ေနၾကာေဒ၀ီ(၂)

အခန္း(၈)

"အာ ... က်ဳပ္ရဲ ႔သခင္မေလး ျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲ .. "
ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ စီးနင္းလာသည့္ ျမင္းျဖဴႀကီး တိမ္ပ်ံ၏ ဇက္ကို အသံလာရာဆီသို႔ လွည့္လိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေန၍ သူမဆီသို႔ ဦးတည္လာေနသည့္ ကုန္သည္အ၀တ္အစားႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ေလရာ ထုိလူသည္ သူမ၏ အိပ္မက္မ်ားစြာကို ႀကီးစိုးထားခဲ့ဖူးသူ အေမာင္ျဖစ္သည္ကို ရင္ခုန္သံမ်ား၏ ႏိႈးေဆာ္မႈႏွင့္ အလိုအေလ်ာက္ကို သိရွိသည္။ ထုိေရာအခါ မည္သူမွ ေစခိုင္းျခင္း မျပဳရပါလွ်က္ လက္၀ဲဘက္ရင္အံုႏွင့္ နီးကပ္စြာ ထားရွိေသာ ေရႊၾကဳတ္ေလးကို ေယာင္ယမ္း၍ စမ္းမိသြားသည္။ သူမဘ၀တြင္ အျမတ္ႏိုးဆံုး ပစၥည္းအျဖစ္ ခ်စ္သူအေမာင္ ထားရွိခဲ့ေသာ ကဗ်ာေလးသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ အၿမဲရွိေနသည္ကို သူမသာလွ်င္ အသိဆံုးမဟုတ္လား။ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ အခ်ိန္တြင္ တိတ္တခိုး ခ်စ္ရသူ အေမာင္ကို ျပန္လည္ေတြ႔ရသည့္အတြက္ ရင္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားမႈကို မ်က္ႏွာတြင္မေပၚေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း အနားကပ္လာသည့္ သူ႔ကို ခပ္တင္းတင္းပင္ တံု ့ျပန္လုိက္သည္။

"အခုအခ်ိန္က စၿပီး  .. ရွင္ က်မကို ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီးလို႔ ေခၚသင့္ၿပီ"
တိမ္ပ်ံနားသို႔ တိုးကပ္ေရာက္လာေသာ လူညိဳထြားသည္ သူ၏ ပင္ကိုယ္ထံုးစံအတုိင္း မခိုးမခန္႔ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုကိုင္း၊ ဦးေခါင္းကို မဆိုစေလာက္ ညႊတ္ကာ အရိုအေသးေပးဟန္ျပဳ၏။ ဦးေခါင္းကို ညႊတ္လိုက္သည့္တိုင္ အားရ၀မ္းသာမႈ အရိပ္အေယာင္မ်ား သန္းေနေသာ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာဆီမွ မခြာပဲ ရွိေနသည္။

"အမိန္႔ေတာ္ အတိုင္းပါ .. ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီး ဖုရား .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး မွန္ရာကို ေလွ်ာက္တင္ရမယ္ျဖင့္ မင္း .. ဒီေန႔ သိပ္လွေနတယ္ .. ေနၾကာ "
တည္တည္တန္႔တန္႔ေျပာေနရာမွ အရႊန္းေဖာက္၍ အဆံုးသတ္လိုက္ေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သတိထားေနသည့္ၾကားမွ ခစ္ခနဲ ရယ္မိသည္။ လူညိဳထြား၏ မ်က္ႏွာသည္လဲ သူမနည္းတူ ၿပံဳးစစ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ျမင္းေပၚရွိ သူမထံသို႔ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ကမ္းေပးသည္။

တိမ္ပ်ံေပၚမွ သူမ ဆင္းသင့္သလား၊ မဆင္းသင့္သလား ဆိုသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ ေသခ်ာ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ႏွလံုးသား၏ ေစ့ေဆာ္မႈျဖင့္ ေျခအစံုသည္ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ကုန္းႏွီးေပၚမွ ေက်ာ္လႊားကာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ အသိျပန္၀င္လာခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ေက်ာျပင္သည္ လူညိဳထြား၏ ရင္ခြင္က်ယ္ထဲ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ျမင္းေပၚမွအဆင္းတြင္ သူမခါးကို လာေရာက္ထိန္းကိုင္ထားေသာ ေတာင့္တင္းသန္မာသည့္ လက္မ်ားက ေနရာေရႊ ႔လ်ားၿပီး သူမကိုယ္ေလးအား ေနာက္ဘက္မွေန၍ တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ထားလိုက္ခ်ိန္တြင္မူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ အလိုလို မွိတ္ကာက်သြားသည္။ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ကို လာေရာက္ထိေတြ႔သည့္ သူ႔ႏွာ၀မွ ေလေႏြးေႏြး၏  က်ီစယ္မႈတြင္ ထိုနားတစ္၀ိုက္ရွိ ေမႊးညင္းႏုေလးမ်ားပင္ ေထာင္လာသလို ခံစားရသည္။ ဤဘ၀တြင္ ျပန္မရရွိေတာ့ဘူးဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ ခ်စ္သူအေမာင္၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တကိုယ္လံုးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ကာ တုန္ခါ၍ပင္ေနသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ႏူးညံ့လာသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္စုံ၏ အေတြ႔က လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေပၚ ေရာက္ရွိလာရာ ေနၾကာေဒ၀ီ ႏႈတ္မွ မသဲမကြဲ ညည္းညဴမိသည္။

"အေမာင့္ကို လြမ္းလား .. ေနၾကာ "
"လြမ္းတယ္ အေမာင္ .. "
သူမနားနားသို႔ကပ္ကာ ညိဳ႕ငင္မႈအျပည့္ႏွင့္ ေမးရွာေသာ သူ႔စကားကို မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖၿပီးမွ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ ဤကဲ့သို႔ ျပဳမူေနထိုင္ဖို႔ မျဖစ္ဆိုတာကို သတိျပန္ရသည္။ လူညိဳထြား၏ သိုင္းဖက္ထားမႈမွ လြတ္ေအာင္ရုန္းထြက္၍ ေရွ ႔ ေျခႏွစ္လွမ္းစာမွ် ေလွ်ာက္သြားၿပီးေနာက္ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္သည္။

"က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ ... ရွင္နဲ႔ က်မ ဘယ္လိုမွ ေရွ ႔ဆက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. က်မမွာ လက္ဆက္ထားတဲ့သူ ရွိေနၿပီ .. "
"အေမာင္သိပါတယ္ .. ေနၾကာရယ္ .. ကိုးႏွစ္အရြယ္ရွိတဲ့ ဘုရင့္သားမွတ္လား .. ဟက္ .. ဟက္ .."
ညိဳးငယ္စြာ ေျဖၾကားလိုက္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို လူညိဳထြားသည္ မခိုးမခန္႔ျပဳယံုသာမက သူမႏွင့္ ျပန္လည္၍ နီးကပ္ေအာင္ ေရွ႔သို႔ တိုးလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လူညိဳထြား၏ ေျခလွမ္းတုိင္းတြင္ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ခြာရာ သူမတို႔ႏွစ္ဦးၾကား အကာအေ၀းက ေျခႏွစ္လွမ္းစာ ရွိၿမဲအတိုင္း ရွိေနသည္။ ေနာက္ထပ္ ေျခဆယ္လွမ္းမွ် ဆုတ္ခြာၿပီးခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ေက်ာသည္ ႀကီးမားေသာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္၏ ပင္စည္ႏွင့္ သြားေရာက္ထိကပ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ဆုတ္၍ မရေတာ့ .. ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေရႊရင္အစံုသည္ ထိန္းမရႏိုင္ေအာင္ တုန္ခါေနၿပီး၊ အသက္ရွဴမႈသည္ ပို၍ ျမန္ဆန္လာသည္။ ေခါင္းကမူ ခ်ာခ်ာလည္စ ျပဳေနသည္။

"သြား !! ... မလာနဲ႔ .. က်မ ရွင့္ကို ရန္ျပဳမိမယ္ .. "
"ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔ ေနၾကာ .. မင္းနဲ႔ အေမာင္ ဒီေန႔ ခ်စ္ကိုခ်စ္ရမယ္ .. "
ျပတ္သားလွေသာ ေလသံႏွင့္အတူ လူညိဳထြား၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမ်ားက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအေပၚ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုသည္တြင္မူ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမကိုယ္သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္မႈ လံုး၀ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူအေမာင္၏ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲသို႔ အလိုလိုတိုး၀င္ကာ သြားမိသည့္အျပင္ သူ၏ေက်ာျပင္ကို သြယ္ေပ်ာင္းေသာ လက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပန္၍ သိုင္းဖက္မိသည္။ ေပါင္တန္တစ္ဖက္ကို အလိုလိုေျမွာက္ၾကြ၍ လူညိဳထြား၏ ေျခတန္တစ္ဖက္ေပၚတြင္ ခ်ိတ္မိျပန္ရာ မာေၾကာစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္အေခ်ာင္းႀကီးသည္ သူမ၏ မိန္းမကိုယ္ေလးႏွင့္ သြား၍ေထာက္သည္။ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ကင္းကြာခဲ့ရေသာ အခ်စ္ခံရျခင္း အရသာကို သူမ၏ ပန္းပြင့္ေလးက လြမ္းဆြတ္ေနရာ လူညိဳထြား၏ လက္မ်ားက သူမကိုယ္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားသြားေနမႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ တကိုယ္လံုး အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ ျဖစ္ရွာသည္။ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားမည္ဆိုလွ်င္ .. သူမ .. သူမ

အသက္ကို ျပင္းစြာ ရွဴသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမအား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားသည့္ လူညိဳထြား၏ ရင္ခြင္အား အားႏွင့္တြန္းထုတ္ရျပန္သည္။ အလစ္အငိုက္မို႔ လူညိဳထြားသည္ မတားဆီးႏိုင္။ ကိုယ္ခ်င္း အနည္းငယ္ကြာသည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တျခားအရပ္သို႔ ထြက္ေျပးကာ သြားႏိုင္စြမ္းလဲ မရွိပါ။  မခိုင္ေတာ့သည္ ေျခမ်ားကို ဆက္လက္၍ သယ္ေဆာင္ထားျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ပဲ သစ္ပင္ႀကီး ေျခရင္းသို႔ ေလွ်ာဆင္းကာ ထိုင္က်သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအား ျပန္ကာအုပ္၍ ရိႈက္ကာရိႈက္ကာ ငိုေၾကြးမိေတာ့သည္။

"ေနၾကာ .. ေနၾကာ .. အေမာင္ မင္းကို အနာတရျပဳမိလို႔လား ... ေျပာ .. ေျပာပါဦး "
စိုးရိမ္စိတ္အျပည့္ႏွင့္ ေမးရွာေသာ လူညိဳထြား၏ စကားကို ေနၾကာေဒ၀ီ တု႔ံျပန္၍ မေျပာႏိုင္ပဲ ငိုၿမဲအတိုင္း ဆက္ကာငိုေန၏။ အေမးကို ျပန္ေျဖျခင္း မရွိသည့္ သူမအား လူညိဳထြားသည္ ေခ်ာ့ေမာ့မည္ဟန္ျဖင့္ သူမအနားတြင္ ကပ္၍ ထိုင္ခ်သည္။ တေက်ာ့ျပန္အျဖစ္ သူမပခံုးအား ကိုင္၍ ေပြ႔ဖက္ေထြးေပြ႔မည္ အျပဳတြင္ သူ၏လက္အစံုအား ေနၾကာေဒ၀ီ ပုတ္ထုတ္၍ ျမင္းျဖဴႀကီး တိမ္ပ်ံရွိရာသို႔ ထေျပးသည္။

"ေနၾကာ .. ေနၾကာ !!" 
ေနာက္မွ အေျပးအလႊားလိုက္လာသူ လူညိဳထြားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ တိမ္ပ်ံအနား မေရာက္မီ သူမအား မွီလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္တစ္ဖက္အား ဆြဲလိုက္သည္တြင္ သူမ၏ ကိုယ္ကေလးသည့္ တန္႔ခနဲ ရပ္သြား၏။

"ဒီမွာ .. က်မ သီရိၾသဘာကို ျပန္ေရာက္လာတာ အေၾကာင္းတစ္ခုရွိတယ္ .."
အားတင္းကာ ေျပာလိုက္ရသည့္ သူမ၏ စကားတြင္ ေမာဟိုက္သံမ်ား စြက္ေနရွာ၏။ ကိုယ္ခႏၶာပင္ပန္းမႈထက္ စိတ္ခႏၶာ၏ ပင္ပန္းမႈက သူမကိုယ္ကို အဆမတန္ ဖီစီးထားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီစကားကိုေတာ့ မေျပာမျဖစ္ ဆက္ေျပာရေပမည္။

"ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံသူ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ က်မရဲ ႔ရင္ေသြး ပ်က္စီးရၿပီး .. က်မကိုယ္တိုင္ ေသလုမတတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္ .. အဲဒါ ရွင္မသိေသးတဲ့ က်မ အေၾကာင္းပဲ .."
သူမလက္အား ကိုင္ဆြဲထားသည့္ လူညိဳထြား၏ လက္သည္ တုန္ရင္မႈႏွင့္ ဖယ္ခြာသြားသည္ကုိ ေနၾကာေဒ၀ီ ခံစားမိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာအား မယံုၾကည္ႏုိင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ကာ ကိုယ္ကိုလဲ ေနာက္ဖက္သို႔ ေျခႏွစ္လွမ္းမွ် ဆုတ္ခြာသြားသည္။

"မ .. မဟုတ္ေသးဘူး .. ေနၾကာ ... မင္းနဲ႔ လက္ဆက္သူက အိမ္ေရွ ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးဆို .. ဒါ .. ဒါက "
"ဟုတ္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ပုဂံျပည့္ရွင္မင္းက က်မကို သူ႔မိဖုရားအျဖစ္ ေတာ္ေကာက္ခဲ့တယ္ .. က်မကိုယ္တိုင္လဲ သူ႔မိဖုရားျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ကို ေက်နပ္ခဲ့တယ္ .."

ေနာက္ဆံုးစကားကို ဆိုၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တိမ္ပ်ံေပၚသို႔ လႊားခနဲခုန္တက္ကာ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ရွိရာသို႔ ဒုန္းစိုင္းႏွင္၍ စီးသြားခဲ့သည္။ ငူငူေငါင္ေငါင္ႀကီး ျဖစ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း က်န္ခဲ့ရွာေသာ လူညိဳထြားရွိရာသို႔ သူမ တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါ။ လွ်င္ျမန္လွေသာ အရွိန္ႏွင့္ ေျပးလႊားေနေသာ တိမ္ပ်ံေၾကာင့္ သူမ၏ ၀တ္ရံုအနားစမ်ားသည္ ေလထဲတြင္ လြင့္ပ်ံ၍ေနသည္။ ထုိ႔အတူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အစဥ္သည္လဲ သူမကိုယ္တြင္ ကပ္ညိျခင္းမရွိပဲ တျခားသို႔လြင့္ပ်ံလ်က္သာ ရွိေတာ့သည္။

=====================

ေအးခ်မ္းလွသည့္ ညျဖစ္သည့္တိုင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ပူေလာင္မႈ အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္တည္လ်က္ရွိသည္။ နက္ေမွာင္ေနေသာ ေကာင္းကင္ထက္တြင္မူ လမင္းသည္ ထိန္ထိန္သာလွ်က္ ရွိၿပီး မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္မူ ဟိုနားတစ္ခု ဒီနားတစ္ခုႏွင့္ ၿပိဳးျပက္စြာ ၀င္းလက္ေနၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းရွိ ေက်ာက္ျဖဴသား ထိုင္ခံုတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ကာ မဟူရာေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ ေငးေမာေနမိျပန္သည္။ တတ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ပ်ံ၀ဲတက္၍ ထိုၾကယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစားရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းပါလိမ့္မည္နည္း ... အခုေတာ့ .. အခုေတာ့ ..

ေနာက္ထပ္ဆယ့္ငါးရက္မွ်ၾကာလွ်င္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဘ၀သည္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျပန္၍ ေျပာင္းလဲေပေတာ့မည္။ ေသလုေျမာပါးမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရာမွ ေကာင္းမြန္စြာ နလန္ထူ၍ သူမ ျပန္လည္က်န္းမာလာခဲ့သည္ကို ပုဂံေရႊနန္းေတာ္မွ သိရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ တမၼာဒီပနန္းေတာ္အတြင္းသို သူမ ျပန္ရေပေတာ့မည္။ သူမ နားမလည္ေသာ နန္းတြင္းေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး စေသာ ထံုးဖြဲ႔မႈမ်ားေအာက္သို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ ျပန္ေရာက္ရွိေပဦးမည္။ သူမ .. ဒါေတြကို မလိုခ်င္ပါ ... မမက္ေမာပါ .. မတမ္းတပါေခ် ..

“ဟူး .. “
“ဘာေတြ သက္ျပင္းခ်ရျပန္တာလဲ ေနၾကာ .. “
ေနာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေပၚထြက္လာသည့္ ေယာက်္ားသံေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ ကို္ယ္ကေလးကို ကပ်ာကယာလွည့္၍ ၾကည့္မိသည္။ ေန႔ခင္းတုန္းက ျပန္လည္ဆံုစည္းခဲ့ရေသာ လူညိဳထြားသည္ အခုတဖန္ သူမ၏ စံအိမ္ေတာ္၀င္းထဲသို႔ ေရာက္ရွိေနျပန္သည္။ လူညိဳထြား၏ ေျခလွမ္း သူမဆီသို႔ တစ္လွမ္းျခင္းတိုးလာတိုင္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္ခုန္သံသည္ တစတစပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ သူ႔ကို ေတြ႔ရင္ေတြ႔တိုင္း သူမဘာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ ခံစားရသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ နားမလည္ပါ။ တျခားေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔သာ မရွိခဲ့လွ်င္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူႏွင့္အတူ တရံရပ္ျခားသို႔ ထြက္သြားမိမည္လား မသိ။

“ရွင္ .. အခုထက္ထိ လက္မေလွ်ာ့ေသးဘူးလား .. “
“မေလွ်ာ့ႏို္င္ဘူး ေနၾကာ .. အေမာင္ မင္းကို လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး .. “
လူညိဳထြား၏ ရင္ထဲတြင္ မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို ခံစားရိပ္မိသည့္အေလွ်ာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ထိုင္ရာမွ ထ၍ ေျပးမည္ျပဳသည္။ သူမသာ ဤေနရာတြင္ ဆက္လက္ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ သူမကိုယ္သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေျပးထြက္ခြင့္ မရလိုက္။ လူညိဳထြားသည္ သူမ၏ ေရွ႔တြင္ ကာဆီးထားသည္။

“ေနၾကာရယ္ .. အေမာင့္ကို ေရွာင္မေျပးပါနဲ႔ ..  အေမာင္ မင္းကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ .. အေမာင္တို႔ တစ္ညေလာက္ အတူရွိေနၾကရေအာင္ .. “
“မ .. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အေမာင္ .. “
“ေနၾကာရယ္ .. အေမာင့္ကို သနားပါဦး .. “
ေတာင္းပန္းတိုးလွ်ိဳးစြာ ေျပာသည့္ သူ၏ စကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မည္သို႔မည္ပံု စကားျပန္ရမည္ မသိ။ တကယ္ဆို သူမကိုယ္တိုင္လဲ သူ၏ ရင္ခြင္တြင္ ခဏတျဖဳတ္မွ် ျဖစ္ျဖစ္ ေမွးစက္နားခိုခ်င္သည္သာ။

“ေကာင္းၿပီ .. က်မ စိတ္ထားေျပာင္းခဲ့ေသာ္ ရွင့္ကို ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမလဲ ဆိုတာသာ ေျပာ “
“၀မ္းသာလိုက္တာ .. ေနၾကာရယ္ .. အေမာင့္ကို က်ားညိဳလို႔ အေမာင့္ အသိမိတ္ေဆြေတြက ေခၚၾကတယ္ .. အေမာင္ေနတာ ေျမာက္ျပင္တံခါး၀နားမွာ ရွိတဲ့ အညိဳေရာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးပဲ .. အဲဒီနား အနီးတစ္၀ုိက္မွာ က်ားညိဳအိမ္ ဘယ္အိမ္လဲလို႔ ဘယ္သူ႔ေမးေမး သိတယ္ ေနၾကာ .. “
“ဟုတ္ၿပီ .. နက္ျဖန္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္က်ရင္ ရွင့္အိမ္က ေစာင့္ေနပါ .. အခုေတာ့ ရွင္ ျပန္သင့္ၿပီ .. “

သူမ၏ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ေက်ာခို္င္းကာ လွည့္ျပန္သြားေသာ က်ားညိဳ၏ ကိုယ္ဟန္ကို ၾကည့္ရင္း ေနၾကာေဒ၀ီ ပုခံုးတြန္႔မိသည္။ က်ားညိဳဟူေသာ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ စိုေျပညိဳေမာင္း၍ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ကိုယ္ဟန္ပိုင္ရွင္ သူႏွင့္သာ ခ်စ္ပြဲ၀င္ရမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ .. ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ အေတြးကို ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။ ပန္းပြင့္ေလးထဲမွ စိုစြတ္ယားယံလာၿပီး အေနခက္လာသည္မို႔ အိပ္ေဆာင္အတြင္းသို႔သာ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္၀င္လာခဲ့ေလသည္။

******************************

ေနၾကာေဒ၀ီ ေပၚလာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းရင္း က်ားညိဳတစ္ေယာက္ စံအိမ္၏ အိမ္ေရွ႔၀င္းထဲတြင္ ဂနာမၿငိမ္စြာႏွင့္ ဟိုမွဒီသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနမိသည္မွာ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ အခ်ိန္ကတည္းကပင္။ ယခုလည္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ ေလွ်ာက္လွမ္းၿပီးလို႔ မုခ္ဦး တံခါး၀သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိ္န္တြင္ တကိုယ္လံုး ဦးေခါင္းမွသည္ ေျခဖ်ားအဆံုး ၀တ္ရံုစ လႊမ္းၿခံဳထားေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦး ေရာက္ရွိေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ႀကီးစြာႏွင့္ သူမအနားသို႔ ေျပးလႊားသြားၿပီးေနာက္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ႏွင့္ ေျခႏွစ္လွမ္းစာမွ် အကြာတြင္ ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔၌ အမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ ေခါင္းတြင္ေဆာင္းထားေသာ ၀တ္ရံုစကို ဖယ္ခြာလိုက္ရာ လွပေခ်ာေမြ႔သည္ မ်က္ႏွာေလး ေပၚထြက္လာသည္။

ဟင္ .. သူ .. သူ ေနၾကာေဒ၀ီမွ မဟုတ္တာ ..

ေရႊစာသည္ ခန္႔ညားလွသည့္ လူညိဳထြား၏ အသြင္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ရင္ထဲလိ္ႈက္ခနဲ ျဖစ္သြားရာမွ သူမ၏ စိတ္ကိုထိန္း၊ မ်က္လႊာကို ခ်၍ သခင္မေလး အမွာပါးလိုက္ေသာ စာခြ်န္လႊာလိပ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တရိုတေသ ကမ္းေပးလိုက္၏။ သြယ္ေပ်ာင္းေသာ လက္ကေလးမ်ားသည္ကား စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို မဖုံးကြယ္ႏိုင္သည့္ႏွယ္၊ တုန္ယင္ေနရွာသည္။

မိန္းမပ်ဳိငယ္ေလး၏ လက္ထဲမွ စာခြ်န္လႊာကို က်ားညိဳ အလွ်င္အျမန္ယူ၍ ေျဖကာဖတ္သည္။ ညီညာ၀ိုင္းစက္ၿပီး လွပေသာ အေရးအသားႏွင့္ ရွိေနသည္ကား အလကၤာဆန္ဆန္ စာသားေလးတစ္ခုသာ ..။

ငွက္ငယ္ေလး၏ ေတးသံသာကား ေလွာင္ခ်ဳိင့္အတြင္းမွ ထြက္ေပၚ၍ ေနသည္သာ .. ေလေပြငယ္၏ ေပြ႔ဖက္မႈႏွင့္ ပန္းပြင့္ငယ္ေလး ေရာက္ရွိလာၿပီ .. ေလေပြငယ္၏ အျပန္ႏွင့္ အတူ လြင့္ေမ်ာခဲ့ပါ …

ပေဟဌိဆန္လွေသာ စာသားတြင္ က်ားညိဳသည္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ အနက္အဓိပၸါယ္ကို စဥ္းစားရသည္။ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္လဲ စာကိုဖတ္သည္။ သူ႔ေရွ႔နားတြင္ ရွိေနေသာ စာလႊာပါးသူ မိန္းမပ်ဳိေလးသည္မူ အခုထက္ထိ မ်က္လႊာခ်လွ်က္ မလႈပ္မယွက္ ရွိိၿမဲအတိုင္း ရွိေနေလသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေတြးေတာမိၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အမွာစာလႊာအား က်ားညိဳ တြက္ဆမိသည္က အေျဖတစ္ခုထဲသာ ..

လြတ္လပ္မႈဆိုသည္မွာ အကြ်ႏု္ပ္အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရာမဟုတ္ .. အကြ်ႏ္ုပ္၏ အခ်စ္ကို စာလႊာပါးသူႏွင့္ ပို႔လႊတ္ခဲ့ၿပီ .. သင့္အခ်စ္ကို ျပသ၍ ျပန္လည္ ေစလႊတ္ပါ ..

သူနားလည္သလို စာလႊာ၏ အနက္ကို စိတ္ထဲတြင္ ေရရြတ္မိၿပီးေနာက္ က်ားညိဳ၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ မည္သူမည္၀ါမွန္း မသိေသးသည့္ မိန္းမပ်ဳိေလး၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားသည္။ ထူထဲလွသည့္ ၿခံဳလႊာ၏ ဖံုးကြယ္ထားမႈေၾကာင့္ သူမ၏ ကိုယ္ဟန္ မည္သို႔မည္ပံု ရွိမည္ကို ေသခ်ာစြာ မသိႏိုင္သည့္တိုင္ မ်က္ႏွာေလးကမူ ႏုနယ္လွပလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမိန္းကေလး လွပေခ်ာေမြ႔တိုင္း၊ ေတာင့္တင္းစိုေျပတိုင္း သူက မက္ေမာရမွာလား။ သူ႔ႏွလံုးသားတြင္ တမ္းတစြဲလန္းသူကား မည္သူဆိုတာကို ေနၾကာေဒ၀ီ မသိေလေလ်ာ့လား။

ဟူး … ေမွ်ာ္လင့္သူက တစ္ေယာက္ .. ေပၚလာသူက တျခားမို႔ .. စိတ္ရႈပ္ရသည့္အေလ်ာက္ က်ားညိဳသည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ေျခစံုရပ္ေနသူ မိန္းကေလးအား မည္သို႔မည္ပံု တံု႔ျပန္ရမည္ မသိ။ ဒီအတိုင္း ျပန္လႊတ္ဖို႔ကလဲ ေနၾကာေဒ၀ီက သူမ၏ အမွာစကားကို မေလးမစား ျပဳလုပ္သည္ဟု ထင္သြားမွာလဲ စိုးရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရင္အုပ္ၾကြက္သားမ်ား ေမာက္လာသည္အထိ အသက္ကို ျပင္းစြာ ရွဴသြင္းၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေစလႊတ္လိုက္သည့္ မိန္းမပ်ဳိေလး၏ အမည္နာမကို အရင္ေမးရသည္။ ေရႊစာဟု မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ျပန္ေျဖသံကို ၾကားရၿပီးသည့္ေနာက္ က်ားညိဳသည္ ေလးစားစြာ ဖိတ္ေခၚသည့္ဟန္ႏွင့္ အိမ္ေတာ္ဘက္ကို လက္တစ္ဖက္ညႊန္ျပကာ …

“အထဲကို ၾကြပါ .. ေရႊစာ .. သခင္မေလး ေနၾကာေဒ၀ီကို ဧည့္ခံဖို႔ က်ဳပ္ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားလဲဆိုတာ မယ္မင္းကို ျပခ်င္ပါရဲ ႔ .. “
က်ားညိဳ၏ ေနာက္မွကပ္၍ ေရႊစာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ အပ်ဳိအရြယ္ ေရာက္ခါစကတည္းက သခင္မေလး ေနၾကာေဒ၀ီနားမွ မခြဲမခြာ ေနခဲ့ရာ ေရႊစာသည္ သူစိမ္းသရံစာ ေယာက်္ားပ်ဳိမ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ မေနဘူးခဲ့။ ယခု ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ခန္႔ညားေခ်ာေမာသည့္ လုလင္ပ်ဳိတစ္ဦးႏွင့္ ယွဥ္တြဲ၍ ေလွ်ာက္လာရသည္ျဖစ္ရာ ရင္ခုန္သံမ်ားကား ထိန္းမရေအာင္ တုန္ခါ၍ ေနသည္။ စံအိမ္ေတာ္ အတြင္းရွိ ဧည့္ေဆာင္ထဲသို႔ အေရာက္တြင္မူ …

ေနၾကာေဒ၀ီ လာေရာက္မည္ထင္သည့္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားသည္ကား ႀကီးမားလွေသာ ထမင္းပြဲႏွင့္ မဆန္႔ေအာင္ပင္ ရွိသည္ကို ေရႊစာေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဧည့္ခံတည္ခင္းမည့္ အေျခြအရံမ်ားကိုမူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ရ။ ၾကည့္ရတာ သူမ၏ သခင္မေလးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စားေသာက္ခ်င္လို႔ မည္သူမွ ေခၚမထားတာ ျဖစ္ရမည္။ ထိုင္ခံုဟူ၍ ႏွစ္ခံုတည္းသာ ရွိရာ က်ားညိဳတစ္ေယာက္ ခံုတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရႊစာသည္လဲ မရဲတရဲႏွင့္ သူ႔ေဘးတြင္ ၀င္ကာထို္င္မိသည္။

“သခင္ေလး .. ဘာကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနရတာလဲ .. က်မကို ေပးမသိႏိုင္ဘူးလား .. “
အတူတူ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ မည္သည့္စကားမွ ဆိုရွာျခင္း မရွိပဲ စိတ္ရႈပ္ေထြးေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေသရည္တေကာင္းကိုသာ တစြပ္စြပ္ ေမာ့ေသာက္ေနသည့္ က်ားညိဳ၏ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ေရႊစာ အရဲစြန္႔၍ ေမးမိသည္။

“မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ဳပ္ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ တကယ္ မသိဘူး .. ေရႊစာ “
“သခင္ေလး .. ဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္မရႈပ္ေထြးပါနဲ႔ .. သခင္မေလးရဲ ႔အမွာစာလႊာကို သခင္ေလး ဖတ္ၿပီးၿပီမို႔ သေဘာေပါက္မွာပါ .. သခင္မေလးအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို က်မကို အသံုးျပဳၿပီး ျပသလိုက္ပါ .. အကယ္၍ က်မက သခင္ေလးနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူးလို႔ ေတြးမိရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ .. “
“မဟုတ္ဘူး .. ေရႊစာ .. မင္း ဟာ သိပ္လွပါတယ္ .. က်ဳပ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနလို႔ပါ .. က်ဳပ္ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ ဘယ္မိန္းကေလးကမွ ဒီလိုမ်ဳိး စမ္းသပ္တာကို မခံခဲ့ရဘူးေလ “
“မစဥ္းစားပါနဲ႔ေတာ့ သခင္ေလး .. အခ်စ္ဗိမာန္ကိုပဲ တူယွဥ္တြဲၿပီး သြားၾကရေအာင္ .. က်မကို ယံုပါ .. သခင္ေလးရဲ ႔ အခ်စ္ကို က်မ သခင္မေလးက ဤနည္းနဲ႔ပဲ သိခ်င္တာပါ .. “
“ေကာင္းၿပီေလ ..  ေရႊစာ “

စကားဆံုးသည့္ေနာက္ က်ားညိဳသည္ ထိုင္ရာမွ ထကာ ေရႊစာရွိရာသို႔ တုိးလာသည္။ ေသရည္၏ အရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား မသိ .. သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္ေနသလို ေရႊစာအေပၚမွာ ၾကည့္သည့္ အၾကည့္မ်ားက ရီေ၀မႈ အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမ၏ ပခံုးသားတစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာ လာေရာက္ထိေတြ႔သည္ လက္္တစ္စုံေၾကာင့္ ေရႊစာ၏ ကိုယ္ကေလး တုန္ခါ၍သြားသည္။ သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ေရႊစာ ကိုယ္ကေလးသည္ ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ရပ္မိသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပူးကပ္သြားသည္ႏွင့္ က်ားညိဳ၏ သန္မာေသာ လက္မ်ားက ေရႊစာ၏ ကိုယ္ကေလးကို ခါးေနရာမွ ခ်ီကာေပြ႔မသည္။

“သခင္မေလး ေနၾကာေဒ၀ီသာ ရွိေနရင္ အိပ္ခန္းေဆာင္ကို ဘယ္လိုေခၚသြားမယ္ဆိုတာ မင္းကို အရင္ဆံုး ျပရမွာေပါ့ .. “
က်ားညိဳ၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္၍ ၾကည့္ေနသည့္ ေရႊစာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ၿပံဳးေယာင္သမ္းသြားသည္။
“သခင္ေလး က်မကို ၾကင္နာပါေနာ္ … သခင္ေလးက က်မရဲ ႔ပထမဆံုး ေယာက်္ားသားပါ .. က်မရဲ ႔ပန္းပြင့္လႊာေလးကို အရင္ဆံုး ခူးဆြတ္ရမယ့္သူပါ .. “

ေရႊစာ၏ ကိုယ္ကေလးအား ေပြ႔ခ်ီထားသည့္ က်ားညိဳ၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ပို၍ျမန္သြားရွာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလးသည္ သူ႔အတြက္ အပ်ဳိစင္ေလးကို ေပးအပ္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား ..

