ္၍သာ ေခ်ဖ်က္လိုက္ၿပီး ဦးေပါဠဳအား ေခါင္းခါ၍သာ ျပလိုက္ရွာ၏။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဦးေပါဠဳသည္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္၏။ အသင့္ျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီ ျဖစ္သည့္ သစ္သားဗန္းထဲမွ ေရႊေရာင္အပ္ေခ်ာင္းငယ္ တစ္ခုကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး အနက္ေရာင္ ခ်ည္မွ်င္စဟု ထင္ရမည့္ အရာတစ္ခုႏွင့္ ထိုးကာ သီသည္။ ထိုအမွ်င္စသည္ လြန္စြာမွ ေပ်ာ့ေျပာင္း၍ သားေမြးတိရစာၦန္တစ္ေကာင္၏ အေမြးႏွင့္ေတာင္ တူသည္ဟု ထင္ရသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ဦးေပါဠဳ ျပင္ဆင္ေနသည့္အခိုက္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၀တ္ဆင္ထားသည္ ၀တ္ရံုလႊာ၏ ခါးေအာက္ပိုင္းကို ဖယ္ခြာလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပစ္မ်ဳိးမွဲ ႔မထင္ လွပေသာ ဆင္စြယ္ေရာင္ ေပါင္တံမ်ားႏွင့္ ျဖဴေဖြးစြင့္ကားေနေသာ တင္သားမ်ားက အတိုင္းသား ေပၚထြက္လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ အပ်ဳိစင္တံခါးလႊာကို တဖန္ျပန္၍ ပိတ္ရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ကို သိေနသည့္တိုင္ ယခုကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပို္င္းတစ္ခုလံုး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည္တြင္ ရွက္ရံြ ႔စြာႏွင့္ ေပါင္တန္မ်ားကို ေစ့ကပ္ထားမိသည္။

မ်က္စိေရွ႔တြင္ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းကို ဦးေပါဠဳသည္ ၾကည့္၍မ၀ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ပုဇြန္ဆီေသြးေရာင္ ထေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေလးက လြန္စြာမွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ ေကာင္းလွသလို၊ ပကတိေမြးဖြားရာအသြင္ႏွင့္ တပ္မက္ဖြယ္အတိ ျပည့္ေနေသာ သူမ၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကလဲ ယစ္မူးဖြယ္ ေကာင္းေနသည္။ ဦးေပါဠဳသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မိန္းမကိုယ္ ပန္းပြင့္ဖူးေရွ ႔ရာတည့္တည့္တြင္ ထိုင္ခံုပုတစ္လံုးကို ခ်၍ ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္တန္သြယ္သြယ္တစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္လိုက္၏။

“ အို !! … “
သူစိမ္းေယာက်္ားႀကီး တစ္ဦး၏ အထိအေတြ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္အစံုသည္ တုန္လႈပ္၍သြားသည္။ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ားပင္ ေပါင္တန္ရင္းတြင္ ျဖန္းခနဲ ေပၚလာ၏။ ဦးေပါဠဳသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွဖူးေလးေနရာကို တပ္မက္ေမာစြာ စိုက္ၾကည့္ရင္း ပူးကပ္ေနသည့္ ေပါင္တန္ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ဖက္ကို မ၍ ခြဲထုတ္သည္။

“သမီးငယ္ .. ပဏာမ ဦးစြာ အသင္၏ ရတနာတံခါး၀ကို အရင္ ၾကည့္ပါရေစ .. သို႔မွသာ မည္သို႔မည္ပံု ျပန္လည္၍ မြမ္းမံရမည္ကို ကြ်ႏု္ပ္ သိရွိပါလိမ့္မည္ .. တဒဂၤမွ်ေတာ့ ယားယံမည့္ ခံစားမႈကို အသင္ ရရွိပါလိမ့္မယ္ .. “
မိန္းမစိုး ဦးေရႊေကာင္းႏွင့္ ကတည္းက ႀကံဳဖူးထားသည္မို႔ မည္ကဲ့သို႔ေသာ စစ္ေဆးမႈဆိုသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ နားလည္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ရတနာပန္းေလးအတြင္းသို႔ ဦးေပါဠဳ၏ လက္ေခ်ာင္း ၀င္ေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို မသိမသာ ကိုက္ခဲ၍ ထားရွာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလဲ လဲေလ်ာင္းရာ ခံု၏ လက္တန္းမ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္မွာ သူမ လက္ဆစ္ကေလးမ်ားပင္ ျဖဴေယာင္သန္းလာရွာသည္။

အနားတြင္ အသင့္တင္ထားေသာ ခြ်ဲက်ိက်ိ အရည္မ်ား ရွိရာ ဇလံုတစ္ခုတြင္ ဦးေပါဠဳသည္ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို အရင္ႏွစ္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပန္းဖူးေလးအတြင္းသို႔ ထိုလက္ေခ်ာင္းႏွစ္ခုအနက္မွာ လက္ညိဳးကို အရင္ျဖည္းညွင္းစြာ သြင္း၏။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အတြင္းသားမ်ားသည္ က်ဴးေက်ာ္လာသည့္ လက္ညိဳးကို တင္းက်ပ္စြာႏွင့္ ရစ္ပတ္၍ ထားသည္။ ဦးေပါဠဳ လက္ညိဳးကို လွည့္ပတ္၍ လႈပ္ရွားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ဦးေပါဠဳ လက္ညိဳးတစ္ခ်က္ ေရြ ႔လ်ားတုိင္း တစ္ခ်က္ဆိုသလို တုန္၍ေနရွာသည္။ မ်ားမၾကာမီ အထဲေရာက္ရွိေနေသာ လက္ညိဳး အနည္းငယ္ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားႏိုင္ေသာအခါ ဦးေပါဠဳ၏ က်န္ေနေသးသည့္ လက္ခလယ္က ထပ္မံ၍ ေရာက္ရွိလာျပန္သည္။

မဟန္ေတာ့သည့္ အေျခအေနကို သတိထားမိေသာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေနာက္ထပ္ ၀င္ေရာက္လာသည့္ လက္ခလယ္ကို ဟန္႔တားရန္ အလို႔ငွာ ဦးေပါဠဳ၏ လက္အစံုကို အားတင္းကာ တြန္းဖယ္လိုက္သည္။ အဂၤါစပ္ေပၚ ထိကပ္ေနသည့္ ဦးေပါဠဳ၏ လက္ ဖယ္ကြာသြားသည္မို႔ သူမ စိတ္တြင္ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၿပီဟု တြက္ဆသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ တြက္ဆမထားမိသည္က ဦးေပါဠဳ၏ လွ်ာသည္ ဆန္႔တန္း၍ ပန္းပြင့္ေလးေပၚသို႔ က်ေရာက္လာျခင္းပင္ ..။

“အင့္ ...... အင့္ ........အီး !!“
တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည့္ လိႈက္ေမာဖြယ္ ခံစားမႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္၀ိဥာဥ္သည္ တျခားသို႔ လြင့္ထြြက္သြား၏။ ျဖန္႔ကားထားသည့္ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္သည္ မည္သည့္အခ်ိန္က ေျမာက္တက္သြားသည္ မသိ။ ဦးေပါဠဳ၏ ေခါင္းကို ကတ္ေၾကးညွပ္သလို ဖမ္းခ်ဳပ္၍ထားသည္။ တင္ပါးမ်ားကို ေကာ့ႏိုင္သမွ် ေကာ့၍ထားယံုမက၊ ပန္းပြင့္ေလး၏ အ၀ကိုလဲ ဦးေပါဠဳ၏ ပါးစပ္ႏွင့္ နီးကပ္ႏိုင္သမွ် ကပ္ထားေပးသည္။ ေလအဟုန္ထဲတြင္ ေမ်ာပါသြားေသာ သစ္ရြက္ငယ္လို ျဖစ္တည္ကာ ေနၿပီးေနာက္ အဆံုးစြန္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပန္လည္၍ ေရာက္ရွိသြားသည္။ တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ရွားေနရာမွ ေနၾကာေဒ၀ီ ၿငိမ္ကာက်သြားသည့္တိုင္ ဦးေပါဠဳ၏ လႈပ္ရွားမႈက မရပ္တန္႔ေသးေပ။ စီးဆင္းထြက္က်လာသည့္ ၀တ္ရည္ခ်ဳိမ်ားကို ရွည္လ်ားလွသည့္ သူ႔လွ်ာႀကီးႏွင့္ သိမ္းက်ံဳးကာ လ်က္ယူေနေသးသည္။

"ဦးႀကီးေပါဠဳ ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ ျပဳမူရပါသလဲ .. "
ျပန္လည္၍ အေမာေျပလာသည့္ေနာက္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သိခ်င့္သည့္စိတ္ကို အစိုးမရပဲ ေမးျမန္းရွာသည္။ သူမ၏ အသံသည္ အျပစ္တင္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပဲ သနားၾကင္နာျခင္းျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

"သမီးရဲ ႔ ရတနာတြင္းေလးထဲက ၀တ္ရည္ခ်ဳိေတြဟာ ေရာဂါပိုးမ၀င္ေအာင္ တားဆီးႏိုင္မယ့္ အေကာင္းဆံုး ေဆးျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပါ .. ကဲ .. အခု ကြ်ႏု္ပ္ အပ်ဳိစင္အလႊာကို ေဟာဒီက အေမြးကို အသံုးျပဳၿပီး ျပန္လည္ဖန္တီးေတာ့မယ္ .. နာက်င္မႈကို သည္းခံၿပီး မလႈပ္မရွားပဲ ေနပါကြယ္ ... "

ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အသည္းခိုက္မွ်ေအာင္ ခံစားရသည့္ နာက်င္မႈကို အံႀကိတ္ကာ ထားရင္း ဦးေပါဠဳ၏ လုပ္ငန္းၿပီးဆံုးမႈကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည္။ ေအာ္ညည္းသံတစ္ခ်က္မွ် မထြက္ေအာင္ ပါးစပ္ကိုတင္းၾကပ္စြာ ေစ့ကာထားသည့္တိုင္ သူမ၏ မ်က္၀န္းတြင္ေတာ့ မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ ခိုတြဲ၍ေနသည္။ ကြမ္းတယာညက္ခန္႕ ၾကာၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ စူးရွစြာနာက်င္ေနသည့္ သူမ၏ ပန္းပြင့္ေလး အထဲမွေန၍ ခြ်န္ျမေသာ အရာတစ္ခု အၿပီးပိုင္ထြက္ခြာသြားသည္ကို သိလိုက္သည္။

"ၿပီးဆံုးပါၿပီ သမီး ... ေဟာဒီက ေဆးကို က်ဳိခ်က္၍ မနက္တစ္ႀကိမ္ .. ညေနတစ္ႀကိမ္ တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ခြက္တိတိ ေသာက္ပါ .. သံုးရက္တာမွ် လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း အမႈကို မျပဳပါႏွင့္ .. မဟုတ္လွ်င္ အထဲမွ ေသြးယိုျခင္း ျဖစ္တည္လိမ့္မယ္ .. အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ၾကာမွ နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ .. သမီးငယ္ "

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဦးေပါဠဳ၏ စကားကို ေသခ်ာစြာ မွတ္သားထား၏။ ကမ္းေပးသည့္ ေဆးထုပ္ကိုလဲ အေသအခ်ာ ၀တ္ရံုလႊာထဲတြင္ ထည့္ကာ သိမ္းဆည္းထားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ျပန္ဖို႔ရန္အတြက္ လဲေလ်ာင္းရာမွ ထသည္။ ထိုသုိ႔ လႈပ္ရွားလိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေပါဠဳဆိုခဲ့သလို သူမ၏ ပန္းပြင့္ေလးအတြင္းမွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ေနရာသည့္ အတိုင္းမသိေအာင္ကို နာက်င္၏။ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္ဟန္တစ္ခ်က္ ပ်က္သြားသည္တြင္ အရိပ္အေျခကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဦးေပါဠဳက လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လွမ္းဆြဲကာ ထိန္းကိုင္ထားေပးသည္။ ထိုမွတဖန္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပခံုးတစ္ဖက္ကို ေဖးမ၍ တဲအိမ္ေရွ႔ဘက္သို႔ ျပန္လည္၍ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ေလသည္။

==========================

သာယာလွေသာ နံနက္ခင္း မိုးေကာင္းကင္၏ အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္၌ သူရိန္ေနမင္းသည္ ႀကီးစိုးကာ ေနရာယူထားေလၿပီ ..