က်ားညိဳႏွင့္ ေရႊစာသည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည္ အိပ္ရာေဆာင္တြင္ ယွဥ္တြဲကာ ထိုင္မိၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနရာမွ အရင္ဆံုး က်ားညိဳသည္ သူ၏ ကိုယ္ေပၚမွ အ၀တ္အစားမ်ားကို ဖယ္ခြာသည္။ က်ားညိဳ၏ ကိုယ္ေပၚမွ အ၀တ္တစ္စ ကြာသြားတုိုင္း ေရႊစာ၏ ရင္အစံု လိႈက္ဖိုမႈေၾကာင့္ တုန္ခါလာသည္မွာ အထက္ေအာက္ ေျပးေနသလား ထင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ခါး၀တ္လႊာ ဖယ္ရွားလိုက္သျဖင့္ မားမားမတ္မတ္ ေပၚထြက္လာေသာ လိင္တန္ကို ျမင္လိုက္သည္တြင္မူ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္ ၀ိုင္းစက္သြားရွာသည္။

“ကဲ .. ေရႊစာ .. မင္းအလွည့္ေရာက္ၿပီ .. က်ဳပ္ ခရီးဆက္ရမယ့္ ေတာင္္တန္းေတြ .. လွ်ဳိေျမာင္ေတြကို ရွဴ စားရေအာင္ ျပလွည့္ပါဦး .. “
ရွက္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးရင္းမွ ေရႊစာသည္ လက္တစ္ဖက္ကို ေျမွာက္၍ ဦးေခါင္းထက္ရွိ စည္းေႏွာင္သိုင္းဖြဲ႔ထားသည့္ ဆံထိုးႏွင့္တကြ ခ်ည္စကို ေျဖလိုက္ရာ နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားေသာ ဆံႏြယ္မ်ားက ပခုံးထက္သို႔ ေျပေလ်ာ့၍ က်လာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ ကိုယ္ေပၚရွိ အ၀တ္စမ်ားကို တစ္လႊာျခင္း ဖယ္ခြာသည္။ မခို႔တရို ႔ဟန္ႏွင့္ တစ္လႊာျခင္း ခြ်တ္ခြာေနမႈတြင္ က်ားညိဳတစ္ေယာက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးအလႊာကို ဖယ္ခြာ၍ သူမကိုယ္ေလး ၀တ္လစ္စလတ္ ျဖစ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ က်ားညိဳ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ျပင္းစြာေသာ အရွိန္ႏွင့္ ေရႊစာ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားအား ဖိကပ္၍ နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ အနမ္းၿပိဳင္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနသည့္အလား တစ္ဦးႏွင့္တဦး အလြတ္မေပး၊ မခြဲစတမ္း ရွိေနၾကေတာ့သည္။

*********************************
P.S: က်ေနာ္ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း စိတ္ေလေနတဲ့ အျပင္၊ အလုပ္လဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနလို႔ ပို႔စ္ဆက္တိုက္ မတတ္ႏိုင္တာ ေဆာရီးဗ်ာ .. ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလး သြားေအာင္ တြန္းေရးေပးပါ့မယ္

အခ်စ္ပန္းခူးျခင္းအမႈကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ ေရႊစာႏွင့္ က်ားညိဳတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ပို၍ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ား ရွိေနေသာ က်ားညိဳ၏ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးႏွင့္ ေရႊစာ၏ ျဖဴ၀င္းမို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားမ်ားသည္ တရပ္မလပ္ ပြတ္တိုက္မိေနၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ထိကပ္ထားရာမွ ျဖစ္တည္ေသာ အနမ္း၏ အဟုန္၊ အ၀တ္မဲ့ကိုယ္ခ်င္း ပြတ္တိုက္မႈမွ ရရွိလွသည့္ ေသြးတို႔၏ ဆူေ၀တက္ၾကြမႈ .. စသည့္ စသည့္ လႈ႔႔ံေဆာ္မႈေတြေၾကာင့္ ေရႊစာ၏ ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလး စြတ္စိုလာသည္မွာ ႏြံအိုင္တစ္ခုႏွင့္ေတာင္ အလားသ႑ာန္တူေနေလၿပီ။ သူမရင္ထဲရွိ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵကို က်ားညိဳသိေစျခင္းငွာ ေရႊစာသည္ ခါးေအာက္ပိုင္းကို လႈပ္ရွား၍ မာေတာင္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔လိင္တန္ႏွင့္္ ပန္းပြင့္၀ေလး ပြတ္တုိက္မိေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသည္။

က်ားညိဳ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား သူမကိုယ္ေပၚမွ ကြာသြားၿပီး ေပါင္တန္ႏွစ္ခုၾကားတြင္ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္၍ ေနရာယူလိုက္သည္တြင္ ေရႊစာ၏ တကုိယ္လံုးသည္ လိႈက္ေမာမႈ အျပည့္ႏွင့္ တုန္ရင္သည္။ ပန္းပြင့္ေလး၏ အ၀ႏွင့္ ပူပူေႏြးေႏြး အလုံးႀကီး၏ ထိပ္ လာေတြ႔သည္ကို ေရႊစာခံစားရသည္။ ထိုခံစားမႈက ထူးဆန္းစြာႏွင့္ သူမကိုယ္အႏွံ႔ လိႈင္းမ်ားသဖြယ္ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေလရာ မည္သို႔ေၾကာင့္မွန္း မသိ .. ေရႊစာ၏ ေျခတန္မ်ားသည္ က်ားညိဳ၏ ခါးကို အလိုလိုလွမ္းကာ အက်အန ခ်ိတ္မိလိုက္ယံုမက သူမ၏ တင္သားမ်ားကိုလဲ ေကာ့ပင့္၍ ေျမွာက္တင္လိုက္သည္။ ျပြတ္ခနဲ ျမည္သံ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ေရႊစာႏႈတ္မွ သံရွည္ဆြဲ၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ညည္းသံသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိေသာ အခန္းထဲတြင္ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားသည္။

“သခင္ေလး .. ခန .. ခန .. ထပ္မသြင္းပါနဲ႔ ဦး   … အာ့ .. ကြ်တ္ .. အာ … “
ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလးကို ေအာင္ျမင္စြာ သိမ္းပိုက္ ၀င္ေရာက္သြားေသာ ထြားက်ဳိင္းလွသည့္ က်ဴ းေက်ာ္သူ၏ ကိုယ္ထည္ႏွင့္ ေရႊစာ အကြ်မ္းတ၀င္ ျဖစ္သည္အထိ က်ားညိဳ ေစာင့္ဆိုင္းရသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ သူ၏ ကို္ယ္အေပၚပိုင္းကို ျပန္လည္၍ ေရွ႔သို႔ ငိုက္လိုက္ရာ ေရႊစာ၏ မို႔မို႔ ရင္သားဆိုင္မ်ားႏွင့္ သူ႕ရင္ဘတ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ပြတ္တုိက္မိျပန္သည္။ ေရႊစာ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထကုန္သည္အထိ ခံစားလိုက္ရၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ တင္ပါးမ်ားကို ဆက္လက္၍ ေကာ့ပင္ကာ လႈပ္ရွားသည္။ ေရႊစာ အေျခအေန ကို က်ားညိဳ သတိထားမိသည့္ေနာက္ အခ်ိန္တန္ၿပီးဟု တြက္ဆလိုက္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈကို လက္ေျပာင္းယူကာ လိင္တန္ကို စတင္၍ အသြင္းအထုတ္ျပဳသည္။ အတြင္းသားႏုႏုမ်ားအား လာေရာက္ ပြတ္တိုက္ေသာ လိင္တန္၏ ထိေတြ႔မႈက ေမ့ေမာဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ အရသာကို ျဖစ္ေစရာ ေရႊစာသည္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ျပန္လည္၍ မေစ့ႏိုင္ေအာင္ကို အဆက္မျပတ္ ညည္းညဴ ေနမိေတာ့သည္။

"သခင္ေလး .. က် .. က်မ ကို .. စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳမူပါ .. အခ်စ္ရည္မ်ားလဲ ျဖန္းပက္ေပးပါ… "
"စိတ္ခ် .. ေရႊစာ .. မယ္မင္း ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ေစရမယ္ … "

ႏုဖတ္လွသည့္ အတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ေနသည့္ တန္ဆာေခ်ာင္း၏ လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ကို ျမွင့္လိုက္သည္ႏွင့္ က်ားညိဳ၏ အသက္ရွဴ သြင္းသံမ်ားေရာ၊ ေရႊစာ၏ လိႈက္ေမာစြာ ေအာ္ညည္းသံမ်ားပါ က်ယ္သထက္က်ယ္လာ၏။ သူမအေပၚတြင္ ထပ္လ်က္ရွိေနသူ က်ားညိဳအား ေရႊစာ တင္းတင္းက်ပ္ေအာင္ ဖက္ထားသည္မွာ ေက်ာျပင္ထက္တြင္ လက္သည္းရာမ်ားပင္ စြန္းကာထင္ေနသည္။ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုးကမူ က်ားညိဳ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ခ်က္လိုက္တိုင္း စည္းခ်က္က်က်ႏွင့္ တင္ပါးမ်ားကို ေကာ့ပင္ေျမွာက္တင္ေပးလ်က္ရွိသည္။ အသည္းႏွလံုးဘ၀င္သို႔ ေရာက္သည္အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ အားမာန္ပါလွသည့္ က်ားညိဳ၏ ေဆာင့္သြင္းခ်က္မ်ား ျမန္ဆန္လာသည့္ေနာက္တြင္မူ ေရႊစာတစ္ေယာက္ အထက္ဘ၀ဂ္သို႔ ေရာက္သည္ဟု ခံစားရသည့္ႏွယ္ အေကာင္းမြန္ဆံုး အခ်ိန္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္သည္။

"သခင္ေလး !! ... က် .. က်မ ...  အား .. "
တကိုယ္လံုး ေကာ့ပ်ံလႈပ္ရွားရံုမက သူ၏ ေက်ာျပင္ထဲသို႔ လက္သည္းမ်ား စူး၀င္သြားမတတ္ ကုန္ျခစ္ဖက္တြယ္ထားမႈတြင္ ေရႊစာတစ္ေယာက္ အခ်စ္ပန္းခူးျခင္းအမႈ၏ အဆံုးသတ္ကို ေရာက္ရွိသြားၿပီဟု က်ားညိဳနားလည္လိုက္သည္။ သူကုိယ္တိုင္လဲ ေနာက္ထပ္ ၾကာရွည္စြာ ထိန္းထားႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ အားအရွိန္ပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္တစ္ခုကို အဆံုးသတ္အျဖစ္ ပစ္သြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေရႊစာ၏ အတြင္းသားမ်ားဆီသို႔ အခ်စ္ရည္မ်ားကို ပက္ျဖန္းလိုက္သည္။ အနက္ရိႈင္းဆံုးေနရာဆီသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည့္ ပူေႏြးလွသည့္ အရည္မ်ား၏ စြမ္းအားႏွင့္ ေရႊစာ၏ အထြတ္အထိပ္ အခိုက္အတန္႔သည္ ပို၍ရွည္ၾကာျခင္း ျဖစ္တည္ေနေတာ့သည္။

အိုး .. သခင္မေလး ..  ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလး ... သခင္မေလး ဘာကို လက္လႊတ္ ဆံုးရႈံးရတာလဲဆိုတာ  မသိႏိုင္ဘူးရယ္ ..
ေခြ်းေစးမ်ား ျပန္ေနေသာ က်ားညိဳ၏ ကိုယ္အား လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မလြတ္တမ္း ဖက္တြယ္ထားရင္ ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္္မေလးအား ေရႊစာ တိုင္တည္၍ တမ္းတမိသလို ေက်းဇူးလဲ တင္မိသည္။ သူမ ဘ၀တစ္သက္တြင္ အေကာင္းမြန္ဆံုးေသာ အရသာကို ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလးေၾကာင့္သာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား ..

ေခတၱခဏမွ် အေမာေျဖ အနားယူၿပီးသည့္ေနာက္ ေရႊစာႏွင့္ က်ားညိဳသည္ စစ္ေျမျပင္ေရာက္ သူရဲေကာင္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စီးခ်င္းထိုးမႈအျပဳကို အခ်စ္တလင္းတြင္ ထပ္မံ၍ ဆင္ႏႊဲၾကျပန္သည္။ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ေျမျပင္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အတိႏွင့္သာ။ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္ အခ်စ္စစ္ပြဲ၏ အဆံုးသတ္ရလဒ္သည္ကား ႏွစ္ဦးသား ေျခကုန္လက္ပန္းက်၍ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေပြ ႔ဖက္၍ အိပ္စက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

*************************

ေနာက္တစ္နက္ မနက္ ေရႊစာ အိပ္ရာမွ ႏိုးထလာခ်ိန္တြင္ ေနသည္ အေတာ္ပင္ ျမင့္မားေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ သူမ၏ ပခံုးတစ္ဖက္ကို သိုင္းဖက္ကာ ထားေသာ က်ားညိဳသည္ အိပ္ေမာၾကေကာင္းတုန္း ရွိေနေသး၏။ ေရႊစာသည္ သူမကို တစ္ညတာကာလပတ္လံုး ခ်စ္ခင္ယုယနည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ အခ်စ္ေပးခဲ့သည့္ က်ားညိဳ၏ မ်က္ႏွာကို တရႈိက္မက္မက္ ၾကည့္၏။ ၿပီးမွ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနေသာ ကိုယ္ကို အိပ္ရာထဲမွ မထခ်င္ထခ်င္ႏွင့္ သယ္ေဆာင္ၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလး၏ စံအိမ္ေတာ္ရွိရာသို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

စံအိ္မ္ေတာ္သို႔ သြားရာလမ္းတြင္ သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ ေစ်းႀကီးကို ေရႊစာျဖတ္ရ၏။ အခ်ိန္က မနည္းေတာ့ၿပီမို႔ လမ္းမေပၚတြင္ ေစ်းသည္မ်ားပင္ ရွင္းစျပဳေနသည္။ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသူ ေရႊစာသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား တည္ခင္းေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႔သို႔ အေရာက္တြင္ သူမ၏ မ်က္စိထဲသို႔ အရာတစ္ခုက ၀င္ေရာက္လာသည္။ က်ားညိဳႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို သခင္မေလးထံသို႔ မည္သို႔မည္ပံု သတင္းပို႔ရမည္ကို တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားလာေသာ ေရႊစာ၏ ေခါင္းထဲတြင္ အႀကံတစ္ခုေရာက္လာသည္။ ေျခအစံုသည္ ေစ်းသိမ္းဖို႔ျပင္ေနေသာ ဟင္းသီဟင္းရြက္ဆိုင္ေရွ႔သို႔ အလိုလိုေရာက္သြားသည္။

စိမ္းစိုစို ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာႏွင့္ ရွိေနသည့္ အရာမ်ားက အပံုလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ေရႊစာသည္ သူမ စိတ္တိုင္းက်မည္ဟု ထင္ေသာ အရာတစ္ခုကို ေကာက္ယူသည္။ လက္္ႏွင့္ မ်က္ႏွာျပင္ကို ပြတ္ၾကည့္ေသာအခါ အဖုအထစ္ေလးမ်ား အနည္းငယ္ရွိေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ ထိုေရာအခါ ေက်နပ္အားရဟန္ျဖင့္ ေရႊစာမ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးေယာင္သမ္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေစ်းသည္ အသည္ႀကီးဘက္လွည့္၍ ..

"ဦးႀကီး .. ဒီတစ္လံုးပဲ က်မလိုခ်င္တယ္ .. ဘယ္ေလာက္က်သလဲ ေျပာပါ .. "

**************************

သူမအိမ္ေဆာင္ေရွ႔ရွိ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲတြင္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္စြာႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ ဟိုမွဒီသို႔ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွွ်ာက္လွမ္းေနမိသည္မွာ အခ်ိန္ပင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အစပိုင္းတုန္းက သူမ စံအိမ္ေတာ္ထဲရွိ အိပ္ေဆာင္တြင္ ေရႊစာ ျပန္လာမည္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမထင္ထားသည့္အခ်ိန္ထက္ ေက်ာ္လြန္၍ ေပၚမလာေသာအခါ မည္ကဲ့သို႔မွ စိတ္ကိုၿငိမ္သက္ေအာင္ ထားလို႔မရ။ ခႏၱီပါရမီႀကီး၍ အရာရာကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါသည္ဆိုေသာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အဆံုးသတ္တြင္မူ မိန္းမသားတစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ ဗေလာင္ဆူတက္လာသည့္ စိတ္ေဒါသေၾကာင့္ သူမအနားတြင္ရွိေနေသာ အျခားေသာ ရံေရြေတာ္မ်ားကို ႏွင္ထုတ္၍ သူမတစ္ေယာက္ထဲ အေဆာင္ရွိရာသို႔ လာသည့္ လမ္းဘက္ရွိ ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ ေရႊစာအလာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။

ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ၀င္လာရာ လမ္းခ်ဳိးေလး၏ အေကြ႔မွ ေရႊစာ၏ ကိုယ္ဟန္ေပၚလာသည္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ဟန္သည့္ တန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

"ဒါ .. ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲဆုိတာ မင္း မသိဘူးလား .. !! "
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနမႈေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသံသည္ အဖ်ားခတ္၍ပင္ တုန္ရင္ေနသည္။ ေရႊစာသည္ သူမ၏ အျပစ္ကို သိရွိသည့္တိုင္ ေနၾကာေဒ၀ီအား စိုးရြ႔ံေၾကာက္ရြ႔ံျခင္း မျဖစ္ပါ။ သူမ သခင္မေလး၏ စိတ္သေဘာထားအေၾကာင္း သူမေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အရိုအေသေပးေနၾက အတိုင္း ေနၾကာေဒ၀ီအား ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေနာက္ မခို႔တရို ႔ျပန္ကာ ၿပံဳးျပရင္း ..

"သခင္မေလး မသိပါဘူး … ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အခိုက္အတန္႔ကို ပိုင္ဆိုင္ရင္ ဘယ္သူက အခ်ိန္ကို သတိထားမိမွာလဲ … "
မနာလိုျခင္းဆိုေသာ ခံစားခ်က္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္ကို ျပင္းစြာကိုင္လႈပ္သည္။ သခင္မႏွင့္ အေျခြအရံဆိုေသာ အေျခအေနကို ေမ့၍ပင္ ေရႊစာအား သူမ မ်က္ေစာင္းထိုးမိသည္။

"ဟင္း .. နင္ .. နင္ .. ငါ မွားတာ .. ငါမွားတာ .. နင့္အစား ငါပဲ သြားလိုက္ရမွာ .. "
"မွန္တယ္ .. သခင္မေလး သြားသင့္တာပါ .. သခင္မေလး သိလား .. သူ႔ရဲ ႔အခ်စ္နံ႔က က်မအေပၚမွာ အခုထက္ထိ စြဲကပ္ေနတုန္းပဲ .. "

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ရီေ၀မႈန္မိႈင္းသြားသည္။ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔တြင္း သူမ၏ စိတ္အစဥ္သည္ က်ားညိဳႏွင့္ အတူရွိခဲ့စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။ အေမာင့္ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲသို႔ သူမကိုယ္ေလး ေရာက္ရွိသြားစဥ္က ခံစားခ်က္တို႔သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္အား ျပန္ေျပာင္း၍ လႊမ္းၿခံဳလာသည္။ အခ်စ္စိတ္၏ ဖမ္းစားထားမႈက ႀကီးစိုးထားေလရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေရႊစာအေပၚ အျပစ္မျမင္ေတာ့။

သူမအနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ ေရႊစာ၏ လက္ကို ျဖည္းညင္းစြာ ဆုပ္ကို္င္မိသည္။
"ေျပာ .. ေျပာစမ္းပါ ေရႊစာရယ္ .. သူ .. မင္းကို ဘယ္လိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ .. "
"ေျပာျပမယ္ သခင္မေလး … က်မ တကယ္ကို ခေရေစ့တြင္းက် တစ္ခုမက်န္ ေျပာျပမယ္ .. အဲဒီိလုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာရမယ့္ ေနရမွာ ပိုၿပီး အသက္၀င္ေအာင္ က်မ ၿမိဳ ႔လယ္ေစ်းထဲကေန ပစၥည္းတစ္ခု ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္ .. သခင္မေလး သေဘာက်မွာပါ .. "

ေရႊစာ၏ လက္တစ္ဖက္သည္ သူမ၏ ၀တ္ရံုထဲသို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ေပၚထြက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမလက္ထဲ၌ စိမ္းစို ရွည္လ်ားေသာ အရာတစ္ခုပါလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ထိုအရာကို ျမင္သည့္အခ်ိန္၌ ေရႊစာ၏ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ကို သေဘာက်ၿပီး ကိုယ္ကေလး လႈပ္ခါေအာင္ကို ရယ္ေမာမိသည္။

"ေရႊစာ .. ေရႊစာ … နင္ .. တတ္လဲတတ္ႏိုင္တယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါ အေမာင္ရဲ ႔တန္ဆာကို စမ္းဖူးတယ္ .. ဒီအရာထက္ ႀကီးတာ ေသခ်ာတယ္ .. "
"ဟုတ္တယ္ .. သခင္မေလး .. ဒါေပမယ့္ သခင္မေလး အတြင္းသားေတြက ႏုတယ္ေလ .. သိပ္ႀကီးၿပီး မာတဲ့အလံုးဆို ပြန္းပဲ့ကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ "

စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္အျပည့္ႏွင့္ ေလွ်ာက္တင္ေသာ ေရႊစာ၏ စကားေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ဘ၀င္က်မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေရႊစာလက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲ၍ အိပ္ေဆာင္ထဲသို႔ တပါတည္း ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ မ်ားမၾကာမွီ အခ်ိန္အတြင္း၌ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စက္ရာေဆာင္အတြင္းမွ မိန္းကေလးႏွစ္ဦး၏ ညည္းတြားသံမ်ားသည္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းေအာင္ ထြက္ရွိေနေတာ့သည္။

*******************************
တစ္ေန႔တာ၏ အခ်ိန္သည္ မည္သို႔မည္ပံု ကုန္ဆံုးမွန္း မသိ ကုန္ဆံုးခဲ့ျပန္သည္။ ေရမိုးခ်ဳိး အလွျပင္ဆင္ၿပီးသည့္ေနာက္ က်ားညိဳရွိရာ အိမ္ေတာ္သို႔ ထြက္ခြာသြားမည့္ဟန္ ျပဳသည့္ ေရႊစာကို သူမ သခင္မေလးသည္ ၿမိဳ႔စားမင္း စံအိမ္ေတာ္၏ တံခါး၀သို႔ လိုက္ပို႔ရွာသည္။ မုခ္ဦး၀တြင္ ေျခစံုရပ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီအား အရိုအေသေပး၍ လမ္းမဘက္သို႔ ေရႊစာ ထြက္ခြာမည္အျပဳတြင္

"ေရႊစာ .. ခန ေနဦး .. မနက္ျဖန္ ျပန္လာတဲ့အခါက်ရင္ မေန႔ကထက္ နဲနဲပိုႀကီးတဲ့ အလံုး၀ယ္ခဲ့ကြယ္ .. "

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အမွာစကားေၾကာင့္ ေရႊစာမ်က္ႏွာေလး မခ်ဳိမခ်ဥ္ႏွင့္ ၿပံဳးသြားရွာသည္။ ထိုမွတဖန္ သူမ၏ အေတြးသည္ ေစ်းထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ထံသုိ႔ ဆက္ဆက္သြားရမည့္ အေၾကာင္းဆီသို႔ ေရာက္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သခြားသီး တစ္လံုးကိုသာ မွန္မွန္ လာ၀ယ္ေနသည့္ သူမကို ေစ်းသည္ဦးေလးႀကီး ဘယ္လိုျမင္မည္ဆိုတာ ေရႊစာ တြက္ဆလို႔မရေတာ့ပါေခ် .. အဟင္း .. ဟင္း ..  :-[  :P :P

**********************************

ယေန႔ႏွင့္ပါဆိုလွ်င္ ေရႊစာတစ္ေယာက္ က်ားညိဳ၏ စံအိမ္ေတာ္သို႔ ညစဥ္ညတိုင္း သြားေရာက္ခဲ့သည္မွာ ရက္သတၱပတ္တစ္ပတ္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သခင္မေလး ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ သခင္ေလး က်ားညိဳအၾကားရွိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သရုပ္ေဖာ္ျခင္း ခံရေသာ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မူလပထမက သူမေနထိုင္ခဲ့သည္တိုင္ ေန႔ရက္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ သခင္ေလး က်ားညိဳအေပၚ မိမိကိုယ္တိုင္ တမ္းတစြဲလမ္းလာခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာသည္ မည္သည့္အရာမ်ဳိးမွန္း အခုအသက္အရြယ္ထိ ေရႊစာ မသိခဲ့ေလရာ၊ က်ားညိဳအေပၚ နက္ရိႈင္းစြာျဖင့္ ခံုမင္တပ္မက္လာသည္တြင္ သခင္မေလးတို႔ႏွစ္ဦး၏ အခ်စ္ကို ျပဖို႔ မိမိကို အသံုးခ်ေနသည္ကို လက္သင့္မခံႏိုင္ေတာ့ေခ် ...။

သခင္ေလးက်ားညိဳအိမ္တြင္ တစ္ညတာ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္း ေနၾကာေဒ၀ီသခင္မေလး ရွိရာသို႔ ေရႊစာျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ဟန္ေဆာင္၍ပင္ ၿပံဳးမျပႏိုင္ခဲ့ရွာပါ။ ထံုးစံအတိုင္း သူမ ေစ်းမွ ၀ယ္လာသည့္ သခြားသီးစိမ္းကို လက္ျဖင့္ေထာင္ကာ ျပလိုက္သည့္တိုင္ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ အသက္ကင္းမဲ့သကဲ့သို႔ ေၾကာင္စီစီေလး ျဖစ္ေနရွာ၏။ ညီအစ္မ အရင္းျခာႏွင့္ မျခား တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္းႏွီးေနသည္မို႔ ေရႊစာ၏ အေျပာင္းအလဲကို ေနၾကာေဒ၀ီ မဆိုင္းမတြ ရိပ္မိသည္။

"ေရႊစာ ... ဘာျဖစ္လာတာလဲ .. သူ .. သူ မင္းကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာလား .. "
"နာက်င္တယ္ .. မွန္တယ္ .. သခင္မေလး .. က်မတကိုယ္လံုး နာက်င္ေနတယ္ .. ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲက နာက်င္မႈကိုေတာ့ မမွီဘူး .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သခင္ေလးဟာ သခင္မေလးအေၾကာင္းပဲ တစ္ညလံုး တဖြဖြ ေမးေနခဲ့လို႔ .. "

ရိႈက္သံတစ္၀က္ ငိုသံတစ္၀က္ ေရာစြက္သည့္ အေျဖကို ေပးၿပီးေနာက္ သူမေရွ႔မွ ေခါင္းကိုငံု႔၍ ေျပးထြက္သြားေသာ ေရႊစာ၏ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးငိုင္စြာၾကည့္ရင္း ေနၾကာေဒ၀ီ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲတြင္ က်န္ခဲ့သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာက ေရႊစာ၏ စိတ္ကို ဖမ္းစားထားသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ ခံစားမိလိုက္သည္။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲရွိ သူမထိုင္ေနၾက ေက်ာက္ျဖဴသားထိုင္ခံုတြင္ ေခတၱခဏမွ် ထိုင္ကာ ေရွ႔ဆက္ဘာလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားခန္း၀င္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ အျဖစ္သင့္ဆံုးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္ၿပီး ေရႊစာရွိမည္ထင္သည့္ အေဆာင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရႊစာအား သူမအတြက္ သတ္မွတ္ေပးထားေသာ အခန္း၏ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ဒူးေပၚလက္တင္၊ မ်က္ႏွာကို ေမွာက္ကာ ငိုေၾကြးေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေရႊစာ အနားသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္ခါေနေသာ သူမကိုယ္ေလးအား ေနာက္ေက်ာမွ ေပြ႔ဖက္လိုက္သည္။

"မငိုပါနဲ႔ေတာ့ ေရႊစာ .. တိတ္ပါေတာ့ .. သူနဲ႔မင္းကို လက္ဆက္ခြင့္ သခင္မေလး ေပးပါတယ္ .. "
ညင္သာႏူးည့ံလွသည့္ အသံႏွင့္အတူ ယုယစြာ ေထြးေပြ႔ထားမႈေၾကာင့္ ေရႊစာ၏ ငိုရိႈက္သံမ်ားသည္ ရပ္ဆိုင္းသြား၏။ လက္ခံုေပၚေမွာက္၍ ငိုေနေသာ ေခါင္းကေလး ေမာ့လာၿပီး မ်က္ရည္အျပည့္ျဖစ္ေနေသာ မ်က္လံုးအိမ္မ်ားႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေမာ္ၾကည့္သည္။

"သခင္မေလးရဲ ႔က်မအေပၚ စာနာစိတ္ကို သိရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္လွပါတယ္ .. သို႔ေပမယ့္ သခင္ေလးက သခင္မေလးကိုသာ လိုခ်င္တာပါ ..   က်မလိုမ်ဳိး အပ်ဳိစင္ကလ်ာေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ေပးအပ္ပါဦး .. သခင္မေလးအေပၚ ထားတဲ့ တမ္းတမက္ေမာမႈကို ဖယ္ခြာႏုိင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး .. သခင္မေလး က်မေနရာက ၀င္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ... က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္ပြင့္မတတ္ ခ်စ္ၾကတဲ့ အခ်စ္ပြဲအၿပီးမွာ သူ႔ရဲ ႔ပထမဆံုး အေမးက သခင္မေလးအေၾကာင္းရယ္ ... အဟင့္ ... က် .. က်မကို ေနာက္ထပ္ ထပ္မံၿပီး သူ႔ဆီ မေစလႊတ္ပါနဲ႔ေတာ့ .. က်မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. သခင္မေလးရယ္ .. "

ျပန္လည္၍ ငိုရိႈက္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေရႊစာအား ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေခ်ာ့ေမာ့ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ ေရႊစာ၏ ကိုယ္လံုးအိအိေလး ေနာက္ဘက္မွေန၍ သိုင္းကာဖက္ထားရင္း ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚတြင္ သူမေခါင္းကို ေမးတင္၍သာ ထားမိသည္။ တိတ္တခိုး ခ်စ္ေနရသူ ခ်စ္သူအေမာင္ က်ားညိဳသည္ သူမအေပၚ အတိုင္းအဆမဲ့စြာ စြဲလမ္းခ်စ္ခင္ေနသည္ဆိုသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္မိၿပီ ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွ သူမ ႀကိဳးဆြဲေနေသာ ဘ၀ႏွင့္ ေနလို႕မျဖစ္ေတာ့။ က်ားညိဳႏွင့္ သူမ ရင္ဆိုင္ေတြ႔မွကို ျဖစ္ေတာ့ေပမည္ ...

****************************

ထိုေန႔ည ..

အိပ္ခန္းေထာင့္ေနရာတြင္ ထြန္းညိွထားေသာ ဆီမီးတိုင္၏ အလင္းသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စက္ရာေဆာင္အတြင္း၌ မွိန္ဖ်ဖ်လင္းလက္လ်က္ရွိသည္။ အိပ္စက္ရာ သလြန္ေတာ္၏ အနားရွိ ျပတင္းတံခါးကိုလဲ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဖြင့္ထားခဲ့ရာ ထုိတံခါးေပါက္ကို ျဖတ္၍ အျပင္ဘက္မွ လေရာင္သည္ သူမအခန္းထဲသို႔ ရႊန္းလဲ့စြာ က်ေရာက္ေနေလသည္။ တစ္ေလာကလံုးသည္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနေလသည္။

ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အိပ္မက္ထဲ၌ က်ားညိဳႏွင့္ ေရႊစာတို႔၏ အခ်စ္ပန္းခူးျခင္းအမႈ ျပလုပ္ေနပံုကို ျမင္ေယာင္၍ ေနရွာသည္။ မို႔မို႔ေရႊရင္အစံု နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီႏွင့္ အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားလာသည္အထိ္ အိပ္မက္ေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေနရွာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ အ၀တ္မဲ့ ပခံုးသားမ်ားသို႔ လက္တစ္စံု လက္ေရာက္ထိေတြ႔သည္ကို စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူမေဘးဘက္ျခမ္းရွိ ေနရာသည္ သိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ႏူညံ့လွသည့္ သူမကိုယ္ေလးအား တစ္စံုတစ္ေယာက္က မိမိရရ ထပ္မံ၍ ေပြ႔ပိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အိပ္မက္မွ မႏိုးထေသး။ ေက်ာ့ရွင္းလွသည့္ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေပၚ၌ စြတ္စိုေသာ အထိအေတြ႔ကို ခံစားရမွသာ သူမအား ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္၍ နမ္းရႈပ္ေနမွန္း သတိထားမိသည္။ မ်က္ေတာင္ခတ္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္သြားသည္။

“ရွဴ း.. ေနၾကာ .. အေမာင္ .. အေမာင္ရယ္ “
“က်ား ညိဳ !! “
“ဟုတ္တယ္ .. အေမာင္ .. က်ားညိဳရယ္ “

သူမအား ေပြ႔႔ပိုက္ထားသူ က်ားညိဳထံမွ လြတ္ထြက္ေအာင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးအား လက္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားျဖင့္ တြန္းကာဖယ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ားညိဳထံတြင္ အေလွ်ာ့ေပးခ်င္ေသာ ဆႏၵရွိဟန္ မတူပါ။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား လက္ေကာက္၀တ္မွ ဖမ္းကာဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဦးေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ကာ ပင့္ေျမွာက္တင္လိုက္သည္။ သူမကိုယ္ေလးအား အေပၚမွ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ထပ္ကာဖိထားၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္အားလဲ ေဘးသို႔ကြာသြားေအာင္ ခြဲထုတ္သည္။ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက ေလေပြတစ္ခုငယ္ ျမန္ဆန္လွရာ အိပ္မႈံစုံ၀ါးႏွင့္ ျဖစ္ေနရွာသူ ေနၾကာေဒ၀ီ မည္ကဲ့သို႔မွ တြန္းလွန္ဖယ္ရွားႏိုင္ျခင္း မရွိပါ။ တဒဂၤ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ အရာရာသည္ က်ားညိဳအတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားေလရွာသည္။

“က်ားညိဳ .. ရွင္ ... ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ .. “
“ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေနၾကာ .. ညစဥ္ညတိုင္း က်ဳပ္ဆီကို ေရႊစာ ေရာက္လာၿပီး ဒီေန႔မွ မေရာက္လာေတာ့ က်ဳပ္ဘယ္လိုေနရမလဲ .. ဒီေတာ့ မင္းဆီကိုပဲ ေရာက္လာတာေပါ့ .. “
“ဒါဆို ရွင္ .. ေရႊစာဆီပဲ သြားပါလား .. ဘာျဖစ္လို႔ က်မဆီကို .. “
“ေနၾကာ ... အေမာင္ မင္းကိုပဲ မက္ေမာတယ္ .. မရဘူး .. ဒီည မင္းနဲ႔ အေမာင္ အတူအိပ္မယ္ .. “
“က်ားညိဳ !! ... ရွင္ .. က်မကိုေပၚက ဆင္းစမ္း .. က်မကို မယုတ္မာနဲ႔ .. “

စူးစူး၀ါး၀ါး အသံႏွင့္ ႀကံဳးကာေအာ္လုိက္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသံက က်ားညိဳ၏ ရင္ကို ဒိတ္ခနဲျဖစ္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေစသည္။ ခ်စ္သူ၏ စိတ္ၿငိဳ ျငင္ျခင္းကို လက္သင့္မခံႏိုင္သည့္အေတြးက ရမၼက္စိတ္ကို လႊမ္းမိုးသြားေသာအခါ သူ႔ကိုယ္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီအေပၚမွ အလိုလို ဖယ္ခြာသြားသည္။ ထုိအခိုက္အတန္႔ကို ေစာင့္ေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ ည၀တ္လႊာကို စုစည္း၍ သလြန္ေပၚမွ ဆင္းကာေျပးသည္။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့မို႔ က်ားညိဳသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား တားဆီးျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္။ ေၾကာင္ေငး၍ ၾကည့္ေနမိရာ သူေနာက္က လိုက္ထြက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အိပ္ေဆာင္နားရွိ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲမွ ေက်ာက္ျဖဴသားထိုင္ခံုေလးေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးသည္ လန္းဆန္းျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပဲ ညိဳးငယ္မႈအတိႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။

“ေနၾကာ .. မင္း ဘာျဖစ္လို႔ အေမာင္ကို စိတ္ဆိုးရတာလဲ .. ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း .. မင္း ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အေမာင္ လိုက္ေလ်ာခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား .. “
သူမနားသို႔ တိုးကပ္လာသည့္ က်ားညိဳ၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ကာၾကည့္သည္။ လည္တိုင္တြင္ ဆြဲထားေသာ ေရႊၾကဳတ္ကေလးကိုလည္း က်ားညိဳ ျမင္သာေအာင္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ဆြဲမ၍ ျပသရင္း ေလးနက္ျပတ္သားသည့္ အသံႏွင့္ တံု႔ျပန္သည္။

“ဒီမွာ က်ားညိဳ !!  .. က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး .. ဒီမွာေတြ႔လား .. ေရႊၾကဳတ္ကေလး .. ဒီအထဲမွာ ရွင္ က်မကို ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို သိမ္းထားၿပီး ေန႔တိုင္း က်မရဲ ႔ရင္အံုနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ထားထားတယ္ .. ဒီၾကဳတ္ကေလးဟာ က်မကိုယ္ေပၚမွာ ၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့အထိ ရွိေနလိမ့္မယ္ .. ဒါဟာ က်မ ရွင့္အေပၚမွာထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ျပသတာပါ .. ဒီထက္ က်မ ရွင့္ကို ဘာမွ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ဘူး .. က်မကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါ .. “

ေမးေၾကာႀကီးမ်ား တင္းေနေအာင္ အံႀကိတ္ထားေသာ က်ားညိဳ၏ လက္အစံုက ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပခံုးသားႏွစ္ဖက္အား တင္းတင္း လာေရာက္ဆုပ္ကိုင္ထားသျဖင့္ နာက်င္ျခင္းကို ျဖစ္ေစ၏။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ တစ္ခ်က္မွ်ပင္ မ်က္ႏွာမပ်က္ပါ။ သူမႏွလံုးသားတြင္ ခံစားရေသာ နာက်င္မႈသည္ ထိုျပင္ပမွ နာက်င္မႈထက္ အဆတစ္ရာမက ျပင္းထန္လြန္းလွသည္ မဟုတ္လား။ မ်က္၀န္းအစံုတို႔သည္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးျခင္းကို ကြယ္၀ွက္သိမ္းဆည္းထားျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေသာအခါ မ်က္ရည္ျမစ္တို႔ကို သူမပါးျပင္ထက္ စီးဆင္းကာ က်ေစေလေတာ့သည္ ...။

*****************************

ေၾကကြဲျခင္း အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနရွာေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအား တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ သူမတို႔ အနားရွိ ပန္းၿခံဳအကြယ္မွ ေခ်ာင္းေျမာင္း၍ ၾကည့္ေနသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ၀မ္းနည္းေဆြးေျမ့ျခင္းဆိုသည့္ ခံစားခ်က္က လႊမ္းၿခံဳထားရာ ေရႊစာ၏ ရင္သည္ သခင္မေလးတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ပူေဆြးျခင္းအတိႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ ေျခအစံုအား ၿမဲၿမံေအာင္ ဘယ္လိုမွ ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္း မရွိပဲ ေျမျပင္ထက္သို႔ ဒူးညႊတ္၍က်သည္။ ပါးျပင္တေလွ်ာက္ လိမ့္ဆင္းက်လွေသာ မ်က္ရည္တို႔၏ အရွိန္ႏွင့္ သူမဆီမွ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚလာ၏။

ကိုယ္စီကိုယ္စီ အေတြးေတြႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနရွာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ က်ားညိဳသည္ ၾကားလိုက္ရသည့္ ငိုရိႈက္သံ သဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၾကသည္။
“ဘယ္သူလဲ .. အျပင္ထြက္လာခဲ့စမ္း .. “
“က်မ .. ေရႊစာပါ .. သခင္မေလး .. “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေငါက္ငမ္းသံေၾကာင့္ ေရႊစာသည္ ပုန္းကြယ္၍ မေနရဲေတာ့ပဲ သူမတို႔ရွိရာသို႔ တုန္တုန္ရီရီႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“ေအာ္ … မိေရႊစာ .. ငါတို႔ ေျပာတာကို ေခ်ာင္းနားေထာင္ေနတယ္ေပါ့ .. “
“မဟုတ္ရပါဘူး သခင္မေလး  .. က်မက သခင္ေလးသာ လိုက္လာခဲ့ရင္ အခုေလာက္ဆို သခင္မေလးနဲ႔ နားလည္မႈရၿပီး အခ်စ္စခန္း တည္ေဆာက္ေနၾကၿပီလို႔ တြက္ထားခဲ့တာပါ .. အဲဒါကို သိခ်င္လို႔ လာၾကည့္တာ .. အခုေတာ့ .. က်မ အႀကံက မေအာင္ျမင္ဘူးေပါ့ .. ဘာျဖစ္လို႔ သခင္ေလးအေပၚမွာ ရက္စက္ရတာလဲ သခင္မေလးရယ္ .. “
“အံမယ္ .. ေရႊစာ ..  ဒါဆို သူ႔ဆီကို ဒီည မသြားဘူးဆိုတာ နင့္အႀကံအစည္ပဲေပါ့ … နင္ .. နင္ သိမယ္ .. ဒီမွာ အေမာင္ .. သူ႔ကို အခန္းထဲကို သယ္လာခဲ့ အျပစ္ေပးရမယ္ .. “
လြန္ေပၚတင္ေလ .. "
တံခါးေပါက္အားလံုး ပိတ္ကာၿပီးသည့္ေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ယခုထက္ထိ မည္ကဲ့သို ျပဳလုပ္ရမွန္း မသိေသးသူ က်ားညိဳရွိရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။

"ေန .. ေနၾကာ .. မင္း … အေမာင့္ကို ဘာလုပ္ေစခ်င္တာလဲ … "
"အေမာင္ .. က်မကို ဘယ္လုိ အခ်စ္ေမတၱာထားတယ္ဆိုတာ ေရႊစာကေန တဆင့္ အၿမဲျပသခဲ့တယ္ မဟုတ္လား .. အခု ေနၾကာ အေမာင့္ရဲ ႔အခ်စ္စြမ္းအားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခ်င္တယ္ .. ေနၾကာေရွ ႔မွာ ျပေပေတာ့.. "
"သခင္မေလး !! .. "
"ေနၾကာ !! … "

က်ားညိဳေရာ ေရႊစာပါ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ နာမည္ကို ၿပိဳင္တူေခၚလိုက္ၾကသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီက သူမ စကားကို မထူးဆန္းသည့္ႏွယ္ သေဘာထားၿပီး မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ သူမအား လွမ္းၾကည့္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္ကို ေရွ႔ဆက္ေဆာင္ရြက္ရန္ လက္ဟန္ျပ၍ ထပ္မံတိုက္တြန္းသည္။ က်ားညိဳတစ္ေယာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို မၾကားသည့္ႏွယ္ တံုႏွိဘာေ၀ႏွင့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သတိ၀င္လာၿပီး အရင္ဆံုး လႈပ္ရွားသူက ေရႊစာ။ သူမအား ေပြ႔ခ်ီထားသည့္ က်ားညိဳရင္ခြင္ထဲမွ တြန္းထိုးကာ ဆင္းၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီ အနားသို႔ တမဟုတ္ျခင္း ေရာက္လာသည္။ သူမ သခင္မေလး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ..