သမားေတာ္ေပါဠဳရွိရာ မိုးမခေတာင္သို႔ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရသည့္ သူမ၏ ရံေရြေတာ္ျဖစ္သူ ေရႊစာႏွင့္အတူ ထပ္မံ၍ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ သီတင္းတစ္ပတ္မွ် ၾကာျမင္ခဲ့ၿပီမို႔ အပ်ဳိစင္အလႊာကို ျပန္လည္အစားထိုးထားရာ သူမ၏ ရတနာေရႊၾကဳတ္ေလးအတြင္းမွ နာက်င္မႈသည္ ပယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သီဖြဲ႔ကာထားေသာ ႀကိဳးမွ်င္မ်ားဆီမွ ယားယံမႈ ျဖစ္တည္ေလရာ ေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိးႏွယ္ ခံစားရခက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်ဟု ဆိုရေပမည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားသည့္ ခ်ဳပ္ရိုးမ်ားကို သမားေတာ္ ဦးေပါဠဳဆီသို႔ အေရာက္တြင္ ဖယ္ရွားပစ္ႏုိင္ၿပီဆိုေသာ အေတြး၊ ထိုမွတဖန္ ေကာင္းမြန္စြာ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ၿပီဆိုေသာ အေတြးတို႔ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္ႏွလံုးသည္ ပထမအႀကိမ္လာစဥ္ကကဲ့သို႔ မဟုတ္ပဲ ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာ မိုးမခေတာင္၏ စိမ္းစိုေနေသာ သဘာ၀ရွဴခင္းကို ေငးေမာရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ျမင္းရထားထဲတြင္ လိုက္ပါလာရာ ေရာက္မွန္းမသိပဲ တဲအိမ္အိုေလးသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။

"ေရႊစာ .. ျမင္းရထားထဲမွာပဲ ေစာင့္ေနေတာ့ ... ငါပဲ အထဲ ၀င္ေတြ႔လိုက္မယ္ "
"အမိန္႔ေတာ္အတုိင္းပါ့ .. သခင္မေလး  "

ပထမအႀကိမ္ လာေရာက္စဥ္ကကဲ့သို႔ပင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အနက္ေရာင္ ၀တ္ရံုရွည္ကို တကိုယ္လံုးဖံုးလႊမ္းကာ ၿခံဳလိုက္ရင္း တဲအိမ္အုိေလးထဲသို႔ ေျဖညွင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္း၀င္သည္။ အခုအႀကိမ္တြင္မူ သူမသည္ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ တဲအိမ္ေပါက္၀ေရာက္သည္ႏွင့္ ဦးႀကီးေပါဠဳဟု လွမ္းေအာ္၍ ေခၚလိုက္ရာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိမ္ေပါက္၀တြင္ ဦးေပါဠဳ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဦးေပါဠဳ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသြင္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ၿပံဳးရႊင္၍ သြားသည္မွာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနသည့္ ဇရာေၾကာင္းမ်ားပင္ ထိုအေပ်ာ္မ်က္ႏွာကို ဖံုးကြယ္ထားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေပ။ ဟုတ္ေပသည္။ မည္သို႔ေသာ ေယာက်္ားသားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အျပင္အလွ .. ထိုမွတဖန္ အတြင္းအလွကို ျမင္ဖူးခဲ့သည္ႏွင့္ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းငွာ တတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း ...။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဦးေပါဠဳ ေဖးမေခၚေဆာင္လာသည့္အတိုင္း လိုက္ပါလာခဲ့ရာ ပထမတစ္ေန႔က အတိုင္းပင္ တဲအိမ္ေလးအတြင္းဘက္ရွိ လူနာၾကည့္ အိပ္စင္ေလးသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ စိတ္ေဇာထက္သန္ေနသည့္အေလ်ာက္ အလိုက္တသိႏွင့္ပင္ အိပ္စင္ေပၚတက္၍ ကိုယ္ကိုတစ္ဆစ္ခ်ဳိးထုိင္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဦးေပါဠဳသည္လဲ မည္သည့္အခ်ိန္က ေနၾကာေဒ၀ီအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည္ မသိ။ စမ္းသပ္စင္၏ အနားတြင္ ရွိေနေသာ သစ္သားဗန္းေလးထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ ေသးငယ္ေသာ ေမြးညွပ္ႏွင့္ အခြ်န္ေကာက္ေလးပါေသာ ကတ္ေၾကးအငယ္ေလးတစ္ခုကို အသာေကာက္ယူလိုက္သည္။

"သမီးငယ္ ... ပထမအႀကိမ္ ကဲ့သို႔ ေအာက္ခံ၀တ္ရံုလႊာႏွင့္ အတြင္းလႊာပါးကို ဖယ္ရွားေပးပါ .. စတင္၍ မလိုအပ္ေတာ့သည့္ အမွ်င္စမ်ားကို ထုတ္ယူေပးပါမယ္ ..."
ေျပာဆိုညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း ေနၾကာေဒ၀ီ မဆိုင္းမတြပင္ လိုက္နာရွာသည္။ သူမအဖုိ႔ ကိစြျမန္ျမန္ျပတ္ကာ ၿပီးဆံုးသြားဖို႔သာ ေလာေလာလတ္လတ္တြင္ အာရံုရွိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးေပါဠဳတစ္ေယာက္ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္တုန္းကလို သူမအေပၚအား မဖြယ္မရာျပဳမူလွ်င္ ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳတင္ေဆာင္ယူလာသည့္ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္ငယ္ကိုေတာ့ ခါးမွာခ်ိတ္ထားေသာ ၀တ္ရံုလႊာ၏ ႀကိဳးစတြင္ ျမင္သာေအာင္ တမင္တကာလွစ္ဟ၍ ျပထားသည္။ သမားေတာ္ ဦးေပါဠဳသည္ အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ျဖစ္တည္သြားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းအလွကို အငမ္းမရစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ ဓါးေျမွာင္ငယ္အား လွမ္းျမင္၏။ ထိုေရာအခါ သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးေယာင္သန္း သြား၏။

"ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး ဓါးေျမွာင္ငယ္ကို ေဆာင္ယူလာတာလား  .. သမီးငယ္ဟာ ဘယ္လိုမွ လူတစ္ဖက္သားကို ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး ...  အထူးသျဖင့္ ဦးႀကီးလို အိုမင္းမစြမ္းသူကို ရန္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ၿပီးသားပါ ... "

ရယ္ကာၿပံဳး၍ ေျပာေနေသာ ဦးေပါဠဳ၏ စကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူ၏ စကားကို ျပန္လည္သံုးသပ္မိသည္။ ဦးေပါဠဳ၏ စကားက မမွားပါ။ သူမတစ္သက္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တစ္ဖက္သား နာက်င္ထိခိုက္မႈ ျဖစ္ေစမည့္ အရာမွန္သမွ် တစ္ေရြးေစ့ခန႔္မွ်ပင္ ျပဳလုပ္ဖူးခဲ့သူ မဟုတ္။ အၿမဲတမ္းလိုလို သနားၾကင္နာစိတ္ကိုသာ လက္ကိုင္ထားခဲ့သူျဖစ္သည္။

ေရႊရင္အစုံ မို႔တက္လာသည္အထိ ပင့္သက္တစ္ခုကို ရိႈက္လိုက္ရင္း ခါးစည္းႀကိဳးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဓါးေျမွာင္ငယ္ကို အလိုအေလ်ာက္ ကမ္းေပးလိုက္၏။ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္ငယ္ကို အနီးရွိ စားပြဲေပၚတြင္ လွမ္းတင္ၿပီး ဦးေပါဠဳသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေရွ ႔တည့္တည့္တြင္ ထုိင္ကာ ေနရာယူသည္။

"လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္း၍ ခံုတန္းႏွစ္ခုေပၚမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားပါ .. သမီး "
ေစခိုင္းသည့္အတိုင္း ျပဳမူလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဦးေပါဠဳသည္ ခံုတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္တြယ္လုိက္သည္။ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ ခံစားမႈႏွင့္အတူ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ထိေတြ႔ခံစားမႈ အာရံု မရရွိေတာ့သည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ ထိတ္လန္႔တၾကား ႀကံဳေတြ႔သည္။ ရင္ထဲ စိုးရြံ ႔သြားသည့္ ခံစားမႈတြင္ ေစ့ထားသည့္ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို လႈပ္ရွားမည္ျပဳရာ သူမ မလႈပ္ရွားခင္မွာပင္ ဦးေပါဠဳ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ေပါင္တြင္းမွ အေၾကာတစ္ဖက္ကို ေထာက္ျပဳ ၿပီးသား ျဖစ္သည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းညိဳညိဳေလးမ်ားသည္ ၀ိုင္းစက္သြားၿပီးေနာက္ ဦးေပါဠဳအား မေက်မခ်မ္း အသြင္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။

"ရွင္ … ရွင္ .... က်မရဲ ႔ယံုၾကည္မႈကို အခြင့္ေကာင္း ယူရသလား .. က်မ ... က်မ ရွင့္စကားေတြကို နားေယာင္မိတာ မွားၿပီ ... ကဲ .. အခု ရွင္ ဘာလုပ္မွာလဲ ... က်မကို မဖြယ္မရာ သားမယားအျဖစ္ေရာ ျပဳက်င့္ဦးမွာလား .. "
"ဦးႀကီးအေပၚမွာ အမ်က္ေတာ္ မရွပါနဲ႔ သမီးငယ္ ... သမီးထင္သလို သားမယားအျဖစ္လဲ ျပဳက်င့္ႏိုင္ေအာင္လဲ ဦးႀကီး မစြမ္းပါဘူး ... ဦးႀကီးဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါတုန္းကတည္းက ေရႊနန္းေတာ္မွ မိန္းမစိုးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ဖို႔ အေရြးခ်ယ္ခံထားခဲ့ရသူပါ .. သို႔ေသာ္လဲ ဦးႀကီးရဲ ႔ေယာက်္ားအဂၤါအား ဖယ္ရွားျခင္း အမႈကို ေဆာင္ရြက္ရမွာ အမွားအယြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္အတြက္ ဒဏ္ရာအနာတရ ႀကီးစြာရၿပီး အဆံုးသတ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း မခံရခဲ့ပါဘူး သမီး .. ဦးႀကီးရဲ ႔ဘ၀ဟာ ေယာက်္ားသားလို႔ ဆိုလို႔ရမယ့္ ဘ၀မဟုတ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ .."

သနားၾကင္နာမႈစိတ္ အရင္းခံရွိသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေဆြးေျမ့စြာ ရွင္းျပေနရွာသည့္ ဦးေပါဠဳ၏ အသြင္ကို ၾကည့္ရင္း မည္ကဲ့သို႔ တုန္႔ျပန္ရမည္ကို စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ဦးေပါဠဳ၏ မ်က္ႏွာသည္ ညိဳးငယ္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း အသြင္ေျပာင္း၏။ သိန္းစြန္ငွက္ကဲ့သို႔ စူးရဲလွသည့္ သူ၏ မ်က္လံုးသည္လဲ အေရာင္တလက္လက္ႏွင့္ ေတာက္ပလာသည္။ မလႈပ္မရွားပဲ ရွိေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုးကို သိမ္းက်ဳံး၍ ၾကည့္သည္။

"မွန္ရာကို ၀န္ခံရမည္ဆိုရင္ျဖင့္ ဦးႀကီး သမီးအေပၚ တပ္မက္စြဲလန္းမိတာ စစေတြ႕ျခင္းေန႔ကတည္းကပါ .. တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ ေမ့ေဖ်ာက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး .. "
ဦးေပါဠဳသည္ စကားမဆက္ေသးပဲ သူ႔စကားေၾကာင့္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားရွာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးအား အရင္ၾကည့္၏။ ၿပီးမွ ျပတ္သားသည့္ ေလသံႏွင့္ ..

"အပိုေတြ ဆိုမေနေတာ့ဘူး ..  အရင္ဆံုး ခ်ဳပ္ရာစေတြကို ဖယ္ရွားေပးမယ္ .. ၿပီးရင္ မင္းဘ၀တစ္သက္တာလံုးမွာ ေမ့ေဖ်ာက္၍ မရႏိုင္မယ့္ အရသာတစ္ခုကို ဦးႀကီး လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္မယ္ .. "
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ဦးေပါဠဳ၏ လက္သည္ ယက္ကန္းတိုင္မွ လြန္းသဖြယ္ လွ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ရွား၏။ နာက်င္ျခင္းဟူ၍ တစိုးတစိမွ် မခံစားလိုက္ရပဲ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပန္းပြင့္ေလးအတြင္းမွ ယားယံေနသည့္အရာမ်ားသည္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးအတြင္းတြင္ ဖယ္ခြာ၍သြားသည္။ ပံုမွန္သာဆိုလွ်င္ ဤအေျခအေနသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအဖို႔ စိတ္သက္သာရာရမည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးေပါဠဳ ေၾကြးေၾကာ္ထားသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ရင္ဖုိသလို၊ တုန္လႈပ္သလို ျဖစ္ကာ မ်က္၀န္းညိဳေလးမ်ား မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနရွာသည္။ ဦးေပါဠဳ၏ လႈပ္ရွားမႈအား မမွိတ္မသုန္ႏွင့္ လိုက္လံၾကည့္ရွဴေနရာ လက္အစံုက သူမ၀တ္ရံုလႊာ၏ အေပၚပို္င္း သီေႏွာင္ထားရာ အစေလးမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