"သခင္ေလး .. သခင္မေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ မွတ္လား .. အခုအခ်ိန္ဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲ .. "
"ေရႊစာ .. မင္း .. မင္း !! "
မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ၾကည့္ရသူက ေနၾကာေဒ၀ီ ျဖစ္သြားရွာသည္။ သူမအား ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေရႊစာ့လက္မွ လြတ္ေအာင္ ရုန္းထြက္သည္။ အားမာန္ကိုသာ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်လွ်င္ ေရႊစာ၏ လက္မွ ေနၾကာေဒ၀ီ လြတ္သြားႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ မျဖစ္ရန္ ၀င္ေရာက္ဖန္တီးသူက ေက်ာက္ရုပ္သဖြယ္ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ က်ားညိဳ။ ယခုမွ အသက္၀င္လာၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီ အနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာကာ ရုန္းကန္ေနသည့္ သူမကိုယ္ေလးအား ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ ေပြ႔မသည္။ ႏွစ္ေယာက္အားႏွင့္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ မည္သို႔မွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ သလြန္ေပၚသို႔ ေစြ႔ခနဲ ပါသြားရသည္။

"က်ားညိဳ .. မလုပ္နဲ႔ !! …"
"သခင္မေလး ေျပာတာ .. နားမေထာင္နဲ႔ သခင္ေလး .. ဒီအခြင့္အေရးကို ျပန္မရႏိုင္ဘူး .."
သလြန္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနရွာသူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေခါင္းရင္းဘက္မွ ေနရာယူရင္း လက္ႏွစ္ဖက္အား မလႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ ေရႊစာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ က်ားညဳိကမူ ရုုန္းကန္လႈပ္ရွားေနသည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ ည၀တ္လႊာ၏ ေအာက္ပိုင္းကို ဆြဲခြ်တ္သည္။ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မို႔ အတြင္းခံအ၀တ္မ်ား ေနၾကာေဒ၀ီကိုယ္ေပၚတြင္ မရွိရာ ခါး၀တ္အလႊာ က်ားညိဳလက္ထဲ ပါသြားသည္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္ထားအပ္ေသာ ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလး၏ အလွက အထင္းသား ေပၚထြက္လာသည္။ ပန္းႏုေရာင္ အဆင္းရွိေသာ သက္ရွိပန္းပြင့္ေလးတစ္ခု ပြင့္အာေနသည္ႏွင့္ အလားသဏ​ၭာန္တူေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ အလွက က်ားညိဳ၏ ရင္ခုန္သံမ်ားကို စည္းခ်က္မမွန္ေစသည္အထိ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔လည္ဇလုတ္ႀကီး လႈပ္ရွားလာၿပီး ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ပင္ တံေတြးကို မ်ဳိခ်မိသည္။

“ေရႊစာ .. လႊတ္ .. ငါ့ကုိလႊတ္ စမ္း .. “
“သခင္ေလး .. ျမန္ျမန္ !! “
ေရွ႔ဘာဆက္ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို ရိပ္မိသည့္အေလ်ာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရွိရွိသမွ်အားကို သူမလက္သို႔စုပို႔ၿပီး ရုန္းကန္ေနရာ ေရႊစာထိန္းမႏုိင္ျဖစ္လာသည္။ ဤအခ်က္ကို ရိပ္မိသည့္ က်ားညိဳသည္ သူ၏ ကိုယ္၀တ္ေတာ္ေအာက္ပိုင္းကို ကဗ်ာကယာခြ်တ္၍ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပန္းဖူး၀ေလးတြင္ ေနရာယူသည္။ ႏူးႏွပ္ဖို႔ အခ်ိန္အလံုအေလာက္ မရွိေလရာ အသင့္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ေမာင္းတန္တစ္ခုလို႔ မာေၾကာစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔တန္ဆာေခ်ာင္းႏွင့္ ေတ့ကာ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။

“အား !!! “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနမႈ အားလံုးသည္ က်ားညိဳ၏ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီး သူမ၏ ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလးထဲသို႔ တိုး၀င္ကာ ေရာက္လာသည့္ အခိုက္အတန္႔တြင္ တစ္စစီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမ အႀကိမ္ႀကိမ္ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ သခြားသီးထက္ မ်ားစြာႀကီးမားေသာ ခ်စ္သူအေမာင္၏ လိင္တန္အား အျပည့္အ၀ ခံစားလိုက္ရမႈတြင္ မ်က္လႊာမ်ား အလိုလိုမွိတ္က်ရင္း ဦးေခါင္းပါ ေမာ့တက္သြားသည္။ ေရႊစာ၏ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းထြက္ေနခဲ့ေသာ လက္မ်ားသည္ ယခုေတာ့ အားကိုးအားထားရာအျဖစ္ ထိုလက္မ်ားအား တဖန္ျပန္၍ ဆြဲယူထားသည္။ သူမကိုယ္ရွိ အေၾကာအျခင္မ်ားသည္လဲ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ်ာ့က်သြားၿပီး၊ ကိုယ္ခႏၶာသည္မူ လႈပ္ရွားမႈ ကင္းမဲ့ကာ ၿငိမ္က်သြားရွာသည္။

ယခုလိုမ်ဳိး အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ မဆံုေတြ႔ရန္ ေနၾကာေဒ၀ီ အထူးပင္ ႀကိဳးစားထားခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ ျဖစ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ စိတ္ထဲမွ လိုလိုခ်င္ခ်င္ႏွင့္ သူမကိုယ္အား သက္ႏွင္းေပးအပ္ေနမိသည္။ သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းေသာ ေပါင္တန္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ခိုင္းေစျခင္းမရွိပါလွ်က္ႏွင့္ က်ားညိဳ၏ ခါးအား ယွက္ကာလိမ္မိသြားရာ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီး သူမကိုယ္ထဲ ပို၍တိုး၀င္လာေအာင္ အေထာက္အကူျပဳေပးေနသည္။

“အာ့ .. အေမာင္ .. အေမာင္ရယ္ … “
“ေနၾကာ .. အခ်စ္ရယ္ .. “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္မ်ားအား ဆုပ္ကိုင္ထားမႈမွ ေရႊစာ သူမလက္ေတြကို ရုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ထုိင္ေနရာမွလဲ ေနရာေျပာင္း၍ သခင္မေလး၏ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ ဒူးတုပ္ထုိင္သည္။ အခုထက္ထိ သခင္မေလး ကိုယ္ေပၚတြင္ က်န္ေနေသးသည့္ ည၀တ္လႊာ အေပၚပိုင္းကို စည္းေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးစမ်ားကို ျဖည္ခြာသည္။ လံုး၀န္းမို႔ေမာက္ေသာ ေရႊရင္အစံု၏ အလွက ထင္းခနဲေနေအာင္ ေပၚထြက္လာသည္မွာ ႏွစ္ဆူေသာ လျပည့္၀န္း အခန္းထဲတြင္ ၀င္းလက္လာသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေပလွသည္။ ေရႊစာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ငံု႔က်သြားၿပီး တစ္ဆူေသာ လ၀န္း၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ရွိေနေသာ အသီးခြ်န္ခြ်န္ေလးအား ငံုခဲကာ စို႔သည္။

“အ .. အင့္ .. ေရႊ စာ .. မင္း .. အင့္ “
သူမေခါင္းအား လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လာေရာက္ ထိေတြ႔မႈေၾကာင့္ ေရႊစာသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေခါင္းကေလးေထာင္၍ ၾကည့္သည္။

“က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး သခင္မေလးကို ခ်စ္ပါတယ္ .. အခုညေတာ့ သခင္မေလး စိတ္ထဲမွာ တျခား ဘာမွ မေတြးပါနဲ႔ေတာ့ ..  ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မပိုင္တဲ့ သခင္မေလးဘ၀မွာ တစ္ညတာေတာ့ စိတ္ထဲရွိတဲ့ အတိုင္း ေနလိုက္ပါေနာ္ .. “
“အင္း … အင္း .. “

ေနၾကာေဒ၀ီ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာေသာ ညည္းညဴ သံသည္ သူမ စကားကို လက္ခံသည့္သေဘာလား၊ ျငင္းဆန္သည့္ သေဘာလားဆိုသည္ကို ေရႊစာခြဲျခားလို႔ မရပါ။ သို႔ေသာ္ ထပ္မံ၍ ေဖ်ာင္းဖ်ေနဖို႔လဲ မလိုအပ္ေတာ့သည္ကို ေရႊစာ သတိထားမိသည္။ သခင္ေလး က်ားညိဳ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည့္ အခါတိုင္းတြင္ သခင္မေလးသည္ သူမ၏ စြင့္ကားေနေသာ တင္သားမ်ားကို ေျမွာက္ပင့္၍ ဆီးႀကိဳေနသည္ မဟုတ္လား။ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္တက္လာသည္အထိ အံႀကိတ္ကာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ျပဳမူေနသည့္ သခင္ေလး၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္သည္ မည္မွ်ထိေရာက္မည္ကို ေရႊစာ ေမးျမန္းေနစရာမလို။ ကိုယ္တုိင္ ခံစားခဲ့ဖူးသည္ေလ ..။ ရင္ထဲတြင္ တလိပ္လိပ္တက္လာေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမကိုယ္ပိုင္ ပန္းပြင့္ေလးကို ေပါင္ၾကားလက္ထည့္ကာ ပြတ္ရင္း ေျဖသိမ့္ေနေလေတာ့သည္။

*****************************

အခန္း (၉)

ေန႔ရက္အခ်ိန္ဆိုသည္ကား မကုန္ဆံုးပါေစႏွင့္ဟု ဆြဲယူ သိမ္းဆည္းထားလို႔ မရဆိုသည္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ နားလည္ထားခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔ႀကံဳလာသည့္အခါတြင္မူ ထုိေလာက၏ နိယာမတရားကို သူမ လက္မခံခ်င္ခဲ့ပါ။ တမၼာဒီပ ပုဂံေရႊနန္းေတာ္သို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီးအျဖစ္ ျပန္လည္ အခစား၀င္ရမည့္ ရက္ကာလကား ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ညိဳးငယ္ေသာ စိတ္ဘ၀င္၏ လႊမ္းၿခံဳထားမႈေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်သည္ အသက္၀ိညာဥ္ကင္းမဲ့ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွယ္ … ။

စစ္သည္ရဲမက္အင္အား အလံုးအရင္း ၿခံရံ၍ ထြက္ခြာလာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔၏ ျမင္းရထားတန္းသည္ ၿမိဳ ႔စားမင္း စံအိမ္ မုခ္ဦးကိုေက်ာ္သည္ႏွင့္ ဒုန္းစိုင္း၍ပင္ ခရီးစႏွင္သည္။ လမ္းမေပၚရွိ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ားႏွင့္တကြ အမိႈက္သရိုက္ အစအနမ်ား ပလူပ်ံထေစသည္အထိ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္လွသည့္ ျမင္းရထားမ်ားကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားသည္ အလန္႔တၾကား ေဘးဘီသို႔ ဆင္းကာ ေရွာင္ေပးၾကသည္။ ပံုမွန္စိတ္ႏွင့္သာလွ်င္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အျပဳအမူမ်ဳိးကို တားဆီးမိမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္မူ သူမ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိ။ ျမင္းရထားထဲရွိ ထိုင္ခံု၏ ေနာက္မွီတြင္ သူမေခါင္းကို တင္ထားရင္း မ်က္လံုးကုိ မွိတ္၍ လို္က္ပါလာခဲ့သည္။

သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔၏ တံခါးေပါက္၀ကို ေက်ာ္လြန္သည္ဆိုရံုျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ရွာသလို ၾကည့္ေနသည့္ ေရႊစာ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ လင္းလက္သြားသည္။ မီးဖိုေရာင္ရင့္ရင့္ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ က်ားညိဳသည္ အုန္းခြံေရာင္ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ သူမတို႔ ရထားအိမ္ရွိရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေနသည္။

“သခင္မေလး .. ဟိုမွာ .. သခင္ေလး !! .. “
က်ားညိဳအား ရထားအိမ္၏ ျပတင္းေပါက္မွာ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပကာ ေရႊစာတစ္ေယာက္ အားရ၀မ္းသာစြာ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္တိုင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ က်ားညိဳ ရွိရာဘက္သို႔ တစ္ခ်က္မွ် လွည့္မၾကည့္ယံုမွ်မက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ပင္ မ်က္ႏွာကို ဖံုးကာလိုက္သည္။ ခ်စ္သူအေမာင္၏ ပံုရိ္္ပ္ကို ေနၾကာေဒ၀ီ မေတြ႔ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ယခုထက္ပို၍သာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ခံစားရလွ်င္ သူမႏွလံုးသည္းပြတ္သည္ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပန္းထြက္ေပေတာ့မည္။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ရႈပ္ေထြးမႈ အတိႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သူမအား ခ်စ္ရွာလြန္းသည့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္အား မည္သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေပမည္နည္း။ က်ားညိဳ ႏွင့္သာ တစ္ညတာ အတူ မအိပ္ခဲ့ရဘူးဆိုလွ်င္ သူမ လိပ္ျပာလံုေပဦးမည္ ... အခုေတာ့ .. သူမရင္ထဲတြင္ ႏွလံုးသားတစ္ခုထဲသာ ရွိသည့္တိုင္ ထိုႏွလံုးသားတြင္ ေယာက်္ားသား ႏွစ္ေယာက္ ကိန္း၀င္ကာ ရွိေနသည္ ... ။

ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ရွိရာ ျမင္းရထားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ က်ားညိဳအား ကိုယ္ရံေတာ္ ျမင္းစစ္သည္ေတာ္မ်ားက ေရွ႔တိုးလာလို႔ မရေအာင္ ၀ိုင္းထားလိုက္သည္။ ဆက္လက္၍ လုိက္မလာရန္လဲ ရဲမက္တို႔၏ အႀကီးအကဲက က်ားညိဳ အား ေငါက္ငမ္းကာ ေျပာဆိုသည္။ သုန္မႈန္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ က်ားညိဳသည္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း “ေနၾကာ” ဟု အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ လွမ္းကာေအာ္သည္။ ထိုအသံသည္ အရွိန္မေလွ်ာ့ပဲ ေမာင္းႏွင္သြားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔၏ ျမင္းရထားေနာက္တြင္ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

*****************************

ပုဂံေရႊနန္းေတာ္၏ ေန၀င္ဖ်ဳိးဖ် ဆည္းဆာအခါ သာမယ ..

ၾသကာသေလာကတစ္ခုလံုးအား ေနမင္း၏ လက္တန္မ်ားက ျဖန္႔က်က္အုပ္မိုးထားရာ အရာရာသည္ ပုဇြန္ဆီေသြးေရာင္ေတာက္၍ လွပေနေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ အလွတရားမ်ားထဲတြင္မွ ပိုၿပီး ျမတ္ႏိုးႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အလွပန္းေလးတစ္ပြင့္သည္ကား ျမင္းရထားေပၚမွ ေရႊစာ၏ လက္ကိုဆြဲကိုင္၍ ဆင္းသက္လာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီပင္ ျဖစ္သည္။ နန္းေတာ္ရင္ျပင္ေရွ႔ထိိ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ထြက္၍ ႀကိဳဆိုေသာ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပံုရိပ္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ရာဇဣေျႏၵပင္ မထိန္းႏိုင္ပဲ နန္းေတာ္ေဆာင္အတြင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရာ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွ ေျပးဆင္းလာသည္။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္ သူမနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဆြဲကိုင္ထားသည့္ ေရႊစာ၏လက္ကို ျဖဳတ္၍ ဒူးကိုေကြးညႊတ္ လက္ကိုယွက္ကာ အရိုအေသေပးမည္ဟန္ ျပဳသည္။ သူမ၏ မ်က္လႊာႏွင့္ ဦးေခါင္းသည္ကား အထူးအေထြ ျပဳလုပ္စရာ မလိုပဲ ေက်ာက္သားနန္းရင္ျပင္ဆီသို႔ အလိုလို နိမ့္က်သြားသည္။ သူမ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ေမာင္ေတာ္ဘုရင္ကို ရင္ဆိုင္ရမွာလဲ …

“အိ္ုး .. ေနၾကာ .. ကိုယ္ေတာ့္ရဲ ႔ေနၾကာ အလွပန္းေလး .. မင္းကို လြမ္းလွတယ္ကြယ္ .. “
သူမကိုယ္အား ရစ္သိုင္းေပြ႔ဖက္ထားယံုမက ခါးေနရာေလးမွခ်ီကာ ေလထဲသို႔ ေျမွာက္ပင့္လိုက္မႈေၾကာင့္ အိုခနဲ ေနၾကာေဒ၀ီ ေရရြတ္မိၿပီး ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ ပခံုးသားမ်ားအား လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္မိသည္။ ေမာင္ေတာ္မင္းႀကီး၏ မ်က္ႏွာအား ၀ိုင္းစက္သြားေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္မိသည္တြင္ ေဇယ်သိခၤ၏ ေနာက္ခံ နန္းရင္ျပင္သည္ ေလးငါးပတ္မွ် လည္ပတ္သြားသည္။ အတို္င္းအဆမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေပြ႔မထားရင္း သူ႔ကိုယ္အား လွည့္ပတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္တကြ လိုက္ပါလာေသာ ဦးေရႊေကာင္းႏွင့္တကြ ေနာက္ေတာ္ပါ အခ်ိဳဳ ႔ပင္ ၿပံဳးရခက္၊ ရယ္ရခက္ ျဖစ္ရွာသည္။ မနည္းပင္ အတြင္းစိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းထားရေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လွမ္းကာ ၾကည့္ေနသည္။

ေဇယ်သိခၤဘုရင္ကား ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိ … သူ႔ရင္ထဲတြင္ ငုပ္လွ်ဳိးေပ်ာက္ကြယ္သလို ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီအေပၚ တမ္းတစြဲလန္းသည့္စိတ္သည္ အသစ္တဖန္ ျပန္ေမြးဖြား၍ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား … ။

*************************

ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အေနာ္ရထာမင္းေစာလက္ထက္မွ စ၍ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပခဲ့ေသာ ပုဂံႏိုင္ငံေတာ္ …
ႏိုင္ငံံ့ေရးရာအျဖာျဖာကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး ဆံုးျဖတ္ရေသာ တမၼာဒီပနန္းေဆာင္၏ ညီလာခံသဘင္ …

ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ရာဇပလႅင္ထက္တြင္ တင္ပလင္ေခြယွက္၍ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနသည့္တိုင္ သူ၏ အတြင္းစိတ္သည္ကား မၿငိမ္မသက္လႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္။ ထင္မွတ္မထားပဲ ျဖစ္ပ်က္လာသည့္ စစ္ေရးတြင္ စိတ္ႏွလံုးရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိကာ မည္သို႔မည္ပံု ျပဳမူရမည္မသိ။ ညီလာခံသဘင္၏ ေရွ ႔ဆံုးတန္းတြင္ ထိုင္ကာ ခစားေနသည့္ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ပင္ ေသနာပတိခ်ဳပ္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ကဲ .. ဘယ္သူမွ မေလွ်ာက္တင္ၾကေတာ့ဘူးလား .. ဒီလိုပဲ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့မွာလား ..  “
“မွန္ပါ့ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးအား စစ္သည္အင္အား အလံုးအရင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခြင့္ျပဳပါ .. က်ဴးေက်ာ္သူ မြန္ဂိုမ်ားနဲ႔ သစၥာေဖာက္ မိုးေကာင္းၿမိဳ႔စားရဲ ႔တပ္ .. ဒင္းတို႔ေတြ မပူးေပါင္းခင္ ၿဖိဳခြင္းခြင့္ျပဳပါ .. “

ရဲစိတ္ရဲမာန္ အျပည့္ႏွင့္ တင္ေလွ်ာက္ေသာ ေသနာပတိခ်ဳပ္ စစ္သူႀကီး ငေဆာင္ခ်မ္း၏ စကားၾကားမွ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာသလို ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဘက္ဖ်ားရွိ နယ္စပ္ေဒသမ်ားကို စစ္သည္အင္အား အလံုးအရင္းႏွင့္ သိမ္းယူၿပီး ပုဂံနန္းေတာ္အထိ ခ်ီတက္လာေနသည္ဆိုေသာ မြန္ဂုိတာတာတို႔၏ သတင္းသည္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ သာယာၾကည္ႏူးေနသည့္ ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးသည့္ အိပ္မက္ဆိုးျဖစ္သည္။ က်ဴ းေက်ာ္သူ မိစာၦေကာင္မြန္ဂိုတို႔၏ သတင္းကိုၾကားကတည္းက မဆိုင္းမတြ ရင္ဆိုင္ဖို႔ သူတို႔ စစ္တပ္မ်ား ေစလႊတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္ထိ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ ပုဂံတပ္မ်ားသာ အက်အရႈံးမ်ားစြာႏွင့္ တေျဖးေျဖး ဆုတ္ခြာေပးလာခဲ့ရသည္။

“ေကာင္းၿပီ .. ငေဆာင္ခ်မ္း .. မင္း .. စစ္သည္အင္အား ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္သလဲ .. “
“မွန္ပါ့ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ဆင္တပ္ .. ျမင္းတပ္အလံုးအရင္းနဲ႔ ယေန႔ပင္ ခ်ီတက္ခြင့္ျပဳပါ .. “
“အိမ္း .. ေကာင္းတယ္ .. ဒီမွာ ငေဆာင္ခ်မ္း .. ေရွ႔တိုး ခစားစမ္း .. “

ေသနာပတိခ်ဳပ္ဆီမွ ရဲစိတ္ရဲမာန္ ကူးစက္လာသည္မို႔ ရင္ထဲရွိ စိုးရြံ ႔မႈအနည္းငယ္ ေျပေပ်ာက္သြားေသာ ေဇယ်သိခၤ ကိုယ္ဟန္ကို ျပင္လိုက္ၿပီး ငေဆာင္ခ်မ္းအား သူ႔အနား တိုးလာရန္ လက္ဟန္ျပသည္။ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ ဒူးတုပ္ကာ ခစားေနသည့္ ငေဆာင္ခ်မ္း ကိုယ္ကိုကိုင္းညႊတ္ကာ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ရာဇပလႅင္ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။ ေဇယ်သိခၤသည္ ပလႅင္ေပၚမွ ဆင္းသက္လိ္ုက္ၿပီး အနားရွိ ၾကာကလပ္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သူ၏ လက္သံုးေတာ္ဓါးကို ယူလိုက္သည္။

“ေရာ့ .. ငေဆာင္ခ်မ္း .. ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ ႔ေဆာင္ဓါးကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူမယ္ .. ရန္သူမြန္ဂို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ႔ေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး ငါ့ေရွ႔ သယ္လာခဲ့ .. “
“မွန္လွပါ့ .. အရွင္မင္းႀကီး .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး အမိန္႔ေတာ္ကို အရိုးေၾကေၾက အရည္ခမ္းခမ္း ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ပါမယ့္ ဖုရား .. “

ပုဂံျပည့္ရွင္မင္း၏ လက္သံုးေတာ္ ဓါးကို ခ်ီးျမွင့္မႈဆိုသည္ကား ေသနာပတိခ်ဳပ္အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ဆံုးေသာ ဆုလာဘ္ပင္။ ဤဓါးရွိရာ ေနရာတိုင္းတြင္ ပုဂံမင္း ရွိေနသည္ႏွင့္ မျခား ယူဆႏိုင္သလို၊ ဓါးကို ကိုင္ေဆာင္သူသည္လည္း ေရေျမ့ရွင္ႏွင့္ ထပ္တူညီမွ်ရွိသူသာ။ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္သြားရွာသည့္ ငေဆာင္ခ်မ္း၏ မ်က္ႏွာကို ေဇယ်သိခၤဘုရင္ အားကိုးအားထားျပဳေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ရွာသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ငေဆာင္ခ်မ္းတို႔အား ေငးၾကည့္ေနသည့္ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးသည္မူ မည္သူမွ မသိေအာင္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ခိုး၍ ရိႈက္ထုတ္သည္။ မြန္ဂိုတာတာတို႔၏ အေရးသည္ စစ္ေရးႏွင့္ေျဖရွင္းျခင္းငွာ တတ္ႏို္္င္ပါမည္ေလာ ဆိုသည္ကို သူ႔ရင္ထဲတြင္ မတင္မက် ျဖစ္လွ်က္ရွိေနသည္။

************************
ေသနာပတိခ်ဳပ္ ငေဆာင္ခ်မ္း က်ဴ းေက်ာ္သူ မြန္ဂိုတို႔အား ရင္ဆိုင္ရန္ စစ္ခ်ီသြားၿပီး တစ္လအၾကာ ..

“ဘာ !! … ငေဆာင္ခ်မ္း .. တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတယ္ ဟုတ္လား … “
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ သတင္းဆိုးေၾကာင့္ ေဇယ်သိခၤ ရာဇပလႅင္ထက္ေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္စြာပင္ မထိုင္ႏိုင္။ တကိုယ္လံုး ယိမ္းယိုင္ေနေသာ အေနအထားႏွင့္ ပလႅင္ေတာ္ထက္မွ ဆင္းသက္လာသည္။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ ခရီးေ၀းမွ ျပန္လာၿပီး သံေတာ္ဦးတင္ရေသာ ေျချမန္ေတာ္တပ္သားသည္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနရွာသည္။ သူႏွင့္အတူ ယူေဆာင္လာခဲ့ေသာ၊ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားေသာ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ကို္င္ဆြဲခဲ့သည့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသာ ေဆာင္ဓါးသည္ကား သခင္မဲ့သည္ႏွယ့္ ေျချမန္ေတာ္တပ္သား၏ ေရွ႔တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။

“မြန္ .. မြန္ဂိုေတြ .. သူတို႔ေတြ အခု ဘယ္မွာလဲ … “
“ထီးခ်ဳိင့္အရပ္မွာ တပ္ခ်ထားပါတယ္ ဖုရား .. မြန္ဂိုတပ္ေတြရဲ ႔ သံတမန္အဖြဲ႔ကေတာ့ နန္းေတာ္ရဲ ႔တံခါး၀မွာ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနပါတယ္ ဖုရား .. “
“ဘာ .. ဒင္းတို႔ေတြ .. ဒီေလာက္ေတာက္ အတင့္ရဲ ရသလား .. ေတာက္ .. သြား စမ္း .. အားလံုးကို ဖမ္းၿပီး ေခါင္းျဖတ္ .. “
“မင္းႀကီး !! … ဆင္ျခင္ေတာ္မူပါ ဖုရား “

ပုဂံျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုး ပ်က္စီးမည့္ အေရးမို႔ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီး ၿငိမ္သက္ကာ မေနႏိုင္ေတာ့။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ တုပ္တုပ္ပင္ မလႈပ္ရဲသည့္အခ်ိန္တြင္ ရဲ၀င့္စြာျဖင့္ ေဇယ်သိခၤ၏ အမိန္႔ကို ၀င္ေရာက္တားဆီးမိသည္။ ဒါက .. မတားလို႔ မျဖစ္သည့္ ကိစၥ ..။ အမွန္စင္စစ္ မြန္ဂိုမ်ားဘက္မွ ေစလႊတ္သည့္ သံတမန္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ အႏၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚျခင္းပင္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္မိပါက မြန္ဂိုစစ္သည္မ်ား လာေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေယာက်္ား မိန္းမ ကေလး လူႀကီးမေရြး တစ္ေယာက္ မက်န္ သုတ္သင္ျခင္းခံရမည္ဆိုသည္မွာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိသူတိုင္း သိရွိသည့္ အခ်က္သာ။

မည္သည့္စကားမွ မဆိုႏိုင္ရွာေတာ့ပဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားေသာ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ အေျခအေနေၾကာင့္ သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ႀကီးကသာ ဦးစီး၍ မြန္ဂိုသံတမန္အဖြဲ႔ကို ေတြ႔ဖို႔ရန္ ျပင္ဆင္သည္။ မည္သို႔ေသာ ဦးတည္ခ်က္ႏွင့္ မြန္ဂိုတို႔ဘက္မွ သံတမန္အဖြဲ႔ကို ေစလႊတ္သည္ဆိုတာကို မသိရွိေသးသည့္တိုင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရွာေဖြႏိုင္မွ ျဖစ္မည္ဟု အမတ္ႀကီး စဥ္းစားထားသည္။ မလိုအပ္ပဲ သတင္းစကား မေပါက္ၾကားေစရန္အတြက္လည္း အေရးႀကီးေသာ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စစ္သူႀကီးအခ်ဳိ႕ကိုသာ ညီလာခံခန္းမတြင္ ေခၚထားလိုက္သည္။ အားလံုး အသင့္ျဖစ္သည္ႏွင့္ မြန္ဂိုသံတမန္အား ပုဂံျပည့္ရွင္မွ လက္ခံေတြ႔ဆံုမည့္အေၾကာင္းကို ျပန္ၾကားလိုက္ေတာ့သည္။

“မြန္ဂိုသံတမန္ ဂါမြတ္မင္းသား အခစား ၀င္ေၾကာင္းပါ ဖုရား .. “
နီညိဳေရာင္သားေရ ကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဂါမြတ္မင္းသားသည္ ေခါင္းေမာ့ ရင့္ေကာ့ကာပင္ တမၼာဒီပနန္းေတာ္၏ ညီလင္ခံသဘင္သို႔ အားမာန္အျပည့္ပါေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္း၀င္လာသည္။ ကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုတြင္ ဆင္ယင္ထားေသာ မြန္ဂိုတို႔၏ တန္ဆာမ်ား ျဖစ္သည့္ သံထည္အခြ်န္အစမ်ားသည္ သူ၏ေျခလွမ္းတိုင္း၌ အခ်င္းခ်င္း ထိခိုက္မိေနၾကရာ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ခန္းမေဆာင္အတြင္း တခြ်မ္ခြ်မ္အသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနေလသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ စံျမန္းရာ ပလႅင္ႏွင့္ နီးကပ္လာသည့္တိုင္ ဦးညႊတ္ကာ ရိုေသသမႈ မျပဳပဲ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ၿမဲေလွ်ာက္ေနရာ သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ႀကီးသည္ ဂါမြတ္၏ ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ ပိတ္ကာ တားဆီးလိုက္သည္။

“မြန္ဂို ဂါမြတ္ .. သင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကို ေရာက္လာရတာလဲ .. “
မြန္ဂိုတို႔၏ ဘာသာစကားျဖင့္ လွမ္းကာ ေမးျမန္းလိုက္သည့္ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးအား ၾကည့္ကာ ဂါမြတ္မင္းသား မထီတရီ ၿပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ ျပတ္သားပီသေသာ ေလသံျဖင့္ ပုဂံျပည္သားတို႔၏ ဘာသာစကားကို သံုးကာ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။

"ပုဂံျပည့္ရွင္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ..  မြန္ဂိုမ်ားဘက္မွ ေန၍ ကမ္းလွမ္းမႈတစ္ခု ျပဳလုပ္ဖုိ႔ က်ဳပ္တို႔ စစ္ဦးစီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ အာခန္က မွာၾကားလိုက္တယ္ .. သင္တို႔အားလံုး မြန္ဂိုမ်ားအား ရန္မရွာပဲ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သည္ခြင့္ေပးရမယ္ .. နယ္စပ္ေဒသေတြကို ျဖတ္သန္းတဲ့ အခါမွာလဲ က်ဳပ္တို႔ မြန္ဂိုေတြကို အစစ္ေဆး အတားအဆီး မရွိပဲ ၀င္ေရာက္ႏိုင္ခြင့္ေပးရမယ္ .. ဒါ့အျပင္ သင္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ ႔ မင္းသားေသာ္လည္းေကာင္း၊ မင္းသမီးေသာ္လည္းေကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို က်ဳပ္တို႔ မြန္ဂိုျပည္မွာ ဧည့္သည္အျဖစ္ လာေရာက္ေနထိုင္ဖို႔ ေပးအပ္ရမယ္ .. က်ဳပ္တို႔ ေတာင္းဆိုသမွ် သင္တို႔ လိုက္ေလ်ာမယ္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို ဘာအႏၱရာယ္မွ မက်ေရာက္ဖို႔ တာ၀န္ယူတယ္ .. မြန္ဂိုတပ္ေတြ ပုဂံနန္းေတာ္အထိ ဆက္လက္ခ်ီမတက္လာဖို႔လဲ ကတိေပးတယ္ .. သင့္ဘက္က အေျဖကို သံုးရက္အတြင္း ေပးပါ .."