"မ .. မလုပ္ပါနဲ႔ ... က်မကို မျပဳမူပါနဲ .. အို .. "
စိုးရြံ ႔ထိတ္လန္႔စြာႏွင့္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးသံျပဳသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို လ်စ္လ်ဴ ရႈ၍ ဦးေပါဠဳသည္ လုပ္စရာရွိိသည္ကိုသာ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သည္။ ျမန္ဆန္လွသည့္ လႈပ္ရွားမႈတြင္ ၀တ္ရံုေတာ္လႊာေရာ၊ ေအာက္ခံရင္စည္းပါ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္မွဖယ္ခြာသြားသည္။ ႏွစ္ဆူလ၀န္းႏွယ္ တင့္တယ္ေသာ ျဖဴေဖြးမို႔ေမာက္သည္ စေနႏွစ္ခိုင္အား တပ္မက္ေမာဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔မိသည္။ ဦးေပါဠဳ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ပို၍ အေရာင္လက္လာၿပီးေနာက္ သူ၏ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ ပို၍နီးကပ္ေအာင္ ေရွ႔တိုးသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ၏ ပါးစပ္ကို ဟလိုက္ရာ လွ်ာအရွည္ႀကီးတစ္ခုက ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ႏွယ္ ဆန္႔ထြက္လာသည္။

လူသားတစ္ဦး၏ လွ်ာႏွင့္မတူပဲ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္၏ လွ်ာအလား ထင္ျမင္ရမည့္ ထိုလွ်ာနီနီႀကီးသည္ ရွည္လ်ားယံုမက ထိပ္ဖ်ားကလဲ စုကာခြ်န္ေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ပထမအႀကိမ္တုန္းက ဒါကို သတိမထားမိခဲ့။ နီးကပ္စြာ မျမင္ရသျဖင့္ ရိုးရိုးသာမန္ဟုပင္ ထင္ထားခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ..

"အေမ့ ... အီး ... "
ပန္းႏုေရာင္ေဖြးေနေသာ ႏို႔သီးေလးမ်ားကို ရစ္ပတ္ကာ ထိုးဆြဲလိုက္သည္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ပင္ ညည္းညဴမိသည္။ ဦးေရႊေကာင္းႏွင့္ စမ္းသပ္စဥ္တြင္ ဤကဲ့သို႔ သူမ၏ ေရႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကို နမ္းရႈတ္ျခင္း၊ ႏို႔သီးေလးမ်ားကို စုပ္ယူျခင္း မခံစားခဲ့ရဖူးေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဦးေပါဠဳ၏ ျပဳမူခ်က္သည္ သူမအတြက္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြ႔ကို ျဖစ္ေစသည္မွာ အမွန္ပင္။ ထို႔အျပင္ သူမ ရင္သားမ်ားကို လာေရာက္ပြတ္သပ္ေနသည့္ လွ်ာႀကီးကလဲ သာမန္ႏွင့္မတူပဲ ထူးျခားေနရာ ေနၾကာေဒ၀ီအဖို႔ စိတ္အစဥ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ မစြမ္းႏိုင္ေပ။

အေပၚပိုင္းတြင္ စိတ္ရွိတိုင္း ေသာင္းက်န္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ဦးေပါဠဳ၏ လွ်ာႀကီး ေအာက္ဘက္သို႔ ေရြ႔လ်ားသြားၿပီး ရတနာဂူေလး၏ အနားသားပါးပါးေလးမ်ားကို ထိလ်က္လိုက္သည္တြင္မူ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရင္ထဲ ငလ်င္ေတာ္လဲ လႈပ္ခါသလိုကို ခံစားရသည္။ အေၾကာမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ခံထားရျခင္းေၾကာင့္ သူမ၏ ေျခလက္မ်ားကိုလဲ မလႈပ္ရွားႏိုင္ရာ ထိုအခ်က္က သူမ၏ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ပို၍တိုးပြားေစသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို တရံမျပတ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေပါဠဳသည္ သူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈ ထိေရာက္သည္ကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ ေရွ႔ဆက္၍တိုးေတာ့သည္။

ပန္းပြင့္ဖတ္ေလးႏွစ္ခုအား တြန္းဖယ္၀င္ေရာက္လာၿပီး သကာလ ရတနာဂူ၀တေလွ်ာက္တြင္ ဦးေပါဠဳ၏ လွ်ာကေနရာယူသည္။ ႏုနယ္လွသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အတြင္းသားမ်ားသည္ တြန္းထိုးကာ ၀င္ေရာက္လာသည့္ က်ဴးေက်ာ္သူလွ်ာကို ၀န္းရံ၍ ရစ္ပတ္ၾကသည္။ ထိုေရာအခါ ၾကာဆူးသဖြယ္ ျဖစ္တည္ေနေသာ လွ်ာေပၚရွိ အဖုအထစ္မ်ားေၾကာင့္ ႏုနယ္သစ္လြင္ေသာ အတြင္းသားမ်ားသည္ ငိုယို၍ အရႈံးေပးၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ အႏုိင္က်င့္လာသူအား ေပြ႔ဖက္ထားျခင္းကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ဖို႔ရာ မစြမ္းႏိုင္ရွာေပ။ ေလွ်ာတုိက္၀င္ထြက္ေနေသာ လွ်ာႀကီးက ေပးသည့္အရသာတြင္ တတုန္တုန္ တရီရီႏွင့္သာ လႈပ္ခါရင္း ပုလဲရည္မ်ားကိုသာ ဖန္တီးထုတ္လုပ္ေနရသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ …

အထက္ဘ၀ဂ္သို႔ တိုင္ေအာင္ ေရာက္ရွိသြားသကဲ့သို႔ ရင္ထဲ လိႈက္ေမာစြာ ခံစားရၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမေရာက္ရွိေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေခတၱခဏမွ် ကင္းကြာသြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။ သတိျပန္လည္ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ ပထမဦးဆံုး သူမ သတိထားမိသည္က ေျခလက္မ်ားကို ျပန္လည္၍ လႈပ္ရွားႏိုင္သည္ကို၊ ေက်နပ္၀မ္းသာစြာႏွင့္ ဦးေပါဠဳရွိရာသို႔ လွမ္းအၾကည့္တြင္ သူမ၏ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္ကို ဓါးအိမ္ထဲမွ ထုတ္ကာ ကိုင္တြယ္ထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္ကာ တုန္လႈပ္သြားၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မုဆိုးႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႔သည့္ သမင္မငယ္လို ၀ိုင္းစက္သြားရွာ၏။