ဂါမြတ္မင္းသား၏ စကားသံအဆံုး၌ ခန္းမေဆာင္ တစ္ခုလံုး မႈးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ား၊ စစ္သူႀကီးမ်ား၏ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးေျပာဆိုၾကသည့္ အသံမ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ႀကီးတစ္ဦးတည္းသာ တျခား မည္သူမည္၀ါကိုမွ လိုက္လံၾကည့္ရွဴမေနပဲ ဂါမြတ္မင္းသား၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေန၏။

"သင္ေျပာစရာရိွတာ ေျပာၿပီးၿပီ မဟုတ္လား ဂါမြတ္မင္းသား ... ဒီေတာ့ သင္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာကို က်ဳပ္ရဲ ႔အမႈထမ္းမ်ား လိုက္ျပမယ္ .. သင္ အခ်ိန္ေပးထားတဲ့ သံုးရက္ေန႔မွာ က်ဳပ္တို႔ အေျဖတစ္ခုခု ေပးမယ္ .. သင္ အခု သြားလို႔ရၿပီ .. "

သူ႔အား တင္းမာျပတ္သားေသာ ေလသံႏွင့္ တံု႔ျပန္သည့္ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးကို ဂါမြတ္မင္းသား ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ပခံုးတစ္ဖက္ကို တြန္႔၍ ဟက္ခနဲ မခိုးမခန္႔ ရယ္ၿပီးေနာက္ ကိုယ္ကို ခ်ာခနဲလွည့္ကာ မထီတရီေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ခန္းမထဲမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။

*******************************

ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္တစ္နာရီမွ် ၾကာၿပီးေသာအခါ ..
ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရသည့္ဟန္ႏွင့္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားေသာ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ ေဘးပတ္ခ်ာလည္တြင္ ပုဂံနန္းေတာ္၏ အေရးပါဆံုးေသာ မႈးမတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ စစ္သူႀကီးမ်ား ၀ိုင္းရံကာ ရွိေနၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး၏ ေရွ႔တြင္ကား ပုဂံျပည္၏ ၾသဇာအာဏာသက္ေရာက္ရာျဖစ္ေသာ နယ္ေျမမ်ားကို သရုပ္ေဖာ္ေရးဆြဲထားေသာ ေျမပံုကားခ်ပ္ တစ္ခုအား ေက်ာက္သား စားပြဲႀကီးတစ္ခုေပၚတြင္ အျပန္႔သားခင္းထားသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ထိုကားခ်ပ္ကို နီရဲေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေလရာ ဘုရင့္အရိပ္အေျခကို အကဲခတ္ေလ့လာေနရေသာ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးအေပါင္းသည္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အသံမထြက္ရဲရွာေပ။ မိမိတို႔ အသက္ရွဴသံကိုပင္ ၾကားသြားမွာ စိုးသည့္အလား မွ်င္းမွ်င္းေလး ခိုး၍ ရႈရိႈက္ေနရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ တိတ္ဆိတ္မႈက ၾကာရွည္မခံပါ။ ေဇယ်သိခၤဆီမွ က်ယ္ေလာင္သည့္ စကားသံက ၿငိမ္သက္ေနမႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။

“ကဲ .. ဘယ္သူမွ အသံမထြက္ပဲ ေက်ာက္ရုပ္ေတြလို ၿငိမ္သက္ေနၾကေတာ့မွာလား .. မင္းတို႔အားလံုး ေပါင္းတာေတာင္ အႀကံတစ္ခုတစ္ေလ ထြက္မလာေတာ့ဘူးလား .. “
ဟိန္းေဟာက္ကာ ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိုက္သည့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ စကားသံအဆံုး၌ အားလံုးထဲတြင္ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ စစ္သူႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရွ႔သို႔ အနည္းငယ္တိုးၿပီး ရဲ၀င့္စြာ ေလွ်ာက္တင္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“မင္းႀကီးဖုရား .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးအား အခ်ိန္တစ္လသာ ေပးပါ .. ဒီမြန္ဂိုအရိုင္းအစိုင္းေကာင္ေတြကို ကမာၻေျမအဆံုးထိ ေရာက္ေအာင္ တိုက္ထုတ္ပစ္ပါ့မယ္ .. “
တိတိက်က် အစီအစဥ္ဟူ၍ မရွိပဲ ၿပီးစလြယ္ေလွ်ာက္တင္ေသာ စစ္သူႀကီးငယ္အား ေဇယ်သိခၤ .. လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးေပၚေထာက္၊ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး အလိုမက်စြာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အေျခအေန မဟန္မွန္းသိသည့္စစ္သူႀကီးငယ္ခမ်ာ မ်က္လႊာေလးခ်၊ ေနာက္ကို အနည္းငယ္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ေခါင္းျပန္ငံု႔ထားလိုက္ရသည္။ အားလံုး ေခတၱခဏမွ် ၿငိမ္သက္သြားၿပီးေနာက္ စစ္သူႀကီးမ်ားထဲမွ မြန္ဂိုတာတာတို႔ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳမ်ားသည့္ တပ္မႈးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ငနက္သင္ထံမွ ေလးနက္ေသာ စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္။

"ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ေလွ်ာက္တင္ပါရေစ အရွင္မင္းႀကီး .. မိုးေကာင္းအရပ္မွာ က်ရႈံးခဲ့တဲ့ ပုဂံတပ္ေတြကို ျပန္လည္စုစည္းၿပီး မြန္ဂိုေတြကို တိုက္ထုတ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတို႔ အခ်ိန္လိုအပ္ပါတယ္ .. ထီးခ်ဳိင့္အရပ္ တပ္ခ်ထားတယ္ဆိုတဲ့ မြန္ဂိုတပ္္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ ႔ပင္မတပ္ မဟုတ္ေသးဘူး .. အကယ္၍သာ ေနာက္ထပ္ မြန္ဂိုတပ္မဟာ ထပ္ေပါင္း ေရာက္လာမယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတို႔ ယခုေလာေလာဆယ္မွာ ခုခံႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး .. ဒါဟာ လက္မခံခ်င္လဲ လက္ခံရမယ့္ အမွန္တရားပဲ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတိ္ု႔ လုပ္ရမယ့္ အစီအစဥ္က ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ တမၼာဒီပ ၾသဇာခံတပ္ေတြကို ျပန္လည္စုစည္းရမယ္ .. စစ္သည္အင္အား ျပန္လည္ျဖည့္တင္းရမယ္ … မြန္ဂိုတပ္ေတြရဲ ႔ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကို နားလည္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရမယ္ .. ဒါေတြဟာ တစ္ေန႔တစ္ရက္ထဲနဲ႔ ၿပီးႏိုင္မယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး .. လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး .. "

ေၾကာင္းက်ဳိးဆီေလ်ာ္ေသာ စကားေၾကာင့္ ေဇယ်သိခၤအပါအ၀င္ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ား ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ မင္းႀကီး၏ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ ကပ္၍ ရွိေနသူ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးသည္ ေဇယ်သိခၤ၏ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ေနရင္းမွ ..

"အရွင္မင္းႀကီးဘုရား .. တပ္မႈးႀကီး ငနက္သင္အား လစ္လပ္သြားေသာ ေသနာပတိခ်ဳပ္ေနရာမွာ ခန္႔အပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ေလွ်ာက္တင္ပါရေစ … "
ခန္းမထဲတြင္ ရွိေနေသာ က်န္သည့္သူမ်ား အားလံုးက သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ႀကီး၏ စကားအား လက္အုပ္ခ်ီ ဦးတိုက္ကာ တညီတညြတ္ထဲ ေထာက္ခံၾကသည္။ ေဇယ်သိခၤသည္ ငနက္သင္အား စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း မိန္႔ၾကားသည္။

"ဘယ္လိုလဲ ငနက္သင္ .. ေမာင္မင္း ဒီတာ၀န္ကို ယူႏိုင္ပါ့မလား .. "
"မွန္ပါ့ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာျဖင့္ တာ၀န္ကို ဦးေဆြးဆံေျမ့ ထမ္းေဆာင္ပါမယ့္ .."
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္၍ ေဇယ်သိခၤဘုရင္အား အရိုအေသျပဳမည္အျပဳတြင္ ဒါမ်ဳိး ျပဳလုပ္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူးဆိုေသာ သေဘာႏွင့္ ေဇယ်သိခၤ လက္ခါ၍ ျပသျဖင့္ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ငနက္သင္ ကိုယ္ရွိန္သပ္လိုက္သည္။
"ကဲ .. ငနက္သင္ .. ေမာင္မင္း ေသနာပတိခ်ဳပ္ ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ မြန္ဂိုေတြ ေတာင္းဆိုတဲ့ အေရးကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲ ေလွ်ာက္တင္စမ္း .. "
"မွန္ပါ့ .. နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာပါ  .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတို႔ အခိုက္အတန္႔မွ် မြန္ဂိုတို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာရပါ့မယ္ .."

ငနက္သင္သည္ ေလွ်ာက္တင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္အုပ္ခ်ီကာ ေခါင္းကို ညႊတ္ထားသည္။ သူ၏ စကားေၾကာင့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ မည္မွ် ေဒါသအမ်က္ထြက္လိမ့္မည္ကို ႀကိဳသိထားလို႔ ျဖစ္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ .. က်ယ္ေလာင္ စူးရွသည့္ စကားသံကို ေဇယ်သိခၤဆီမွ ၾကားရသည္။

"လိုက္ေလ်ာရမယ္ ဟုတ္လား ?? .. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး !! .. ကုန္သြယ္ခြင့္ေတြ ဘာေတြ ညာေတြ က်ဳပ္ ဂရုမစိုက္ဘူး .. ေရႊေတြ ေငြေတြ ေပးရမယ္ဆိုလဲ ေပးႏိုင္တယ္ .. ပုဂံျပည္ရဲ ႔မင္းသား ျဖစ္ျဖစ္ .. မင္းသမီးျဖစ္ျဖစ္ ေပးအပ္ရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ငါ လက္မခံႏို္င္ဘူး .. ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမတူဘူး .. "
"ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးတို႔ မွာ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေၾကာင္းပါ .. မင္းႀကီး .. "

ထပ္မံ၍ ေလွ်ာက္တင္ေသာ ငနက္သင္၏ စကားအဆံုး၌ ခန္းမေဆာင္ တစ္ခုလံုး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ထံမွ ေနာက္ထပ္ စကားသံ ထြက္မလာပဲ ပကတိ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ခန္းမေဆာင္၏ ၀င္ေပါက္အနားရွိ  ပြတ္လံုးတိုင္ႀကီးတစ္ခု ေနာက္ကြယ္မွ ၾကည္လင္စူးရွေသာ မိန္းမသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ကြ်န္မ လိုက္သြားမယ္ … "
အျဖဴေရာင္ေအာက္ခံ ၀တ္ရံုတြင္ ေရႊခ်ည္လႊာပါးပါးေလးကို လႊမ္းကာၿခံဳထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္က ခန္းမထဲရွိ ေယာက်္ားသားအေပါင္း၏ အၾကည့္ကို သိမ္းယူကာ ဖမ္းစားထားသည္။ သူမအေပၚ က်ေရာက္သည့္ အၾကည့္မ်ားကို ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မသိက်ဳိးကြ်င္ျပဳရင္း ညီညာလွပေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေဇယ်သိခၤရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ တမၼာဒီပနန္းေတာ္ တည္ေထာင္ခဲ့စဥ္ အခါကတည္းက မိန္းမသားဟူ၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ၀င္ေရာက္ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိေသာ ဤခန္းမေဆာင္သို႔ ပထမဆံုး ၀င္ေရာက္လာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် တားဆီးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။

"ေနၾကာ .. မင္း ဘာေျပာလိုက္တယ္ .. မင္းကို မြန္ဂိုျပည္ကို ပို႔ရမယ္ ဟုတ္လား .. "
ေရွ႔ကို အလိုလုိ တိုးထြက္လာမိသည့္ ေဇယ်သိခၤႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေက်ာက္သားစားပြဲ၏ တျခားဘက္ထိပ္တြင္ ဆံုမိၾကသည္။ တုန္ယင္ေနေသာ လက္အစံုျဖင့္ ေဇယ်သိခၤ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား လွမ္း၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ မည္သည့္စကားကို ထပ္မံ၍ဆိုရမွန္း မသိသည့္ အတြက္ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္သာ တုန္ခါ၍ ေနသည္။

"ေမာင္ေတာ္မင္းႀကီး .. ဘာမွမေျပာနဲ႔ေတာ့ .. ဒီမြန္ဂိုေတြေၾကာင့္ ေနၾကာတို႔ ပုဂံျပည္သူျပည္သားေတြ ဘယ္ေလာက္ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရၿပီးၿပီလဲ ..  ေနၾကာရဲ ႔ကိုယ္က တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဘာမွ အေရးမပါဘူး .. မြန္ဂိုေတြ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကို လာေရာက္တိုက္ခိုက္တဲ့အခါမွာ ေသဆံုးရမယ့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အသက္ေတြက ေနၾကာ့ထက္ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိပါတယ္ ေမာင္္ေတာ္ ..."

မိမိအတြက္ မစဥ္းစားပဲ တုိင္းျပည္၏ အေရးကို ေရွ႔တန္းတင္ စဥ္းစားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားသံက ခန္းမထဲရွိ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားသာမက စစ္သူႀကီးမ်ား စိတ္ႏွလံုးကိုပါ ကိုင္လႈပ္သြားသည္။ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ငနက္သင္သည္ နီးကပ္စြာ ျမင္ေနရသည့္ ေနၾကေဒ၀ီအား ေျခဖ်ားမွ ဦးေခါင္းအဆံုး ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ပုဂံနန္းေတာ္ထဲရွိ ရွိရွိသမွ်ေသာ မိန္းမသားေတြထက္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ပိုမိုမက္ေမာပါသည္ဆိုေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွကို သတင္းစကားၾကားတုန္း သူ မယံုၾကည္ခဲ့။ ယခုလို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္သည့္အခ်ိ္န္တြင္မူ ထိုစကားမ်ားသည္ အပိုမဟုတ္ဆိုတာကို လက္ခံလိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ နတ္မိမယ္တစ္ဦးႏွယ္ အဆင္းရွိေသာ အလွတရားမ်ားထက္ ပို၍ ႏွစ္လိုျမတ္ႏိုးဖြယ္ေကာင္းေသာ အလွသည္ကား ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္အလွသာ ျဖစ္သည္ကိုလဲ ခံစားလိုက္မိသည္။ သူႏွင့္တကြ ပုဂံျပည္သူျပည္သားမ်ား ေနၾကာေဒ၀ီအား မည္ကဲ့သို႔ ေက်းဇူးျပန္၍ ဆပ္ရပါမည္နည္း …။

******************************
ထိုေန႔ည … တမၼာဒီပ နန္းရွင္၏ စက္ေတာ္ရာေဆာင္ ...
ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ အခ်စ္ပန္းခူးျခင္းအမႈကို တစ္ခ်ီျပဳလုပ္ၿပီးသည့္တိုင္ ေက်နပ္အားရျခင္း မရွိေသးသည့္အေလွ်ာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ တုဖက္ကင္းေသာ ကိုယ္လံုးလွလွေလးကို ရင္ခြင္ထဲသြင္း၍ ေပြ႕ကာထားသည္။ ဦးေခါင္းေအာက္မွ လွ်ိဳကာထည့္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္က မြတ္လ်ေနသည့္ ေက်ာျပင္၀င္း၀င္းေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနသလို၊ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္က မို႔၀င္းအိစက္သည့္ သားျမတ္တစ္စံုကို ႏူးႏူးညံ့ညံံ့ကိုယ္တြယ္ ေဆာ့ကစားေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင္ေတာ္ဘုရင္၏ ရင္အုပ္ေမာက္ေမာက္ေပၚမွ ၾကြက္သားဆိုင္မ်ားကို အသာလက္ႏွင့္ထိတို႔ကာ ပြတ္သပ္ေနသည္။

"ေနၾကာရယ္ .. ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္လို စိတ္မ်ဳိးထားၿပီး မင္းကုိ လက္လႊတ္ရမွာလဲ  .. ေနၾကာ မသြားပါနဲ႔ကြာ … နရမြန္ကိုယ္ေတာ္ေလးကိုပဲ ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ .. "
"မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ေတာ္ .. ကိုယ္ေတာ္ေလးက ငယ္ရြယ္လြန္းလွပါတယ္ .. ေနၾကာ့မွာ အႀကံရွိပါတယ္ .. ေသနာပတိခ်ဳပ္ ငနက္သင္နဲ႔လဲ ေနၾကာ့အႀကံကို တိုင္ပင္ပါဦးမယ္ .. ေမာင္ေတာ္ ေနၾကာ့ကို စိတ္ခ်ေနပါ .. ေနၾကာ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ကာကြယ္ ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္ … "

စိတ္သက္သာရေအာင္ ဆိုၿပီး စကားအလိမၼာသံုးကာ ေျပာလိုက္သည့္တိုင္ မြန္ဂိုျပည္ကို လိုက္ပါသြားဖို႔ အေရးသည္ ျပန္လမ္းမဲ့ေခ်ာက္ထဲသို႔ က်ဆင္းသလို ျဖစ္မည္မွန္း ေနၾကာေဒ၀ီ ခံစားမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမဘ၀သည္ အခုအတိုင္းေရာ ဘာထူးပါမည္နည္း။ ရွင္လွ်က္ႏွင့္ ေသဆံုးေနခဲ့ၿပီပဲ မဟုတ္လား။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေနေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ခ်စ္သူအေမာင္ က်ားညိဳအား သတိရေနသည့္ သူမသည္ မြန္ျမတ္ေသာ မိန္းမေကာင္းမွ ဟုတ္ပါေလစ။ အသည္းႏွလံုးတစ္ခုထဲတြင္ တစ္လွည့္စီ ကိန္း၀ပ္ေနေသာ ေယာက်္ားသား ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူမ အေနခက္လွသည္။ သူမ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးတြင္ ဆက္လက္၍ မေနထိုင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္သက္ခံုမင္ျခင္း အလွွ်င္းမရွိေသာ သူမဘ၀ႏွင္ တမၼဒီပျပည္၏ ေရွ႔ေရးကိုသာ အလဲအလွယ္ လုပ္ရေပေတာ့မည္။

"ေနၾကာ .. အခ်စ္ ... မင္းေလးက သိပ္လွလြန္းတယ္ကြယ္ .. "
ဗိုက္သား၀င္း၀င္းေလးမ်ားကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေဇယ်သိခၤ၏ လက္က ပန္းပြင့္ေလးအေပၚပိုင္း အသားမို႔မို႔ေလးမ်ားအား သြားေရာက္ပြတ္သပ္သည္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ရီေ၀ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေမာင္ေတာ္မင္းႀကီးအား လွမ္းကာၾကည့္သည္။ ထိုအၾကည့္မ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို ေဇယ်သိခၤဘယ္လို နားလည္သည္မသိ။ သူ႔ကိုယ္ကို ေနၾကာေဒ၀ီေပၚမွ အုပ္မိုးကာ ေနရာယူထားလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အနားယူၿပီးခဲ့ၿပီမို႔ ျပန္လည္မာေၾကာစျပဳေနသည့္ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ အရည္ေတြရႊဲေနသာ ပန္းပြင့္ဖူးေလး၏ အ၀ႏွင့္ ေသခ်ာေတ့သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေပါင္အားကို သံုးၿပီး ပန္းဖူးေလးအထဲသို႔ တန္ဆာေခ်ာင္း ကြ်ံ၀င္ေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ႏူးအိစိုရႊဲေနေသာ အတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး လိင္တန္ေခ်ာင္းက တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၀င္သြားသည္။

"အိုး .. ေမာင္ေတာ္ .. "
တင္းမာျပည့္က်ပ္ေသာ အေခ်ာင္းႀကီး၀င္လာမႈတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မွိတ္ကာက်သြားသည္။ သြယ္လ်ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ လက္ကေလးမ်ားသည္ သလြန္ေပၚကို တင္းတင္းေထာက္ထားေသာ ေဇယ်သိခၤ၏ လက္ေမာင္းအိုးမ်ားကို အားႏွင့္ဖက္တြယ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ တင္းတင္းေစ့ကာ ပိတ္ထားေသာ သူမ မ်က္၀န္းမ်ား၏ အတြင္းစိတ္သည္ မည္သူကို ဖက္တြယ္ထားသနည္း ဆိုသည္ကိုေတာ့ မွန္းဆရန္ ခက္လွပါသည္။ ဤေမးခြန္း၏ အေျဖကို ေနၾကာေဒ၀ီ တစ္ဦးထဲသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္သာ ...

*****************************

မြန္ဂိုျပည္သို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီး ဓါးစာခံအေနနဲ႔ လိုက္ပါသြားမည္ ဆိုေသာသတင္းသည္ တမၼာဒီပနန္းေတာ္ရွိရာ ပုဂံၿမိဳ ႔ တစ္ခုလံုး အႏွံ႔သို႔ မ်ားမၾကာမီပင္ ျပန္ႏွ႔ံသြားေတာ့သည္။ ထိုသတင္းထြက္လာၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ေတာင္နန္းစံမဟာေဒ၀ီ ျဖစ္ေသာ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးမွ ေနၾကာေဒ၀ီအား သူ႔စံနန္းေဆာင္သို႔ ဆင့္ေခၚမႈက ေရာက္ရွိလာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီး ႏွစ္ဦးအၾကား ေပါက္ဖြားခဲ့ေသာ အမုန္းတရားသည္ ပုဂံနန္းေတာ္ ျပင္ပမွ အမ်ားသူငွာ မသိရွိသည့္အေၾကာင္းတရား ျဖစ္သည့္တိုင္ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သားမ်ား အၾကားတြင္မူ အၿမဲလိုလို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည့္ အခ်င္းအရာတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သူမ သေႏၶသားေသဆံုးခဲ့ျခင္း၏ အဓိကလက္သည္မွာ မိဖုရားႀကီးပင္ ျဖစ္ရမည္ဟု ေနၾကာေဒ၀ီ ယူဆထားခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးက သူမအား ေတြ႔ခ်င္သည္ဟု ဆိုကာ အေပၚစီးမွ ဆင့္ေခၚျခင္းကို ေနၾကာေဒ၀ီ ျငင္းဆန္ႏိုင္ျခင္း မရွိသျဖင့္ စိတ္္ထဲ အခံရခက္ေနေပသည္။

စံနန္းေဆာင္ထဲသို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ ၀င္ေရာက္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီးသည္ သလြန္ေပၚတြင္ ကိုယ္တေစာင္းထိုင္ေနရာမွ ထကာ ဆင္းသက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သားတို႔၏ ထံုးစံအတုိင္း ေနၾကာေဒ၀ီ အရိုအေသေပးမည္ အျပဳတြင္ အနားေရာက္လာေသာ သီရိစႏၵာက သူမ၏ ပခံုးတစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာ လာေရာက္ကိုင္တြယ္သည္။

"လာ .. ေနၾကာေဒ၀ီ .. အစ္မေတာ္တို႔တေတြ အျပင္ဘက္က ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စကားေျပာၾကရေအာင္ .."
ႏူးညံ့လွသည့္ စကားသံႏွင့္အတူ အေလးတယူျပဳ၍ ဆက္ဆံေသာ ေတာင္နန္းစံမိဖုရားႀကီး၏ အျပဳအမူတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ရသည္။ နားမလည္ႏိုင္မႈေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိသြားရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမအား မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေခၚဆိုရသနည္းဟုသာ မဆိုင္းမတြ ေမးျမန္းလိုက္မိသည္။ သီရိစႏၵာသည္ ၾကည္လင္လွေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးအား ႏွစ္လိုျမတ္ႏိုးစြာ စိုက္ၾကည့္ရင္း ..

"ေနၾကာ့ကို ဆင့္ေခၚရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက တျခားမဟုတ္ရပါဘူး .. ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခ်င္လို႔ပါ .. သားေတာ္ေလး နရမြန္ကို မြန္ဂိုျပည္သို႔ ေစလႊတ္ျခင္း မခံရေအာင္ မင္းႀကီးကို ေဖ်ာင္းဖ်ေပးတဲ့အတြက္ အစ္မေတာ္ ေနၾကာ့ကို တကယ္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလဲွ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္ .. "
သူမစကားကို လက္ခံသည္လား လက္မခံသည္လား မသိပဲ မယံုသကၤာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီအား သီရိစႏၵာ နားလည္မႈအျပည့္ပါသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။ ထို႔အျပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ ရွိေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္လံုးေလးအား လက္ႏွင့္ဆြဲယူကာ ေပြ႔ဖက္ရင္း သူမနားနား ကပ္ကာ တိုးတိတ္စြာ စကားဆိုျပန္သည္။

"ေနၾကာ .. မင္းရဲ ႔ ရင္ေသြးကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ႀကံမႈကိစၥအတြက္ အစ္မေတာ္ ကို သံသယ၀င္မယ္ဆိုတာ နားလည္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ တို႔ကို ယံုပါ .. အရွင္မင္းႀကီး ေမးျမန္းစစ္ေဆးတုန္းက တို႔မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ထြက္ဆိုခဲ့တာဟာ မုသားစကား မဟုတ္ရပါဘူး .. အစ္မေတာ္က သားသည္မိခင္တစ္ေယာက္ပါ ... ရင္ေသြးတစ္ေယာက္ ကိုယ့္၀မ္းထဲမွာ လြယ္ထားတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကို အစ္မေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္ .. အစ္မေတာ္ ေမာင္ေတာ္ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွပါတယ္ .. အဲဒီအတြက္ ေမာင္ေတာ္ရဲ ႔ရင္ေသြးကို အစ္မေတာ္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ရန္မရွာပါဘူး .. ဒါ သစၥာစကားပါ ေနၾကာ .. "

သူမအား ေပြ႔ဖက္ထားသည့္ သီရိစႏၵာ၏ အေႏွာင့္အဖြဲ႔မွ ေနၾကာေဒ၀ီ ျငင္သာစြာ ရုန္းထြက္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ေငးၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာသည္ တဒဂၤအတြင္းမွာ ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ဳိးစံု ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေသာ္လည္း သီရိစႏၵာ မိဖုရားႀကီးကမူ အၿပံဳးမပ်က္ ေတာက္ေလွ်ာက္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၾကည္လင္ႏူးညံ့သည့္ အၿပံဳး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သီရိစႏၵာ၏ ရင္ကို ထြင္းေဖာက္၍ ျမင္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။

"ေနၾကာ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ .. အစ္မေတာ္ .. ေနၾကာ အထင္လြဲခဲ့မိတယ္ .. အစ္မေတာ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူး ေနၾကာ .. ခြင့္လႊတ္စရာလဲ မရွိပါဘူး .. ေနၾကာ့ေနရာမွာ အစ္မေတာ္ဆိုလဲ ဒီလိုပဲ ယူဆမိမွာပါ .."
လက္ယွက္ကာ အရိုအေသေပးေတာ့မည္ဟန္ ျပဳေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္အစံုကို သီရိစႏၵာမိဖုရားသည္ ရင္းႏွီးအားေပးစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားျပန္သည္။

"တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေနၾကာ့ရဲ ႔ေက်းဇူးက အစ္မေတာ္တို႔ ပုဂံျပည္အတြက္ ျပန္ဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္ .. အစ္မေတာ္ ေနၾကာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး .. အၿမဲသတိရေနမွာပါ .. ကဲ .. ဒီေလာက္ဆို အစ္မေတာ္ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး သြားၿပီ .. အခုေနခါမွာ ေနၾကာ့ရဲ ႔အခ်ိန္ေတြက တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္ .. ေမာင္ေတာ္ဘုရင္နဲ႔လဲ ေနၾကာ ေနခ်င္ရွာလိမ့္မယ္ ..  ေနၾကာ့ကို အစ္မေတာ္ ဆက္မေခၚထားေတာ့ပါဘူး ကြယ္ ..."

ႏႈတ္ဆက္စကားကို ဆိုၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပါးျပင္တစ္ဖက္အား သီရိစႏၵာသည္ ႏူးညံ့စြာ နမ္းရိႈက္သည္။ စံနန္းေဆာင္ဘက္သို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာေသာ သီရိစႏၵာမိဖုရားႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာျပင္အား လွမ္းၾကည့္ရင္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေတြးတို႔ လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။ ေတာင္နန္းစံေဒ၀ီ .. သူ ငါ့ကို အလိမၼာသံုးၿပီး ေျပာေနတာလား .. အမွန္ကိုပဲ ေျပာေနတာလား .. သူသာ ငါ့ကို မလုပ္ႀကံခဲ့ဘူးဆိုၿပီး ငါ့ရင့္ေသြးကို သတ္တာ ဘယ္သူမ်ားလဲ ..

********************************

ထိုေန႔ည ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စံနန္းေဆာင္အတြင္း၌ ..
ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အိပ္ရာထက္တြင္ ပက္လက္ကေလး ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိသည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ေသာ ေဇယ်သိခၤႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျဖစ္ ေနၾကာေဒ၀ီကမူ သူမတကိုယ္လံုး ယိမ္းထိုးကာ လႈပ္ခါေနသည္။ မင္းႀကီး၏ အဂၤါစပ္ကို တက္ကာခြထားသည့္ သူမကိုယ္သည္ အေပၚေအာက္ မွန္မွန္ ၾကြတက္လိုက္၊ ျပန္ဆင္းလာလိုက္ႏွင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ လႈပ္ရွားေနသည္။ မို႔၀န္းေမာက္ၾကြသည့္ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း၌ စည္းခ်က္က်က်ႏွင့္ တုန္ခါ၍ေနသည္။ မစည္းမေႏွာင္ပဲ ျဖန္႔က်ဲထားေသာ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေကသာဆံႏြယ္ အဖ်ားနားမ်ားသည္မူ ေဇယ်သိခၤ၏ ေပါင္လံုးမ်ားကို ပြတ္တိုက္ကာ က်ီစယ္ေနသည္။

တင္းတင္းေစ့ကာ မွိတ္ထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အသိအာရံုထဲတြင္ ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလး၏ အတြင္းအက်ဆံုး ေနရာမ်ားကို ထိေတြ႔ပြတ္တိုက္ေနေသာ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးမွ ေပးသည့္ အရသာကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ မည္သည့္အခါမွ ရိုးသြားႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ ကာမအရသာေၾကာင့္ သူမအေသြးအသားေတြ ဆူပြက္လာၿပီး အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိရန္ နီးစပ္လာေနၿပီျဖစ္သည္။ အေပၚကို ပင့္ၾကြလိုက္ေသာ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဖတ္ခနဲျမည္ေအာင္ပင္ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုယ္ကိုေရွ႔သို အနည္းငယ္ငိုက္ကာ ခါးအားကိုသံုး၍ ဖိႀကိတ္ကာ ေဆာင့္ဖို႔ျပင္သည္။ ေလးငါးခ်က္မွ် ဤကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္လိုက္လွ်င္ သူမေကာင္းေကာင္းၿပီးေတာ့မည္ဆိုသည္ကို အေတြ႔အႀကံဳ ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ အတိအက်ကို နားလည္ထားခဲ့သည္။ ရင္ထဲတလိပ္လိပ္ တက္လာေသာ ဆႏၵေနာက္သို႔ အရွိန္ျမွင့္၍ လိုက္ပါရန္ျပင္သည္။

ထိုအခိုက္တန္႔၌ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ရွိရာ စက္ေတာ္ရာေဆာင္၏ အျပင္ဘက္မွ လွမ္းေအာ္ေျပာသည့္ စကားသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည္။ ေဇယ်သိခၤဘုရင္အတြက္ အေစာင့္အျဖစ္ ယေန႔အဖို႔ တာ၀န္က်ရာ မိန္းမစိုးဆီမွ ျဖစ္သည္။

“အေရးႀကီးသတင္း ေလွ်ာက္တင္စရာ ရွိေၾကာင္းပါ မင္းႀကီးဘုရား ..  “
“တယ္ .. ဒီေကာင္ .. အခ်ိန္အခါေကာင္းမွ ... “
အေရးေကာင္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ဆိုသလို မင္းႏွင့္မိဖုရား ႏွစ္ပါးၾကည္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ေလွ်ာက္တင္မႈေၾကာင့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ ေဒါသအမ်က္ျပင္းစြာထြက္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္တိုင္ ဆတ္တငဲ့ငဲ့ႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈအရသာ ပယ္ေပ်ာက္သြားရာ မေက်မနပ္ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္က ပယ္ေပ်ာက္မသြားသည့္အတြက္ လြန္မင္းစြာ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမဟုတ္ပဲ သူမတို႔အား မိန္းမစိုး သံေတာင္ဦးတင္မွာ မဟုတ္ဆိုတာကို နားလည္မိသည္။ သလြန္၏ ေဘးတြင္ ပံုကာရွိေနေသာ ည၀တ္လႊာကို ေကာက္ယူ၍ ပခံုးထက္မွ လႊားကာၿခံဳလိုက္ရင္း စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖစ္ေနသူ ေမာင္ေတာ္မင္းႀကီးအား ေခ်ာ့ေမာ့ရသည္။

“ေမာင္ေတာ္ဘုရား .. သည္းခံေတာ္မူပါ … စိတ္ကိုထိန္းပါ .. မည္ကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥဆိုတာ ေနၾကာ ေမးျမန္းပါရေစဦး .. “
သာယာေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ စကားသံႏွင့္အတူ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴ ေတာ့မွ ေဇယ်သိခၤ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းခ်သည္။ သလြန္၏ ေဘးတြင္ ရွိေနေသာ ၀တ္ရံုလႊာကို ေနၾကာေဒ၀ီ နည္းတူ လွမ္းယူကာ ကိုယ္ကိုပတ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ၿပီ ဆိုသည့္အခါမွ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စက္ရာေဆာင္ အျပင္ဘက္တံခါး၀နားတြင္ ရွိေနသည့္ မိန္းမစိုးကို ဆင့္ေခၚလိုက္သည္။ ခါးကိုကိုင္း မ်က္လႊာကို ေအာက္ခ်ၿပီး မိန္းမစိုး ျဖစ္သူ သူတို႔ႏွစ္ဦးရွိရာသို႔ အခစား ၀င္လာသည္။

“ကဲ .. ညႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ ဘာအေရးမို႔ … ေရးႀကီးသုတ္ျပာ ျဖစ္လာရတာလဲ .. ေလွ်ာက္တင္စမ္းပါဦး .. “
“မိဖုရားငယ္ ေစာယြန္းလွ နန္းၿမိဳ ႔ထက္မွ ခုန္ခ်ကာ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္ သြားေၾကာင္းပါ ဘုရား .. “
ၾကားလိုက္ရသည့္ သတင္းေၾကာင့္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သည္။ ေစာယြန္းလွဆိုသည့္ မိဖုရားငယ္သည္ ပုဂံျပည့္ရွင္၏ အခ်စ္ဆံုး မိဖုရားတစ္ပါး ျဖစ္သည္ကို နန္းေတာ္၏ အတြင္းေရးမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွွီးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ နားလည္ထားသည္။ ႏွစ္ဦးသား အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ေခတၱခဏ ၿငိမ္သက္သြားခိုက္မွာပင္ ေခါင္းငံု႔ကာ ထားသည့္ မိန္းမစိုးဆီမွ ထပ္မံ၍ ေလွ်ာက္တင္သံ ၾကားရျပန္သည္။