“ရွင္ .. ရွင္ !! “
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ထိပ္ထား … ထိပ္ထားရဲ ႔အရသာပန္းဖူးေလးကို နမ္းရိႈက္ၿပီး၊ ၀တ္ရည္ခ်ဳိမ်ားကို သံုးေဆာင္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးႀကီးဘ၀မွာ အရာရာ ျပည့္စံုခဲ့ပါၿပီ .. “

တည္ၿငိမ္ေသာ ေလသံႏွင့္ ရွင္းျပေနယံုမက သူမအား ထိပ္ထားဟူေသာ အေခၚေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ ႔မႈ ေလ်ာ့ပါးကာ စိတ္ထဲ အံ့အားသင့္မိသည္။ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနရွာသည္ ၀တ္ရုံလႊာကို ျပန္လည္၍ စုစည္းကာ စည္းေႏွာင္လိုက္ေသာအခါ ဦးေပါဠဳထံမွာ ေနာက္ထပ္ စကားသံကို ဆက္ၾကားရျပန္သည္။

“မွန္ရာကို ထြက္ဆိုရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ထိပ္ထားဘယ္သူဆိုတာ ဦးႀကီး သိရွိပါတယ္ .. “ (ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားျပန္သည္)
“မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ ထိပ္ထား .. ထိပ္ထားရဲ ႔ လွ်ဳိ ႔၀ွက္ခ်က္ကို မေပါက္ၾကားေစရပါဘူး … သို႔ေပမယ့္ ဦးႀကီး မိမိကိုယ္ကိုေတာ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ျခင္း မရွိဘူး .. ဒါ့အျပင္ ထိပ္ထားရဲ ႔အလွအပေတြကို အတြင္းသိသိ ျမင္ခဲ့ဖူးၿပီးတဲ့ေနာက္ ထိပ္ထားနဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ ဘ၀မွာလဲ ဦးႀကီး ဘယ္လိုမွ ဆက္မေနႏိုင္ဘူး …. ဒီအတြက္ .. “
“မလုပ္နဲ႔ !!  “

အလန္႔တၾကား ေအာ္ျပဳလိုက္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသံသည္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ တဲအိမ္ေလးကို ဖံုးလႊမ္း၍ သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ တားျမစ္ခ်က္က အရာမထင္ေတာ့ပါ။ ဦးေပါဠဳသည္ လက္ထဲကို္င္ထားေသာ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္ကို ဆန္႔တန္းကာေျမွာက္၍ သူ႔ရင္တည့္တည့္သို႔ ထိုးခ်လိုက္သည္။ အသြားထက္သည့္ ဓါးေျမွာင္သည္ ဇိြခနဲ ရင္၀တြင္ စိုက္ကာသြားသည္။

“အား … ကြ်တ္ … ကြ်တ္ .. “
ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေခြယိုင္ကာ က်သြားသည့္ ဦးေပါဠဳ၏ အျဖစ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စမ္းသပ္စင္ေပၚမွ အေျပးအလႊား ဆင္းသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လဲ ဦးေပါဠဳအား ေဖးမေပြ႔ဖက္ကာ ထူသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီထံမွ သင္းပ်ံ ႔ေသာ ကိုယ္နံ႔ႏွင့္အတူ အိစက္ေႏြးေထြးလွသည့္ ေပြ႔ဖက္ထားမႈတြင္ ဦးေပါဠဳသည္ မ်က္လံုးမ်ားအား ႀကိဳးစားအားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ မ်က္ရည္စေတြလဲ့ေနေသာ့ မ်က္၀န္းညိဳညိဳေလးတစ္ခုက သူ႔အား သနားၾကင္နာစြာ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ထိပ္ .. ထား .. “
“မေျပာပါနဲ႔ .. ဦးႀကီး .. စကား မေျပာပါနဲ႔ …”
“ဦး .. ႀကီး ကို မ တား ပါနဲ႔ ထိပ္ထား .. ဦးႀကီး မေနရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိ .. သိပါတယ္ .. တစ္ခုပဲ ေတာင္း ဆို ပါ ရ ေစ .. ဦးႀကီး .. မရွိတဲ့ေနာက္ .. ဒီေနရာေလးလဲ မရွိ ေစခ်င္ … တဲ .. တဲ ကို  မီးတိုက္၍သာ  …  .. အ ဟြတ္ .. “
“ဦး .. ဦးႀကီး !!  “

အားတင္းကာ အလုအယက္ ေျပာေနရရွာသည့္ ဦးေပါဠဳ၏ စကားသည္ အဆံုးထိ မေရာက္လိုက္ပါ။ ေနာက္ဆံုးစကားကို ဆိုလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးတစ္ပြက္ အံထြက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းဆတ္က်သည္။ ၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ၿငိမ္ကာက်သြားသည့္တိုင္ ဦးေပါဠဳသည္ အၾကည့္မ်ားကိုေတာ့ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာဆီမွ ဖယ္ခြာသြားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

အသက္၀ိညာဥ္ကင္းမဲ့ေသာ ဦးေပါဠဳကိုယ္အား ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ပိုက္ေထြးကာထားရင္း ဆို႔နင့္ေၾကကြဲစြာႏွင့္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ တားဆီးမရႏိုင္သည့္ ၀မ္းနည္းမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ျဖစ္တည္လာေသာ မ်က္ရည္ တစ္စသည္ ပါးျပင္ႏုႏုအား ျဖတ္သန္းၿပီး၊ ေပါက္ခနဲ အသံျမည္ေအာင္ ဦးေပါဠဳ၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်သြားမွ ေနၾကာေဒ၀ီ အသိျပန္၀င္လာသည္။ ဦးေပါဠဳ မေသဆံုးခင္ အခ်ိန္ထိ သူ၏ လက္ႏွင့္ ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္၏ အရိုးကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ဆတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္သည္။ နီရဲေနေသာ ေသြးရည္မ်ားႏွင့္ စြန္းထင္းေနေသာ ဓါးေျမွာင္က သူမလက္ထဲပါလာသည္။ ဓါးသြားတေလွ်ာက္ ေပက်ံေနေသာ ေသြးစီးေၾကာင္းကို ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စူးနက္စြာ တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ျခင္း မျပဳလုပ္ေတာ့ပဲ ဓါးအိမ္အတြင္းသို႔ သြတ္သြင္းသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ တုန္ရီေနေသာ ေျခအစံုတုိ႔ႏွင့္ တဲအိမ္ေလး၏ တံခါးေပါက္၀သို႔ လွမ္းကာ ထြက္လာခဲ့သည္။

မ်ားမၾကာမွီ အခ်ိန္အတြင္း၌ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ၀ါးမ်ဳိစျပဳေနေသာ တဲအိမ္အိုေလးတစ္ခု၏ ေနာက္ခံျမင္ကြင္းထဲမွ ျမင္းရထား တစ္စင္းသည္ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ ရွိရာဘက္သို႔ ဦးတည္၍ ေမာင္းႏွင္လာသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္းရထား၏ အေနာက္ဘက္ရွိ အျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္ရွဴႏိုင္ေသာ ျပတင္းကို ဖြင့္၍ ေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ထိုျမင္ကြင္းအား လွမ္းကာၾကည့္သည္။ သူမ လက္ထဲတြင္မူ ေက်ာက္စီဓါးေျမွာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။

*********************************

အခန္း (၃)

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မြန္းမတည့္မွီ အခ်ိန္၌ သီရီၾသဘာၿမိဳ ႔အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ရာ ေလးခုေသာ တံခါး၀မ်ားအနက္မွ ေျမာက္တံခါးျပင္အနားသို႔ လွပဆန္းၾကယ္စြာ တန္ဆာဆင္ထားေသာ ျမင္းရထားတစ္စီး ခ်ဥ္းႏွင္းကပ္လာ၏။ တံခါး၀တြင္ တာ၀န္က်သူ ရဲမက္ႏွစ္ဦးသည္ ျမင္းရထား၏ ပံုပန္းသြင္ျပင္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အသင့္ေဆာင္ထားသည့္ ခရာမ်ားကို ခါးမွျဖဳတ္၍ မႈတ္လိုက္သည္။ က်ယ္ေလာင္ စူးရွသည့္ ခရာသံ၏ အဆံုးတြင္ ၿမိဳ႔ေစာင့္တပ္မႈးသည္ တံတိုင္းမုဒ္ဦး၏ ျပအိုးေပၚမွာ အေျပးအလႊား ဆင္းသက္လာသည္။ ၿမိဳ ႔တံခါး၀သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီ ျဖစ္သည့္ ျမင္းရထား၏ ေရွ ႔တြင္ ခ်က္ခ်င္း ဒူးေထာက္ကာ အရိုအေသေပးလိုက္သည္။

“ေျမာက္တံခါး၀ေစာင့္ တပ္မႈးဗလ အရိုအေသေပးေၾကာင္းပါ သခင္မေလး ဘုရား .. “
တပ္မႈးဗလ၏ အသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္းရထား၏ ေလသာျပတင္းကို ကာရံထားေသာ ပလႊာစကို ဖယ္ရွား၍ လွစ္ဟၾကည့္လိုက္သည္။ ျမင္းရထား၏ ေရွ ႔တြင္ တပ္မႈးငယ္၏ အေဆာင္အေယာင္ႏွင့္ ခစားေနေသာ ဗလဆိုသူကို ေတြ႔၏။ ထိုမွတဖန္ သူမ၏ အၾကည့္သည္ တပ္မႈးငယ္၏ ေနာက္ဘက္ရွိ ၿမိဳ ႔အတြင္းဘက္သို႔ ၀င္ေရာက္ရာ လမ္းမတေလွ်ာက္ သြားလာေနၾကေသာ လူစုလူေ၀းႀကီးအား ေတြ႔ျမင္လုိက္၏။

သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ် သိရွိေနသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ လူအမ်ားအျပား လမ္းမႀကီးထက္တြင္ ရွိေနျခင္းကို အံ့ၾသသြားသည္။ ပံုမွန္ မဟုတ္ေသာ ကိစၥမို႔ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာရာ တပ္မႈးငယ္အား ဆင့္ေခၚရန္ ေမးျမန္းမိသည္။

“တပ္မႈး ဗလ .. အဘယ္သို႔ေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာေၾကာင့္ လူသူအမ်ားအျပား စုေ၀းေနၾကတာလဲ ..”
ၾကည္လင္ေအးျမသည့္ စမ္းရည္စီးသံအလား သာယာေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ စကားသံတြင္ တပ္မႈးဗလသည္ ေယာင္ယမ္း၍ ဦးေခါင္းကို ေမာ္၍ ၾကည့္မိမလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ကိုထိန္းကာ စုစည္းလိုက္ရၿပီး ေျမျပင္အား ျပန္လည္စိုက္ၾကည့္ရင္း သံေတာ္ဦး တင္ရသည္။

“မွန္လွပါ ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မလးဘုရား .. ၿမိဳ ႔အလယ္ရွိ ရင္ျပင္တြင္ ျပစ္ဒဏ္သင့္သူမ်ားအား ကြပ္မ်က္ျခင္းအမႈ ရွိေသာေၾကာင့္ပါ ဘုရား .. “
“ကြပ္မ်က္ျခင္း အမႈ .. ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ လူအမ်ားျမင္ရာ ေနရာတြင္ ျပဳလုပ္ရသလဲ … တင္ေလွ်ာက္စမ္းပါဦး တပ္မႈးငယ္ .. “

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေမးစကားက တပ္မႈးငယ္ဗလအား ေျဖရခက္ေစသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဤကြပ္မ်က္မႈသည္ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔သို႔ ဆက္သမည့္ ရိကၡာတန္းအား လုယက္မႈတြင္ ပါ၀င္သူမ်ားအား စီရင္ခ်က္ခ်ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပညတ္ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒအတိုင္း ၿမိဳ ႔ေတာ္ထိန္းျဖစ္သူ အမတ္မင္း ဦးသိမ္ပ်ံမွ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသာ။ အခုေတာ့ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ အႀကီးအကဲ ၿမိဳ႕စားမင္း သီဟစည္သူ၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သမီးကလ်ာျဖစ္သူ ေနၾကာေဒ၀ီဆီမွ အေမးစကားက ရွိေနေခ်ၿပီ။

“ဟဲ့ .. တပ္မႈးဗလ .. ေဘာက္မဲ့ေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရသလဲ .. အျမန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း .. “
သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္သြားသည့္ ေဒါသသံစြက္ေနေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ၿပီး ကိုယ္ကိုယ့္ကိုေတာင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ျပန္အ့ံအားသင့္မိသည္။ သမားေတာ္ ဦးေပါဠဳ သူမေၾကာင့္ အသက္စြန္႔လႊတ္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏုနုယ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ေနာက္ထပ္တဖန္ “ေသဆံုးျခင္း၊ သုတ္သင္ျခင္း” ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ တင္းမာျပတ္သားလွေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေမးတြင္တူ တပ္မႈးငယ္သည္ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းငွာ မတတ္တာေတာ့။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမွာက္တင္၍ အုပ္မိုးကာ အလွ်င္အျမန္ ေျဖၾကားရရွာသည္။