“အခင္းျဖစ္ပြားရာကို ေရာက္ရွိတဲ့ ရဲမက္မ်ားဆီမွ သတင္းအရ ေစာယြန္းလွရဲ ႔ကိုယ္အနီးမွာ စာတစ္ေစာင္ကို ေတြ႔ရွိပါတယ္ ဘုရား … ေနၾကာေဒ၀ီ သခင္မေလးရဲ ႔အမည္ကို ခ်ိပ္ပိတ္ထားတဲ့ စာရဲ ႔အေပၚမွာ ေရးသားထားေၾကာင္းပါ .. “
“အလို !! .. “

တုန္ရီေနေသာ လက္အစံုႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမအား ကမ္းေပးထားေသာ စာအိတ္ကို လက္ခံယူလိုက္သည္။ ခ်ိပ္ပိတ္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ေစာယြန္းလွ၏ အမွတ္အသား တံဆိပ္ကို ေတြ႔သလို႔၊  “ေနၾကာေဒ၀ီသို႔ “ ဆိုေသာ စာသားကို ညီညာေသာ လက္ေရးျဖင့္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလွသည္မို႔ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စာအိတ္ကို ထပ္မံ၍ ေလ့လာမေနေတာ့ပဲ ခ်ိပ္ကိုဖ်က္၍ အတြင္းမွ စာလႊာအား ထုတ္ယူလိုက္သည္။ အလကၤာေျမာက္ေသာ အေရးအသားႏွင့္ ေဖာ္ျပထားေသာ စာလႊာအား ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္အတူ ေဇယ်သိခၤဘုရင္ပါ လိုက္ဖတ္သည္။ စာ၏ အဓိပၸါယ္ကို ျပန္ဆိုရေသာ္ “ကြ်ႏ္ုပ္ သင့္အေပၚတြင္ အမွားႀကီးမွားကာ အျပစ္ႀကီး က်ဴးလြန္ခဲ့မိၿပီ .. သင္၏ ခြင့္လႊတ္မႈအတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္ “ဟု သေဘာသက္ေရာက္ေလသည္။

မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းခ်င္းရာဆိုသည္ကို နားလည္လိုက္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီလက္ထဲမွ စာလႊာ လြတ္က်သြားသည္။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈတို႔သည္ သူမ  ႏွလံုးအိမ္တြင္ ျပည့္လွ်ံႀကီးစိုးလာရာ သလြန္ေပၚတြင္ ဆက္လက္ထို္င္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အေဆာင္ေတာ္အတြင္းရွိ ေလသာျပတင္းေပါက္ တစ္ခုနားသို႔ ေျပးကာ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပုဂံနန္းေတာ္၏ အျပင္ဘက္မွ ျမင္ကြင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းရံ၍လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့သူ ေဇယ်သိခၤသည္ ရိႈက္ငိုမႈေၾကာင့္ တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနေသာ သူမကိုယ္ေလးအား အားေပးသည့္အေနႏွင့္ ျငင္သာစြာ ေထြးေပြ႔ထားသည္။ ေမာင္ေတာ္မင္းႀကီး၏ ရင္ခြင္ကို ေခါင္းမွီကာ ထားရင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမအား ေပြ႔ပိုက္ထားသည့္  လက္မ်ားအား ျပန္လည္၍ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။

လေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ေအာင္ လက္သည္မေပၚပဲ ရွိေနခဲ့ေသာ သူတို႔ ရင္ေသြးအား သတ္သည့္ တရားခံ မည္သူဆိုတာ အခုေတာ့ သိရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္ …။


အခန္း (၁၀)

မြန္ဂိုတို႔ ရာဇာသံေပးကာ သတ္မွတ္ေပးထားခဲ့ေသာ သံုးရက္တာ ကာလကား ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမအား သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာႏွင့္ ေကာင္းတူဆိုးဖက္ မခြဲႏိုင္မခြာႏိုင္စြာ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ လိုက္ပါမည့္ ေရႊစာ အစရွိေသာ ရံေရြေတာ္ ေလးဦးႏွင့္အတူ ဂါမြတ္မင္းသား စတည္းခ်ရာ အေဆာင္ေတာ္သို႔ ေရာက္ရွိိခဲ့သည္။ ေ၀ါယာဥ္ထက္မွ ဆင္းသက္လာသည့္ ေရႊေရာင္အဆင္းရွိေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဂါမြတ္မင္းသား၏ မ်က္၀န္းအစံု ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ပုဂံနန္းေတာ္၏ သတင္းမ်ားကို တစ္ဖက္လွည့္ႏွင့္ စံုစမ္းထားသျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေၾကာင္းကို သူေကာင္းေကာင္းသိထားသည္။ တမၼာဒီပျပည္၏ အနာဂါတ္တြင္ ဧကရီဘုရင္မ ျဖစ္လာႏိုင္ဖို႔ သတင္းေျပးေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ သူတို႔ထံပါးတြင္ ဓါးစာခံအျဖစ္ လိုက္ပါၿပီးေနမည္ဆိုသည့္ ကိစၥသည္ သူ႔တို႔ မြန္ဂိုမ်ားအဖို႔ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ေအာင္ျမင္မႈပင္ …

ေနၾကာေဒ၀ီ ေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္ ဂါမြတ္မင္းသားသည္ မြန္ဂိုတပ္မ်ား တပ္စြဲထားရာ ထီးခ်ဳိ္င့္အရပ္သို႔ ျပန္ရန္ စတင္ျပင္ဆင္သည္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် ၾကာၿပီးေသာအခါ မြန္ဂိုစစ္သည္မ်ား ၀န္းရံထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ျမင္းရထားသည္ ပုဂံၿမိဳ ႔မွ စတင္၍ ေျမာက္ဘက္ဖ်ားဆီသို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ အသက္အိုးအိမ္ မပ်က္စီးရေအာင္ သူမဘ၀ကို အနစ္နာခံ စေတးၿပီး မြန္ဂိုျပည္သို႔ လိုက္ပါသြားမည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေၾကာင္းကို သိရွိသည့္ ျပည္သူအေပါင္းသည္ ျမင္းရထား ျဖတ္သန္းရာ ေနရာတိုင္း၌ ေစာင့္ဆိုင္း အရိုအေသေပးကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အသက္ႀကီးငယ္ မေရြး တမၼာဒီပ ျပည္သူတိုင္း၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ညိဳးငယ္ေနၾကၿပီး ေျဖမဆည္ႏိုင္သည့္ အခ်ိဳ႔သူမ်ားသည္ကား ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အမည္ကို တမ္းတကာ ငိုေၾကြးေနလ်က္ ရွိၾကသည္။ ပုဂံျပည္တစ္ခုလံုး ပူေဆြး၀မ္းနည္းမႈႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အခ်ိန္အခါသာမယဟု ဆိုရေပမည္သာ …. ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တမၼာဒီပနန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာလာၿပီး ေနာက္ထပ္ သံုးရက္မွ် ၾကာသည့္တိုင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္းရထားထဲမွ အေၾကာင္းကိစၥ မရွိဘဲ ထြက္ခြာျခင္း မျပဳ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးလဲ သူမ၏ ရံေရြေတာ္မ်ားမွလြဲ၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္မွ် စကားေျပာဆိုျခင္း မရွိ။ မိမိအား အေရာတ၀င္ ျပဳခ်င္ေနသည့္ ဂါမြတ္မင္းသားအားလဲ မ်က္ႏွာသာမေပး။ ယုတ္စြအဆံုး အစားအေသာက္ကိုပင္ မြန္ဂိုတို႔ ေကြ်းေမြးသည္ကို မစားဘဲ ရံေရြေတာ္မ်ား ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးသည္ကိုသာ သံုးေဆာင္ေလသည္။ ခရီးၾကမ္းႏွင္ရသည့္ အခ်ဳိ႔ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ အဆင္မေျပသည့္တိုင္ မြန္ဂိုတို႔ လာေပးေသာ ရိကၡာေျခာက္မ်ားကို မမွီ၀ဲ။ မိမိတို႔ဖာသာ သယ္ယူလာသည့္ အစားအေသာက္မ်ားျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားျဖစ္ျဖစ္သာ အာဟာရအျဖစ္ စားေသာက္သည္။ ဓါးစာခံအျဖစ္ လို္က္ပါလာရသည့္တိုင္ မာန္မက်ဘဲ ရွိေနေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္ကို ဂါမြတ္မင္းသား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၾကည့္မရ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ခရီးႏွင္လာၾကာရာ .. မြန္ဂိုတပ္မ်ား ရွိရာ ထီးခ်ဳိင့္အရပ္သို႔ တစစ နီးကပ္လာခဲ့သည္။ တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အာခန္အား ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္းေကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလွ်ာက္တင္ခ်င္သည့္အေလ်ာက္ ဂါမြတ္မင္းသားသည္ တစ္ေန႔တာလံုး ခဏတာမွ် အနားယူျခင္းပင္ မျပဳ။ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာႏွင့္ ဆက္လက္၍ ခ်ီတက္သည္။  လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာ ေတာေတာင္မ်ားကို ျဖတ္ရသည့္အျပင္ လမ္းခရီးက ၾကမ္းတမ္းလွေလရာ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ ရံေရြေတာ္မ်ားသည္ ခရီးပန္းမႈဒဏ္ကို လြန္မင္းစြာ ခံစားရသည္။ ထို႔အျပင္ မနက္ကတည္းက အစားအေသာက္ဟူ၍ မယ္မယ္ရရ မသံုးေဆာင္ခဲ့ေလရာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈကလဲ ျပင္းျပေနသည္။ ပုဂံနန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာလာခဲ့ကတည္းက မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ရွိေနခဲ့ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေလးပင္ အနည္းငယ္ ညိဳးႏြမ္းလ်က္ ရွိသည္။ ဒါ .. တမင္သပ္သပ္ သူမတို႔ကို အႏုနည္းနဲ႔ ႏွိပ္စက္တာဟု စိတ္ထဲမွေတြးကာ မေက်မခ်မ္းလဲ ျဖစ္ေနေလသည္။

ထိုအခိုက္ မြန္ဂိ္ုဘာသာျဖင့္ ဂါမြတ္မင္းသား၏ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ သူမတို႔ ျမင္းရထားသည္ တံု႔ခနဲ ရပ္သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္းရထား ျပတင္းကို ကာထားေသာ ခ်ည္စကို ဖယ္ခြာ၍ မၾကည့္ရာ မြန္ဂိုစစ္သည္မ်ား ညအိပ္နားဖို႔အတြက္ တဲမ်ားကို တည္ေဆာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆာေလာင္မႈ အခံႏွင့္ စိတ္ၾကည္လင္ျခင္း မရွိေလရာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျမင္းရထားထဲမွ ဆင္းကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ခါးေထာက္၍ သူ႔လူမ်ားအား အမိန္႔ေပးေနသည့္ ဂါမြတ္မင္းသားဆီသို႔ ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေရႊစာႏွင့္ က်န္သည့္ ရံေရြေတာ္မ်ားသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ေလွ်ာက္သြားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီေနာက္သို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ လိုက္ရသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေန႔လံုး ခနတာေတာင္ မနားႏိုင္ရတာလဲ  … က်မတို႔ မိန္းမသားေတြ ရွင္တို႔ သြားသလို မသြားႏိုင္တာ မသိဘူးလား .. ေန႔လည္စာလဲ က်မတို႔ စားခ်ိန္ေတာင္ မရဘူး .. “

စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနသည့္ဟန္ႏွင့္ အနားေရာက္လာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္ကို ဂါမြတ္ မခိုးမခန္႔ ၾကည့္သည္။ ပုဂံနန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာလာၿပီးကတည္းက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေနၾကာေဒ၀ီက စတင္၍ စကားလာေျပာသည့္အတြက္လဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ဘ၀ျမင့္သြားသည္။ “ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္း ငါနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္လို႔ မရပါဘူး ပုဂံမင္းသမီးရယ္”ဟု စိတ္ထဲက ေျပာဆိုမိသည္။ ႏႈတ္ကမူ ..

“ေန႔လည္စာ စားဖို႔ အခ်ိ္န္ေပးလဲ မင္းမွ ငါတို႔ အစားအေသာက္ေတြကို မစားတာ .. ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ရပ္ေပးေနရမွာလဲ .. “

အေပၚစီးမွ တံု႔ျပန္ေျပာဆိုသည့္ ဂါမြတ္၏ အေျဖတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို သြားႏွင့္ ကိုက္ထားရင္း သူ႔အား ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။ ကိုယ္အတြင္း ဆူေ၀တက္လာသည့္ ေဒါသအရွိ္န္ႏွင့္ ဂါမြတ္၏ မ်က္ႏွာအား လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ..

“ရွင္တို႔ .. အရိုင္းအစိုင္းေတြ .. မင္းသမီးတစ္ပါးကို ဘယ္လို ဂရုစိုက္ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ ရွင္တို႔ နားမလည္ဘူး .. “
ေျပာဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ဂါမြတ္မင္းသားေရွ႔မွ ခ်ာခနဲ ကိုယ္ကိုလွည့္ထြက္ကာ ျမင္းရထားဆီ ျပန္မည္ျပဳသည္။

“ေအာ္ .. မင္းရဲ ႔ပုဂံဘုရင္ကေတာ့ မင္းလို မင္းသမီးကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ သိတာကိုး .. သိပ္သိလြန္းလို႔ ငါတို႔နဲ႔အတူ မြန္ဂိုျပည္ကို ထည့္လိုက္တာေပါ့ .. ဟား .. ဟား .. “
သူ႔စကားကို သူသေဘာက်သြားသည့္ ဂါမြတ္မင္းသား ကိုယ္ကိုလႈပ္ခါၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနရာ မ်က္လံုးမ်ားပင္ ပိတ္မတတ္ျဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ေၾကာင့္ သူ႔အား ေက်ာခိုင္းထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကုိယ္ကေလး သူ႔ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လာၿပီး သူမလက္၀ါးတစ္ဖက္ ေလထဲေျမာက္တက္သြားသည္ကို ဂါမြတ္ မျမင္လိုက္ ..

“ျဖန္း !! .. “
“မင္း .. မင္း !! “

နီရဲသြားသည့္ ပါးျပင္တစ္ဖက္ကို ဂါမြတ္မင္းသားသည့္ လက္၀ါးႏွင့္ ျပန္ပြတ္ရင္း မယံုၾကည္ႏိုင္သည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီကိုၾကည့္သည္။ ေဒါသေသြးတို႔ ဆူေ၀တက္လာသည့္အေလ်ာက္ လက္ကိုေျမွာက္၍ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာအား ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ျပင္းထန္လွသည့္ အားအရွိန္ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ေျမျပင္ထက္တြင္ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားသည္။ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေသာ ေရႊစာတို႔ တစ္သိုက္ သခင္မေလးရွိရာသို႔ အလန္႔တၾကား ေျပးလာၾကသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီအား ထူသည့္သူကထူ၊ ဂါမြတ္မင္းသားအား ၀ိုင္း၍ ရန္ျပဳသူကျပဳႏွင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္သည္။

“ေတာက္ !! .. ဒီဟာမေတြ .. သြားၾကစမ္း .. နင္တို႔ေတြ .. သိမယ္ .. ေဟ့ အေစာင့္ေတြ လာထိန္းထားစမ္း .. “
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနသူ မြန္ဂိုရဲမက္မ်ား ဂါမြတ္မင္းသားဆီသို႔ ေျပးလာၾကသည္။ ဂါမြတ္အား ၀ိုင္း၍ ရန္ျပဳေနၾကသည့္ ေရႊစာတို႔ေတြကို ဖမ္းခ်ဳပ္ကာထားလိုက္သည့္ေနာက္တြင္ ဂါမြတ္မင္းသား ေနၾကာေဒ၀ီဆီသို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်ဥ္းကပ္သြားႏိုင္သည္။ ဘီလူးသဘက္ႏွယ္ အနားေရာက္လာေသာ ဂါမြတ္အား လဲက်ေနရာမွ ျပန္ထလာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ေျခေတြလက္ေတြႏွင့္ ကန္ေက်ာက္သည္။ ေဒါသစိတ္ႏွင့္ ကမူးရွဴ းထိုး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဂါမြတ္ မိမိကို္ယ္ကို ကာကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိ။ ေပါင္ခြၾကားေနရာအား ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေျခကန္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ခံလိုက္ရသည္။ ဂါမြတ္၏ ေဒါသက အျမင့္ဆံုးအဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။

“ကဲ .. ကြာ “
ျပင္းစြာေသာ အရွိန္ႏွင့္ ၀မ္းဗိုက္ကို အထိုးခံလိုက္ရမႈေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ ေျမျပင္ထက္သို႔ ျပန္လဲက်သြားသည္။ အခုအႀကိမ္ေတာ့ ျပန္လည္၍ေတာင္ မထႏုိင္ေတာ့။ ၀မ္းဗိုက္ကို လက္ျဖင့္ဖိထားၿပီး လူက ေကြးေကြးေလးျဖစ္ကာ လူးလိမ့္ေနသည္။ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ ၀တ္ရံုစသည္ ေျမမႈန္႔မ်ားႏွင့္ အလူလူးျဖစ္သြားယံုမက အခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္ ၿပဲစုတ္သြားသည္ျဖစ္ရာ ျဖဴ၀င္းသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အတြင္းသားေလးမ်ားပင္ ေပၚစျပဳသည္။ ေဒါသခိုးေ၀ေနသည့္ ဂါမြတ္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရမၼက္ခိုးပါေ၀၍ တက္လာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီနားတြင္ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်ျပီးေနာက္ သူမကိုယ္ေလးအား ပခံုးထက္တြင္ ထမ္း၍ တင္လိုက္သည္။ ဂါမြတ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ အနီးဆံုးရွိ ရြက္ဖ်င္တဲတစ္ခုစီသို႔ ဦးတည္ေနသည္။

“သခင္မေလး !! … “
ဘာဆက္ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို ရိပ္မိသည့္ ေရႊစာသည္ သူမသခင္မေလးအတြက္ အစိုးရိမ္ႀကီးစိုးရိမ္ကာ သူမအား ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ဂါမြတ္မင္းသား၏ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားထံမွ လြတ္ေအာင္ရုန္းသည္။ ရွိရွိသမွ် အားသံုး၍ အေၾကာက္အကန္ ရုန္းသည္ျဖစ္ရာ ေယာက်္ားႀကီးႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထားသည့္တိုင္ တစ္ခ်က္တြင္ လြတ္ထြက္သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီကို ထမ္းထားလ်က္က ရြက္ဖ်င္တဲအ၀ကို ဖယ္ရွား၍ အထဲသို႔ ၀င္ေတာ့မည္ျပဳသည့္ ဂါမြတ္ေနာက္သို႔ အေျပးအလႊားလိုက္သည္။ ေရႊစာကို ခ်ဳပ္ထားသည့္ ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေနာက္မွေန၍ ဒေရာေသာပါး ေျပးလိုက္လာသည္။ ဂါမြတ္မင္းသား၏ ပခံုးထက္မွ ေနၾကာေဒ၀ီကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ ျပန္ဆြဲလုေတာ့မည္ဆဲဆဲတြင္ ေရႊစာအား ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဖမ္းမိသြားသည္။ လက္တစ္ဖက္ကို ရသမွ် ဆန္႔တန္း၊ မွီလိုမွီျငား လွမ္းဆြဲထားရင္းမွ “သခင္မေလး”ဟု သံကုန္ျခစ္ကာ ေအာ္ရင္း ေရႊစာတစ္ေယာက္ ရြက္ဖ်င္တဲ အျပင္ဘက္တြင္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သားေမြးစမ်ား ခင္းက်င္းထားသည့္ တဲၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေလးသည္ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေန၏။ သူမကိုယ္ႏွင့္ ထပ္တူ မ်က္လံုးအိမ္မ်ားသည္လည္း လႈပ္ရွားျခင္း မရွိဘဲ ရြက္ဖ်င္တဲ၏ အမိုးထက္ဆီသို႔ အသက္မဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီအနားတြင္ ဒူးေထာက္ထို္င္လိုက္သည့္ ဂါမြတ္၏ လက္ေတြက ၿပဲစုတ္ေနသည့္ ၀တ္ရံုစ၏ ခါးစည္းေနရာဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ၾကမ္းတမ္း၍ အားပါေသာ ဆြဲေဆာင့္မႈတြင္ ၿဗိခနဲ ေနၿပီး ခါး၀တ္ေတာ္က ဂါမြတ္လက္ထဲ ပါသြားသည္။ အခုအခ်ိန္ထိ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ ဘာအသံမွလည္း မထြက္။ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ရြက္ဖ်င္တဲ ေခါင္မိုးကို စိုက္ၾကည့္ေနၿမဲေနလ်က္သာ ..

ဂါမြတ္၏ အၾကည့္က ျဖဴစင္၀င္းမြတ္ၿပီး သြယ္လ်ေနသည့္ ေပါင္တန္မ်ားဆီသို႔ အရင္ဆံုးေရာက္သည္။ ထိုမွတဖန္ ေသေသသပ္သပ္ ထားရွိထားသျဖင့္ ႀတိဂံပံုလိုျဖစ္ေနေသာ အေမႊးေရးေရးေလးမ်ား ေအာက္ဘက္ရွိ မိန္းမကိုယ္ေလးျဖစ္ေသာ ရတနာတြင္း၀ေလးဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ရွင္းသန္႔ၿပီး တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ပန္းႏုေရာင္အဆင္းရွိ အ၀ေလး၏ အသြင္တြင္ ဂါမြတ္ ရမၼက္စိတ္ေတြ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာမ်ားကို ဖယ္ကာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို လွ်င္ျမန္စြာ ခြ်တ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဂါမြတ္ ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးသည္။ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ .. ပုဂံမင္းသမီး .. မြန္ဂိုမင္းသားတစ္ပါးကို ဘယ္လိုေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ မင္း မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ျပရေသးတာေပါ့ .. ဟု စိတ္ထဲမွေတြးရင္း ခပ္မာမာျဖစ္ျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ လိင္တန္ကို လက္ႏွင့္ဆြ၍ေနသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကိုိ ေဘးသို႔ကားသြားေအာင္ တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီးမွ ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနသည့္ အ၀ေလး၏ အေျခအေနကို ဂါမြတ္ရိပ္မိသည္။ တဲပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္၍ မ်က္စိကစားလိုက္ရာ ဆီမီးထြန္းဖို႔အတြက္ ထားထားသည့္ ကညင္ဆီခြက္ကို ေတြ႔သည္။ လက္ျဖင့္ ခြက္ကို လွမ္းဆြဲယူလိုက္ၿပီး ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲ ကညင္ဆီကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးႏွစ္ကာ ဆြတ္လိုက္သည္။ လက္ထဲပါလာသည့္ ဆီမ်ားကို လိင္တန္ညိဳတုတ္တုတ္ေပၚတြင္ သုတ္လိမ္းလိုက္ရာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တင္းေျပာင္၍လာသည္။ က်န္ရွိေနသည့္ ကညင္ဆီမ်ားကိုမူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အ၀ေလးေပၚသို႔ ေလာင္းခ်ပစ္သည္။

ခြက္ထဲမွ ဆီကုန္သြားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဂါမြတ္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေပါင္ခြၾကားဆီသို႔ ဒူးေထာက္၍ ခ်ဥ္းကပ္သည္။ မာထန္ေနသည့္ လိင္တန္ကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကာကိုင္ထားၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ မိန္းမကိုယ္အ၀ေလးႏွင့္ေတ့ကာ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ စိုရႊဲေနသည့္ ကညင္ဆီေၾကာင့္ တင္းက်ပ္ေနသည့္တိုင္ သြင္းရတာ အခက္အခဲမရွိ။ တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ အဆံုးထိေရာက္သည္။ အိေႏြးႏူးညံံ့သည့္ အတြင္းသားမ်ား၏ အရသာတြင္ ဂါမြတ္မင္းသား အႀကိဳက္ႀကီးႀကိဳက္ကာ အဆက္မျပတ္ကို ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္သည္ ဂါမြတ္၏ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း၌ တုန္ခါ၍ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမဆီမွ ဘာသံမွ မထြက္၊ တဲမ်က္ႏွာက်က္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးအိမ္မ်ားသည္လဲ ေရြ ႔လ်ားျခင္း မရွိ …။

ဂါမြတ္မင္းသားသည္ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ ရမၼက္စိတ္ရိုင္းေၾကာင့္ အားကုန္ေဆာင့္ေနမိေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ အေသေကာင္ႏွင့္ မျခား တုန္႔ျပန္မႈမရွိသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပံုစံတြင္ စိတ္ပ်က္လာမိသည္။ သူျဖစ္ခ်င္သည္က ဤကဲ့သို႔ မဟုတ္။ သူ၏ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားမႈကို ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္တာ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ေနၾကာေဒ၀ီက သူထင္ထားသလို မဟုတ္။ ၾကားခ်င္သည့္ ေအာ္ဟစ္သံကို သူမဆီမွ မၾကားဘဲ တဲအျပင္ဘက္မွ ေရႊစာဆီမွ ၾကားေနရသည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ စကားမ်ားေတာ့ မဟုတ္။ သူ၏ နာမည္အား တပ္ကာ ဆဲဆိုေရြရြတ္ေနသံမ်ားသာ ..

“ေဟ့ .. အဲဒီေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ အထဲ ေခၚလာစမ္း .. “
ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္လက္မွ ရုန္းကန္တြန္းထိုးရင္း ေရႊစာ တဲထဲေရာက္လာသည္။ သခင္မေလး ေနၾကာေဒ၀ီအား သားေမြးခင္းထားသည့္ ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ ကိုယ္ေအာက္ပို္င္း၌ ဘာအ၀တ္မွ မရွိဘဲ ေပါင္တန္ႏွစ္ခုကားလွ်က္ မလႈပ္မရွား လဲေလ်ာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရာ ေရႊစာ၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား အလိုိလို ရပ္သြားသည္။ မ်က္လံုးအစံုသည္ ျပဴးက်ယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာခ်င္ဟန္ႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနသည္။ ေသြးဆုတ္ျဖဴေလ်ာ္သြားသည့္ ေရႊစာ၏ မ်က္ႏွာကို ဂါမြတ္ ေက်နပ္အားရစြာၾကည့္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ေဘးနားရွိ ေနရာအား လက္ညိဳးညႊန္ကာ ထိုးျပရင္း ..

“ထားလိုက္စမ္း အဲဒီမွာ .. ငါ့ကိုဆဲဆိုေနတဲ့သူ … တခါထဲ အသံတိတ္သြားေအာင္ ဆံုးမရမယ္ .. “
“နင္တို႔ အရိုင္းအစိုင္းေတြ .. လူမဟုတ္တဲ့ဟာေတြ … “

ေျခကားလက္ကားယားႏွင့္ ပါသြားသည့္ ေရႊစာ၏ နားသို႔ လိင္တန္ႀကီး တကားကားႏွင့္ ဂါမြတ္တိုးကပ္သြားသည္။  သူ႔အား လွမ္းရန္ျပဳဖို႔အတြက္ ေျမာက္တက္လာသည့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ရင္း ခါး၀တ္လႊာကို လက္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္သည္။ ခါး၀တ္လႊာစက ၿဗိခနဲ ၿဗိခနဲ ျမည္ကာ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ထြက္သည္။ ၀င္း၀ါေျဖာင့္စင္းသည့္ ေပါင္တန္မ်ား၏ အလွကား ေယာက်္ားႀကီးသံုးေယာက္၏ မ်က္လံုးကို ၀င္းလက္သြားေစသည္။ သူ႔လက္ႏွင့္ကိုင္ထားသည့္ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္အနက္မွ ညာဖက္ေပါင္တန္ကို အေစာင့္တစ္ေယာက္အား ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ဂါမြတ္ ခ်ဳပ္ထိန္းကာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ မိန္းမကိုယ္အ၀ေလးသို႔ လိင္တန္ကို ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“ရပ္စမ္း … မလုပ္နဲ႔ .. မလုပ္နဲ႔ .. “
တကိုယ္လံုး တြန္႔လိမ္၍ ရုန္းကန္ေနသည့္တိုင္ သန္မာေသာလက္မ်ားႏွင့္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားမႈကို ေရႊစာ မတြန္းလွန္ႏိုင္။ ထို႔အတူ ေခ်ာက်ိေနေသာ အဆီမ်ား၏ အစြမ္းႏွင့္ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလးထဲသို႔ ၀င္လာေသာ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကိုလည္း မတားဆီးႏိုင္ပါ။ အတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ဆြဲ၍ အတြင္းပို္င္းသို႔ ထိုးခြဲ၀င္ေရာက္သည့္ ဒဏ္ခ်က္တြင္ သူမ မ်က္လံုးအစံု ျပာေ၀သြားေတာ့သည္။ ဆိုးရြားလွသည့္ မိမိကံၾကမၼာကို ကယ္တင္ႏိုင္မည့္သူမရွိ၊ ေရွာင္လြဲဖို႔ရာ မျဖစ္ႏို္င္ဆိုသည္ကို သိရွိသြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေရႊစာ၏ ရုန္းကန္မႈမ်ားသည္ အလိုလို ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္။ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္၊ သြားမ်ားကို ေစ့ကာကိုက္ထားရင္း မီး၀င္းေတာက္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ဂါမြတ္ကို ၾကည့္ေနသည္တိုင္ မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္စတို႔က ခိုတြဲလာသည္။

“အား .. ေကာင္းလုိက္တာကြာ .. အီး .. “
ဘီလူးသရဲစီးသလို အဆက္မျပတ္ ႀကံဳးကာေဆာင့္ၿပီးေနာက္ ဂါမြတ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းေမာ့ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေက်နပ္အားရသည့္ အသြင္ႏွင့္ သူမအား ေလွာင္ေျပာင္ ၾကည့္ေနေသာ ဂါမြတ္၏ မ်က္ႏွာအား စက္ဆုပ္ရြံရွာလွသျဖင့္ ေရႊစာ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ပစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္မွ ဖယ္ခြာသြားသည့္ ဂါမြတ္ထံမွ စကားသံအၾကားတြင္ သူမ မ်က္၀န္းအစံုသည္ ျပန္လည္၍ ျပဴးက်ယ္သြားေတာ့သည္။

“ေရာ့ ေဟ့ .. ငါ့အလွည့္ၿပီးၿပီး  … က်န္တာမင္းတို႔ သေဘာက်ပဲ .. “
အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ သူမကိုယ္ေပၚကို မိုးကာလာသည့္ ေယာက်္ားႀကီးႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္မိေသာ ေရႊစာ၏ အသံကို တဲအျပင္ကပင္ ၾကားႏိုင္ေပသည္ …. ။

ဂါမြတ္ႏွင့္တကြ ေနာက္ေတာ္ပါႏွစ္ဦး တဲထဲမွ ေက်နပ္အားရသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ထြက္လာၿပီးေနာက္ အျပင္ဘက္တြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ က်န္ရံေရြေတာ္ သံုးဦးအား အေစာင့္မ်ားက လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ တဲထဲသို႔ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ေရာက္လာၾကေသာ အပ်ဳိေတာ္မ်ားသည္ သခင္မေလးေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ ေရႊစာတို႔၏ အေျခအေနကို ျမင္ရသည္တြင္ မူးေမ့မတတ္ပင္ ခံစားရသည္။ အိုပန္းလွဟု အမည္ရေသာ အပ်ဳိေတာ္ေလးသည္ တရႈံ ႔ရႈံ ႔ႏွင့္ ငိုေၾကြးေနသည့္ ေရႊစာဆီ အေျပးအလႊားေရာက္သြားက ေဖးမထူသည္။

“ရတယ္ … ငါ့ကို ထားထား .. သခင္မေလးကိုၾကည့္စမ္း … ဘုရား ဘုရား … သခင္မေလး တစ္ခုခု မျဖစ္ပါေစနဲ႔ .. “
အိုပန္းလွႏွင့္္အတူ က်န္သည့္ ရံေရြေတာ္မ်ား အားလံုး ေနၾကာေဒ၀ီနားတြင္ ၀ိုင္းအံု၍ ျပဳစုၾကသည္။ ထို႔ေန႔က တစ္ညလံုး ေရႊစာအပါအ၀င္ ရံေရြေတာ္မ်ားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီအနားမွ မခြာၾက။ မည္သည့္စကားမွ ထြက္ဆိုျခင္းမရွိဘဲ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေပြ႔ဖက္ထား၍သာ ရွိေနၾကေလသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မြန္ဂိုတပ္မ်ား ယာယီစခန္းခ်ထားရာ ထီးခ်ဳိင့္အရပ္ ..