အေၾကာင္းစံုကို ၾကားသိရၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ၿမိဳ ႔လည္ရင္ျပင္တြင္ ကြပ္မ်က္မည့္စီရင္မႈကို မည္သို႔မွ လက္သင့္မခံႏိုင္ေပ။ တပ္မႈးဗလအား ျမင္းရထားေရွ ႔မွ ဦးေဆာင္ကာ ျပစ္ဒဏ္စီရင္မႈ က်င္းပမည့္ ရင္ျပင္သို႔ ေမာင္းႏွင္ေစသည္။ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ ၿမိဳ ႔လည္လမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ ျမင္းခြာသံႏွင့္၊ ရထားဘီးသံမ်ား ဆူညံသြားသည္။

“ၿမိဳ ႔စားမင္း သီဟစည္သူ၏ သမီးေတာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလး ၾကြခ်ီလာၿပီ … အားလံုး ခစားၾက … “
ေအာင္ျမင္ထည္၀ါလွသည့္ တပ္မႈးငယ္၏ အသံတြင္ ယာယီဖန္တီးထားသည့္ ၿမိဳ ႔လည္ရင္ျပင္၏ လူသတ္ကြင္းထဲမွေန၍ တာ၀န္ခံအမတ္ ဦးသိန္ပ်ံ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ျမင္းရထား ဆိုက္ေရာက္ရာသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာသည္။ ကမန္းကတန္း ဒူးေထာက္၍ အရိုအေသ ေပးလိုက္ၿပီး ဦးေခါင္းကို ျပန္ေမာ့မည္ အျပဳ သူ၏ ေရွ႔ေမွာက္သို႔ လွပသည့္ ေျခေထာက္တစ္စံု ေရာက္ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“တာ၀န္ခံအမတ္မင္း ဦးသိမ္ပ်ံ ထင္ပါ့ ..  အရိုအေသ ထပ္ေပးမေနပါႏွင့္ေတာ့ …ဤမွ်ေသာ ႀကီးမားတဲ့ ျပစ္ဒဏ္၏ ေနာက္ကြယ္ရွိ အေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္ သိခ်င္တဲ့အတြက္ လာေရာက္ရျခင္းပါ … “
အမတ္မင္း ဦးသိမ္ပ်ံသည္ ၿမိဳ႔စားမင္း၏ သမီးေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကြခ်ီလာသည္မို႔ ေလးေလးစားစားႏွင့္ပင္ တင္ေလွ်ာက္ရသည္။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည့္ ခိုးသားအမ်ားစုမွာ အမွန္စင္စစ္ သူပုန္သူကန္ရယ္ ဟူ၍ မဟုတ္ၾကေပ။ လက္လုပ္လက္စား လယ္သမား အမ်ားစုသာ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔၏ ေနရပ္ေဒသမ်ားအား အေရွ ႔ဘက္ပိုင္းမွ က်ဴးေက်ာ္သူ လူရိုင္းမ်ား ၀င္ေရာက္ဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္အတြက္ စားစရာမဲ့ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ လြတ္ရာကြ်တ္ရာသို႔ တိမ္းေရွာင္လာၾကရင္း သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ နယ္နိမိတ္အတြင္း အေရာက္တြင္ ဆာလာင္ငတ္ျပတ္မႈကို မခံရိပ္ႏိုင္သျဖင့္၊ ၿမိဳ႔စားမင္းအား ဆက္သမည့္ ရိကၡာေတာ္မ်ားကို ၀င္ေရာက္စီးနင္း လုယက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။

အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ေနာက္ခံကို သိရွိၿပီးသည့္ေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဤအမႈအား လ်စ္လ်ဴ ရွဴျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေပ။ ခိုကိုးရာမဲ့ ငတ္ျပတ္ေနေသာ လူသားမ်ား၏ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ ျပဳက်င့္မိေသာ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ေသဒဏ္က်ခံရသည္အထိ မျဖစ္ေကာင္း။ ထို႔အျပင္ သူ၏ လက္ေပၚတြင္ ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ သမားေတာ္ဦးေပါဠဳ၏ အရိပ္ကလဲ ႀကီးစိုးေနရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေနာက္ထပ္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသြးေျမက်ရမည့္ အျဖစ္ကို မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေတာ့ပါ။

“အမတ္မင္း ဦးသိမ္ပ်ံ .. အစာေရစာ မရွိလို႔ အငတ္ေဘးက်ေရာက္ေနသူမ်ားအဖို႔ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ ျပဳက်င့္မိျခင္းကို ဤမွ်ေလာက္ေသာ ျပစ္ဒဏ္မခ်မွတ္ပါႏွင့္ .. သတ္မွတ္ထားေသာ ဥပေဒရွိသည္က မွန္ေသာ္ျငားလဲ အေၾကာင္းရင္းခံေတာ့ ဆန္းစစ္ပါဦး … တတ္ႏို္င္မယ္ဆိုရင္ ဖခမည္းေတာ္ထံ အသနားခံၿပီး ဒီလူမ်ား အားလံုးကို လႊတ္ေပးေစခ်င္တယ္ .. ဒါ့မဟုတ္ ၿမိဳ ႔စားမင္း၏ သမီးေတာ္တစ္ပါး အေနႏွင့္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးသနားႏို္င္သည္ ဆိုက ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ျပဳပါေလာ့ .. “

ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးသည့္ အလား ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ႏြဲ႔ေႏွာင္းစြာ ေျပာဆိုေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို အမတ္မင္း ဦးသိမ္ပ်ံ မလိုက္နာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အား သူမ နာမည္ကိုတပ္၍ ေၾကညာလိုက္ရာ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသူမ်ား ထံမွ မက၊ လာေရာက္ စူးစမ္းၾကသည့္ ၿမိဳ ႔ ခံ လူအုပ္ဆီကပါ တခဲနက္ ၀မ္းသာက်ဴးရင့္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ နာမည္အား မိုးလံုးဟိန္းေအာင္ ဟစ္ေၾကြးေနသာ လူအုပ္အား တစ္ခ်က္ေ၀့ကာ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ျမင္းရထားေပၚသို႔ ျပန္လည္တက္ရွိသည္။ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ လူအုပ္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ႏႈတ္ဆက္သည့္အေနႏွင့္ ဒူးေထာက္၍ ဦးညႊတ္ကာ အရိုအေသေပးၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ထုိလူစုလူေ၀း၏ အစြန္အဖ်ားတြင္မူ လူတစ္ေယာက္သည္ တေရြ႔ေရြ႔ ထြက္ခြာသြားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ျမင္းရထားအိမ္အား မမွိတ္မသုန္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ကာ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။