ပုဂံျပည္၏ မင္းသမီးတစ္ပါးျဖစ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေဆာင္က်ဥ္း၍ ဂါမြတ္မင္းသား ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုေသာ သတင္းေၾကာင့္ မြန္ဂိုတပ္ဦးစီး အာခန္သည္ တပ္စခန္း၏ ၀င္ေပါက္သို႔ ထြက္၍ပင္ ႀကိဳဆိုသည္။ ျမင္းေပၚက ဆင္းလာသည့္ ဂါမြတ္မင္းသားအား ဖက္လွဲတလင္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေနာက္ အာခန္၏ အၾကည့္က ျမင္းရထားေပၚမွ ဆင္းလာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီဆီသို႔ ေရာက္သည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာမွ ရံေရြေတာ္ႏွစ္ဦး ေဖးမကာ ဆင္းသက္လာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ပံုစံက ရိုးရိုးလမ္းခရီးပန္းလာသည္ႏွင့္မတူ။ အေသအခ်ာ စူးစိုက္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ သာမန္လိုမဟုတ္၊ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနသလို ႏူးညံ့သည့္ ပါးျပင္တစ္ဖက္သည္လည္း နီရဲေယာင္ကိုင္းေနသည္ကို သတိထားမိသည္။

“ဒါ .. ဘာျဖစ္တာလဲ ဂါမြတ္ .. ပုဂံျပည္က ငါတို႔ကို သံုးမရတဲ့ နာတာရွည္ မင္းသမီးကို ေပးလိုက္တာလား .. “
တင္းမာသည့္ေလသံႏွင့္ အေမးတြင္ ဂါမြတ္ ရုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္းမသိ။ အတီးအတႏွင့္ ျဖစ္ေနခိုက္ ေနၾကာေဒ၀ီအား တြဲထားသည့္ ေရႊစာဆီမွ ဂါမြတ္အား လက္ညိဳးထိုးကာ ေအာ္ဟစ္တိုင္တမ္းသံကို အရင္ၾကားလိုက္ရသည္။

“သူ .. သခင္မေလးကို ရိုက္တယ္ .. မတရားက်င့္တယ္ .. အရွင္ !! .. က်မကိုလဲ မတရားက်င့္တယ္ .. “
မည္းတက္သြားသည့္ အာခန္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္အျဖစ္ ဂါမြတ္၏မ်က္ႏွာက ေဖ်ာ့ေတာ့ျဖဴဆြတ္သြားသည္။

“မ .. မဟုတ္ဘူး .. အာခန္ .. ဒီမင္းသမီး က်ဳပ္ကို ရန္ျပဳတာ .. “
အာခန္၏ အၾကည့္က ေရႊစာဆီ ျပန္ေရာက္သည္။ လက္ယာဘက္လက္ကို ေျမွာက္၍ ေရႊစာအား သူ႔အနားသို႔ လာေအာင္ ေခၚလိုက္ၿပီးေနာက္ ..
“မင္း ေျပာစမ္း .. ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို .. ဘာမွ လိမ္လည္ေျပာဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ .. မင္းေျပာတာ မဟုတ္မမွန္ဘူးဆိုရင္ မင္းေခါင္းကို ငါျဖတ္မယ္ .. “
ခက္ထန္မာေၾကာသည့္ အသြင္ရွိသည့္တိုင္ မြန္ဂိုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အာခန္သည္ အမွန္တရားကိုေတာ့ ေလးစားျမတ္ႏိုးလွသူ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို ေရႊစာသည္လည္း ရိပ္မိသည္။ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို အေသးအဖြဲေလးမွ်ပင္ ခ်န္မထားဘဲ အစအဆံုး ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။ ေရႊစာ ေလွ်ာက္တင္ေနသည့္ စကားမဆံုးမျခင္း အာခန္သည္ ဘာဆုိဘာမွ ၾကားျဖတ္၍ မေမး။ နီရဲတင္းမာေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္သာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဂါမြတ္ကိုၾကည့္သည္။ ေရႊစာ ေျပာလို႔ၿပီးၿပီဆိုမွ အာခန္သည္ ဂါမြတ္ဘက္လွည့္ကာ အမိန္႔ေပးသည္။

“ေခၚလိုက္စမ္း .. မင္းရဲ ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ ..  အကုန္လံုး ဒီနားကို လာဖို႔ … တန္းစီၿပီး ရပ္ခိုင္းလိုက္ .. “
ဂါမြတ္၏ စစ္သည္မ်ား တန္းစီၿပီးသြားေသာအခါ အာခန္က ေရႊစာအား သူမအား မတရားက်င္ခဲ့သည္ဆိုေသာ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္အား တန္းစီထားသည့္အထဲမွ ေရြးထုတ္ခိုင္းသည္။ အာခန္၏ သေဘာကို ရိပ္စားမိသည့္ ေရႊစာ ၀မ္းသာအားရပင္ သူမအား အႏိုင္က်င့္ခဲ့သည့္ ရဲမက္ႏွစ္ဦးအား လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနေသာ အေစာင့္ႏွစ္ဦးေရွ ႔သို႔ အာခန္ကိုယ္တုိင္ တိုးကပ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ေမးသည္

“သူေျပာေနတာ အမွန္ပါလား .. မင္းတို ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း .. “
စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အာခန္၏ ေဒါသကို သိေနသည့္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္သည္ ေျမျပင္တြင္ ခ်က္ခ်င္းဒူးေထာက္ကာ သူတို႔၏ အသက္ကုိ ခ်မ္းသာေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ၾကသည္။ ရဲမက္ႏွစ္ဦး၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ အာခန္တစ္ေယာက္ ေရႊ႔စာလိမ္မေျပာဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိသြားသည္။ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ကာ ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ ဓါးေကာက္ကို ဆြဲထုတ္လိ္ုက္သည္။ ၀င္းခနဲ လက္သြားသည့္ ဓါးသြားေရာင္တြင္ အေစာင့္ႏွစ္ဦးဆီမွ အားခနဲ ေအာ္သံကို တၿပိဳင္တည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ နီရဲသည့္ ေသြးစက္မ်ား ေပက်ံေနသည့္ ဓါးေကာက္ခြ်န္ကို ကိုင္ထားရင္းမွ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အာခန္ ဂါမြတ္ဖက္ လွည့္လိုက္သည္။ ေသြးပ်က္ေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဂါမြတ္ ေနာက္သို႔ ဒေရာေသာပါး ဆုတ္ရာ ဖင္ထိုင္၍ပင္ က်သည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ဓါးဦးခြ်န္ႏွင့္ ဂါမြတ္မ်က္ႏွာအား ခ်ိန္ထားရင္း သူ႔ေနာက္ေတာ္ပါမ်ားအား အာခန္ လွမ္းအမိန္႔ေပးသည္။

“ငါတို႔ မြန္ဂိုေတြရဲ ႔သိကၡာနဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ညိဳးႏြမ္းေစတဲ့ေကာင္ .. ဒင္းကို တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားလိုက္ .. နက္ျဖန္ခါက်မွ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္မယ္ .. “
ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ပါသြားသည့္ ဂါမြတ္အား ေရႊစာ ေက်နပ္အားရစြာၾကည့္သည္။ ကံၾကမၼာဆိုသည္မွာ တစ္ပတ္လည္ ႏိုင္သည္ဆိုတာ အခုေတာ့ ဒင္း သိရၿပီ မဟုတ္လား။ မိမိတို႔အတြက္ တရားသျဖင့္ျဖစ္ေအာင္ စီရင္ေပးရွာေသာ မြန္ဂိုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ အာခန္ကိုေတာ့ တိုင္းတပါးသား ရန္သူဆိုတာ သိေနသည့္တိုင္ ေရႊစာစိတ္ထဲ ေလးစားၾကည္ညိဳမိသလို ျဖစ္သည္။ ေနေလာင္ထားေသာ အသားအရည္တြင္ ေမးရိုးကားကား ေလးေထာင့္က်က် မ်က္ႏွာႏွင့္ အာခန္၏ ပံုစံက စစ္ဘီလူးတစ္ဦးထက္စာလွ်င္ ေနနတ္သားတစ္ပါးႏွင့္ ပို၍တူညီေပမည္။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ သတိလက္လြတ္ႏွင့္ ေရႊစာ စို္က္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ အာခန္က ေရႊစာကို ဂရုစို္က္၍ ျပန္ၾကည့္မေနပါ။ အခုထက္ထိ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သူမႏွင့္ မဆိုင္သလို ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီဆီသို႔ လက္ညိဳးညႊန္ျပ၍ သူ႔ေနာက္ပါးတြင္ ရွိေနေသာ တပ္မႈးတစ္ဦးအား လွမ္းအမိန္႔ေပးလိုက္၏။

“ေဟ့ .. သူ႔ကို .. သမားေတာ္ ဗညားေန ဆီကို ေခၚသြား .. ခံစားေနရသမွ် သက္သာေအာင္ ကုသေပးလိုက္ .. ေ၀ဒနာ မေပ်ာက္ရင္ ဗညားေန အသက္ေပ်ာက္မယ္လို႔ ငါ အမိန္႔မွတ္တယ္ .. နားလည္လား .. “
“အမိန္႔ေတာ္အတိုင္းပါ .. အရွင္ .. “

သမားေတာ္ ဗညားေနဆိုၿပီး အာခန္က မိန္႔ၾကားသျဖင့္ အသက္ႀကီးရင့္ေနေသာ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္မည္ဟု ေရႊစာတို႔ ယူဆထားသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းေတြ႔သည္အခါတြင္ေတာ့ ဗညားေနဆိုသည္မွာ သတ္လတ္ပို္င္းအရြယ္ ၾကည့္ေကာင္းေသာ လူရြယ္တစ္ဦးသာ။  ရံေရြေတာ္ႏွစ္ဦး ေဖးမကာ ေခၚေဆာင္လာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေျခအေနကို ျမင္သည္ႏွင့္ ထိုလူရြယ္သည္ သူ႔အတြက္ ေပးထားသည္ ျဖစ္ေသာ တဲထဲမွ ျပာျပာသလဲ ေျပးထြက္ကာ ႀကိဳဆိုသည္။ ေရွ႔ဆံုးမွ ဦးေဆာင္၍လာသည့္ မြန္ဂိုတပ္မႈးက ဗညားေနအား သူတို႔ဘာသာႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို လွမ္းေျပာလိုက္ရာ သူက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရႊစာတို႔ဘက္ လွည့္လာသည့္အခ်ိန္တြင္မူ အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ အျဖစ္ ေျမလတ္ပိုင္းသားတို႔ ဘာသာႏွင့္ပင္ ႏႈတ္ဆက္သည္။

ပီသလွသည့္ သူမတို႔ ဘာသာစကားတြင္ ေရႊစာတို႔ အားတက္သြားၿပီး ဗညားေနအား ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းစံုကို ရွင္းျပသည္။ ဗညားေန၏ မ်က္ႏွာတြင္ သနားၾကင္နာသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖတ္သန္းသြားၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီအား ေရႊစာတို႔ထံမွ လက္ေျပာင္းယူကာ တဲထဲရွိ အိပ္စင္ေပၚတြင္ အသာအယာေပြ႔ကာ တင္လိုက္သည္။ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သြားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္ေကာက္၀တ္ကို အရင္ကိုင္ကာ ေသြးခုန္ႏႈန္း စမ္းသည္။ မ်က္ခြံမ်ားကို လက္ျဖင့္အသာအယာ ပင့္မတင္ၿပီး မ်က္လံုးအိမ္ကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမတကိုယ္လံုးရွိ ေနရာအႏွံ႔ကို ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္သည္။ ေနရာအႏွံ႔မွ တကယ့္ကို ေနရာအႏွံ႔ …

ဗညားေန၏ စမ္းသပ္ျပဳမူမႈမ်ားကို ေနၾကာေဒ၀ီ မည္သို႔ခံစားရသည္မသိေပမယ့္ အနားတြင္ အနီးကပ္ ျမင္ေနရသည့္ ေရႊစာတို႔ခမ်ာေတာ့ ၾကည့္ေနရင္း ရင္ဖိုလာရသည္။ မြန္ဂိုလူမ်ဳိးမ်ားအလယ္တြင္ လာေတြ႔ရသည့္ သမားေတာ္ ေယာက်္ားပ်ဳိသည္ သူတို႔လူမ်ဳိးဆိုသည့္ အသိႏွင့္ စိ္တ္ထဲက ရင္းႏွီးခင္မင္သလို ျဖစ္သြားရာ ဗညားေန၏ လက္မ်ား လႈပ္ရွားမႈက သူမတို႔ကိုယ္အား လာေရာက္ပြတ္သပ္ေနသလိုကို ခံစားရသည္။ တေအာင့္အၾကာတြင္ ဗညားေန၏ လက္ကေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ကြာသြားၿပီးေနာက္ ေရႊစာတို႔ဘက္လွည့္ကာ အေျခအေနကို ရွင္းျပသည္။

“စမ္းသပ္လို႔ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ .. သူ႔ကို ဘယ္လို ကုသရမလဲဆိုတာလဲ အေျဖရွာေတြ႔ၿပီ .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ မယ္မင္းတို႔ဆီက အကူအညီလိုတယ္ … မင္းတို႔ သခင္မေလးကို ေမွာက္ရက္အေနအထားနဲ႔ အပ္စိုက္ၿပီး ကုသရမွာ .. အပ္စိုက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ညတိတိ မလႈပ္ရွားရဘူး .. အခ်ိန္မေရြး သူရဲ ႔အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရမယ္ .. မင္းတို႔ထဲမွာ ေဆး၀ါးကုသမႈနဲ႔ ဘယ္သူနီးစပ္လဲ .. “
“ကြ်န္မ နီးစပ္ပါတယ္ .. သမားေတာ္ႀကီး “
ေရႊစာ မရဲတရဲႏွင့္ ေျဖသည္။ မည္သို႔ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ သူမ၏ အသံသည္ တိုးလ်၍ ေနသည္။ ဗညားေနက ေရႊစာအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းစြာ ၿပံဳးျပသည္။

“ေကာင္းၿပီ .. ဒါဆို က်န္တဲ့သူေတြ အရင္ အနားယူလိုက္ဦး .. မင္းတို႔ အားလံုး ေ၀းေ၀းလံလံ တျခားမသြားရဘဲ က်ဳပ္နဲ႔ အနီးဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဘးကတဲမွာပဲ စီစဥ္ေပးမယ္ .. မြန္ဂိုေတြ စစ္ျပန္မရုတ္ခင္ထိေပါ့ .. ေနာက္တစ္ခုက က်ဳပ္ကို သမားေတာ္ႀကီးလို႔ မေခၚပါနဲ႔ .. ဗညားေနလို႔ပဲ ေခၚပါ .. “
“ေက်း .. ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္  … ဗညားေန ..  “

ဗညားေန၏ ေတာင္းဆိုမႈႏွင့္ပင္ အိုပန္းလွအပါအ၀င္ က်န္သည့္ ရံေရြေတာ္မ်ား ေနၾကာေဒ၀ီကုိ ကုသမည့္ ရြက္ဖ်င္တဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေနခြင့္ရသည္။ အိုပန္းလွတို႔ ထြက္ခြာသြားၿပီးသည့္ေနာက္ ဗညားေနသည္ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနဘဲ ေနၾကာေဒ၀ီအား ကုသဖို႔ ျပင္သည္။ ေရွးဦးစြာ ေဆးရည္တစ္ခြက္ကိုု ေဖ်ာ္ကာ အင္ဒံုငယ္ေလးတစ္ခုအတြင္း ထည့္ၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီအား တိုက္ေကြ်းသည္။ ေဆးရည္ေသာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ေနၾကာေဒ၀ီ အိပ္ေမာက်သြားသည္။ ဗညားေနသည္ ထိုေတာ့မွ အ၀တ္လိပ္တစ္ခုလို ပတ္ထားသည့္ အလိပ္ကို ေျဖလိုက္ၿပီး အထဲမွ အစီအရီႏွင့္ ထည့္ထားေသာ ေငြေရာင္အပ္မ်ားကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ေရႊစာ၏ အကူအညီႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေမွာက္လ်က္အေနအထားျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳျပင္လုိက္ၿပီးေနာက္ အပ္မ်ားကို ေျဖညင္းစြာ စတင္စိုက္သည္။

လြယ္ကူလွသည့္ ကုထံုးမဟုတ္သည္ကိုေတာ့ သမားေတာ္ဗညားေန၏ နဖူးတြင္ ေခြ်းေစးမ်ား ျပန္လာသည္အထိ အာရံုစူးစိုက္ထားရသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိသာေပသည္။ အထူးသျဖင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္းကို ေနရာမလပ္ အပ္မ်ား စိုက္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထူူထဲလွသည့္ ဆံေကသံမ်ားကို ဖယ္ခြာ၍ စုိက္ရျခင္းျဖစ္၍ အျခားေနရာမ်ားလို မလြတ္လပ္ေလရာ အနားတြင္ ရွိေနသည္ ေရႊစာ ၀ိုင္း၀န္း၍ ကူညီရသည္။ ဗညားေန အပ္စိုက္မၿပီးမျခင္း ဆံေကသံအခ်ဳိ ႔ကို လက္ႏွင့္ကိုင္ေပးထားရသည္ျဖစ္၍ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကိုယ္ခ်င္းက နီးကပ္ေနသည္။ သခင္ေလး က်ားညိဳၿပီးလွ်င္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ မြန္ရည္ေသာ ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ဦးႏွင့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနရသည္ ျဖစ္ရာ ေရႊစာစိတ္ထဲ ရင္ဖိုသလိုလို၊ ၾကည္ႏူးသလိုလို ခံစားေနရေတာ့သည္။

“ကဲ .. ၿပီးၿပီ .. ေရႊစာ .. မယ္မင္းရဲ ႔သခင္မေလးကို မယ္မင္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ထားတာ့ .. က်ဳပ္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ေဆးအမယ္ တစ္ခ်ဳိ ႔ေဖာ္ဖို႔ စီစဥ္ရဦးမယ္ .. “
သူမအား တစ္ဦးထဲထားခဲ့ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားမည္ ျပဳသည့္ ဗညားေနေၾကာင့္ ေရႊစာ ရင္ထဲ ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ တဲအျပင္ဘက္ ေလွ်ာက္သြားေတာ့မည့္ ဗညားေန၏ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။

“ဗညားေန .. ကြ်န္မ တစ္ခု ေျပာခ်င္လို႔ပါ .. “
ဗညားေနက သူမဘက္လွည့္ကာ စူးစမ္းဟန္ႏွင့္ ဘာေျပာမလို႔လဲ ေျပာေလဟု ေမးလွ်င္ ေရႊစာသည္ ထုတ္ေျပာရမွာ ခပ္ရွက္ရွက္ေပမယ့္ သူမေတြးမိသည့္ အေၾကာင္းကို မျဖစ္မေနေျပာျပရေလေတာ့သည္။

“ဟို .. မြန္ဂို အရိုင္းအစိုင္းေတြ ကြ်န္မတို႔ကို မယားဒယား ျပဳက်င့္ခဲ့တာ .. ကြ်န္မကိုယ္ထဲမွာ သူတို႔ေတြရဲ ႔ေသြးသားေတြ .. “
“ရၿပီ .. ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ႏွမငယ္ ..  က်ဳပ္ ႏွမငယ္ စိတ္ေအးသက္သာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးပါ့မယ္ .. “
ရင္ႏွီးခင္မင္စြာႏွင့္ ျပန္လည္ေမးမဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ သမားေတာ္ ဗညားေန၏ လက္မ်ားကို ေရႊစာအားကိုးတႀကီး ျပန္လည္၍ ဖက္တြယ္ထားမိပါေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္  .. ေန႔မြန္း မတည္မီ အခ်ိန္ ..
လက္ေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားျခင္း ခံရသည့္ ဂါမြတ္သည္ မြန္ဂိုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အာခန္ထိုင္ေနရာ ကတၱီပါခင္းထိုင္ခံု၏ ေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ရွိေနသည္။ မြန္ဂိုတပ္ အႀကီးအကဲမ်ား အားလံုးသည္လည္း အာခန္၏ ေဘးဘီ၀ဲယာတြင္ စီတန္းရပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ အာခန္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမကင္းသည့္အျပင္ ရာထူးရာခံႀကီးေသာ ဂါမြတ္အား မည္သို႔ေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ဳိးေပးမည္ကို သိခ်င္ေနၾကသည္။ အားလံုး သို႔ေလာသို႔ေလာႏွင့္ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ အာခန္ဆီမွ အေမးစကားသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“မင္း အျပစ္ကို မင္းသိတယ္ မွတ္လား ဂါမြတ္ .. မင္းအတြြက္ အျပစ္ဒဏ္မခ်ခင္ ဘာေလွ်ာက္တင္ခ်င္ေသးလဲ .. “
ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနသည့္ ဂါမြတ္ထံမွ မည္သည့္တံု႔ျပန္စကားမွ မၾကားရ။ တစ္ညတာအတြင္းတြင္ ဂါမြတ္၏ ရုပ္သြင္သည္ ဆယ္ႏွစ္စာ အိုမင္းသြားသည့္ႏွယ္ က်ဆင္းေနသည္။ ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည့္ အာခန္ကပင္ က်ယ္ေလာင္ျပတ္သားေသာ အသံႏွင့္ ဆက္ေျပာသည္။

“ဂါမြတ္မင္းသားဟာ က်ဳပ္တို႔ မြန္ဂိုမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ညိဳးႏြမ္းက်ဆင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္ .. ဤျပစ္မႈကို က်ဳပ္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး .. မြန္ဂိုတို႔ရဲ ႔ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္တာမို႔ ေသြးေျမေတာ့ မက်ေစရဘူး .. ကဲ . ဂါမြတ္ရဲ ႔ ျပစ္ဒဏ္ကို စီရင္ေပေတာ့ … “
ဂါမြတ္မင္းသားေနာက္ပါးတြင္ ရပ္ေနသည့္ အာခန္၏သက္ေတာ္ေစာင့္ႏွစ္ဦး ဒူးေထာက္၍ ထုိင္ေနသည့္ ဂါမြတ္နားသို႔ ကပ္လာသည္။ သက္ေတာ္ေစာင့္တစ္ဦးလက္တြင္ ခိုင္ၿမဲစြာက်စ္ထားေသာ ႀကိဳးကြင္းတစ္ခုပါလာသည္။ သူ႔အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည့္ အေစာင့္ႏွစ္ဦးအား ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဂါမြတ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႔လည္ပင္းအား ႀကိဳးကြင္းႏွင့္ စြပ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ဂါမြတ္မင္းသား အတင္း ရုန္းကန္ကာ ဒူးေထာက္ရာမွ ထဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားမႈႏွင့္တကြ အေစာင့္ႏွစ္ဦး ပိုင္ႏိုင္စြာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈတြင္ ႀကိဳးစားမႈက မေအာင္ျမင္။ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုး နီးျမန္းတက္သည္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး အဆမတန္ ျပဴးက်ယ္သည္။ ဟထားသည့္ ပါးစပ္၀မွ လွ်ာႀကီးရွည္ထြက္လာၿပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမီ .. ရုန္းကန္ေနေသာ ဂါမြတ္၏ ကိုယ္က ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။

တရားစီရင္မႈ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုး၌ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည့္ ဂါမြတ္မင္းသား၏ ညီေတာ္ျဖစ္သူ ဆူဘူတိုင္ အမည္ရ မင္းသားသည္ အသက္မဲ့သြားသည့္ ဂါမြတ္၏ ကိုယ္ကိုေျပးကာ ေထြးေပြ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ နီရဲေဒါသထြက္ေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ အာခန္ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။

“အာခန္ .. က်ဳပ္တို႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မေထာက္ဘဲ .. ခင္ဗ်ား  ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ကို ေပးတယ္ေပါ့ ... ေကာင္းၿပီေလ  .. ဒီေန႔ကစၿပီး ငါတို႔ မင္းရဲ ႔ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္ကို မလိုက္ေတာ့ဘူး … အခုခ်က္ခ်င္း မင္းရဲ ႔တပ္ကေန ႏႈတ္ထြက္တယ္  … လာ .. သြားမယ္ .. “

ဆူဘူတိုင္၏ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပမႈတြင္ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ ရပ္ေနသည့္ တပ္မႈးအခ်ဳိ ႔သည္ သူ႔ေနာက္သို႔ လိုက္ပါဖို႔ရန္ျပင္ၾကသည္။ အာခန္၏ သစၥာခံတပ္မႈးမ်ားသည္ ထုိအခ်င္းအရာကို ျမင္ေသာအခါ သူတို႔ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ လက္နက္မ်ားကို ဆြဲ၍ တားဆီးမည့္ဟန္ျပဳသည္။ အားလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ရႈပ္ေထြးသြားသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ အာခန္သည္ သူ၏ လက္ကိုေျမွာက္၍ ျပၿပီး သူ႔လူမ်ားကို ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ရန္အတြက္ တားဆီးသည္။ ဆူဘူတိုင္၏ လူမ်ားသည္ အာခန္တို႔အဖြဲ႔အား မေက်နပ္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ကာ သူတို႔ေရွ႔မွ ေျခသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ သူတို႔ဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာျခင္းသည္ မြန္ဂိုတပ္မ်ားအတြက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္သည့္ နိမိတ္လား၊ က်ရႈံးသည့္ နိမိတ္ဆိုသည္လားကို အာခန္ ေ၀ခြဲ၍မရ ျဖစ္ေနရွာေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခန္း (၁၁)

တစ္ႏွစ္တာဆိုေသာ အခ်ိန္သာမယသည္ သစ္ေျခာက္ပင္ထက္မွ ေရာ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္၊ အညွာတံမွ ျပဳတ္ထြက္လြင့္ေၾကြက်သလို ျမန္ဆန္စြာႏွင့္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ အာခန္၏ နန္းေတာ္တည္ရွိရာ “ခရိုခမ္”အမည္ရ ဗမာျပည္နယ္စပ္နားရွိ ၿမိဳ ႔သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ပင္ ေနသားတက် ျဖစ္လာၿပီဟု ဆိုရေပမည္။ အထူးသျဖင့္ သူမ၏ ရံေရြေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ေရႊစာတို႔အတြက္ ခရိုခမ္သည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာမ်ား အတိၿပီးေနေသာ ေနရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သူကား တျခားမဟုတ္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဒဏ္ရာအား ျပဳစုကုသေပးခဲ့သည့္ သမားေတာ္ ဗညားေနသာ ျဖစ္သည္။

မိမိတို႔လူမ်ဳိးလည္းျဖစ္၊ မြန္ဂိုမ်ားအလယ္တြင္ ေပါက္ေရာက္သူလည္း ျဖစ္သည့္အတြက္ တျခားသူမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ မေျပာခ်င္ေသာ ေရႊစာတို႔သည့္ ဗညားေနကိုသာ အားထားခဲ့ၾကသည္။ ဗညားေနမွတဆင့္ မြန္ဂိ္ုတို႔၏ ဘာသာစကားကိုလည္း သင္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေတြ႔ပါမ်ား၊ စကားေျပာပါမ်ားၿပီးေနာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္းႏွီးခင္မင္မႈတိုးလာၾကသည္။ ထုိမွတဆင့္ ခ်စ္ေမတၱာျခင္း ဖလွယ္သည့္အဆင့္သို႔ တိုးခဲ့ၾကသည္။ အစပထမပိုင္းတြင္ေတာ့ ေရႊစာႏွင့္ ဗညားေနတို႔ ႏွစ္ဦးထဲသာ။ ထိုမွတဆင့္ မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္ၾကသည္မသိ။ အိုပန္းလွႏွင့္ ဆက္လက္၍ ၿငိစြမ္းၾကျပန္သည္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဗညားေနသည္ ေရႊစာတို႔ႏွင့္သာ အေရာတ၀င္ ေနထိုင္ေပမယ့္ ေနၾကာေဒ၀ီကိုေတာ့ ပုဂံျပည္၏ မင္းသမီးတစ္ပါးအေနႏွင့္သာ ရိုေသေလးစားစြာ ဆက္ဆံသည္။ တုႏိႈင္းကင္းမဲ့သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွသည္ သူႏွင့္ မအပ္စပ္ဟု ခံယူထားသည္လား မသိ။ ခရိုခမ္ၿမိဳ႔သို႔ ေနၾကာေဒ၀ီ ေရာက္ခါစတုန္းကသာ သူမေနထိုင္ရာ စံအိမ္ရွိရာသို႔ အ၀င္အထြက္ ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း၊ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ အေၾကာင္းကိစၥ မရွိဘဲ လာေရာက္ခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ေရႊစာႏွင့္ အိုပန္းလွသည္လည္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ႏွင့္ သမားေတာ္ ဗညားေနရွိရာတြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ား ကုန္ဆံုးခဲ့သည္ျဖစ္ရာ မြန္ဂိုျပည္ေရာက္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဘ၀သည္သာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္၍ ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္ …။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဤသို႔ျဖင့္ ေနထိုင္လာခဲ့ရာ .. တစ္ခုေသာေန႔ ေန႔လည္မြန္းတည့္ခ်ိန္၌ ..

ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အေရွ ႔ဘက္ျခမ္းရွိ သစ္ေတာအုပ္အတြင္းတြင္ အမဲလိုက္ ထြက္လာၾကေသာ အာခန္ႏွင့္တကြ ေနာက္ေတာ္ပါ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားသည္ ေတာေျခာက္လိုက္၍ တစ္ေနရာထဲတြင္ စုေ၀းသြားၾကသည့္ ဒရယ္အုပ္ဆီသို႔ တေျဖးေျဖးျခင္း ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။ ျမားတစ္ပစ္ အကြာအေ၀းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လက္ထဲအသင့္ကိုင္ဆြဲထားေသာ ေလးျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ကာ ပစ္ခတ္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ေျပးစရာ ေနရာမရွိ္ေတာ့သည့္ ဒရယ္မ်ားသည္ ျမင္းကိုယ္စီႏွင့္ ၀ိုင္းထားေသာ အာခန္တို႔လူစုအား ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြ႔ံသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ ျမားတံမ်ား သူတို႔ကိုယ္ေပၚသို႔ က်ေရာက္လာသည္။ ျမားထိခံရေသာ ဒရယ္မ်ား ေျမေပၚသို႔ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ လဲက်သြားရာ မ်ားမၾကာမီ အသက္ရွင္က်န္သည့္ ဒရယ္ဟူ၍ တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ေပ။

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရယ္ေမာအားေပးကာ အာခန္တို႔အဖြဲ႔ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းသက္လာၾကသည္။ လဲက်ေသဆံုးေနၾကသည့္ ဒရယ္မ်ားရွိရာသို႔ ၿပံဳးရႊင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာထဲတြင္ သူတို႔၏ ရယ္ေမာသံမ်ားကသာ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ ထိုအခိုက္ ေလထုထဲတြင္ တရႊီးရႊီးႏွင့္ ျမည္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မည္သည့္အရာထံမွ ထြက္ရွိသည့္ အသံဆိုတာကို နားလည္လိုက္သည့္ အာခန္တို႔ အဖြဲ႔ ေကာင္းကင္ကို အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္စဥ္မွာ မဲနက္ေနသည့္ ျမားတံမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္ေပၚ က်ေရာက္လာေတာ့သည္။

အာခန္၏ လက္၀ဲဘက္ပခံုးႏွင့္ ညာဘက္ေပါင္တြင္ ျမားတစ္ခ်က္စီ စိုက္၀င္သည္။ ခ်က္ေကာင္းကို ထိမွန္ခံရသည့္အတြက္ အာခန္သည္ မတ္တပ္ဆက္၍ ရပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဒူူးေထာက္၍ က်သည္။ သူ႔ေဘးနားပတ္၀န္းက်င္ရွိ ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားသည္လည္း ျမားတံမ်ား ထိမွန္ကာ လဲက်သူကလဲက်၊ ညည္းတြားသူက ညည္းတြားေနၾကသည္။ အခ်ိန္ အခိုက္တန္႔အတြင္း၌ အာခန္တို႔၏ ဘ၀သည္ သူတို႔ ပစ္ခတ္လိုက္သည့္ ဒရယ္မ်ားႏွင့္ အလားသဏၭာန္ တူသြားခဲ့ေလၿပီ ။

ျမားဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည့္ အာခန္သည္ သူ႔အား လုပ္ႀကံသည့္ ရန္သူ မည္သူဆိုသည္ကို သိရွိရန္အတြက္ ျမားတံမ်ားလာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ ရာခ်ီမည့္ ျမင္းစီးသမားမ်ားသည္ သူ႔ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ဒုန္းစိုင္းလာေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေရွ႔ဆံုးမွ လာေနသူကား တျခားမဟုတ္။ အျပစ္က်ဴးလြန္မႈေၾကာင့္ ေသဒဏ္ေပးျခင္း ခံရေသာ ဂါမြတ္၏ ညီျဖစ္သူ ဆူဘူတိုင္မင္းသား ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ အေျခအေနႏွင့္ အျဖစ္ကို ရိပ္မိသည္မို႔ အာခန္သည္ ရွိရိွသမွ် အားကို စုစည္း၍ ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ ဓါးေကာက္ကို ဓါးအိမ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ကာ ခုခံရန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ အာခန္၏ ဓါးသည္ အျပင္ဘက္သို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။ ျမင္းကို တရၾကမ္း ဒုန္းစိုင္းကာစီးလာသည့္ ဆူဘူတိုင္၏ လက္ထဲမွ ဓါးေရာင္၀င့္သြားသည့္ အခိုက္တြင္ အာခန္၏ ေခါင္းသည္ ကိုယ္ေပၚမွ ကြာကာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဘုတ္ခနဲ က်သြား၏။ မြန္ဂိုျပည္တစ္ခုလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ၾသဇာအာဏာ သက္ေရာက္ခဲ့သာ အာခန္၏ နိဂံုးကား အက်ည္းတန္လွေပသည္။

မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္း ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အတြင္း၌ ဓါးခုတ္သံမ်ား၊ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ား၊ ငိုေၾကြးသံမ်ား၊ ႀကံဳး၀ါးသံမ်ားႏွင့္ ပြက္ေလာရိုက္ကာ ကမာၻပ်က္သည့္အလား ဆူညံကုန္၏။ အာခန္၏ နန္းေတာ္၀င္းအတြင္းတြင္မူ ကမာၻပ်က္သည္ထက္ ဆိုးရြားေသာ ငရဲခန္းႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနရသည္။ ပုန္ကန္သူ ဆူဘူတိုင္၏ လူမ်ားသည္ အာခန္၏ သစၥာခံမ်ားကို မည္းမည္းျမင္ရာ ထိုးခုတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကသည္။ အလစ္အငိုက္လည္းျဖစ္ျပန္၊ အာခန္က်ဆံုးၿပီဆိုေသာ သတင္းေၾကာင့္လည္း ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားေနၾကရာ အေစာင့္တပ္သည္ ဆူဘူတိုင္၏ စစ္သည္ေတာ္မ်ားကို မခုခံႏိုင္။ အက်အဆံုး မ်ားစြာႏွင့္ ဆုတ္ခြာေျပးခဲ့ရသည္။ သူတို႔အားလံုး၏ ဦးတည္ရာသည္ကာ အာခန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားသည့္ မြန္ဂိုႏြယ္ဖြားျဖစ္ေသာ ဂ်ဴးဂ်ာဆိုသည့္ ၿမိဳ႔စား၏ နယ္သို႔ ျဖစ္သည္။

ေရႊစာတစ္ေယာက္ သခင္မေလးေနၾကာေဒ၀ီ ရွိရာ စံအိမ္သို႔ အသည္းအသန္ ေျပးလႊားေန၏။ ၾကားရသည့္ သတင္းက မေကာင္း။ ဆူဘူတိုင္ဆိုသည့္ သူပုန္က အာခန္ကို လုပ္ႀကံၿပီး ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔ကို ၀င္စီးေနၿပီဆိုေသာ သတင္း။ ဘုရား .. ဘုရား .. သူမတို႔ေတြ .. ဘာျဖစ္ဦးမွာလဲ .. မျဖစ္ဘူး .. မျဖစ္ဘူး .. ဒီေနရာကေန လြတ္ေအာင္ ေျပးမွ ..

အေဆာင္ထဲသို႔ ဒေရာေသာပါး ေျပး၀င္လာသည့္ ေရႊစာႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ စႀကၤ ံလမ္းထိမွာပင္ ေတြ႔သည္။
“ေရႊစာ !! …  “
“သခင္မေလး !! .. “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာတြင္ စိုးရြံ ႔မႈကို အတိုင္းသား ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ သူမ သခင္မေလးသည္လည္း သတင္းဆိုးကို ၾကားၿပီးၿပီမွန္း ေရႊစာ ခန္႔မွန္းမိသည္။
“သခင္မေလး .. .. ျမန္ျမန္ … အခ်ိန္မရွိဘူး … ေတာင္တံခါး၀မွာ ဗညားေန အသင့္ ေစာင့္ေနတယ္ .. “
“အိုပန္းလွတို႔ေရာ … ေရႊစာ .. “
“သူတို႔ေတြ သြားႏွင့္ၾကၿပီ .. ေရႊစာတို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာ .. သခင္မေလး .. လာ “

ေရႊစာ၏ ‘လာ’ ဆိုသည့္ စကားေနာက္မွပင္ ၀န္းတံတိုင္းဘက္မွ ၀ုန္းဆိုသည့္အသံႏွင့္အတူ လူသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူမတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြား၏။

“ေရႊစာ .. အေနာက္ဘက္ .. ေနာက္ဘက္ “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို နားလည္ဟန္ႏွင့္ ေရႊစာ ေခါင္းဆတ္ျပၿပီး အေဆာင္၏ ေနာက္ဘက္ပိုင္းရွိ မလြယ္တံခါးဆီသို႔ ေျပးၾကသည္။ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္ခါနီးမွာပင္ သူတို႔ေနာက္ဘက္မွ “ရပ္လိုက္ .. မေျပးနဲ႔”ဆိုေသာ က်ိန္း၀ါးသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ နန္းေတာ္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီး ျဖစ္ေသာ ဆူဘူတိုင္၏လူမ်ား အေဆာင္ေတာ္မ်ားကိုပါ ဆက္လက္၍ ရွာႀကံေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီႏွင့္ ေရႊစာတို႔ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သားရဲမရဲစီးသလို ေနာက္ကလိုက္လာၾကသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ ေျခကုန္ထုတ္ေျပးရသည္။ ေျပး … ေျပးစမ္း …

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စံအိမ္ေတာ္က ေရႊစာဆိုထားသည့္ ေတာင္တံခါး၀ႏွင့္ သိ္ပ္မေ၀းလွပါ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ လမ္းခ်ဳိးႏွစ္ေကြ႔ေလာက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေျပးလာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ျမင္းလြတ္တစ္စီး၏ ဇက္ႀကိဳးကို လက္ကကို္င္ထားၿပီး၊ ေနာက္ထပ္ျမင္းတစ္စီးႏွင့္အတူ ေစာင့္ေနသည့္ ဗညားေနကို ေတြ႔သည္။

“ေရႊစာ !! … သခင္မေလး !!  “
အေျပးအလႊားလာေနသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ေရာ၊ သူမတို႔ေနာက္မွ လိုက္လာၾကသည့္ ဆူဘူတိုင္၏ လူမ်ားကို ဗညားေန လွမ္းျမင္သည္။ ခက္သည္က သူသည္ သူရဲေကာင္းမဟုတ္။ ဓါးခုတ္လွံထိုး အတတ္ပညာမ်ားကို ကြ်မ္းက်င္သူလည္း မဟုတ္။ စိတ္ထဲတြင္ စိုးရိမ္စိတ္ကသာ ႀကီးစိုးေနၿပီး လူကမူ ၀င္ကူဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ လက္တစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္လာေတာ့မည့္ ေရႊစာတို႔ကို ျမင္းေပၚဆြဲတင္ဖို႔သာ အသင့္ျပင္ထားလိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ေနၾကာေဒ၀ီတို႔ ေနာက္သို႔ တရၾကမ္းလိုက္ေနသည့္ မြန္ဂိုစစ္သည္တစ္ေယာက္လက္ထဲမွ တ၀ီး၀ီး ျမည္ေသာအသံႏွင့္ အရာ၀တၳဳတစ္ခု လည္ပတ္၍ ထြက္လာသည္။ ေျပးလႊားေနေသာ ေတာေကာင္မ်ားကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ ေက်ာ့ကြင္းလက္နက္ ..

“သတိထား !! .. “
ဗညားေန၏ ေအာ္ဟစ္သတိေပးသံက ေနာက္က်သြားသည္။ ေလထဲကေန ျပန္က်လာသည့္ ေက်ာ့ကြင္းက ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရစ္ပတ္သြားသည္။ တံုု႔ခနဲျဖစ္ၿပီး လဲၿပိဳက်သည့္ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေရႊစာက လွည့္၍ ျပန္ဆြဲမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ လက္ကို တြန္းထုတ္ၿပီး “လြတ္ေအာင္ေျပး”ဟု ေအာ္ကာ ေျပာသည္။ ဗညားေနသည္ သူ႔အနားေရာက္လာသည့္ ေရႊစာ၏ လက္ထဲ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ထည့္ေပးၿပီးေနာက္ ေနၾကာေဒ၀ီရွိရာသို႔ တိုး၀င္သြားဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနက အဆင္မေျပေတာ့။ ဆူဘူတိုင္၏ စစ္သည္ေတာ္မ်ားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီကို ၀ိုင္းထားလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။

ေရႊစာသည္ ျမင္းကိုသာ အလွ်င္အျမန္ စီးသြားသည့္တိုင္ ေနၾကာေဒ၀ီရွိရာသို႔ လည္ျပန္ကာ ၾကည့္ေနလွ်က္ရွိသည္။ မြန္ဂိုစစ္သည္မ်ား ၀ိုင္းကာရွိေနသည့္ သူမသခင္မေလး ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္သည္ မ်က္လံုးအိမ္ထဲတြင္ ျပည့္ႏွက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေ၀၀ါးသြားသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ကံၾကမၼာဆိုးသည္ သူမ သခင္မေလးေနာက္သို႔ အၿမဲလိုလို လုိက္ပါ၍ ေနသည္ကို သူမ စဥ္းစားလို႔မရပါ။ ဂါမြတ္္မင္းသား အသတ္ခံရမႈသည္ သူမ သခင္မေလးထံမွ အစျပဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္ရာ ဂါမြတ္၏ ညီေတာ္ ဆူဘူတိုင္ မင္းသားက သခင္မေလးအေပၚ မည္သို႔ သေဘာထားမည္ဆိုသည္ကို ေရႊစာ မေတြးတတ္။ ေတြးလည္းမေတြးရသျဖင့္ ဗညားေနေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၍သာ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။

အာခန္အား လုပ္ႀကံ၍ ခရိ္ုခမ္ၿမိဳ ႔အား ဆူဘူတိုင္ သိမ္းပို္က္လိုက္သည့္ သတင္းသည္ မ်ားမၾကာမီပင္ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္သို႔ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားသည္။ အာခန္၏ သစၥာခံတစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္ ညီအစ္ကိုလို ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ ဂ်ဴ းဂ်ာသည္ လူသူအင္အား ျပန္လည္စုစည္း၍ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အား ျပန္လည္သိ္မ္းပိုက္ရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။

မြန္ဂိုတို႔၏ စစ္ေရးသတင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အၿမဲလိုိလုိ နားစြင့္ကာ ေလ့လာစံုစမ္းေနသည္မို႔ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ငနက္ေခါင္သည္ အာခန္က်ဆံုးသြားသည့္ သတင္းကို မဆိုင္းမတြပင္ သိရွိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီး မြန္ဂိုျပည္သို႔ ပါသြားခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ျပင္ဆင္ခဲ့သည့္ စစ္အင္အားကို အခုအခ်ိန္တြင္ အသံုးခ်ရေပေတာ့မည္။ မြန္ဂိုမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲေနသည့္အခ်ိန္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ သိမ္းပိုက္ခံထားရေသာ၊ မြန္ဂိုလက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ေနရွာေသာ နယ္စပ္ရွိ ၿမိဳ ႔မ်ားအား ျပန္လည္ရရွိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရမည္။ ဤသတင္းအား ေဇယ်သိခၤဘုရင္မင္းျမတ္ထံ ေလွ်ာက္တင္ၿပီး စစ္ခ်ီထြက္ဖို႔အတြက္ ခြင့္ျပဳမိန္႔ေတာင္းခံရန္ နန္းေတာ္ေဆာင္ထဲသို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အာခန္အား လုပ္ႀကံ၍ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အား ၀င္ေရာက္ သိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ ဆူဘူတိုင္သည္ ယေန႔ထက္ထိ တစ္စိုးတစ္စိမွ် စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ အနားယူႏိုင္ျခင္း မရွိေသးပါ။ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔မွ ထြက္ေျပးသြားၾကသည့္ အာခန္၏ ေနာက္ပါမ်ားသည္၊ အာခန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားေသာ ဂ်ဴ းဂ်ာႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး သူ႔တပ္မ်ားအား လာေရာက္တိုက္ခိုက္ခဲ့လို႔ ျဖစ္သည္။ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အား လံုၿခံဳေအာင္ ေလးဘက္ေလးတန္မွ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ဂ်ဴ းဂ်ာ၏ မဟာမိတ္တပ္ကို ခုခံရသည္။ အာခန္၏ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔သည္ နည္းစနစ္က်က်ႏွင့္ တစ္ဖက္သူ အလြယ္တကူ မ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ရာ ယေန႔ထက္ထိ ဂ်ဴ းဂ်ာတို႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေသးေပ။

ဂ်ဴ းဂ်ာတို႔ဘက္မွ စစ္သည္အင္အားမ်ားသည့္တိုင္ ခရိုခမ္ၿမိဳ႔အား အတင္းကာေရာ ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ျခင္း မရွိသည္မွာ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္း တစ္ခ်က္ရွိေသးသည္။ ဆူဘူတိုင္သည္ အာခန္၏ မိဖုရားမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား သံုးပန္႔အျဖစ္ ဖမ္ဆီးထားသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ဴ းဂ်ာတုိ႔အေနျဖင့္ ခရိုခမ္ၿမိဳ႕ကို အလံုးအရင္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ထိုသို႔ ျဖစ္ပြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဓါးစားခံအျဖစ္ ဖမ္းဆီထားသူမ်ားကို သုတ္သင္ပစ္မွာ စိုးရိမ္ေနရသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဂ်ဴ းဂ်ာသည္ သူ၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ အာခန္အတြက္ ဆူဘူတို္င္အေပၚတြင္ လက္တံု႔ျပန္ခ်င္သည့္စိတ္ မည္မွ်ပင္ ႀကီးထြားေနပါေစ အရမ္းကာေရာ ျပဳလုပ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေပသည္။

ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔၏ အာခန္ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ နန္းေတာ္၏ စက္ရာေဆာင္အတြင္း …
ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ အိပ္ရာခင္းႀကီးထက္၌ ဟူစနီအမည္ရ မိဖုရားသည္ ၀တ္လစ္စလစ္ႏွင့္ ရွိေနၾကသည္။ မိမိ၏ ခင္ပြန္းေဟာင္း ျဖစ္သူ အာခန္ကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္၍ ခရိုခမ္တစ္ၿမိဳ ႔လံုးအား သိမ္းပိုက္ထားေသာ ဆူဘူတိုင္သည္ လူရမ္းကား တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု သိရွိသည့္တိုင္ ဟူစနီ အခုေနခ်ိန္တြင္ ကလန္ကဆန္ မျပဳရဲပါ။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသည့္ စကားကို လက္ကိုင္ထား၍ မိိမိ၏ မိန္းမအဂၤါေလးထဲသို႔ ဆူဘူတိုင္၏ လိင္တန္ႀကီး တိုး၀င္လာတိုင္း ညည္းသံတုိးတိုးျပဳ၍သာ ေနရရွာသည္။

“ဟူစနီ  .. ဟူစနီ … မင္းေလးရဲ ႔အတြင္းသားေတြက ႏူးညံ့လွခ်ည့္လား .. “
“အင့္ … အင့္ …. အာ .. “

ေဆာင့္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ တရစပ္ ထိုးသြင္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ စိတ္မပါသည္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ ၾကာလာေသာအခါ ဟူစနီ၏ ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလးသည္ အရည္ၾကည္မ်ား လိုက္ကာ စိုစြတ္လာသည္။ ပူေႏြးလွသည့္ အသားေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ ထိေတြ႔ေနမႈမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ အရသာသည္ သူမကိုယ္အတြင္းသို႔ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ ျပန္႔ႏွံ႔လာေသာအခါ ဟူစနီသည္ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေကာ့ပင့္တင္ေပးယံုသာမက ေျခတန္မ်ားႏွင့္လည္း ဆူဘူတိုင္၏ ခါးကို လွမ္း၍ ညွပ္ထားေလသည္။

ဆူဘူတိုင္၏ လႈပ္ရွားမႈက ပို၍ ျမန္ဆန္လာသည္။ ဟူစနီအား ရင္ခ်င္းအပ္၍ တင္းတင္းဖက္ထားရာမွ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာထရင္း ဒူးေထာက္ ထိုင္သည္။ ျဖဴ ေဖြးတင္းရင္းသည့္ ဟူစနီ၏ တင္သားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ပင့္ကာ မလိုက္ရင္း အားအရွိန္ႏွင့္ ဆြဲကာေဆာင့္သည္။ ျပင္းထန္လာသည့္ ေဆာင့္ခ်က္တြင္ ဟူစနီ၏ တကိုယ္လံုး ယမ္းခါ၍ သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ဆတ္ကာေဆာင့္ေနသည့္ ဆူဘူတိုင္၏ ကိုယ္သည္ အေၾကာမ်ားဆြဲသလို တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ၿပီးေနာက္ ဟူစနီကိုယ္အတြင္းသို႔ ေရာက္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီးသည္ အတင္းမာဆံုးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသည္။

“ထြက္ … ထြက္ၿပီ … အီး “
“အင့္ … အင့္ … အား “

သံရွည္ဆြဲကာ ေအာ္ညည္းၿပီးေနာက္ အထဲေရာက္ေနသည့္ လိင္တန္အား ၀င္ႏိုင္သမွ်၀င္ေအာင္ ဖိကပ္ထားရင္း ဆူဘူတိုင္ ေခါင္းေမာ့၍ တက္သြားသည္။ သူ၏ စိတ္အာရံုထဲတြင္ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘဲ သုတ္ရည္မ်ားကို တစစ္စစ္ႏွင့္ ပန္းထုတ္ေနသည့္ လိင္တန္က ေပးသည့္ အရသာက ႀကီးစိုးထားသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး၌ ေခတၱခဏ ကင္းကြာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ေခါင္းေမာ့ထားသည့္ ဆူဘူတိုင္၏ ေနာက္နားသို႔ တကိုယ္လံုး ၀တ္ရံုနက္ ၿခံဳလႊမ္းထားသည့္ ဓါးကိုင္လူတစ္ေယာက္ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကို မသိလိုက္။ ထိုုလူအား စတင္ျမင္သြားသူက ဟူစနီ။ အသက္မွန္မွန္ရွဴ၍ အေမာေျဖေနရာမွ မွိတ္ထားသည့္ မ်က္လံုးမ်ားအား ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ထိတ္လန္႔တၾကားႏွင့္ အားခနဲ ေအာ္မိသည္။ ဟူစနီ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဆူဘူတိုင္၏ မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္သြားသည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနေသာ ဟူစနီ၏ အၾကည့္မ်ား ဦးတည္ရာ ေနာက္ဘက္သို႔ ကမန္းကတမ္း လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ မည္သည့္အရာဆိုသည္ကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္လိုက္ရခင္မွာပင္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲ၌ ဓါးေရာင္တစ္ခ်က္ လက္သြားသည္။ ဒီတစ္ခါ အားဟူ၍ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ရသူက ဟူစနီ မဟုတ္ဘဲ၊ ဆူဘူတိုင္ ကိုယ္တိုင္သာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~

ဆူဘူတိုင္ က်ဆံုးသြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္မူ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အား သိမ္းပိုက္ဖို႔အေရးသည္ ဂ်ဴ းဂ်ာတို႔အဖို႔ အလြယ္တကူပင္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္မရွိေတာ့သျဖင့္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားေနေသာ ဆူဘူတိုင္၏ လူမ်ားသည္ အင္အားမ်ားျပားလွေသာ ဂ်ဴ းဂ်ာ၏ မဟာမိတ္တပ္ကို မခုခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေန႔ခ်င္း မကူးလိုက္ရဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနမွာပင္ ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔သည္ ဂ်ဴ းဂ်ာ၏ လက္ေအာက္ က်ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ဂ်ဴးဂ်ာ၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ေသာ အာခန္၏ မိဖုရားမ်ားႏွင့္တကြ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ကယ္ဆယ္ဖို႔အေရးသည္လည္း ရာႏႈန္းျပည့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ တစ္စံုတစ္ဦးမွ အသက္ဆံုးရႈံးရသည့္ အျဖစ္ကို မေရာက္လိုက္ပါ။

အာခန္၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္အတူ ဖမ္းဆီးထားျခင္း ခံခဲ့ရေသာ ေနၾကာေဒ၀ီအား ဂ်ဴ းဂ်ာသည္ လူကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုသည္။ ဂ်ဴ းဂ်ာသည္ အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးမားသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူတို႔ မြန္ဂိုမ်ားအတြက္ အေရးပါေသာ တမၼာဒီပျပည္၏ မင္းသမီးတစ္ပါးျဖစ္မွန္း သိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီအား သူမ ေနထုိင္ခဲ့သည့္ အေဆာင္ေတာ္တြင္ ျပန္လည္ေနထိုင္ခြင့္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီ တျခားသို႔ ထြက္မသြားႏိုင္ေအာင္ အေစာင့္မ်ားေတာ့ တင္းၾကပ္စြာ ခ်ထားခဲ့သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီအတြက္မူ ဆူဘူတိုင္လက္မွ လြတ္ေျမာက္သည္ဆိုေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္သာ ထူးျခားသည္ဟု ဆိုရမည္။ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရေသာ သူမ၏ အေျခအေနသည္ ယခင္ႏွင့္ ယခု ဘာဆုိဘာမွ ကြာျခားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲမွ ငွက္ငယ္ေလးဟူေသာ အေျခအေနႏွင့္ သူမ ဘ၀သည္ ထပ္တူထပ္မွ် တူညီေနခဲ့၊ ေနဆဲ၊ ေနၿမဲလွ်က္သာ …

က်ဆံုးသြားခဲ့သည့္ မြန္ဂိုေခါင္းေဆာင္ အာခန္အား ရည္စူး၍ ၀မ္းနည္းပူေဆြးျခင္း အထိ္မ္းအမွတ္အား ဂ်ဴ းဂ်ာကိုယ္တိုင္ ဦးစီး၍ ျပဳလုပ္သည္။ ခုႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အဆိုပါပြဲ၏ အဆံုးသတ္ေန႔၌ မြန္ဂိုမ်ားအဖို႔ ထင္မွတ္မထားေသာ သတင္းစကားတစ္ခုက ႀကိဳလင့္ေနခဲ့သည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားၾကားျခင္း ဂ်ဴ းဂ်ာ၏ မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာခက္ထန္မႈျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ ဤသတင္းကို ႀကိဳတင္၍ သူ ခန္႔မွန္းမိေသာ္လည္း အခုေလာက္ ျမန္ျမန္ ျဖစ္ပြားလာလိမ့္မည္ဟု ဂ်ဴးဂ်ာ ထင္မထားခဲ့ပါေခ်။ ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီးအား ခ်က္ခ်င္းေပၚ အေခၚေတာ္လႊတ္ကာ သူ႔ေရွ႔ေမွာက္သို႔ ေဆာင္က်ဥ္းေစသည္။

မ်ားမၾကာမီပင္ အေစာင့္အၾကပ္မ်ား ၿခံရံလွ်က္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ဂ်ဴ းဂ်ာရွိေနရာ ခန္းမေဆာင္ထဲသို႔ လွမ္းကာ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခန္းမ၏ အလယ္တြင္ ခါးေထာက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ ဂ်ဴးဂ်ာနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီး အရိုအေသျပဳလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ..

“ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမအား ဆင့္ေခၚသည္မွာ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ားလဲ အရွင္ .. “
“တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး .. ေနၾကာေဒ၀ီ .. မင္းတို႔ ပုဂံစစ္တပ္က က်ဳပ္တို႔ရဲ ႔သစၥာခံၿမိဳ ႔ေတြကို စစ္ျပဳေနၿပီတဲ့ .. အဲဒီ သတင္းအတြက္ မင္းဘာေျပာခ်င္လဲ ေနၾကာေဒ၀ီ .. “

ခက္ထန္မာေၾကာလွသည့္ ဂ်ဴ းဂ်ာ၏ အသံကို လ်စ္လ်ဴ ရႈကာ ေနၾကာေဒ၀ီ သက္ျပင္းတစ္ခုကို အသာအယာခ်မိသည္။ သူမ တြက္ဆထားခဲ့သည့္ အခ်ိန္အခါသည္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ သူမ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ တမၼာဒီပျပည္အတြက္ ရဲရင့္ရေပေတာ့မည္။

“ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးမ ေလွ်ာက္တင္စရာ ဘာမွ မရွိပါဘူး အရွင္ .. “
“ေကာင္းၿပီေလ .. မင္းက ဒီလိုဆိုမွေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္း ငွဲ႔ညွာေနစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး .. သူ႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ထားလိုက္ ..  ပုဂံစစ္တပ္ သတင္းေပၚ မူတည္ၿပီး သူ႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမယ္ .. “

ဂ်ဴ းဂ်ာ၏ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔တြင္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္သည္ ေနၾကာေဒ၀ီအား လက္တစ္ဖက္ဆီမွ ဆြဲကိုင္ၿပီး ခန္းမထဲမွ ေခၚထုတ္သြားသည္။ သူတို႔၏ ဦးတည္ရာသည္ကား ဆူဘူတိုင္၏ ေနာက္လိုက္မ်ားကို ဖမ္းဆီးထားရာ အခ်ဳပ္ေဆာင္သို႔သာ …

~~~~~~~~~~~~~~~~~

တစ္ရက္တာ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္ၿပီးေသာအခါ …

ခရိုခမ္ၿမိဳ ႔အေရွ႔ဘက္ မုခ္တံခါး၀၏ အျပင္ဘက္တြင္ ညီညာျပန္႔ျပဴးေအာင္ ဖန္တီးထားေသာ ေျမကြက္လပ္တစ္ခု ရွိေနသည္။ ထိုေျမကြက္လပ္၏ ေဘးတြင္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ ရြက္ဖ်င္တဲႀကီးတစ္ခု ရွိေနၿပီး၊ ထိုအထဲ၌ မြန္ဂိုတို႔၏ ယာယီေခါင္းေဆာင္ ဂ်ဴးဂ်ာသည္ မြန္ဂိုတပ္ဖြဲ႔၏ စစ္သူႀကီးမ်ား ၿခံရံလ်က္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ ေရွ႔တည့္တည့္ရွိ ေျမကြက္လပ္ထဲ၌ ဒူးေထာက္ကာ ရွိေနေသာ ဆူဘူတိုင္၏ ေနာက္လိုက္မ်ားအား ကြပ္မ်က္သည့္ ျမင္ကြင္းကိုသာ မမွိတ္မသုန္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အာဏာပါးကြက္သား၏ ဓါးေရာင္တစ္ခ်က္ လြင့္သြားတိုင္း ဆူဘူတိုင္၏ ေနာက္လိုက္ ပုန္ကုန္သူ သစၥာေဖာက္တစ္ဦး၏ အသက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရေလၿပီ …။

မြန္းမတည့္မီ အခ်ိန္ကတည္းက စတင္ခဲ့ေသာ ျပစ္ဒဏ္စီရင္မႈသည္ ေန႔လည္ခင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့မွ ၿပီးဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။ ကြပ္မ်က္ျခင္းခံရေသာ သူပုန္မ်ား၏ ကိုယ္မွ ထြက္ရွိလာေသာ ေသြးတို႔ျဖင့္ ေျမျပင္သည္လည္းပဲ ရဲရဲနီလ်က္ရွိသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သုတ္သင္ျခင္းအမႈကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရေသာ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ကိုယ္စီႏွင့္ အာဏာပါးကြက္သားႏွစ္ဦးသည္ သူတို႔ကိုင္ထားေသာ ဓါးႀကီးမ်ားကို ေျမျပင္တြင္ ထိုးစိုက္လိုက္သည္။ ေခါင္းႏွင့္ ကိုယ္တျခားစီ ျဖစ္ေနေသာ လူေသအေလာင္းတစ္ေလာင္းကို တစ္ေယာက္က လက္ႏွစ္ဖက္မွ၊ တစ္ေယာက္က ေျခႏွစ္ဖက္မွ ကိုင္ၿပီး သုသာန္သို႔ ပို႔မည့္ လွည္းေပၚသို႔ သြားေရာက္တင္ထားသည္။ ဤအေလာင္းသည္ ေနာက္ဆံုး ကြပ္မ်က္ခဲ့သူ ျဖစ္သျဖင့္ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ကိစၥၿပီးၿပီဟု သူတို႔ႏွစ္ဦး မွတ္ယူထားသည္။

သို႔ေသာ္ ျမင္းခြာသံတခြပ္ခြပ္ႏွင့္အတူ ေျမကြက္လပ္အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ ရထားလံုးတစ္စီးေၾကာင့္ အာဏာပါးကြက္သားႏွစ္ဦးအပါအ၀င္ ရွိရွိသမွ် လူအားလံုး၏ အၾကည့္သည္ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ မည္သူ စီးႏွင္းလို္က္ပါလာေသာ ရထားလံုးဆိုသည္ကို သိေနသည္မို႔ ဂ်ဳးဂ်ာသည္ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာႏွင့္ သက္ျပင္းေမာကို ခ်မိသည္။ မိမိိတို႔ႏွင့္ ထားရွိေသာ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး ကတိစာခ်ဳပ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး နယ္စပ္ရွိၿမိဳ ႔မ်ားအား ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ ပုဂံစစ္တပ္၏ အေရးတြင္ မြန္ဂို မဟာမိတ္အဖြဲ႔၏ အတည္ျပဳ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ကား ဓါးစာခံအျဖစ္ ေခၚေဆာင္ထားသူ ေနၾကာေဒ၀ီ မင္းသမီးအား ကြပ္မ်က္ဖို႔ပင္။

ဂ်ဴးဂ်ာ၏ စိတ္မေကာင္းျခင္းသည္ ေလထုထဲသို႔ပင္ ျပန္႔ႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားသည္လား မသိ။ တစ္ေန႔တာလံုး အပူရွိန္ ျပင္းေနရာမွ တိမ္ေတာင္တိမ္တိုက္မ်ား အုပ္ဖြဲ႔လာမႈေၾကာင့္ မိႈင္းညိဳ႔လာေသာ ေကာင္းကင္သည္ ျမင္းရထားဘီးမ်ား ရပ္တန္႔သြားခ်ိန္တြင္ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားကို ေျဖညွင္းစြာႏွင့္ စတင္သြန္းႀကဲေပးသည္။ ေကာင္းကင္နတ္မင္းသည္ သူ၏ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိ္မ္းအမွတ္ကို မိုးရည္စက္မ်ားျဖင့္ ျပသေနသည္ဟု ယူဆရေပေတာ့မည္။

လူသတ္ကြင္း၏ အနီးတြင္ ျမင္းရထား ရပ္သြားသည္ႏွင့္ တာ၀န္က် အေစာင့္ႏွစ္ဦးသည္ ျမင္းရထား၏ တံခါးကို အျပင္ဘက္မွ ဆြဲကာဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ပြင့္သြားသည့္ တံခါးေပါက္ေနရာမွ လွပေသာ ေျခတန္ေလးတစ္ဖက္ အရင္ဆံုး ထြက္က်လာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေျခတန္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္္ ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ေသာ အနီေရာင္၀တ္စုံကို ဆင္ျမန္းလ်က္ ျမင္းရထားထဲမွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရမည့္ အက်ဥ္းသားတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္အေနအထားႏွင့္ တုပ္ေႏွာင္ထားေလရာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ အေရွ ႔ဘက္၌ ေကာ့တင္းကာ ၾကြလ်က္ရွိသည္။

မည္သည့္အေျခအေနပဲ ေရာက္ေရာက္ တပ္မက္ဖြယ္အဆင္းႏွင့္ တင့္တယ္လွေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သြင္ျပင္တြင္ ရြက္ဖ်င္တဲထဲတြင္ ရွိေသာ ပုရိသေယာက်္ားအေပါင္းသည္ ႏွေျမာတသႀကီးစြာ ျဖစ္မိၾကသည္။ ေခါင္းခါတဲ့သူကခါ၊ သက္ျပင္းခ်သူကခ်ႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေသာ သူတို႔အားလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ တူညီေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုသာ ရွိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ပုဂံျပည္၏ မင္းသမီး ျဖစ္ေနရသလဲဆိုေသာ အခ်က္ပင္။

ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ရင္း တစ္လွမ္းျခင္း ေလွ်ာက္္လွမ္းလာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မၾကာခင္ပင္ လူသတ္ကြင္း အလယ္တည့္တည့္ရွိ ေျမေနရာသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ၾကည့္ရွႈျခင္း မရွိဘဲ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကိုသာ ငုံ႔ၾကည့္ကာ ရပ္ေနရင္းမွ သူမ၏ ဒူးအစံုသည္ တေျဖးေျဖးျခင္း ေကြးညႊတ္သည္။ နီညိဳေရာင္ အဆင္းရွိေသာ ေျမျပင္ႏွင့္ သူမ၏ အနီေရာင္၀တ္ရံုအနား အရင္ထိေတြ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏ ဒူးႏွစ္ဖက္ ေျမျပင္ႏွင့္ ထိေတြ႔သည္။ ငံု႔႔ကာက်ေနသည့္ သူမ၏ ဦးေခါင္းသည္ ထပ္မံ၍ ေရွ႔ကို ငိုက္က်သလို ျဖစ္ရာ မစည္းမေႏွာင္ဘဲ ထားထားေသာ ေကသာဆံစရွည္တို႔သည္ ေျမျပင္ကို ထိေတြ႔ၾကျပန္သည္။

ပါးျပင္ကို လာေရာက္ စင္ေသာ မိုးေရစက္တို႔သည္ ေအးျမေနေသာ္လည္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္လံုးအိမ္အတြင္းမွ ထြက္က်လာေသာ မ်က္ရည္စတို႔ကမူ ပူေႏြးေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုမ်က္ရည္စတို႔သည္ ေနၾကာေဒ၀ီ ငိုေၾကြးေနျခင္းေၾကာင့္ ထြက္ရွိလာသည္ မဟုတ္ပဲ အလိုလို က်ဆင္းလာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မေန႔ညက တစ္ညလံုးနီးပါး ဆိုးရြားလွသည့္ သူမဘ၀အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ငိုရိႈက္ခဲ့ၿပီးခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ သူမ ထပ္မံ၍ မငိုခ်င္ေတာ့ပါ။ မ်ားမၾကာမီ ငိုျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ကင္းမဲ့ေသာ အေျခအေနသို သူမ ေရာက္ရွိေတာ့ၿပီ မဟုတ္လား။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမေရွ႔ရွိ ေျမျပင္ကိုသာ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနေလေတာ့သည္။

အေစာပိုင္းက သုတ္သင္ျခင္းခံရေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားထံမွ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေသြးတို႔၏ အနံ႔ကို ေနၾကာေဒ၀ီ ရရွိသည္။ ေျမျပင္ကို လာထိေသာ မိုးေရစက္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေရစီးေၾကာင္းကေလးမ်ားသည္ ၾကည္လင္ျခင္း အဆင္းမရွိဘဲ ေသြးရည္တို႔ေၾကာင့္ နီေစြးေနၾကသည္။ စက္ဆုပ္ ရြံ ႔ရွာဖြယ္ အဆင္းႏွင့္ အနံ႔ေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေနာက္နားတြင္ ရပ္ေနေသာ အာဏာပါးကြက္သားသည္ ႀကီးမားေသာ ဓါးရွည္ကို ပင့္ေျမွာက္လိုက္သည္။ ေရွ႔ဘက္ကို ငိုက္ကာ က်ေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖဴ၀င္းစြာ ေပၚထြက္လာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေပၚတြင္ ထက္ျမက္လွသည့္ အသြားကို ရြရြေလး တင္သည္။ ေအးစက္လွသည့္ ဓါးသြား၏ အေတြ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ သူမဘ၀၏ နိဂံုး ဆိုသည္မွာ ဒါပဲလား … ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ၾကာၿပီးလွ်င္ ေနၾကာေဒ၀ီဆိုေသာ သူမသည္ ဤကမာၻေျမျပင္တြင္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ …

မ်က္စိမွိတ္ကာထားသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အေတြးျမင္ကြင္းတြင္ သူမ ဘ၀၏ အတြယ္တာဆံုး၊ အခ်စ္ခင္ရဆံုး ျဖစ္သည့္ လူသားတစ္ဦး၏ သြင္ျပင္က လာေရာင္ထင္ဟပ္သည္။ က်ားညိဳ တစ္ျဖစ္လဲ လူညိဳထြားသည္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာပိုက္ရင္း ၿပံဳးတံု႔တံု႔ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ စိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လည္တိုင္ကို ထိေတြ႔ထားသည့္ အာဏာပါးကြက္သား၏ ဓါးႀကီးသည္ အရွိ္န္ယူသည့္အေနႏွင့္ ေလထုထဲသို႔ ေျမာက္တက္သြားသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ထိုအခိုက္ အေရွ ႔ဘက္ၿမိဳ ႔ရိုး မုခ္ဦးေပါက္မွ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးသည္ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ဒုန္းစိုင္းကာ စီးရင္း လူသတ္ကြင္းအနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ေရာက္လာသည္။ တာ၀န္က် အေစာင့္ရဲမက္မ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျမင္းစီးသမားအား ေဘးဘီမွ ၀န္းရံထားလိုက္သည္။ မြန္ဂိုသူရဲေကာင္းတစ္ဦး၏ အေဆာင္အေယာင္ ဆင္ျမန္းထားေသာ ျမင္းစီးသမား လူငယ္သည္ ပုရပိုက္တစ္ခုဟု ထင္ျမင္ရေသာ ပစၥည္းတစ္ခုကို လက္ျဖင့္ကိုင္၍ ေျမွာက္ျပၿပီး ျမင္းေပၚက ဆင္းသက္လိုက္သည္။

“ရပ္ … ျပစ္ဒဏ္စီရင္မႈကို ရပ္လိုက္ !!!!!  … ဒီမွာ မြန္ဂိုသူရဲေကာင္းႀကီး ကုလံုခန္၏ အထိမ္းအမွတ္ … “
ကုလံုခန္ဆိုေသာ နာမည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ ရြက္ဖ်င္တဲထဲရွိ မြန္ဂိုအႀကီးအကဲအေပါင္းသည္ ဟာခနဲ ေရရြတ္မိၾကၿပီး ထိုင္ေနရာမွ ၿပိဳင္တူလိုလို ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္မိၾကသည္။ ကုလံုခန္ဆိုသည္မွာ မြန္ဂိုအင္ပါယာကို စတင္ထူေထာင္ခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ၿပီး ယေန႔ထက္တိုင္ မြန္ဂိုလူမ်ဳိးမ်ား ေလးစားသမႈ ျပဳေနရေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ လုပ္ႀကံခံရသျဖင့္ က်ဆံုးသြားခဲ့ေသာ အာခန္၏ အဘိုးေတာ္စပ္သူလည္း ျဖစ္သည္။

ရြက္ဖ်င္တဲထဲမွေန၍ ဂ်ဴးဂ်ာထြက္ရွိလာၿပီး ျမင္းေပၚက ဆင္းလာသည့္ လူရြယ္ႏွင့္ေတြ႔သည္။ လူေတြၾကားထဲမွ တိုးထြက္လာေသာ ဂ်ဳးဂ်ာအား သူရဲေကာင္းလူရြယ္သည္ ျမင္သြားသည္။ ေရွ႔သို႔ ေလွ်ာက္လာမည္အျပဳတြင္ ေဘးဘီ၀ဲယာမွ အေစာင့္မ်ားက သူ႔အား သြားလို႔မရေအာင္ တားထားလိုက္သည္။ ခြ်န္ျမေနေသာ လွံတံမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားသည့္တိုင္ လူရြယ္သည္ ေၾကာက္ရြံ ႔ျခင္း မရွိ။ ဂ်ဴးဂ်ာ ရွိရာသို႔သာ မမွိတ္မသုန္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

“လႊတ္လိုက္ … သူ႔ကို ငါ့ဆီ လႊတ္လိုက္ .. “
ဂ်ဴးဂ်ာ၏ အမိန္႔စကားေၾကာင့္ စစ္သည္မ်ား လူရြယ္နားမွ ရဲွသြားၾကသည္။ လူရြယ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ရဲရင့္မႈ အျပည့္ပါေသာ ကိုယ္ဟန္ႏွင့္ ဂ်ဴးဂ်ာရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီး၊ အနားအေရာက္တြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေၾကးပုရပိုက္အား လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ရိုရိုေသေသ ကမ္းေပး၏။ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ေၾကးပုရပိုက္အား ထိပ္ဖက္မွေန၍ ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ အထဲတြင္ လိပ္ကာထည့္ထားသည့္ ခ်ည္မွ်င္ပ၀ါစ တစ္ခုကို ေတြ႔ရသည္။ အ၀ါေရာင္အဆင္းရွိေသာ ပ၀ါတြင္ က်ားတစ္ေကာင္၏ ရုပ္ပံုကို ဆြဲသားထားၿပီး၊ ပံု၏ေအာက္ေျခတြင္ မြန္ဂို စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ကုလံုခန္ဟူေသာ နာမည္ကို ေရးထိုးထားသည္။ ပ၀ါစအား ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဂ်ဴးဂ်ာသည္ သူ႔ေရွ ႔တြင္ ရွိေနသည့္ လူရြယ္အား စူးရွသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။

“ဒါက .. ဘုိးေတာ္ ကုလံုခန္ရဲ ႔ပစၥည္း အစစ္ပဲ … ဒါနဲ႔ ငါတို႔ ျပစ္ဒဏ္ေပးတာနဲ႔ ဘာသက္ဆိုင္လဲ .. “
“က်ဳပ္ကို ေလွ်ာက္တင္ခြင့္ေပးပါ ဂ်ဴးဂ်ာသခင္ … က်ဳပ္ဟာ ဗာရကာဆိုတဲ့ နယ္ေျမရဲ ႔အိမ္ေရွ႔စံမင္းသား ဟာလုမန္ပါ .. က်ဳပ္တို႔ ဗာရကာလူမ်ဳိးေတြဟာ ကုလံုခန္ရဲ ႔ အင္ပါယာ ထူေထာင္မႈမွာ တစ္တပ္တစ္အား ၀ိုင္း၀န္းပါ၀င္ကူညီခဲ့တဲ့အတြက္ ကုလံုခန္က က်ဳပ္တို႔ အလိုရွိတာကို ေတာင္းယူဖို႔ဆိုၿပီး ဤပ၀ါစကို ေပးသနားခဲ့တယ္ .. ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ေသဒဏ္ေပးျခင္း ခံရတဲ့ ဤအမ်ဳိးသမီးငယ္အား ေတာင္းဆိုအပ္တယ္ .. ေနၾကာေဒ၀ီကို က်ဳပ္အား ေပးအပ္ပါ !!!  “

ဦးေခါင္းကို ငံု႔ကာထားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမနာမည္အား ေခၚဆိုလိုက္မႈတြင္ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ ျပန္ေမာ့လုိက္ၿပီးေနာက္ အသံလာရာသို႔ မ်က္လံုးဖြင့္၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ထိုအသံသည္ ရင္းႏွီးမႈ အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူမအၾကည့္ႏွင့္ တၿပိဳင္ထဲတြင္ ဟာလုမန္ဆိုေသာ လူရြယ္သည္လည္း ေနၾကာေဒ၀ီရွိရာသို႔ လက္ညိဳးထုိးျပရင္း လွမ္းကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းအစံုသည္ အလြန္အမင္း အံ့အားသင့္မႈႏွင့္အတူ ၀ိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ျပင္းထန္လြန္းသည့္ ခံစားခ်က္၏ ရိုက္ခတ္မႈႏွင့္ ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲျဖစ္ကာ ေပ်ာ့ေခြက်သြားေလေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခန္း (၁၂) ..

နားထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ၾကားေနရေသာ အသံေၾကာင့္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရင္ဆံုး သူမ ျမင္မိသည္က ၀ါေရႊေရာင္ အဆင္းရွိေသာ ရြက္ဖ်င္တဲ တစ္ခု၏ အမိုးျဖစ္သည္။ တဖ်တ္ဖ်တ္ဟူေသာ အသံသည္ ရြက္ဖ်င္တဲအစကို ေလတိုးရာမွ ထြက္ေနေသာ အသံျဖစ္သည္။ တစစ္ီ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အသိကို စုစည္း၍ မည္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိေနမွန္း သိရန္အတြက္ လွဲေလ်ာင္းေနသည့္ အေနအထားမွ တံေတာင္ဆစ္ကို အားျပဳ၍ ထမည္ဟု ျပင္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ သူမနားထဲတြင္ ရင္းႏွီးေနၿပီးသား စကားသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“အာ .. က်ဳပ္ရဲ ႔ မင္းသမီးေလး ႏိုးလာၿပီပဲ .. “
ေနၾကာေဒ၀ီသည္ စကားသံထြက္လာရာဘက္သို႔ ဦးေခါင္းကို ေစာင္း၍ ၾကည့္ေသာ္လည္း ရြက္ဖ်င္တဲကို ထိုးေနသည့္ ေနေရာင္ ေနာက္ခံႏွင့္ လူလံုးကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေပ။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ႏွလံုးသားသည္ အသံရွင္ မည္သူဆိုတာကို သိေနသည့္အေလ်ာက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ တုန္ခါ၍ လာသည္။ အခ်စ္ေလသည္ ႏွလံုးသားကို လာ၍ တိုးကာ တိုက္ခတ္လိုက္သည္ မဟုတ္လား ..

မ်က္ေတာင္မ်ား ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ ေနေရာင္ႏွင့္ က်င့္သားရေအာင္ ျပဳလုပ္ေနစဥ္မွာပင္ ထိုလူသည္ သူမနားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး အနားတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထို္င္လိုက္သည္။ ရုပ္လံုးေပၚ၍ ပီျပင္လာသည့္ ေယာက်္ားပီသေသာ လူညိဳထြား၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ လြန္မင္းစြာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီလို႔ ယူဆရေသာ အားအင္မ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာမွ ထြက္ေပၚလာမွန္း မသိ၊ ရုတ္ခ်ည္း တကိုယ္လံုးအႏွံ႔ ျပန္ျပည့္လာသလို ခံစားရၿပီး ေနၾကာေဒ၀ီ လူညိဳထြား၏ လည္တုိင္ကို လွမ္း၍ သိုင္းဖက္မိသည္။

“က်ားညိဳ !!  … ရွင္ .. ရွင္ ကြ်န္မ အသက္ကို လာကယ္တယ္ေနာ္ .. “
က်ားညိဳ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးကို အသာအယာထိေတြ႔ ပြတ္သပ္ေနၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္မ်ား ၀န္းရံေနရွာသည့္ မ်က္၀န္းညိဳညိဳေလးမ်ားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စကားကို ေထာက္ခံသည့္ အေနႏွင့္ ဦးေခါင္းကိုလည္း အသာအယာ ညိတ္ျပသည္။ ၿပီးမွ ..

“ေနၾကာ .. အခုဆို ေနၾကာ့ကို အေမာင္ ကယ္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ေနၾကာ အေမာင္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ဖို႔ သေဘာတူႏိုင္ၿပီလား .. “
က်ားညိဳ၏ စကားကို သေဘာက်သည့္ အေလ်ာက္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ၾကည္ႏူးစြာ ၿပံဳးမိသည္။ ႏွစ္ကာလေတြသာ ၾကာျမင့္သြားေပမယ့္ သူမ အေပၚထားရွိေသာ က်ားညိဳ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ မေျပာင္းလဲခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ သူမ ဘ၀၏ အခ်စ္ဦးျဖစ္ၿပီး တိတ္တခိုး တြယ္တာခဲ့ရသူ ခ်စ္သူအေမာင္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ရင္ထဲက ဆႏၵအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ေမွးစက္နားခိုခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ဆိုးရြားလွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို က်ားညိဳမသိေသးပါ။ ဂါမြတ္က မိမိအား မတရားက်င့္ခဲ့ေသာ ကိစၥကို အေမာင္ သိမ်ားသိခဲ့လွ်င္ ..

“ေနခ်င္ပါတယ္ အေမာင္ရယ္ .. သို႔ေပမယ့္ ေနၾကာရဲ ႔ကိုယ္က မသန္႔စင္ေတာ့ပါဘူး .. ေနၾကာ .. ေနၾကာေလ .. “
စကားကို ဆံုးေအာင္ ေနၾကာေဒ၀ီ ဆက္မေျပာႏိုင္သလို၊ ေျပာခြင့္လည္း မရလိုက္ပါ။ က်ားညိဳ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူမ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးအား လာေရာက္၍ ထိေတြ႔ကာ ပိတ္ဆို႔ထားျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ လက္တစ္ဖက္က ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လည္တိုင္တြင္ ဆြဲထားေသာ ေရႊၾကဳတ္ေလးအား ဆြဲယူကာ ေျမွာက္ျပရင္း ..

“ေနၾကာ .. အေမာင္တစ္ခုေမးမယ္ .. ေဟာဒီ ေရႊၾကဳတ္ေလးဟာ ဘာအဓိပၸါယ္ကို ေဖာ္ေဆာင္တာလဲ .. “
ၿပံဳးစစႏွင့္ သူမကို စိုက္ၾကည့္ကာ ေမးေနေသာ က်ားညိဳ၏ စကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ရင္သည္ တလွပ္လွပ္ႏွင့္ ခုန္လာရသည္။ ျဖဴ၀င္းႏူးညံံ့လွေသာ ပါးျပင္ေလးသည္ ႏွင္းဆီေရာင္ေသြးေျပးသလို ရဲသြားၿပီးေနာက္ မ်က္လႊာေလး ခ်ကာ မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ေျဖၾကားမိသည္။

“သိပါတယ္ အေမာင္ .. “
“ဘာကို သိတာလဲ ေနၾကာ .. “

ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ရီေ၀သြားၿပီးေနာက္ သူမ၏ အေတြးျမင္ကြင္းသည္ သီရီၾသဘာၿမိဳ ႔၏ စိမ္းစိုေနေသာ ျမက္ခင္းမ်ား ရွိေနေသာ ေတာင္ကုန္ေလးဆီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။

ငါသည္ သင္သာလွ်င္ျဖစ္ၿပီး သင္သည္ငါသာလွ်င္ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္အခါသာမယသို႔ မေရာက္မခ်င္း
ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ စိတ္ႏွလံုးမ်ား အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမည္ မဟုတ္ပါ
ေန႔ရက္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားပါေစ သဘာ၀တရားႀကီး လည္ပတ္ေနပါေစ သင္ႏွင့္ ငါ ဆံုစည္းမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာပါ
ထိုကာလသို႔ မေရာက္သည္အထိ ငါသည္ အေမွာင္မိုက္ထဲ၌ ပုန္းခိုေနလိမ့္မည္ သင္လာမည့္အခ်ိန္ကို သည္းခံစြာႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနမည္သာ

ကဗ်ာ ရြတ္ဆိုမႈက ဆံုးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ အိပ္မက္ထဲမွ ရုတ္တရက္ ႏိုးထလာသူႏွယ္ ရီေ၀မိန္းမူးစြာ ရွိေနသည္။ မ်က္ရည္စေတြ ခိုေတြေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ က်ားညိဳကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ မ်က္ႏွာလွလွေလးအား က်ားညိဳသည္ မက္ေမာယုယစြာ စိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ ..
“ကဗ်ာေလးထဲက အေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုစည္းရမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာ အခု ေရာက္ရွိၿပီ ေနၾကာ .. အေမွာင္အရိပ္ထဲကေန အေမာင္ ထြက္လာခဲ့ၿပီေလ  .. အေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေနလွည့္ပါေတာ့ ..“

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ က်ားညိဳအား တင္းၾကပ္စြာပင္ ေပြ႔ဖက္လိုက္သည္။ က်ားညိဳ၏ ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚ ေမးတင္ထားလိုက္ၿပီး ပါးျပင္ျခင္း ထိစပ္ကာထားသည္။ က်ားညိဳအား ဖက္တြယ္ထားရင္း ဤကဲ့သို႔သာ ေနရမည္ဆိုလွ်င္ သက္ဆံုးတုိင္ပင္ သူမေနခ်င္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဖက္တြယ္ထားရင္းမွ ခဏအၾကာတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ တစ္ခုခုကို သတိရဟန္ႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္း ျပန္ခြာလိုက္သည္။

“ေနပါဦး အေမာင္ .. ေနၾကာ ေမးပါရေစဦး ..  အေမာင့္ရဲ ႔နာမည္အရင္းက ဘယ္သူလဲ .. အေမာင္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေနၾကာ့ကို ကယ္ထုတ္ႏို္္င္လာရတာလဲ .. “
“ေျပာျပမွာေပါ့ .. ေနၾကာ .. အေမာင္က ပုဂံျပည္ရဲ ႔အေရွ ႔ဘက္အစြန္အဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ ဗာရကာဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္က အိမ္ေရွ႔စံမင္းသား ဟာလုမာန္ပါ … ေနၾကာ သိထားဖို႔က အဲဒီ ဟာလုမာန္ဆိုတဲ့ အေမာင္ဟာ ေဟာဒီက ေနၾကာေဒ၀ီဆိုတဲ့ မင္းသမီးေလးကို ၾကင္သူသက္ထားအရာထားဖို႔ အလိုရွိတယ္ ဆိုတာပဲ .. ေနာက္ထပ္ တျခား ဘာမ်ား သိခ်င္ေသးလဲ ေနၾကာ ..  “
ဟာလုမာန္ တစ္ျဖစ္လဲ က်ားညိဳ၏ စကားကို အၾကားတြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ လွပစြာ ၿပံဳးရႊင္သြားသည္။

“အင္း .. က်န္တာေတြ ေနာက္မွေျပာေတာ့ .. အခု .. ေနၾကာ လြမ္းေနရတဲ့ အေမာင့္အခ်စ္ေတြကိုသာ အရင္ျပပါေတာ့ .. “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မိွတ္ကာက်သြားၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာလွလွေလးသည့္ ေမာ့ကာသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကမူ ေရွ႔သို႔တိုးထြက္လာသည္။ ထိုႏႈတ္ခမ္းေလးသို႔ ဟာလုမာန္ ငံု႔ကာ နမ္းလိုက္သည္တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ သူ၏ လည္တိုင္ကို ခိုတြဲ၍ ထားရွာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တင္းတင္းဆြဲကာ ဖက္လိုက္ေလရာ ဟာလုမာန္ကိုယ္က ေနၾကာေဒ၀ီ အေပၚတြင္ ထပ္၍ ပါက်လာသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခႏၶာကိုယ္သည္ ၾကားေလေသြးတုိးမရေအာင္ ပူးကပ္သြားၾကသည္။

အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္စြာ ေ၀းကြာခဲ့ရၿပီး ျပန္လည္ဆံုစည္းရသည္မို႔ သူတို႔ေတြ၏ အနမ္းမ်ားသည္ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ တစ္ေယာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ေယာက္ အလုအယက္ ငံု႔ကာ စုပ္နမ္းက်သလို၊ လွ်ာခ်င္းလည္း ထိုးဆြကာ ပြတ္သတ္ေနၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ဟာလုမာန္၏ လက္မ်ားသည္ ေနၾကာေဒ၀ီ အခ်ဳိးအစားက်လွေသာ ကိုယ္လံုးေလးေပၚတြင္ ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္တိုင္လည္း ဟာလုမာန္၏ လည္တုိင္ကို သိုင္းဖက္ထားရာမွ သူ႔ေက်ာ့ျပင္ႏွင့္ ရင္ဘတ္အား အခ်စ္ဆိပ္တက္လာသည့္အေလ်ာက္ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။

မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အ၀တ္အစားဟူ၍ မရွိေတာ့သလို၊ ဟာလုမာန္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္လည္း ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ပါ။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မိန္းမပီသလွေသာ ကိုယ္လံုးေလးအား ဟာလုမာန္က တမ္းတမက္ေမာစြာ စိုက္ၾကည့္ေနသလို၊ ဟာလုမာန္၏ ေယာက်္ားပီသလွေသာ ကိုယ္ခႏၶာအား ေနၾကာေဒ၀ီက ခ်စ္ရည္လဲ့ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ဖိတ္ေခၚစြာၾကည့္ေနသည္။ ထိုသို႔ ၾကည့္ေနရင္းမွ က်ားညိဳ၏ အသက္ရွဴမႈမ်ားက ပို၍ ျမန္ဆန္လာၿပီး ခပ္စုစုေလး ျဖစ္ေနသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို ကားသြားေအာင္ ခြဲထုတ္လိုက္သည္။ ပို၍ ထင္းလင္းစြာေပၚလာေသာ ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလး၏ စြတ္စိုလန္းဆန္းေနသည့္ အလွတရားေၾကာင့္ ဟာလုမာန္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ မာတင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီး၏ ထိပ္ႏွင့္ မုခ္အ၀ေလးတြင္ အေသအခ်ာ ေတ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အသာအယာပင္ အထဲသို႔ ၀င္သြားေအာင္ ဖိခ်လိုက္၏။

“အ .. အေမာင္ .. ေနၾကာ ခ်စ္လွတဲ့ အေမာင္ရယ္ .. “
ႏွစ္ဦးသား တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားေသာ ခံစားခ်က္အတူ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညည္းသံတိုးတိုးေလး ထြက္ေပၚလာၿပီး မ်က္၀န္းမ်ား မွိတ္ၾကသြြားသည္။ အတြင္းသားနံရံမ်ားအား အၾကားအလပ္မရွိေအာင္ ထိုးပြတ္ကာ က်ီစယ္ေနသည့္ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီး၏ အေတြ႔တြင္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ စိတ္သည္ အထက္ေကာင္းကင္သို႔ လြင့္ပ်ံတက္သလို ခံစားရသည္။ ေပါင္တန္မ်ားကို ပို၍ ကားေပးမိသလို၊ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေကာ့၍ ေပးမိသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ဆႏၵကို ဟာလုမာန္ကလည္း သိရွိသည့္ႏွယ္ မရပ္မနားဘဲ ဆက္လက္၍ ထိုးသြင္းေနရာ မ်ားမၾကာမီပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အဂၤါစပ္မ်ား ထိစပ္သြားေတာ့သည္။

“ေန .. ေနၾကာ အခ်စ္ရယ္ .. “
“အ ..  အေမာင္ရယ္ .. “

ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦး၏အမည္ကို တစ္ဦး မြတ္သိပ္စြာ ေခၚဆိုရင္း ေပါင္းစည္းမႈ၏ အရသာကို အျပည့္အ၀ခံစားေနၾကသည္။ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ဟာလုမာန္ လႈပ္ရွားေနသလို၊ ေနၾကာေဒ၀ီကိုယ္တိုင္လည္း တတ္စြမ္းသမွ် သူမကိုယ္ကို လႈပ္ရွားရင္း တံု႔ျပန္ရွာသည္။ လက္ေရာ ေျခေရာႏွင့္ ဟာလုမာန္ကို ဖက္တြယ္ထားသလို၊ သူမ၏ အတြင္းသားမ်ားသည္လည္း အားက်မခံ ဟာလုမာန္၏ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီးကို ရစ္ပတ္ထားသည္။

အခ်ိန္ကာလ မည္မွ် ၾကာသည္ကို ႏွစ္ဦးစလံုး သတိမထားမိေတာ့။ ႏွစ္ဦးသား ေပါင္းစည္းမႈ၏ ေနာက္တြင္ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ကာ သြားၾကၿပီးေနာက္ ရင္ထဲအသည္းထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ႏွင့္ ခံစားလာရသည့္ အရွိန္က ျမင့္တက္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား အသက္ရွဴသံမ်ားလည္း ပို၍ အဆမတန္ျပင္းထန္လာၾကၿပီး ဟာလုမာန္၏ လႈပ္ရွားမႈက ပို၍ ျမန္ဆန္လာသည္။

“အေမာင္ .. ျမန္ျမန္ .. ေန .. ေနၾကာ .. မ .. မရေတာ့ဘူး .. အို .. အင့္ … အင့္ . “
ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ေဆာ္ၾသသံ အဆံုး၌ က်ားညိဳသည္ သူမနာမည္ကို သံရွည္စြဲ၍ ေအာ္ေခၚမိၿပီးေနာက္ အခ်စ္ခရီးလမ္း၏ ပန္းတိုင္သို႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာႏွင့္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သိမ္းဆည္းထားရေသာ အခ်စ္ရည္ပူပူမ်ားကို ပန္းပြင့္နန္းေတာ္ေလး၏ အတြင္းအက်ဆံုးေနရာ၌ တစစ္စစ္ႏွင့္ ပန္းထုတ္ပစ္သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီ ကိုယ္တိုင္လည္း က်ားညိဳ၏ ကိုယ္အား လြတ္ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား တင္းၾကပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားရင္း တူညီစြာ ၿပီးဆံုးျခင္းအရသာကို ခံစားေနမိေတာ့သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~
« Last Edit: May 26, 2015, 08:38:10 AM by natthar »

“ဒါဆို အေမာင္က ေနၾကာတို႔ရဲ ႔သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔ကို ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေရာက္လာတာလဲ .. “
ဟာလုမာန္၏ သေဘာဆႏၵအတိုင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သူ၏ ဇာတိျပည္ျဖစ္ေသာ ဗရကာသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ခ်စ္ရသူ အေမာင္ႏွင့္ ျမင္းတစ္စီးကို အတူစီးႏွင္းရင္း ခရီးထြက္လာခဲ့ရာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ျပည္ေတာ္၀င္ခန္းသည္ ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီးႏွယ္ သာယာၾကည္ႏႈးမႈ အျပည့္ႏွင့္ လႊမ္းၿခံဳထားသည္။ မိမိကို သိုင္းဖက္ကာထားသည့္ ဟာလုမာန္၏ ရင္ခြင္အား ႏြဲ႔လ်စြာမွီထားရင္း ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္္ကာ သူမ သိခ်င္သည့္ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“အေမာင္ ေနၾကာတို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက အေမာင့္ရဲ ႔ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပါ .. သူက အေမာင္တို႔ျပည္က ထြက္လာၿပီး သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔မွာ ဘယေဆးကုန္သည္ အေနနဲ႔ အသက္ေမြးၿပီး ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေနတယ္လို႔ အေမာင့္ လူယံုေတြဆီက သတင္းၾကားရတယ္ .. အေမာင္က သူ အံ့အားသင့္ေအာင္ဆိုၿပီး လယ္သမားေယာင္ေဆာင္ ရုပ္ဖ်က္ ထြက္လာခဲ့တာ .. ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာ ကံအေၾကာင္းမလွေတာ့ ရိကၡာတန္းကို ၀င္လုတဲ့ လယ္သမားအဖြဲ႔ကို ရဲမက္ေတြ ၀င္ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္ .. အနားမွာ ရွိေနခဲ့တယ္ .. အဲဒီကေနမွ အေမာင့္ကို ယိုးမွားစြပ္စြဲ .. ေသဒဏ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနၾကာနဲ႔ စေတြ႔ခဲ့တာပဲ … “

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ သီရိၾသဘာၿမိဳ႔တုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္၍ ျမင္ေယာင္သြားၿပီး ခ်စ္ရသူအေမာင္ႏွင့္ ဆံုစည္းဖို႔အတြက္ ဖန္တီးေပးေသာ ဆန္းၾကယ္လွသည့္ ကံၾကမၼာကို အံ့အားသင့္မိသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း မ်က္၀န္းေတြက ရီေ၀ေ၀ျဖစ္သြားေသာ ေနၾကာေဒ၀ီေၾကာင့္ က်ားညဳိသည္ သူမ၏ စိတ္အေတြးကို ခံစားမိသြားသည္။ စေတြ႔ခါစကတည္းက ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းခံရၿပီး သူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ေပးခဲ့သည့္ ေက်းဇူးရွင္မေလးကို အခုတစ္ခါ သူက ျပန္လည္ ကယ္တင္ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ေက်နပ္ေနမိသည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေနၾကာေဒ၀ီက သူႏွင့္လက္ဆက္ဖို႔အေရးကို လက္ခံၿပီး ဇာတိေျမအထိ လိုက္ပါလာသည့္ အျဖစ္ကို အေတြးေရာက္ကာ ပိုမိုေက်နပ္ပီတိျဖစ္ၿပီး ေမတၱာစိတ္ တိုးပြားလာရျပန္သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ သူမကိုယ္ေလးကို ေနာက္ဘက္မွ သိုင္းကာဖက္ထားသည့္ သူ႔လက္အစံုက ပို၍ တင္းၾကပ္သြားသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီအား ေထြးေပြ႔ထားရင္းမွ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ဟာလုမာန္၏ လက္ေတြက ဆုပ္ကိုင္ထားသည္ျဖစ္ရာ သူ႔လက္ဖ်ံသားေတြႏွင့္ ေရႊရင္မို႔မို႔၏ ေအာက္ဘက္ပိုင္းေနရာမ်ား ပြတ္တိုက္သြားၾကသည္။

“အေမာင္ … “
ရွိန္းဖိန္းစြာ ျဖစ္တည္လာေသာ အေတြ႔ေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္သို႔ စိတ္ျပန္ေရာက္လာေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ ဟာလုမာန္၏ မ်က္ႏွာအား စူးစမ္းသလို ၾကည့္ရင္း ေခၚလိုက္သည္။ ဟာလုမာန္သည္ သူ၏ ထံုးစံအတိုင္း ေနၾကာေဒ၀ီ၏ မ်က္ႏွာအား ၿပံဳးတံု႔တံု႔ႏွင့္ ေငးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ သူ၏ မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္မူ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၏ ပံုရိပ္မ်ားကို အတိုင္းသား ျမင္ႏိုင္ေပသည္။

“ဒါနဲ႔ အေမာင္နဲ႔ ေနၾကာ ဒုတိယအႀကိမ္ ကြဲကာသြားၿပီးေနာက္ အေမာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ခဲ့လဲ “
ဟာလုမာန္ဆီမွ ေနာက္ထပ္စကားသံထြက္မလာဘဲ သူမမ်က္ႏွာေလးအား ေငးကာ ၾကည့္ေနသည့္အတြက္ ေနၾကာေဒ၀ီကပင္ ဆက္ေမးရျပန္သည္။ ထိုအေမး၌မူ ၿပံဳးတံု႔တံု႔ျဖစ္ေနေသာ ဟာလုမာန္၏ မ်က္၀န္းမ်ားသည္ ေဆြးရိပ္သန္းကာ ညိဳမိႈင္းသြားရွာသည္။

“အေမာင္ အသည္းေတြ ပ်က္ေၾကြသုန္းသလို ခံစားရတာေပါ့ ေနၾကာရယ္ .. “
“သီရိၾသဘာၿမိဳ ႔မွာ ဆက္ေနဖို႔ အေမာင့္မွာ အင္အားမရွိေတာ့ဘူးေလ .. လုပ္လက္စ လုပ္ငန္းေတြ အားလံုးကို ရပ္ၿပီး အေမာင္ ဗာရကာၿမိဳ႔ကိုပဲ ျပန္သြားခဲ့တယ္ .. တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး ေနၾကာ ..  အေမာင္ ဗာရကာၿမိဳ႔ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခမည္းေတာ္က ေရွာင္တခင္ နာမက်န္းျဖစ္ခဲ့တယ္ .. အေမာင္လည္း ခမည္းေတာ္ကို ျပဳစုရင္း ခမည္းေတာ္ကိုယ္စား တိုင္းေရးျပည္ေရး ကိစၥအ၀၀ကို စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတယ္ ... ဒါေပမယ့္ ေနၾကာရဲ ႔သတင္းကိုေတာ့ အၿမဲပဲ နားစြင္ေနခဲ့တယ္ .. ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေနၾကာ တမၼာဒီပျပည္ရဲ ႔အေရးမွာ ကိုယ္က်ဳိးကိုစြန္႔ၿပီး မြန္ဂိုျပည္ကို ဓါးစာခံအျဖစ္ လိုက္ပါသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္ .. အေမာင္ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိဘူး .. တစ္ဖက္က ေနၾကာ့အတြက္ စိုးရိမ္သလို .. တစ္ဖက္ကလည္း ေနၾကာ့ကို အေမာင့္လက္ထဲေရာက္ေအာင္ ျပန္ယူခ်င္တယ္ .. ေနာက္ေတာ့ အမူအယာပ်က္ေနတဲ့ အေမာင့္ရဲ ႔ပံုစံကို ဖခမည္းေတာ္က ရိပ္မိၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ အေမးမွာ အေမာင္လဲ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး တုိင္ပင္ခဲ့တယ္ ... “

“ဒါဆို ေနၾကာနဲ႔ အေမာင္ရဲ ႔အေၾကာင္းကို အေမာင့္ဖခမည္းေတာ္က သိတာေပါ့ေနာ္ .. “
“သိတယ္ ေနၾကာ .. ဖမည္းေတာ္ေၾကာင့္လဲ မြန္ဂိုေတြ အေလးအျမတ္ျပဳထားတဲ့ ကုလံုခန္ရဲ ႔အေၾကာင္း အေမာင္ သိခဲ့တာ .. အဲဒီကေနမွ ဘုိးေတာ္ကုလံုခန္က အေမာင္တို႔ ဗာရကာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ ေက်းဇူးလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းကို ဖခမည္းေတာ္ဆီကေန အေမာင္ ရရွိခဲ့တာ .. အေမာင္လည္း ဒီဟာကို ရရျခင္း ေနၾကာ့ဆီကို ထြက္လာခဲ့တာ ..  မြန္ဂိုျပည္ကို အေရာက္မွာ ခရိုခမ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ ေရႊစာတို႔နဲ႔ ႀကံဳခဲ့တယ္ .. “
“ဟင္ .. ဟုတ္လား ... “

“ဟုတ္တယ္ ... ေနၾကာ .. ေရႊစာ့ဆီကေန ရတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ေရာ .. ပုဂံတပ္ေတြ စစ္ခ်ီလာတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ေရာ ေနၾကာ့ရဲ ႔အေျခအေနကို အေမာင္တြက္ဆမိသြားတယ္ ... ေတာ္ေသးတယ္ .. ကံႀကီးေပလို႔ေပါ့ ေနၾကာရယ္ .. အေမာင္ အခ်ိန္မွီ ေရာက္လာခဲ့လို႔ .. မဟုတ္ရင္ ေနၾကာနဲ႔ အေမာင္ အခုလို ျပန္ဆံုစည္းဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. “

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ယခုမွပင္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို နားလည္ၿပီး ဇာတ္ရည္လည္သြားသည္။ သူမႏွင့္ ခြဲခြာခံရသည့္တိုင္ တရံမျပတ္ မေမ့ႏိုင္ဘဲ သူမအား ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းေနခဲ့ရွာေသာ ဟာလုမာန္ (က်ားညိဳ)၏ ေမတၱာကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမတၱာစိတ္ ယိုဖိတ္လွသည့္ အေလ်ာက္ နီးကပ္စြာ ရွိေနသည့္ ဟာလုမာန္၏ ပါးျပင္တစ္ဖက္အား သူမ ႏွာတံေလးႏွင့္ ထိေတြ႔ကာ နမ္းရိႈက္မိသည္။

ညင္သာယုယစြာ လာထိသည့္ ႏွာတံသြယ္သြယ္ေလး၏ အေတြ႔တြင္ ဟာလုမာန္၏ ရင္ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ခုန္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ဆံုစည္းရကတည္းက ႏွစ္ဦးသား စိတ္ႏွလံုး ေက်နပ္သည္အထိ အခ်စ္ပန္းခူးျခင္း အမႈကို အႀကိမ္ႀကိ္မ္ အလီလီ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ၾကသူမ်ားမို႔ အခ်စ္ပြဲဆင္ႏႊဲျုခင္း၌ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈသည္ မည္သည့္အခါမွ မျဖစ္ေပၚခဲ့။ ယခုလည္း ဟာလုမာန္၏ လက္အစံုသည္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ကိုင္ဆြဲထားသည္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ေနရာအႏွံ႔ ေျပးလႊားေနသည္။

“အင့္ .. ဟင္း … ဟင္း … အေမာင္ရယ္ “
“ေနၾကာ … အေမာင္ စိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး .. “

ခပ္ေမာ့ေမာ့ျဖစ္လာသည့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးအား မက္ေမာစြာ ငံုနမ္းရင္းမွ ဟာလုမာန္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားသည့္ အသံႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ထဲ တရိပ္ရိပ္တက္လာသည့္ ဆႏၵေၾကာင့္ ဟာလုမာန္အား ရီေ၀စြာ ၾကည့္ေနသည္။

“ေရွ႔နားက်ရင္ ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ ႔ကို ျဖတ္ရမယ္ ေနၾကာ .. အေမာင္တို႔ ခရီးတစ္ေထာက္ နားၾကတာေပါ့ ..   ဟင္း .. ဟင္း “
“အေမာင့္ သေဘာေလ .. ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းသာ ေနၾကာတို႔ ခရီးသြားေနတယ္ဆိုရင္ .. အေမာင့္ျပည္ကို ေနၾကာတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က် ေနၾကာ့ကိုယ္မွာ အေမာင့္ကိုယ္ပြားေလးေတာင္ ကိန္း၀ပ္ေနေတာ့မလား မသိဘူး .. ခိ … ခိ “
“ေကာင္းတာေပါ့ .. ေနၾကာ .. အေမာင့္ခမည္းေတာ္လည္း ေျမးခ်ီေနခ်င္ၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ဆႏၵျပည့္သြားတာေပါ့ … အေမာင္တို႔ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ႀကိဳးစားသြားတာေပါ့ .. “
“အမိန္႔ေတာ္အတိုင္းပါ … ကို္ယ္ေတာ္ေလး က်ားညိဳ ရယ္  … ခစ္ .. ခစ္  “

ဆည္းလည္းသံလို သာယာလွေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးသည္ ေတာၿမိဳ ႔ေလးသို႔ ဦးတည္ရာ လူသြမ္းလမ္းတေလွ်ာက္ ျပန္႔ႏွံ႔၍ သြားေတာ့ေလသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဇာတ္သိမ္းေသာ္ …

သံုးလတိုင္တုိင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ စစ္ပြဲမ်ားအၿပီးတြင္ တမၼာဒီပ ပုဂံတပ္ကို ဦးေဆာင္ေသာ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ငနက္သင္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ မြန္ဂိုတပ္မ်ား က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ထားေသာ နယ္ေျမမ်ားအား ျပန္လည္ရရွိခဲ့သည္။ မြန္ဂို စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဂ်ဴးဂ်ားအားလည္း ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲတြင္ ျမန္မာဖက္မွ လက္ရ ဖမ္းဆီးခဲ့မိသည္။ တရုတ္ျပည္ အတြင္းပိုင္းအထိ မြန္ဂိုမ်ား ကစင့္ကလ်ားႏွင့္ ဆုတ္ခြာေျပးခဲ့ရသျဖင့္ တမၼာဒီပျပည္အား ထပ္မံ၍ က်ဴးေက်ာ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ မျဖစ္ႏို္င္ခဲ့ေပ။

စုန္းစုန္းျမဳပ္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ သတင္းေၾကာင့္ ပုဂံျပည့္ရွင္ ေဇယ်သိခၤဘုရင္သည္ ပူေဆြးစြာျဖင့္ ခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္၏ ဥေသွ်ာင္ ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္သည္မို႔ အခ်စ္ေရးထက္ အမ်ားအက်ဳိးကိုသာ ေရွ႔တန္းတင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ရသည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ပင္လွ်င္ တုိင္းျပည္အေရးထက္ အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ပုဂံျပည္ သာယာ၀ေျပာဖို႔ အေရးကိုသာ မႈးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ တိုင္ပင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ေတာင္နန္းစံ သီရိစႏၵာ မိဖုရားႀကီးအား အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ႀကီး အျဖစ္ ဆက္လက္၍ တင္ေျမွာက္ခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသား အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့သူ နရမြန္မင္းသားေလးအတြက္ ၾကင္ယာေတာ္အားလည္း အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္၍ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေလသည္။

ဗာရကာျပည္သို႔ လိုက္ပါခဲ့ေသာ ေနၾကာေဒ၀ီအား ဟာလုမာန္၏ ခမည္းေတာ္ႏွင့္ တကြ ျပည္သူျပည္သား အေပါင္းက ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ထိုသို႔ ႀကိဳဆိုသူမ်ားထဲတြင္ ဟာလုမာန္၏ အစီအစဥ္အျဖင့္ ဗရကာသို႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့ေသာ သမားေတာ္ဗညားေနႏွင့္ ေရႊစာတို႔ စံုတြဲလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ေနၾကာေဒ၀ီသည္ မိမိႏွင့္ ညီအစ္မရင္းျခာႏွယ္ ခ်စ္ခင္ရေသာ ေရႊစာႏွင့္ ျပန္လည္စံုစည္းရမႈအတြက္ လြန္မင္းစြာ ေပ်ာ္ရႊင္မိေလသည္။

ေရႊအဆင္းႏွယ္ တင့္တယ္လွေသာ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွတရားအား ေတြ႔ျမင္ရသူ ဗရကာ ျပည္သူျပည္သားအေပါင္းက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ သူတို႔၏ အိမ္ေရွ ႔စံကိုယ္ေတာ္ေလးႏွင့္ လို္က္ဖက္လွသည့္ သတို႔သမီးငယ္အား နတ္ျပည္မွ ဖန္ဆင္းကာ ေပးအပ္ခဲ့သည္ဟု ကဗ်ာအလကၤာမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီကုန္းၾကသည္။

ထိုေနၾကာေဒ၀ီ၏ အလွတရားကို ရည္ရြယ္ၿပီး ဖြဲ႔ဆိုေနမႈမ်ားသည္ ေနာက္ထပ္ ဆယ္လခန္႔ ၾကာေသာအခါ ဗာရကာျပည္၏ မင္းသမီးငယ္ေလးအျဖစ္ ဖြားျမင္လာေသာ ဟာလုမာန္ႏွင့္ ေနၾကာေဒ၀ီ၏ ရင္ေသြးကညာဆီသို႔ ေျပာင္းလဲကာ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေမြးစကတည္းက ပတၱျမားႏွယ္ အဆင္းရွိေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာကို လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္၍ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ရွိလာေသာ သတို႔သမီးငယ္အား ျမင္သူတကာတုိင္းက ခ်စ္ခင္လြန္းလွသည္။ သူမအား ခ်ီေပြ႔မိလွ်င္ ထိုလူသည္ ကေလးငယ္အား လက္ထဲမွ မခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႏွစ္လိုခ်စ္ခင္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

ေနၾကာေဒ၀ီသည္ ခ်စ္သူအေမာင္ ဟာလုမာန္၏ သေဘာတူ ခြင့္ျပဳခ်က္ႏွင့္ သူမ၏ သမီးရတနာအား “ပတၱျမားမယ္” ဟု နာမည္ကင္ပြန္းတပ္ကာ ေပးထားခဲ့ေလေတာ့သည္။

ၿပီးပါၿပီ